พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 73

ฉู่เนี่ยนซีดูเหมือนจะนึกออกแล้วว่าเขาต้องการจะพูดอะไร และตอบกลับในทันที “ข้าไม่ไป ท่านเลิกคิดได้แล้ว”

“พิษในร่างกายของท่านไม่สามารถใช้วรยุทธ์ได้อีก ข้ายังมีเข็มยาชาอีกสิบกว่าเล่ม เดี๋ยวข้าจะขว้างออกไป จากนั้นพวกเราก็วิ่งไปในป่าลึกด้วยกันและหาที่ซ่อน”

ในขณะพูด ฉู่เนี่ยนซีก็จับมือของเย่เฟยหลี

เย่เฟยหลีรู้สึกได้ถึงการสัมผัสมือ ความอบอุ่นปรากฏขึ้นในดวงตามี และพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร

“วิ่ง!” ฉู่เนี่ยนซีตะโกนเสียงดัง ในขณะที่เข็มเงินในมือเรียงกันออกมาไป

เย่เฟยหลีจับมือนางไว้แน่น และวิ่งไปที่ป่าลึกด้วยกัน

คนสวมหน้ากากหลบเข็มเงินและตามหลังไปติดๆ

ในขณะที่ทั้งสองคนวิ่งไปข้างหน้าก็สังเกตภูมิประเทศไปด้วย

เนื่องจากฉู่เนี่ยนซีมึนเมา นางจึงรู้สึกว่าเท้าทั้งสองข้างอ่อนแรงหลังจากวิ่งไปได้สักระยะหนึ่ง และเกือบจะล้มลงหลายครั้ง โชคดีที่เย่เฟยหลีสังเกตเห็นท่าทางของเนาง และสามารถจับนางไว้ได้ทัน นางจึงไม่ล้มลง

แต่พิษในร่างกายของเย่เฟยหลีนั้นแพร่กระจายอย่างช้า ๆ หากไม่ใช่เพราะความอดทนที่น่าทึ่งและความเชื่อมั่นที่แน่วแน่ เกรงว่าเขาอาจจะล้มลงไปบนพื้นตั้งนานแล้ว

เมื่อฉู่เนี่ยนซีได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ความวิตกกังวลก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของนาง

เช่นนี้ไม่ได้ หากยังกำจัดพวกเขาไม่ได้ คงทำได้เพียงรอความตาย

นางคิดอย่างลังเล ทันใดนั้นสายตาก็กวาดไปที่พงหญ้าข้างๆ และจับมือเย่เฟยหลีในทันที “หลบตรงนั้นก่อน”

พูดจบทั้งสองก็รีบหลบหลังพุ่มไม้

“รีบหาเร็วเข้า ขอเพียงแค่ฆ่าอ๋องหลีและภรรยาของเขาได้ พวกเราเสร็จงานแล้วก็จะได้กินดื่มกันอย่างอิ่มหนำสำราญ”

เมื่อเห็นว่าเสียงตะโกนจากไกลๆ ใกล้เข้ามา คนกลุ่มหนึ่งก็แกว่งดาบและกวาดไปทางพงหญ้า

ฉู่เนี่ยนซีเห็นว่าผู้คนเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เมื่อเห็นคนคนหนึ่งกำลังเดินมาทางด้านนี้ ฉู่เนี่ยนซีก็กลั้นหายใจ

นางกำเข็มเงินในมือไว้แน่น และมองผู้ที่มาด้วยท่าทางระแวดระวัง

เมื่อเห็นคนผู้นั้นเดินมาที่หน้าพงหญ้า มองไปรอบๆ จากนั้นก็ทิ้งดาบลงบนพื้น เอามือยกเสื้อคลุมขึ้น และคลำหาสายรัดเอว

ฉู่เนี่ยนซีตกใจมาก และหลังจากที่รู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร มืออันเรียวยาวของเย่เฟยหลีก็ปิดตาของนางในทันที และกดศีรษะของนางไว้ในอ้อมแขนของตนเองอย่างรวดเร็ว

ฉู่เนี่ยนซีตกตะลึง เอาหน้าซบไปที่หน้าอกอันบึกบึนของเขา ดูเหมือนว่าจะได้ยินเสียงหัวใจเต้นระรัวของเขา กลิ่นหอมบางอย่างอบอวลไปทั่วบริเวณโดยรอบ ไม่ฉุนเท่าไม้จันทน์ ไม่หอมเท่ากลิ่นชะมด แต่เรียบหรู เต็มเปี่ยมไปด้วยฮอร์โมนเพศชาย ทำให้คนอดไม่ได้ที่จะโหยหา

ฉู่เนี่ยนซีแทบจะสูดดมกลิ่นกายของเขาอย่างตะกละตะกลาม และเมื่อตระหนักได้ว่าตนเองกำลังคิดอะไร ใบหน้าของนางก็แดงขึ้นมาในทันที

“เจ้าไปทำอะไรตรงนั้น เร็วเข้า”

ในขณะที่ฉู่เนี่ยนซีรู้สึกหงุดหงิดและยังคงเหม่อลอย คนสวมหน้ากากที่อยู่ไม่ไกลก็ตะโกนมาทางนี้

ชายที่ยืนอยู่หน้าพงหญ้ายกกางเกงขึ้น หยิบดาบขึ้นมาแล้วตะโกนว่า “มาแล้ว มาแล้ว”

พูดจบก็รีบวิ่งไป

เย่เฟยหลีปล่อยมือที่กดศีรษะของฉู่เนี่ยนซีอย่างช้าๆ ฉู่เนี่ยนซีถอนหายใจด้วยความโล่งอก และเมื่อเงยหน้าขึ้นก็สบตากับเย่เฟยหลีพอดี

สิ่งนี้ทำให้นางอดไม่ได้ที่จะนึกถึงฉากเมื่อครู่ สีหน้าแดงระเรื่ออีกครั้ง และความเขินอายก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของนาง จากนั้นนางก็รีบหันหน้ากลับมาและกล่าวอย่างเร่งรีบ “ข้าจะไปดูว่าพวกเขาไปแล้วหรือไม่?”

เย่เฟยหลีมองดูแผ่นหลังของนางหนีเตลิดไป มุมปากปรากฏรอยยิ้มที่ไม่เคยมีมาก่อน และมีความอ่อนโยนในดวงตาของเขา

ฉู่เนี่ยนซีก้มตัวลง หมุนหนึ่งรอบ แล้ววิ่งกลับมา นางเขย่ามือของเขาด้วยความดีใจและพูดด้วยเสียงต่ำ “พวกเขาไปทางนั้นแล้ว”

ทันทีที่พูดจบ เท้าของนางก็ลื่นในทันที

เสียง “อา” นางกลิ้งไปตามทางลาดชัน

เย่เฟยหลีตกใจและใช้กำลังภายในเหาะขึ้นไปทันที เขาคว้าฉู่เนี่ยนซีไว้แน่นในอ้อมแขน

ทั้งสองคนกลิ้งลงไปตามทางลาดชัน

เย่เฟยหลีกอดฉู่เนี่ยนซีไว้แน่นในอ้อมแขน ทันใดนั้นก็มองไปที่พื้น รูม่านตาของเขาหดตัวลงอย่างกะทันหัน

เขาใช้กำลังที่บริเวณมือ พลิกตัวให้ร่างของเขาอยู่ใต้ร่างของฉู่เนี่ยนซีในทันที

ในขณะที่ตกลงบนพื้น ร่างกายของเย่เฟยหลีก็สั่นสะท้าน “อัก” เขากระอักเลือดออกมาเต็มปาก

ฉู่เนี่ยนซีเงยหน้าขึ้นจากในอ้อมแขนของเขา นางเห็นเย่เฟยหลีที่อยู่ข้างล่างหลับตาแน่นพอดี และใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด

รูม่านตาของนางเบิกกว้างในทันที ความกลัว ความกังวล ความรู้สึกที่บอกไม่ถูกปนเปกัน และพุ่งตรงมาที่หัวใจของนาง

“เย่เฟยหลี……” นางเรียกชื่อเขาอย่างระมัดระวัง และตบหน้าเขาเบาๆ “เย่เฟยหลี ท่านฟื้นสิ……”

ฉู่เนี่ยนซีไม่ได้รับการตอบโต้ใดๆ และหวาดกลัวมากยิ่งขึ้น นางวางมือลงบนชีพจรของเขาอย่างสั่นเทา ชีพจรที่อ่อนแรงทำให้นางถอนหายใจด้วยความโล่งอก และรู้สึกกังวลขึ้นมาอีกครั้ง

นางระงับอารมณ์และพยายามสงบสติอารมณ์ลง

นางดึงบริเวณศีรษะของเขาและค่อยๆ ประคองเย่เฟยหลีขึ้นมา โดยตั้งใจจะย้ายเขาไปยังที่ปลอดภัย

ในขณะที่ประคองเขาขึ้นมา เลือดก็พุ่งออกมาจากหลังของเขาราวกับน้ำพุ

ฉู่เนี่ยนซีตกใจในทันที เขากวาดสายตาไปที่รากของต้นไม้บนพื้นราวกับดาบอันคมกริบ และลมหายใจหยุดชะงักกะทันหัน ทันใดนั้นน้ำตาก็เอ่อล้นออกมา นางกัดริมฝีปากแน่น พยายามข่มความรู้สึกผิดและความตื้นตันในใจ หยิบเข็มเงินออกมาแล้วฝังไปตามจุดฝังเข็มของเขาหลายเล่ม หลังจากที่เลือดหยุดไหลแล้ว นางก็แบกเย่เฟยหลีไว้บนหลังของนาง

“ดูเหมือนจะมีถ้ำอยู่ทางโน้น ข้าจะพาท่านไปที่นั่น ท่านอดทนไว้นะ”

น้ำตาของฉู่เนี่ยนซีไหลลงมาราวกับไข่มุกที่เชือกขาด ดูเหมือนว่ากำลังพูดให้เย่เฟยหลีฟัง และดูเหมือนกำลังพูดให้ตนเองฟังด้วย

นางแทบจะใช้เรี่ยวแรงทั้งหมด แบกเขาเข้าไปในถ้ำทีละนิด

หลังจากทำความสะอาดคราบเลือดด้านนอกแล้ว นางก็เดินเข้าไปอีกครั้ง

นางปลดกระดุมเสื้อผ้าของเขา และบางแห่งมีเลือดติดอยู่ที่บาดแผล

นางค่อยๆ ฉีกมันทีละนิด นอกจากแผลที่ไหล่ข้างหนึ่ง และสองแผลที่บริเวณหลังแล้ว ยังมีอีกที่หนึ่งที่ถูกตอไม้อันแหลมคมแทงตอนที่เขาล้มลงเมื่อครู่ บาดแผลลึกสองชุ่น และมีรอยถลอก

เมื่อเห็นบาดแผลเหล่านี้ ฉู่เนี่ยนซีก็หายใจถี่อีกครั้ง

ในชาติที่แล้วนางเคยเจอเหตุการณ์เช่นนี้มากมาย ก็ยังสามารถสงบนิ่งและไม่หวั่นไหว แต่ในขณะนี้หัวใจของนางสั่นไหว ความรู้สึกผิดเป็นทุกข์ในใจ และความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้ รบกวนจิตใจของนางอยู่ตลอดเวลา

เห็นได้ชัดว่าเขาจะไม่สนใจตนเองก็ได้ และเมื่อพบมือสังหาร ตนเองก็หนีไปได้

เขาไม่จำเป็นต้องลงมา เห็นได้ชัดว่าเขาสามารถหลบตอไม้นั้นได้ และปล่อยให้นางได้รับบาดเจ็บ

แต่เขาไม่ได้ทำเช่นนั้น แม้ว่าจะถูกพิษ แต่ก็ไม่ลังเลที่จะใช้กำลังภายในเพื่อมาช่วยนาง

นางหายใจเข้าลึกๆ ไม่รู้กี่ครั้ง และลูบน้ำตาอย่างรุนแรง นางหยิบยาที่นางต้องการใช้ออกมาจากช่องว่าง แล้วนั่งยองๆ ข้างๆ เขา

นางใช้แอลกอฮอล์ล้างแผลให้เขาก่อน และทันทีที่แอลกอฮอล์ถูกเทลงบนบาดแผล เย่เฟยหลีก็ขมวดคิ้ว

ฉู่เนี่ยนซีรีบหยุดชะงักและกล่าวเบาๆ ว่า “ท่านอดทนหน่อย อีกเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”