พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 48

คนผู้นั้นมีความงงงวย จนเดินมาตรงหน้าขวดแล้วหยิบขึ้นมา เปิดจุกออก กลิ่นหอมจางๆลอยล่องออกมา ถ้าแม้จะจาง แต่คนที่เรียนวิชาป้องกันตัว กลับดมกลิ่นได้

“เป็นยาพิษคุมวิญญาณจริงๆ!”คนคนนั้นตื่นตะลึงทำสีหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ ตามด้วยชี้ผู้ชายที่นอนทุรนทุรายอยู่บนพื้น กล่าวว่า”เจ้าทำเรื่องโง่แบบนี้ได้ยังไง!”

“เชวียเล่อ แขนของเจ้ามีปัญหา หรือว่าจมูกของเจ้าก็มีปัญหาด้วยหรือ? ในมือของเจ้าชัดเจนว่าคือยาแห่งความตาย หนึ่งคนในนั้นยกกระบี่ ดวงตาเล็กแคบมองด้วยการตักเตือน จากนั้นชี้ไปทางฉู่เนี่ยนซีกับหยูซีด้วย”เหล่าพี่น้อง ทั้งสองคนนี้ทำผิดกฎ ยังเอายาให้คนของเรากิน สังหารพวกเขาจัดการกับคนชั่ว!”

“สังหารพวกเขา!”

“สังหารพวกเขา!”

……

ฉู่เนี่ยนซีมองพวกเขาด้วยสายตาเย็นชา นอกเหนือจากคนที่เข้าร่วมการทดสอบเมื่อครู่นี้ เมื่อได้ยินเสียงตะโกนนี้ ผู้อารักขาหน้าประตูและคนลาดตระเวนรอบนอกป่าพิษก็ทยอยกระโจนออกมา นับหลายชีวิตได้

“พวกท่านทำเช่นนี้ไม่ได้นะ”เชวียเล่อมายืนปกป้องด้านหน้าทั้งสอง สีหน้าเต็มไปด้วยความร้อนใจ กล่าวว่า“นั่นคือยาพิษคุมวิญญาณ ข้าดมไม่ผิด คนที่ทำผิดก่อนคือพวกเรา มิเกี่ยวกับคุณชายซี”

ฉู่เนี่ยนซีมองผู้ชายที่มาขวางอยู่ตรงหน้าโดยไม่รู้ตัว มองไปแล้วอายุแค่สิบหกสิบเจ็ดปีเอง ผิวขาวละมุน แม้หน้าตาจะไม่ได้ถือว่าหล่อ แต่ในความงดงามกลับมีความน่ารัก อยู่ยุคปัจจุบันน่าจะต้องเป็นชายที่ขี้อ้อนมาก

คนเหล่านี้ทำเช่นนี้ เขายังพยายามพูดเหตุผล ภพชาติแบบนี้มีความไร้เดียงสาเช่นนี้ ก็นับว่าหาได้ยาก

คนกลุ่มหนึ่งที่รีบมาเมื่อครู่นี้ ได้ยินที่เชวียเล่อพูด เลยเกิดความลังเลใจ

คนที่ตะโกนได้ยินเช่นนี้ สีหน้าเลยปกปิดความไม่สบายใจไม่มิด ตะโกนขึ้นว่า“เชวียเล่อ เจ้าเกลือเป็นหนอน ไม่สำนึกละอายใจต่อการที่เจ้าหุบเขาเลี้ยงดูมาเลยหรือ?”

“ข้า…ข้าไม่ได้เกลือเป็นหนอน….”

“ไม่ได้เป็นหรือ? เหล่าพี่น้องที่อยู่สนามประลองต่างเห็นกันหมด”

“ใช่นะสิ วรยุทธ์ของเจ้าผ่านการชี้แนะจากเจ้าหุบเขา ฝีมือเก่งกาจกว่าพวกเรา กลับเป็นคนแรกที่ถูกเขาจัดการหงายอยู่ที่พื้น ถ้าไม่ได้จงใจแกล้งยอมแพ้ การประลองของพวกเขาจะชนะได้อย่างไร”

“ใช่ๆ ข้ายังกลัดกลุ้มเลย ค่ายกลกระบี่ของพวกเราไม่เคยถูกโจมตีอย่างง่ายดายเช่นนี้ ทำไมหนุ่มหน้าขาวพูดไม่กี่คำก็ผ่านด่านแล้ว ที่แท้มีคนทรยศ”

…….

เชวียเล่อมองเพื่อนพ้องที่อยู่ด้วยกันมา คิดไม่ถึงว่าจะมาตำหนิตัวเองเช่นนี้ ภายในใจมีความรู้สึกเสียใจฉายแววออกมา ดวงตาสุกสกาวคู่นั้น ทั้งร้อนใจทั้งโกรธ กล่าวว่า“ทำไมพวกเจ้าถึงพูดเช่นนี้ เขาโจมตีจุดด้อยข้าได้พอดี ไม่ใช่พวกเจ้าเองก็ถูกโจมตีด้วยหรือ?”

“ใช่…ใช่ๆ….ข้ารู้ ข้าก็ถูกโจมตีจุดอ่อน ถึงได้นอนลง เชวียเล่อไม่ได้จงใจแกล้งยอมแพ้แน่นอน”

หนึ่งคนในกลุ่มพูดขึ้นมาด้วยความอ่อนล้า มองคนอื่นอย่างระมัดระวัง

เชวียเล่อได้ยินเช่นนี้ เลยรีบพยักหน้า

“ข้าว่าพวกเจ้าเป็นพวกเดียวกัน อาศัยมีความสัมพันธ์อันดีกัน ปกปิดปกป้อง แต่จ้าวเหยียนข้าแนะนำเจ้าอย่าได้ยุ่งเรื่องไร้สาระมากมายเลย ไม่อย่างนั้นแม้แต่เจ้าก็จะถูกเก็บไปพร้อมกับคนทรยศ”

เมื่อเปลี่ยนมาเป็นจ้าวเหยียน ได้ยินคำขู่ของพวกเขา จึงตัวเลยสั่นระริก ก้มหน้าลง ไม่มองเชวียเล่ออีก

“จ้าวเหยียน…..เจ้า…..”

เชวียเล่อมองการกระทำของเขา ในความเหลือเชื่อไม่อยากจะเชื่อนั้นมีทั้งความสิ้นหวังและเสียใจ

“เหล่าพี่น้อง วันนี้จัดการสังหารเชวียเล่อคนทรยศนี้ และสองคนที่ทำร้ายพี่น้องพวกเราเสีย!”

มีคนตะโกนประโยคนี้ขึ้น ทุกคนถูกปลุกปั่น ต่างพากันดึงกระบี่ในมือขึ้น

ฉู่เนี่ยนซีนัยน์ตาเย็นชา เปล่งเสียงที่ทำให้คนยิ่งหนาวเหน็บว่า“ช่างพูดอย่างเด็ดเดี่ยวและองอาจผึ่งผายเสียจริง พี่น้องที่ท่านเรียกนั้นกำลังนอนทุรนทุรายอยู่บนพื้น ยังมีเวลาไม่ถึงหนึ่งก้านธูปก็จะจบชีวิตแล้ว แต่ข้ากลับไม่เห็นพวกท่านใครสักคนหนึ่งไปในหุบเขาเพื่อเอายามา”

คนที่ฉลาดอยู่บ้างได้ยินเช่นนี้ ก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ ทยอยพากันลังเลใจขึ้น

หุบเขายามีกฎเข้มงวด ถ้าหากพวกเขาเปลี่ยนการของการทดสอบ เช่นนั้นคือทำผิดกฏ จะต้องได้รับการลงโทษ

“พวกเจ้ายังงงอะไรกันอยู่ หนุ่มหน้าขาวคนนี้เป็นคนนอกหุบเขา ชอบทำให้คนลุ่มหลงได้ดีที่สุด พวกเราจัดการพวกเขาพร้อมกันเลย ทิ้งไปที่ป่าพิษ”

คนผู้นี้พูดว่าพวกเขาเป็นคนนอก ทิ้งไปที่ป่าพิษก็ไม่มีคนพบเห็น

ทันใดนั้นคนที่มีความลังเลใจเหมือนกับมีความมั่นใจมากขึ้น เวลาเดียวกันได้หันไปโจมตีพวกฉู่เนี่ยนซี

“หยูซีดูแลเด็กคนนี้ให้ดี”

ฉู่เนี่ยนซีพูดอย่างราบเรียบขึ้น สิบนิ้วเคลื่อนไหวเล็กน้อย ตามด้วยมีเข็มเงินออกมา โจมตีคนแถวหน้าจำนวนหนึ่ง คนเหล่านั้นถูกเข็มเงินโจมตี ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าร่างกายอ่อนยวบ ล้มลงบนพื้น

ฉู่เนี่ยนซีแสยะยิ้มอย่างเยือกเย็นขึ้น เข็มเงินเหล่านี้ไม่เหมือนที่นางใช้รักษา เข็มเงินเหล่านี้ได้ผ่านการแช่ยาแฝดโดยเฉพาะเป็นเวลาเจ็ดวัน นางกลั่นยาแฝดที่สามารถทำให้สิงโตตัวผู้หลงใหลได้ ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าเข็มเงินนี้ใช้ยาแฝดแช่นานแค่ไหนแล้ว

อีกอย่าง ถึงแม้ว่าในชาตินี้นางจะไม่ได้เรียนวรยุทธ์ แต่ฝีมือหล่อหลอมชาติที่แล้วยังอยู่ อีกทั้งชีวิตอยู่สนามรบ การต่อสู้ระยะประชิด ยิงธนู อุปกรณ์รบ ยังมีกระสุนกับปืนผาหน้าไม้ในโลกนี้ที่ยังไม่มี นางพบเจอ นางฉลาดจนไม่รู้จะฉลาดไปกว่านี้แล้ว

และเข็มเงินที่อยู่ในมือของนางพุ่งออกไปอย่างยอดเยี่ยม เพราะฉะนั้นถึงแม้โลกใบนี้นางจะไม่มีวรยุทธ์ แต่ไม่ได้หมายความว่านางทำไม่เป็น!

คนอื่นเห็นคนจำนวนหนึ่งล้มลง ต่างตกตะลึงพรึงเพริด มองไปทางฉู่เนี่ยนซีอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เดิมทีพวกเขานึกว่าคนที่พวกเขาควรจะรับมือที่สุดคือหยูซี แต่คิดไม่ถึง คุณชายน้อยคนนี้ดูแล้วเหมือนอ่อนแอกลับสามารถทำให้คนล้มลงได้

“จะให้โอกาสพวกท่านอีกหนึ่งครั้ง ปล่อยพวกเราเข้าหุบเขาเสีย!”

คนอื่นได้ยินน้ำเสียงเย็นชาของฉู่เนี่ยนซี ภายในใจก็สั่นระริก แต่นึกได้ว่าพวกเขามีแค่สามคน และยังมีเชวียเล่อคนหนึ่งที่ได้รับบาดเจ็บที่แขนอยู่

ความกระวนกระวายหายไปอย่างไร้ร่องรอย

“พวกเจ้าอยากจะเข้าไปหุบเขา เลิกคิด!”

พูดแล้ว พวกเขาเลยสบตากัน จากนั้นวางค่ายกลกระบี่อย่างรวดเร็ว พวกฉู่เนี่ยนซีเลยถูกล้อมรอบทันที

“คุณชายซี ท่านไม่ต้องให้ท่านพี่ผู้นี้ปกป้องข้า ถ้าแม้ว่าแขนของข้าจะไม่สะดวก แต่ข้ายังมีแขนอีกข้างหนึ่ง ข้าไหวขอรับ”เชวียเล่ออยู่ด้านข้างยกมืออีกข้างขึ้น พูดขึ้นอย่างจริงจัง

ฉู่เนี่ยนซีเหลือบมองแขนเขา แล้วส่งสายตาให้หยูซี

หยูซีเข้าใจ เงาร่างของเขาอยู่บริเวณโดยรอบทั้งสองคนราวกับภูตผี เพื่อที่จะขวางกั้นการโจมตี

ฉู่เนี่ยนซีสีหน้าท่าทางเรียบเฉย ความคิดปรากฎขึ้นมาแวบหนึ่ง ในมือมีเข็มเงินที่ใช้ในการรักษา

ไม่รอให้เชวียเล่อได้สติกลับมา เข็มก็ปักเข้าจุดเส้นลมปราณของเขาแล้ว

เข็มเงินแทงเข้าไป เดิมเขาหมายจะพูดอะไร แต่ความรู้สึกแปลกประหลาดที่แขนแวบเข้ามา ในแขนคล้ายดั่งมีความอุ่นกำลังไหลผ่าน รู้สึกสบายอย่างประหลาด

“คุณชาย นี่คือ….”

“อ้าปาก”

เชวียเล่ออ้าปากตอบสนองทันที ตามด้วยมีของสิ่งหนึ่งเข้ามาในปากซึ่งไม่รู้ว่าคืออะไร ชั่วพริบตาเดียว เขาถึงกับตื่นตะลึง กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ก็ได้เห็นฉู่เนี่ยนซีพูดขึ้นอีก

“ตอนนี้หยิบกระบี่ขึ้นมา ต่อสู้!”

นางกล่าวจบ ไม่รอเขาได้สติกลับมาก็เข้าไปในสังเวียนการต่อสู้

เชวียเล่อเคลื่อนไหวแขน พบว่าไม่รู้สึกเจ็บแล้ว ด้วยเหตุนี้เขาเลยลองกำกระบี่ พบว่ามีแรงกว่าเมื่อก่อน ไม่เพียงแค่นัยน์ตาเปล่งประกาย บนใบหน้ายังมีความดีใจด้วย

เขาหายแล้วหรือ?

เขาหายแล้ว!