พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 52

ฉู่เนี่ยนซีมาจากศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด แน่นอนว่าไม่ได้มีความหัวโบราณมากขนาดนั้น แต่ตอนนี้คือสมัยโบราณ มิหนำซ้ำที่เผชิญหน้าอยู่ก็คือฮ่องเต้ ฉะนั้นเรื่องที่นางดึงกางเกงฮ่องเต้ขึ้นมานี้จึงค่อนข้างแปลกประหลาด

"มันคือการรักษา! หมอหลวงหลี่ก็เป็นหมอมาตั้งนานขนาดนี้แล้ว ยังไม่รู้ว่าคืออะไรอีกหรือ ป่วยก็ต้องหาหมอไม่ใช่หรือ? ในสายตาของแพทย์ผู้ประสบความสำเร็จคนหนึ่ง มีเพียงคนไข้ ไม่มีชายหญิง"

ฉู่เนี่ยนซีไม่ได้หันหน้ากลับมา ใช้นิ่งกดที่ขาของฮ่องเต้ไปพลาง พูดลอยๆ ไปพลาง

คำพูดนี้ ทำให้หมอหลวงหลี่ต้องชะงักงัน เมื่อไตร่ตรองแล้ว ทันใดในสายตาก็ปรากฏความอับอายขายหน้าเล็กน้อย

หมอไม่เลือกคนไข้แน่นอนว่าเขารู้ดี แต่เขาที่อายุเท่านี้กลับไม่รู้ชัดเจนเท่าหญิงสาวคนหนึ่ง!

ในเวลานี้หมอหลวงหลี่ก็กลายเป็นเงียบไม่พูดจา แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดสายตาเฝ้ามองการรักษาของนางอย่างประหลาดใจ

หลังจากฉู่เนี่ยนซีตรวจดูแล้ว ภายในใจก็เข้าใจแจ่มแจ้ง

"ให้คนเข้ามาทำความสะอาดบริเวณที่เคยทายาให้ฝ่าบาทสักเล็กน้อย" นางลุกขึ้นยืน แล้วเป่าปาก ชัดเจนว่าค่อนข้างเหนื่อย

ขันทีที่อยู่ข้างๆ ได้รับการแสดงเจตนาของฮ่องเต้ จึงเรียกให้นางกำนัลไปยกน้ำมา

ด้วยการแสดงเจตนาของฮ่องเต้ ฉะนั้นคนที่อยู่ในเหตุการณ์จึงไม่ได้พูดอะไรอีก

เมื่อทำความสะอาดร่างกายเสร็จแล้ว ฉู่เนี่ยนซีจึงครุ่นคิดเล็กน้อย จากนั้นจึงหยิบกระเป๋าเข็มออกมาจากในแขนเสื้อ และแทงลงไปตามระเบียบแบบแผนที่ได้ศึกษาเอาไว้

เมื่อหมอหลวงหลี่ที่อยู่ข้างๆ เห็นเทคนิคฝีมือที่ชำนาญของนางแล้ว ความรู้สึกดูถูกภายในใจนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

เขาเป็นหมอมาหลายสิบปีแล้ว แต่กลับทำเทคนิคนี้เช่นนางไม่ได้

เมื่อเข็มแทงลงที่จุดแทงเข็มทั้งหมดแล้ว ฉู่เนี่ยนซีก็ใช้ฝ่ามือเคลื่อนไหวที่ปลายของเข็มแต่ละเล่ม ตามการกระตุ้นของนาง ฮ่องเต้ก็รู้สึกสบายขึ้นในทุกครั้ง คล้ายกับว่ามีกระแสไออุ่นไหลเวียนอยู่ในเส้นเลือดของร่างกาย รวมทั้งความเจ็บปวดบนร่างกายก็เบาไม่น้อย ซึ่งประหลาดใจเป็นอย่างยิ่ง

"ยอดเยี่ยม! ยอดเยี่ยมจริงๆ!" ฮ่องเต้อดไม่ได้ที่จะชื่นชม คิ้วที่ขมวดแน่นค่อยๆ คลี่คลาย บนใบหน้าทั้งความประหลาดใจและความดีใจ

ฉู่เนี่ยนซีค่อนข้างเคยชิดกับสภาพการณ์ของคนไข้ ฉะนั้นจึงไม่มีการแสดงออกมากนัก แต่กลับกล่าวเบาๆ ว่า: "รูปแบบการรักษานี้สามารถปรับเส้นลมปราณทั้งสิบสองของเสด็จพ่อ และทำให้เลือดไหลเวียนดีขึ้นเพคะ"

"ดี ดีมาก" บนใบหน้าอันเคร่งขรึมของฝ่าบาทแสดงรอยยิ้มที่ยากจะได้เห็น หลังจากนั้นก็กล่าวอีกว่า "ดูท่าสำนักหมอหลวงขนาดใหญ่แห่งนี้จะเต็มไปด้วยหมอที่ไม่มีฝีมือ แม้แต่อาการบาดเจ็บที่เอวง่ายๆ เช่นนี้ก็รักษาไม่ได้"

"กระ......กระหม่อมไร้ความสามารถ ได้โปรดฝ่าบาทอภัยด้วยพ่ะย่ะค่ะ!" หมอหลวงหลี่คุกเข่าลงกับพื้น บนใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

"เชอะ! ถ้าหากวันนี้ไม่ได้พระชายาหลี หัวของพวกเจ้าทุกคนในสำนักหมอหลวง คงจะไม่พอให้ข้าตัดเป็นแน่"

"พ่ะย่ะค่ะ! กระหม่อมวิสัยทัศน์ไม่กว้างไกล ไม่คาดคิดว่าพระชายาหลีจะมีความสามารถเป็นเลิศเช่นนี้! กระหม่อมต้องขออภัยพระชายาหลีด้วยพ่ะย่ะค่ะ"

หมอหลวงหลี่พูดพลาง คลานมาตรงหน้าฉู่เนี่ยนซี แล้วคำนับ เพื่อแสดงให้รู้ว่ากระทำผิดจริงๆ

พวกเขาคิดหาวิธีมาตลอดช่วงบ่าย ไม่สามารถทำให้ฝ่าบาทบรรเทาอาการเจ็บปวดได้แม้แต่น้อย บัดนี้นางมีเข็มเพียงไม่กี่เข็ม ฝ่าบาทก็สามารถดีขึ้นแล้ว ความชำนาญทางการแพทย์เช่นนี้ มิน่าล่ะหมอเทวดาเฮ่อหลันถึงได้ยกย่อง

"หมอหลวงหลี่ลุกขึ้นเถิด เจ้าก็เป็นกังวลกับร่างกายของเสด็จพ่อเหมือนกัน เพียงแต่ความชำนาญทางการแพทย์ยังต้องศึกษาค้นคว้าให้มากจริงๆ"

ถ้าหากเป็นก่อนหน้านี้ หมอหลวงหลี่จะต้องเอ่ยปากโต้แย้งอย่างแน่นอน แต่บัดนี้เขากลับรับฟังจากก้นบึ้งของหัวใจ กระทั่งพยักหน้าอย่างชื่นชม

เมื่อฮ่องเต้เห็นว่าเขาเป็นเช่นนี้ จึงขี้เกียจที่จะสนใจ แล้วกล่าวถามฉู่เนี่ยนซีด้วยท่าทีที่เป็นมิตรว่า "ยัยหนู เมื่อถอนเข็มออกแล้ว เอวของข้าก็จะหายแล้วใช่หรือไม่"

"ไม่ใช่เพคะ" ฉู่เนี่ยนซีพูดพลาง หลังจากเห็นสีหน้าที่งุนงงสงสัยของพวกเขาแล้ว จึงลังเลเล็กน้อย แล้วเอ่ยปากอีกครั้งว่า "เอวของเสด็จพ่อไม่ได้มีปัญหามากนัก เพียงแต่อาจจะเป็นเส้นเอ็นยึดเท่านั้นเพคะ"