พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 74

หลังจากล้างแผลเสร็จแล้ว ขั้นแรกนางก็ใช้เข็มเงินปิดผนึกหลอดเลือดของเขา เพื่อป้องกันไม่ให้พิษแพร่กระจาย จากนั้นฝังเข็มตามจุดฝังเข็มอีกครั้ง

เมื่อฝังเข็มเข้าไปที่จุดฝังเข็ม ความเจ็บปวดของเย่เฟยหลีก็ทุเลาลง สีหน้าท่าทางผ่อนคลาย ฉู่เนี่ยนซีหยิบยาแก้อักเสบที่ผสมไว้ล่วงหน้ากับน้ำออกมาจากช่องว่าง

ใช้เวลาประมาณสิบห้านาที ก่อนที่ฉู่เนี่ยนซีจะถอนเข็มออก จากนั้นก็ทายาให้เขา แล้วค่อยๆ ให้เขานอนลงบนฟางข้าว

แม้ว่าจะยับยั้งพิษได้แล้ว แต่ฤทธิ์ของพิษก็ยังไม่หมดไป และอาการบาดเจ็บก็รุนแรง ขั้นตอนต่อไปขึ้นอยู่กับความตั้งใจของเย่เฟยหลี

ฉู่เนี่ยนซีเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว แต่เพราะนางกลัวว่าอาการบาดเจ็บของเย่เฟยหลีกำเริบอีก ดังนั้นจึงอดหลับอดนอน พิงกำแพงและเฝ้ามองเขา

“ท่านแม่……”

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว ในขณะหลับฝัน เย่เฟยหลีขมวดคิ้วแน่นและเริ่มพึมพำกับตัวเอง

เย่เฟยหลีเฉลียวฉลาดและฟุบลงข้างๆ นางอย่างรวดเร็ว โดยสังเกตอาการบาดเจ็บของเขา

“ท่านแม่……”

“ท่านพูดอะไร?”

“อย่าไปจากข้า!” เย่เฟยหลีขมวดคิ้วแน่นยิ่งขึ้น และโบกมือไม่หยุด “อย่าไปจากลูก……”

ฉู่เนี่ยนซีกังวลว่าเขาจะขยับไปมาจนแผลเปิด จึงรีบไปคว้ามือของเขาไว้

ในเวลานี้ เย่เฟยหลีเหมือนเรือที่ล่องลอยอยู่เป็นเวลานานแล้วได้พบฝั่ง เขาคว้ามือของนางไว้ในทันที และดึงนางเข้าไปในอ้อมแขน

“อ้า......เย่เฟยหลี ท่านปล่อยนะ......ท่านทำเช่นนี้ มันจะโดนแผล”

ในความตื่นตระหนก ฉู่เนี่ยนซีก็มีความกังวลเล็กน้อย

เย่เฟยหลีดูเหมือนจะไม่ได้ยิน และยังคงพึมพำ “ท่านแม่......อย่าไปจากข้าอีกเลย”

ฉู่เนี่ยนซีได้ยินคำพูดของเขาอย่างชัดเจนและหยุดชะงัก เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางที่ทุกข์ระทมของเขา นางก็อดไม่ได้ที่จะสะเทือนใจ

นึกไม่ถึงเลยว่าเย่เฟยหลีผู้เยือกเย็นจะมีด้านที่อ่อนแอเช่นนี้ด้วย นี่เป็นสิ่งที่ฉู่เนี่ยนซีไม่คาดคิดมาก่อน

เย่เฟยหลีดูเหมือนจะรู้สึกว่าคนในอ้อมแขนของเขาไม่ดิ้นรนอีกต่อไป และคิ้วที่ขมวดก็ค่อยๆ ผ่อนคลายอย่างสงบ

ฉู่เนี่ยนซีถอนหายใจเล็กน้อย และทำได้เพียงฟุบอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างหมดหนทาง เหมือนกับว่าได้กลิ่นกายของเขา แล้วหลับไปโดยไม่รู้ตัว

......

เมื่อแสงแรกของส่องเข้ามาที่ทางเข้าถ้ำในตอนเช้า ขนตาของฉู่เนี่ยนซีสั่นเหมือนพัดขนนก และค่อยๆ ตื่นขึ้นมา

เป็นเพราะแสงที่ทำให้นางใช้มือขยี้ตาโดยไม่รู้ตัว และตั้งใจบังแสงไม่ให้แยงตา

แต่ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าตนเองกำลังนอนอยู่ในอ้อมแขนของเย่เฟยหลี ความง่วงของนางหายไป และมองไปที่เขาในทันที

ภาพนี้ก็เกิดขึ้นในดวงตาของเขาเช่นกัน เมื่อเห็นว่าเย่เฟยหลีกำลังมองดูสีหน้าท่าทางที่ตื่นตระหนกของนางด้วยความขี้เล่น มุมปากก็อดไม่ได้ที่จะยกขึ้นเล็กน้อย

ฉู่เนี่ยนซีรู้สึกทึ่งและหลงเสน่ห์ชายหน้าตาหล่อเหลาผู้นี้เข้าให้แล้ว จากนั้นเมื่อนึกถึงท่าทางของทั้งสองคน ใบหน้าก็แดงระเรื่อขึ้นมา

“คือว่า……เมื่อคืนท่านฝันร้าย และจับข้าไว้ไม่ปล่อย ข้าถึงได้……ถึงได้……”

“อ้อ……”

ฉู่เนี่ยนซียังพูดไม่ทันจบ เย่เฟยหลีก็ส่งเสียงอ้อออกมา แต่สายตาร้อนผ่าวมากจนทำให้การหายใจของฉู่เนี่ยนซีถี่ขึ้น และรีบลุกขึ้น

“เมื่อคืนข้าอดตาหลับขับตานอน จนแน่ใจว่าพิษคงที่แล้ว แต่พิษที่ตกค้างอยู่กับอาการบาดเจ็บยังต้องใช้เวลาอีกสักระยะหนึ่งในการกำจัดและพักฟื้น เจ้าพักผ่อนก่อนเถอะ ข้าจะไปหาอะไรกินหน่อย”

พูดจบฉู่เนี่ยนซีก็รีบร้อนเดินออกไป

หลังจากนั้นไม่นาน ฉู่เนี่ยนซีก็ถือฟืนและปลาสองตัวเดินเข้ามา