พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 74

หลังจากล้างแผลเสร็จแล้ว ขั้นแรกนางก็ใช้เข็มเงินปิดผนึกหลอดเลือดของเขา เพื่อป้องกันไม่ให้พิษแพร่กระจาย จากนั้นฝังเข็มตามจุดฝังเข็มอีกครั้ง

เมื่อฝังเข็มเข้าไปที่จุดฝังเข็ม ความเจ็บปวดของเย่เฟยหลีก็ทุเลาลง สีหน้าท่าทางผ่อนคลาย ฉู่เนี่ยนซีหยิบยาแก้อักเสบที่ผสมไว้ล่วงหน้ากับน้ำออกมาจากช่องว่าง

ใช้เวลาประมาณสิบห้านาที ก่อนที่ฉู่เนี่ยนซีจะถอนเข็มออก จากนั้นก็ทายาให้เขา แล้วค่อยๆ ให้เขานอนลงบนฟางข้าว

แม้ว่าจะยับยั้งพิษได้แล้ว แต่ฤทธิ์ของพิษก็ยังไม่หมดไป และอาการบาดเจ็บก็รุนแรง ขั้นตอนต่อไปขึ้นอยู่กับความตั้งใจของเย่เฟยหลี

ฉู่เนี่ยนซีเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว แต่เพราะนางกลัวว่าอาการบาดเจ็บของเย่เฟยหลีกำเริบอีก ดังนั้นจึงอดหลับอดนอน พิงกำแพงและเฝ้ามองเขา

“ท่านแม่……”

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว ในขณะหลับฝัน เย่เฟยหลีขมวดคิ้วแน่นและเริ่มพึมพำกับตัวเอง

เย่เฟยหลีเฉลียวฉลาดและฟุบลงข้างๆ นางอย่างรวดเร็ว โดยสังเกตอาการบาดเจ็บของเขา

“ท่านแม่……”

“ท่านพูดอะไร?”

“อย่าไปจากข้า!” เย่เฟยหลีขมวดคิ้วแน่นยิ่งขึ้น และโบกมือไม่หยุด “อย่าไปจากลูก……”

ฉู่เนี่ยนซีกังวลว่าเขาจะขยับไปมาจนแผลเปิด จึงรีบไปคว้ามือของเขาไว้

ในเวลานี้ เย่เฟยหลีเหมือนเรือที่ล่องลอยอยู่เป็นเวลานานแล้วได้พบฝั่ง เขาคว้ามือของนางไว้ในทันที และดึงนางเข้าไปในอ้อมแขน

“อ้า......เย่เฟยหลี ท่านปล่อยนะ......ท่านทำเช่นนี้ มันจะโดนแผล”

ในความตื่นตระหนก ฉู่เนี่ยนซีก็มีความกังวลเล็กน้อย

เย่เฟยหลีดูเหมือนจะไม่ได้ยิน และยังคงพึมพำ “ท่านแม่......อย่าไปจากข้าอีกเลย”

ฉู่เนี่ยนซีได้ยินคำพูดของเขาอย่างชัดเจนและหยุดชะงัก เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางที่ทุกข์ระทมของเขา นางก็อดไม่ได้ที่จะสะเทือนใจ

นึกไม่ถึงเลยว่าเย่เฟยหลีผู้เยือกเย็นจะมีด้านที่อ่อนแอเช่นนี้ด้วย นี่เป็นสิ่งที่ฉู่เนี่ยนซีไม่คาดคิดมาก่อน

เย่เฟยหลีดูเหมือนจะรู้สึกว่าคนในอ้อมแขนของเขาไม่ดิ้นรนอีกต่อไป และคิ้วที่ขมวดก็ค่อยๆ ผ่อนคลายอย่างสงบ

ฉู่เนี่ยนซีถอนหายใจเล็กน้อย และทำได้เพียงฟุบอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างหมดหนทาง เหมือนกับว่าได้กลิ่นกายของเขา แล้วหลับไปโดยไม่รู้ตัว

......

เมื่อแสงแรกของส่องเข้ามาที่ทางเข้าถ้ำในตอนเช้า ขนตาของฉู่เนี่ยนซีสั่นเหมือนพัดขนนก และค่อยๆ ตื่นขึ้นมา

เป็นเพราะแสงที่ทำให้นางใช้มือขยี้ตาโดยไม่รู้ตัว และตั้งใจบังแสงไม่ให้แยงตา

แต่ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าตนเองกำลังนอนอยู่ในอ้อมแขนของเย่เฟยหลี ความง่วงของนางหายไป และมองไปที่เขาในทันที

ภาพนี้ก็เกิดขึ้นในดวงตาของเขาเช่นกัน เมื่อเห็นว่าเย่เฟยหลีกำลังมองดูสีหน้าท่าทางที่ตื่นตระหนกของนางด้วยความขี้เล่น มุมปากก็อดไม่ได้ที่จะยกขึ้นเล็กน้อย

ฉู่เนี่ยนซีรู้สึกทึ่งและหลงเสน่ห์ชายหน้าตาหล่อเหลาผู้นี้เข้าให้แล้ว จากนั้นเมื่อนึกถึงท่าทางของทั้งสองคน ใบหน้าก็แดงระเรื่อขึ้นมา

“คือว่า……เมื่อคืนท่านฝันร้าย และจับข้าไว้ไม่ปล่อย ข้าถึงได้……ถึงได้……”

“อ้อ……”

ฉู่เนี่ยนซียังพูดไม่ทันจบ เย่เฟยหลีก็ส่งเสียงอ้อออกมา แต่สายตาร้อนผ่าวมากจนทำให้การหายใจของฉู่เนี่ยนซีถี่ขึ้น และรีบลุกขึ้น

“เมื่อคืนข้าอดตาหลับขับตานอน จนแน่ใจว่าพิษคงที่แล้ว แต่พิษที่ตกค้างอยู่กับอาการบาดเจ็บยังต้องใช้เวลาอีกสักระยะหนึ่งในการกำจัดและพักฟื้น เจ้าพักผ่อนก่อนเถอะ ข้าจะไปหาอะไรกินหน่อย”

พูดจบฉู่เนี่ยนซีก็รีบร้อนเดินออกไป

หลังจากนั้นไม่นาน ฉู่เนี่ยนซีก็ถือฟืนและปลาสองตัวเดินเข้ามา

“เมื่อครู่ข้าดูแล้ว คนด้านบนน่าจะไปแล้ว แต่เพื่อความปลอดภัย พวกเราต้องรอให้เหลียงหยวนกับหยูตงมาถึง ท่านกินผลไม้ก่อน อีกเดี๋ยวปลาย่างก็กินได้แล้ว”

ในขณะพูด ฉู่เนี่ยนซีก็พยุงเย่เฟยหลีขึ้นพิงกับกำแพง แล้วส่งผลไม้ให้เขา

เย่เฟยหลีรับและชำเลืองมองปลาตัวอ้วนที่อยู่ข้างๆ

“เอาปลานี่มาจากไหน?”

“ทางด้านนั้นมีแม่น้ำอยู่ จึงฉวยติดมือมา......” แน่นอนว่านางไม่บอกว่านี่เป็นปลาที่นางเลี้ยงไว้ในน้ำพุของช่องว่าง

เย่เฟยหลีพยักหน้า และใช้หางตาเหลือบมองกระโปรงของนางที่ไม่มีคราบน้ำใดๆ

สุดท้ายก็ไม่ได้ถามต่อ

ฉู่เนี่ยนซีจุดไฟอย่างรวดเร็ว และวางปลาที่จัดการเสียบไม้แล้วลงบนกองไฟ

เนื่องจากเป็นปลาที่เลี้ยงในบ่อน้ำพุของช่องว่าง แม้จะไม่ปรุงรสใดๆ แต่เมื่อนำไปย่างก็ยังอร่อยกว่าปลาทั่วไป ดังนั้นนี่จึงช่วยงานฉู่เนี่ยนซีได้มาก

หลังจากจัดการทุกอย่างแล้ว ฉู่เนี่ยนซีก็ตรวจดูอาการบาดเจ็บของเย่เฟยหลี และเปลี่ยนยาให้เขา

หลังจากนั้นทั้งสองก็พิงกำแพง มองดูประกายไฟที่ปะทุออกมาจากกองไฟเป็นครั้งคราวอย่างใจลอย

ในท้ายที่สุดก็เป็นฉู่เนี่ยนซีที่ทำลายความเงียบก่อน นางหันไปมองเย่เฟยหลีด้วยสายตาที่รู้สึกซาบซึ้ง “เมื่อวานขอบคุณท่านมาก! ”

“เป็นเจ้าที่ช่วยข้าไว้ คนที่ควรกล่าวขอบคุณควรเป็นข้า”

“นั่นไม่เหมือนกัน ท่านได้รับบาดเจ็บเพราะข้า หากที่งานเลี้ยงในวัง ข้าไม่ดื่มสุรามากขนาดนั้น ก็คงไม่เป็นภาระท่าน แถมยังทำให้เจ้ากลิ้งตกลงมาตามทางลาดชันด้วยกัน”

ฉู่เนี่ยนซีเสียงต่ำมาก นางก้มหน้าลง เป็นเรื่องยากที่นางจะตำหนิตนเองอย่างเยือกเย็นเช่นนี้

เย่เฟยหลีมองศีรษะที่ตั้งตระหง่านของนาง และอดไม่ได้ที่จะยื่นมือซ้ายที่ไม่ได้รับบาดเจ็บไปลูบศีรษะของนาง

ฉู่เนี่ยนซีตกตะลึงและมองไปที่เขา เย่เฟยหลีหยุดการเคลื่อนไหวของมือ จากนั้นก็ดึงมือกลับมาอย่างอาลัยอาวรณ์

และกล่าวว่า “ไม่โทษเจ้าหรอก พวกเราแค่เป็นไปตามแผนของผู้อื่น”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉู่เนี่ยนซีก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และดวงตาก็สว่างขึ้นในทันที “ท่านหมายความว่า ตั้งแต่งานเลี้ยงในวัง คนเหล่านั้นเริ่มดื่มอวยพร ก็ตกหลุมพรางแล้วหรือ?”

เย่เฟยหลีพยักหน้า ในดวงตาฉายแววชื่นชม “ใช่ และหลุมพรางนี้ เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ในเวลานั้นแล้ว พวกเราไม่สามารถหลบเลี่ยงได้เลย”

เพราะสถานการณ์ในเวลานั้น หากปฏิเสธมีแต่จะเสื่อมเสียชื่อเสียง ดังนั้นจึงต้องดื่ม

ผู้อยู่เบื้องหลังย่อมเข้าใจเรื่องนี้ ดังนั้นจึงเลือกที่จะส่งคนมาลอบสังหารในเวลานั้น และยังเป็นครั้งใหญ่เช่นนี้

จะต้องตัดสินใจแล้วว่าจะฆ่าให้ตายในคราวเดียว

“คนเดียวที่สามารถจัดการสถานการณ์นี้ได้ คิดว่าคงมีเพียงแค่ฮองเฮาและอ๋องเหลียน” ความเยือกเย็นปรากฏขึ้นในดวงตาของฉู่เนี่ยนซี

ในเมื่อพวกเขาต้องการให้นางตาย เช่นนั้นนางจะต้องมีชีวิตอยู่ เมื่อถึงตอนนั้น แม้ว่าจะทำให้พวกเขาตายไม่ได้ ก็ต้องทำให้พวกเขาเดือดดาล

“มีข้าอยู่ ไม่ต้องห่วง พวกเขาจะไม่มีชีวิตที่ดี”

ทันใดนั้นเสียงของเย่เฟยหลีก็ทำให้ฉู่เนี่ยนซีตกตะลึง เมื่อเห็นแววตาที่ลุกโชนของเขา นางก็รู้สึกไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย และอดไม่ได้ที่จะแอบด่าในใจ ทำไมวันนี้สายตาของเขาถึงได้ดูแปลกๆ

ในขณะคิด ฉู่เนี่ยนซีก็รีบลุกขึ้น “ข้าจะไปดูปลา”

เวลาในตอนเช้ามักสั้นเสมอ หลังจากที่ทั้งสองคนกินเสร็จ ในชั่วพริบตาก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว

ฉู่เนี่ยนซีคาบฟางข้าว และนั่งนับใบไม้บนต้นไม้อย่างเบื่อหน่าย ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงตะโกนจากด้านบน

นางรีบกลั้นหายใจ หลังจากที่ได้ยินอย่างชัดเจน สีหน้าก็ดูดีใจ รีบทิ้งฟางข้าวที่ปาก แล้วตะโกนเสียงดังขึ้นไปข้างบน “ตรงนี้! หยูตง! เหลียงหยวน พวกเราอยู่ข้างล่าง!”

ในขณะพูดนางก็วิ่งเข้าไปในถ้ำอีกครั้ง และรีบประคองเย่เฟยหลีขึ้นมา “เป็นเหลียงหยวนกับหยูตง พวกเราจะได้กลับไปแล้ว”

เย่เฟยหลีพยักหน้า ถือโอกาสพิงร่างของนาง โดยปล่อยให้นางประคองเขาเดินออกจากถ้ำ