พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 73

ฉู่เนี่ยนซีดูเหมือนจะนึกออกแล้วว่าเขาต้องการจะพูดอะไร และตอบกลับในทันที “ข้าไม่ไป ท่านเลิกคิดได้แล้ว”

“พิษในร่างกายของท่านไม่สามารถใช้วรยุทธ์ได้อีก ข้ายังมีเข็มยาชาอีกสิบกว่าเล่ม เดี๋ยวข้าจะขว้างออกไป จากนั้นพวกเราก็วิ่งไปในป่าลึกด้วยกันและหาที่ซ่อน”

ในขณะพูด ฉู่เนี่ยนซีก็จับมือของเย่เฟยหลี

เย่เฟยหลีรู้สึกได้ถึงการสัมผัสมือ ความอบอุ่นปรากฏขึ้นในดวงตามี และพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร

“วิ่ง!” ฉู่เนี่ยนซีตะโกนเสียงดัง ในขณะที่เข็มเงินในมือเรียงกันออกมาไป

เย่เฟยหลีจับมือนางไว้แน่น และวิ่งไปที่ป่าลึกด้วยกัน

คนสวมหน้ากากหลบเข็มเงินและตามหลังไปติดๆ

ในขณะที่ทั้งสองคนวิ่งไปข้างหน้าก็สังเกตภูมิประเทศไปด้วย

เนื่องจากฉู่เนี่ยนซีมึนเมา นางจึงรู้สึกว่าเท้าทั้งสองข้างอ่อนแรงหลังจากวิ่งไปได้สักระยะหนึ่ง และเกือบจะล้มลงหลายครั้ง โชคดีที่เย่เฟยหลีสังเกตเห็นท่าทางของเนาง และสามารถจับนางไว้ได้ทัน นางจึงไม่ล้มลง

แต่พิษในร่างกายของเย่เฟยหลีนั้นแพร่กระจายอย่างช้า ๆ หากไม่ใช่เพราะความอดทนที่น่าทึ่งและความเชื่อมั่นที่แน่วแน่ เกรงว่าเขาอาจจะล้มลงไปบนพื้นตั้งนานแล้ว

เมื่อฉู่เนี่ยนซีได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ความวิตกกังวลก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของนาง

เช่นนี้ไม่ได้ หากยังกำจัดพวกเขาไม่ได้ คงทำได้เพียงรอความตาย

นางคิดอย่างลังเล ทันใดนั้นสายตาก็กวาดไปที่พงหญ้าข้างๆ และจับมือเย่เฟยหลีในทันที “หลบตรงนั้นก่อน”

พูดจบทั้งสองก็รีบหลบหลังพุ่มไม้

“รีบหาเร็วเข้า ขอเพียงแค่ฆ่าอ๋องหลีและภรรยาของเขาได้ พวกเราเสร็จงานแล้วก็จะได้กินดื่มกันอย่างอิ่มหนำสำราญ”

เมื่อเห็นว่าเสียงตะโกนจากไกลๆ ใกล้เข้ามา คนกลุ่มหนึ่งก็แกว่งดาบและกวาดไปทางพงหญ้า

ฉู่เนี่ยนซีเห็นว่าผู้คนเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เมื่อเห็นคนคนหนึ่งกำลังเดินมาทางด้านนี้ ฉู่เนี่ยนซีก็กลั้นหายใจ

นางกำเข็มเงินในมือไว้แน่น และมองผู้ที่มาด้วยท่าทางระแวดระวัง

เมื่อเห็นคนผู้นั้นเดินมาที่หน้าพงหญ้า มองไปรอบๆ จากนั้นก็ทิ้งดาบลงบนพื้น เอามือยกเสื้อคลุมขึ้น และคลำหาสายรัดเอว

ฉู่เนี่ยนซีตกใจมาก และหลังจากที่รู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร มืออันเรียวยาวของเย่เฟยหลีก็ปิดตาของนางในทันที และกดศีรษะของนางไว้ในอ้อมแขนของตนเองอย่างรวดเร็ว

ฉู่เนี่ยนซีตกตะลึง เอาหน้าซบไปที่หน้าอกอันบึกบึนของเขา ดูเหมือนว่าจะได้ยินเสียงหัวใจเต้นระรัวของเขา กลิ่นหอมบางอย่างอบอวลไปทั่วบริเวณโดยรอบ ไม่ฉุนเท่าไม้จันทน์ ไม่หอมเท่ากลิ่นชะมด แต่เรียบหรู เต็มเปี่ยมไปด้วยฮอร์โมนเพศชาย ทำให้คนอดไม่ได้ที่จะโหยหา

ฉู่เนี่ยนซีแทบจะสูดดมกลิ่นกายของเขาอย่างตะกละตะกลาม และเมื่อตระหนักได้ว่าตนเองกำลังคิดอะไร ใบหน้าของนางก็แดงขึ้นมาในทันที

“เจ้าไปทำอะไรตรงนั้น เร็วเข้า”

ในขณะที่ฉู่เนี่ยนซีรู้สึกหงุดหงิดและยังคงเหม่อลอย คนสวมหน้ากากที่อยู่ไม่ไกลก็ตะโกนมาทางนี้

ชายที่ยืนอยู่หน้าพงหญ้ายกกางเกงขึ้น หยิบดาบขึ้นมาแล้วตะโกนว่า “มาแล้ว มาแล้ว”

พูดจบก็รีบวิ่งไป

เย่เฟยหลีปล่อยมือที่กดศีรษะของฉู่เนี่ยนซีอย่างช้าๆ ฉู่เนี่ยนซีถอนหายใจด้วยความโล่งอก และเมื่อเงยหน้าขึ้นก็สบตากับเย่เฟยหลีพอดี

สิ่งนี้ทำให้นางอดไม่ได้ที่จะนึกถึงฉากเมื่อครู่ สีหน้าแดงระเรื่ออีกครั้ง และความเขินอายก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของนาง จากนั้นนางก็รีบหันหน้ากลับมาและกล่าวอย่างเร่งรีบ “ข้าจะไปดูว่าพวกเขาไปแล้วหรือไม่?”

เย่เฟยหลีมองดูแผ่นหลังของนางหนีเตลิดไป มุมปากปรากฏรอยยิ้มที่ไม่เคยมีมาก่อน และมีความอ่อนโยนในดวงตาของเขา