พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 8

ทุกคนนิ่งอึ้ง หันไปก็เห็นผู้หญิงวัยสาวคนหนึ่งใส่ชุดกระโปรงสีเหลือง พาคนแก่ที่ผมงอกเต็มหัวเดินมาอย่างเร่งรีบ ข้างๆยังมีคนใช้ที่ห้ามพวกเขาไม่ทัน รีบร้อนจนใบหน้าแดงไปหมดเดินตามมาด้วย

"ท่าน ท่านเฉิงเซี่ยงขอรับ บ่าวไร้ประโยชน์ ไม่สามารถห้ามพวกเขาไว้ได้ขอรับ......"

บ่าวใช้คุกเข่าลงพื้น ต้องรู้ว่าฉู่เฉิงเซี่ยงเป็นคนที่คำนึงถึงกฎระเบียบมาก ตะโกนอยู่ในจวนเฉิงเซี่ยงแบบนี้ ไม่มีมารยาทจริงๆเลย

ฉู่เฉิงเซี่ยงกำลังเป็นห่วงขาของลูกชายอยู่ แค่ขมวดคิ้ว ไม่มีอารมณ์คิดบัญชีกับคนใช้เหล่านี้ เลยโบกมือให้คนใช้ลงไป

ผู้หญิงที่เข้ามาคือลูกสาวของน้องชายแท้ๆของฉู่เฉิงเซี่ยง ชื่อว่าฉู่หว่านเอ๋อร์ ตอนเด็กแม่ก็เสียไป น้องชายแต่งงานกับคนใหม่ ดังนั้นนางจึงถูกท่านย่าเลี้ยงจนโตมา เป็นที่โปรดปรานของท่านย่ายิ่งนัก

แต่พออายุมากขึ้นเรื่อยๆ ท่านย่าก็อายุมากแล้ว เลยส่งมาให้เฉิงเซี่ยงที่เมืองหลวงช่วยเลี้ยงดู หวังว่าฉู่หว่านเอ๋อร์จะสามารถแต่งงานกับคนที่ดีงาม

ฉู่เนี่ยนซีสังเกตผู้หญิงคนนี้ เห็นแต่นางไม่ได้แต่งหน้าเลย บนหัวก็มีเพียงปิ่นปักผมอันเดียวเท่านั้น มองขึ้นไปแล้วน่ารักเป็นพิเศษ

ในความทรงจำของชาติก่อน หญิงน้อยที่ชื่อว่าหว่านเอ๋อร์คนนี้ มีใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส ปกติก็มีมารยาทต่อตัวเองด้วย

แต่ตอนนั้นเจ้าของร่างเดิมมีแต่เย่เฟยหลีอยู่ในใจ ห่างไกลกับพี่ชายแท้ๆในจวนเฉิงเซี่ยง ยิ่งอย่าไปพูดถึงน้องสาวไท่แท้คนนี้เลย

ดังนั้นจึงไม่ค่อยมีความทรงจำที่ลึกซึ้งต่อหว่านเอ๋อร์คนนี้ รู้แต่ว่าคนทั้งจวนล้วนเคารพคุณหนูคนนี้มากนัก แม้กระทั่งกลุ่มกุลสตรีก็ล้วนชื่นชมนางด้วย

ฉู่เฉิงเซี่ยงมองนางทีหนึ่งอย่างไร้อารมณ์ น้ำเสียงก็ไม่มีความแปรปรวนใดๆ"เจ้ามาทำอะไร?"

ฉู่เนี่ยนซีเลิกคิ้วเล็กน้อย หว่านเอ๋อร์คนนี้ชื่อเสียงดีขนาดนี้ แต่เหมือนพ่อของนางไม่ค่อยชอบนะ

ฉู่หว่านเอ๋อร์คุกเข่าลงพื้น พฤติกรรมเต็มไปด้วยความสง่างาม

"วันนี้หว่านเอ๋อร์โชคดีที่เชิญหมอเทวดาเฮ่อหลันมาได้ คิดจะให้เขามาดูขาให้พี่ชาย เพิ่งเดินมาถึงหน้าประตู ได้ข่าวว่าพี่สาวก็จะรักษาขาให้พี่ชายด้วย แต่หมอเทวดาเฮ่อหลันเห็นว่าพี่สาวจะใช้เข็ม ก็บอกว่านี่มันไม่เหมาะกับโรคของพี่ชาย ถึงกับวิ่งเข้ามาในห้อง......ท่านลุงโปรดเห็นแก่ที่หว่านเอ๋อร์ใจร้อนเกินไปยกโทษให้ด้วยเจ้าค่ะ!"

ฉู่เนี่ยนซีขมวดคิ้วเล็กน้อยโดยไม่สามารถสังเกตได้

ส่วนฉู่เฉิงเซี่ยงก็ขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม

พี่สะใภ้ใหญ่ที่เดิมทีก็ไม่ยินยอมนั้น พอได้ยินว่าคือหมอเทวดาเฮ่อหลัน ในสายตาก็เต็มไปด้วยประกาย

"น้องหว่านเอ๋อร์ หมอเทวดาเฮ่อหลันท่านนี้ก็คือท่านที่มีชื่อเสียงท่านนั้นหรือ?"

"ใช่เจ้าค่ะ หว่านเอ๋อร์ก็เผอิญได้เจอกับหมอเทวดาเฮ่อหลัน เขาถึงยอมดูให้พี่ชายสักหน่อย"ฉู่หว่านเอ๋อร์ปรากฏรอยยิ้มที่มีมารยาท ดูใจเย็นมาก

ฉู่เฉิงเซี่ยงสองผัวเมียได้ยินเช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะอึ้งไปเลย และมองหน้าเข้าหากัน

หลายปีที่แล้วหมอเทวดาเฮ่อหลันก็มีชื่อเสียงขึ้น ได้ข่าวว่าเขาสามารถรักษาโรคประหลาดทุกอย่าง

แต่นิสัยของเขาแปลกมาก ไม่มีใครรู้ร่องรอยของเขา จะให้เขารักษาก็ยิ่งยากเข้าไปอีก ถึงแม้เป็นฮ่องเต้ ก็ต้องไว้หน้าเขาด้วย

เดิมทีคนที่นามสกุลเฮ่อหลันก็น้อยมากในเมืองหลวง ดังนั้นผู้คนจึงจำได้อย่างแม่นยำ

คิดไม่ถึงว่าฉู่หว่านเอ๋อร์รู้จักกับหมอเทวดาเฮ่อหลัน ถ้าเป็นเช่นนี้แล้ว งั้นขาของอี้เอ๋อร์ก็มีโอกาสหายดีแล้วสิ?

ฉู่เนี่ยนซีมองสีหน้าของทุกคนแล้วเลิกคิ้ว

คนนี้ดูเหมือนว่าพอมีภูมิหลังนะ

ฉู่หว่านเอ๋อร์ในฐานะที่เป็นคุณหนูในจวน ยังสามารถรู้จักคนแบบนี้ได้อีก แถมยังพามาในวันนี้ ดูเหมือนว่าคนนี้ไม่ได้ธรรมดาอย่างที่ภายนอกเห็น

ตอนนี้คนแก่ที่หนวดเคราสีขาวนั้นไม่ได้สนใจผู้คน แต่กลับเดินหน้าขึ้นโดยตรง เห็นด่างดำมากมายบนขาของฉู่เจี้ยนอี้ และมองไปที่เข็มเงินในมือของฉู่เนี่ยนซี รีบส่ายหน้าอย่างแรง

"ไม่ได้!ห้ามเด็ดขาด!พิษในขาของคนนี้สะสมมาหลายปี ตอนนี้พิษน่าจะซึมไปถึงบริเวณเอวแล้ว ถ้าเกิดจะฝังเข็ม กลัวว่าในขณะที่เปิดช่องว่างจะทำให้สารพิษไหลไปทั่วร่างกาย ในที่สุดจะขาดหายใจตาย!"

พี่สะใภ้ใหญ่ข้างๆได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าก็ซีดขาว แม้กระทั่งเฉิงเซี่ยงสองผัวเมียก็ล้วนตื่นเต้นขึ้นมา