พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 76

ไม่นานหมอเทวดาเฮ่อหลันก็ตามมาด้วยท่าทางตื่นเต้น และท่าทางของเขาที่มีต่อฉู่เนี่ยนซีก็เคารพนอบน้อมเป็นพิเศษ “จะออกตรวจอีกแล้วหรือ?”

“ใช่” จากนั้นฉู่เนี่ยนซีก็หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งมาเขียนตัวยาและยื่นให้เขา “นี่คือตัวยาที่อีกเดี๋ยวจะต้องใช้ ข้าจะไปก่อน แล้วอีกเดี๋ยวท่านตามหยูหนานไปหาข้าก็พอ!”

ผู้ดูแลหอยาเข้มงวดมาก ตัวอย่างเช่นตัวยาล้ำค่าบางตัวถูกเก็บแยกไว้ต่างหากในเขตมังกรดำบนชั้นสาม มีเพียงผู้ที่มีไพ่มังกรดำที่สามารถเอามาได้ และในตอนนี้ไพ่มังกรดำมีเพียงสามใบเท่านั้น ใบหนึ่งอยู่ในมือของฉู่เนี่ยนซี ใบหนึ่งอยู่ในมือของหยูตงผู้ดูแลสำนักการแพทย์ และอีกใบมอบให้กับหมอเทวดาเฮ่อหลัน

“ได้! ข้าจะไปเดี๋ยวนี้” หมอเทวดาเฮ่อหลันมองดูร้านขายยาในมือ ดวงตาแทบจะสว่างจ้า รีบพยักหน้าตกลงแล้วเดินออกไป

ทำให้จ้าวเฉิงฉายอดไม่ได้ที่จะตกตะลึงไปชั่วขณะหนึ่ง จากนั้นก็นึกถึงข่าวลือที่ว่า “ขอเพียงหมอเทวดาซานเชิงรักษา หมอเทวดาเฮ่อหลันก็จะกลายเป็นผู้ช่วย” ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเป็นเรื่องจริง

สิ่งนี้ทำให้จ้าวเฉิงฉายอดไม่ได้ที่จะยิ่งเคารพผู้น้อยตรงหน้าที่อายุน้อยกว่าตนเอง

หลังจากนั้นจ้าวเฉิงฉายก็พาไปที่บ้านของเขาพร้อมกัน

เดิมทีฉู่เนี่ยนซีคิดว่าเถ้าแก่จ้าว ในฐานะเจ้าของร้านขายยาชื่อดังในเมืองปู้เย่จะมีบ้านที่โอ่อ่า และที่ดินราคาแพงดั่งทองคำทุกตารางนิ้ว แต่ไม่คิดเลยว่าบ้านของเขาจะเป็นเพียงเรือนสี่ประสานธรรมดาๆ แม้ว่าจะไม่กว้างขวาง แต่ก็สะอาดและสะดวกสบาย ในเรือนมีคนรับใช้เพียงสองคนที่คอยเก็บกวาดดูแล

สิ่งนี้เปลี่ยนมุมมองความคิดของฉู่เนี่ยนซีที่มีต่อเถ้าแก่จ้าว

“หมอเทวดา ท่านพ่อของข้าอยู่ในห้อง เชิญ” จ้าวเฉิงฉายร้อนใจจนแทบทนไม่ไหว แต่เขาก็ยังสนใจเรื่องมารยาท

ฉู่เนี่ยนซีพยักหน้าและเดินตามเขาเข้าไป

ทันทีที่เขาเข้าไปในห้อง ความรู้สึกอุดอู้ก็เข้ามาปะทะใบหน้า ฉู่เนี่ยนซีอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว มองไปยังหน้าต่างที่ปิดอยู่และชี้ “เปิดหน้าต่างเพื่อให้อากาศถ่ายเท”

หญิงอายุประมาณสี่สิบปีสวมชุดสีเขียวเข้มคนหนึ่งกำลังเช็ดน้ำตา เมื่อได้ยินเสียงก็เงยหน้าขึ้น และเห็นคุณชายที่หน้าตางดงามดุจหยกคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น ทำให้นางอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

จากนั้นก็มองไปที่จ้าวเฉิงฉาย “เฉิงฉาย คุณชายท่านนี้คือ?”

“ท่านแม่ นี่คือหมอเทวดาซานเชิงที่ท่านพ่อให้ข้าเชิญมา” พูดจบ เขาก็มองไปที่ฉู่เนี่ยนซีอีกครั้ง “หมอเทวดา นี่คือท่านแม่ของข้า!”

เมื่อนางจ้าวได้ยินที่เขาแนะนำก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง หลังจากนั้นก็ดูเป็นกังวล

เดิมทีนางคิดว่าในเวลาที่สามีกำลังป่วยหนักแล้วฝากฝังให้ไปเชิญหมอเทวดามา แม้ว่าจะไม่เชี่ยวชาญเท่าหมอเทวดาเฮ่อหลัน แต่ก็ต้องเป็นหมอที่มีฝีมือยอดเยี่ยม และเป็นหมอมานานหลายสิบปี

แต่ไม่คิดเลยว่า......จะเป็นคุณชายที่อายุน้อยและไม่มีใครเทียบได้ บางทีเฉิงฉายอาจจะผิดพลาด

“แต่สามีของข้ากำลังมีไข้ หากตากลมจะไม่ยิ่งร้ายแรงหรือ ไม่ทราบว่าอาจารย์ของคุณชายมาด้วยหรือไม่?”

เมื่อจ้าวเฉิงฉายเห็นว่าท่านแม่พูดเช่นนี้ เขาก็ดึงนางในทันที “ท่านแม่! นี่เป็นหมอเทวดาที่จะมารักษาท่านพ่อ”

ฉู่เนี่ยนซีมองไปที่นางจ้าว นางจ้าวดูเหมือนจะรู้สึกว่าเช่นนี้ไม่ค่อยดีนัก จึงรีบอธิบายว่า “อ้อ คุณชายซี ท่านอย่าเข้าใจผิด ข้าไม่ได้มีความคิดอื่น เพียงแต่อาการป่วยของสามีข้านั้นไม่ธรรมดา ข้าอยากให้หมอเทวดาเฮ่อหลันที่เป็นหมอมาหลายปีมารักษา บางทีเขาอาจจะเคยเห็นมาก่อน ให้หมอเทวดาเฮ่อหลันมาตรวจดูก่อนจะดีกว่า”

หลังจากที่นางจ้าวพูดจบ ดูเหมือนยังเป็นกังวล และกล่าวต่อว่า “แต่ท่านไม่ต้องกังวล พวกเรามีค่ารักษาให้ตามต้องการ ต่อให้ต้องขายทุกอย่างที่มี พวกเราก็จะยอมจ่าย!”

เมื่อได้ยินท่านแม่พูดเช่นนี้ จ้าวเฉิงฉายก็รู้สึกกลัว “ท่านแม่!”

“เจ้าหุบปาก!” เมื่อเห็นว่าบุตรชายของตนเองไม่เอาไหน นางจ้าวก็ตะคอกเสียงดังในทันที และหันไปทางฉู่เนี่ยนซี “คุณชายซี ท่านคิดเห็นอย่างไร?”

“ผู้อาวุโสเฮ่อหลันน่าจะใกล้ถึงแล้ว แต่......เขาคงไม่สามารถรักษาเถ้าแก่จ้าวได้!”

เสียงเบาๆ เล็ดลอดออกมาจากปากของฉู่เนี่ยนซี เมื่อได้ยินครึ่งแรกของประโยค นางจ้าวก็รู้สึกประหลาดใจ แต่หลังจากได้ยินคำพูดในตอนท้าย สีหน้าของนางก็ทรุดลงในทันที

ความประทับใจที่มีต่อฉู่เนี่ยนซีนั้นแย่ไม่น้อย ในใจของนางคำพูดของฉู่เนี่ยนซีเป็นเพียงเพราะไม่ยากให้หมอเทวดาเฮ่อหลันรักษา และกลัวว่าภาพลักษณ์หมอเทวดาที่เขาสร้างขึ้นจะถูกทำลาย

แต่ตอนนี้นางเป็นคนขอความช่วยเหลือ ดังนั้นนางจ้าวจึงพยายามระงับความไม่พอใจในใจ และรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนางอีกครั้ง

“คุณชายซี ข้าขอร้องท่านล่ะ ให้หมอเทวดาเฮ่อหลันมาตรวจดูอาการของสามีข้า ท่านไม่ต้องกังวล พวกเราจะไม่บอกคนนอกว่าเป็นหมอเทวดาเฮ่อหลันเป็นคนรักษา และจะทำตามคำขอของท่าน บอก......บอกว่าท่านเป็นคนรักษา เช่นนี้ดีหรือไม่!”