พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 80

พี่น้องตระกูลหยูไว้วางใจฉู่เนี่ยนซี จนแทบจะฝังเข้าไปในกระดูก และเชื่อฟังคำสั่งของนางมาก

เพียงแค่เห็นหยูหนานไม่ลังเล และเหาะขึ้นไปทางช่องระบายอากาศ ไม่นานก็ลงมาบนพื้น พร้อมกับถุงผ้าในมือ

“นายท่าน” หยูหนานแบมือออก และมีถุงผ้าสีน้ำเงินใบหนึ่งอยู่บนฝ่ามือของเขา

กลิ่นหอมพิเศษออกมาจากถุงผ้า

ฉู่เนี่ยนซีสูดดมอย่างแรง และมุมปากของนางก็ยกขึ้นในทันที

ผลหยินหยาง!

กลิ่นนี้เป็นกลิ่นของผลหยินหยาง!

มิน่าเล่า เนื้อและเมล็ดของผลหยินหยางเป็นหยางจัดและเย็นจัดตามลำดับ

และหากเดาไม่ผิด พิษที่พวกเขาใช้จะต้องเป็นเมล็ดของผลหยินหยางนี้

หากกินเมล็ดของผลหยินหยางเข้าไป จะทำให้เกิดอันตรายต่อม้ามและกระเพาะอาหารอย่างแน่นอน และเป็นพิษอย่างรุนแรงกับผู้ที่ร่างกายเย็นอยู่แล้ว และมันยังมีผลอีกประการหนึ่งคือส่งเสริมการดูดซึมของยา

แต่เมื่อรวมกับเกสรดอกไม้โลกีย์ ให้ผลที่เป็นกลางพอดีและไม่ถึงกับทำลายราก

และหากดอกไม้โลกีย์มีผลทางยาก็ต้องกินถึงจะถูก หากอาศัยแค่การสูดดมเพียงอย่างเดียว เช่นนั้นประสิทธิภาพของยาจะน้อยกว่าหนึ่งในสิบ ดังนั้นคนผู้นี้จึงอาศัยเกสรผลหยินหยางเป็นตัวกลางในการทำให้พิษของดอกไม้โลกีย์เป็นพิษมากขึ้น

ฉู่เนี่ยนซีอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ คนผู้นี้มีความเข้าใจเกี่ยวกับยาอย่างถ่องแท้ และสามารถวางยาพิษได้อย่างลึกลับ หากวันนี้เปลี่ยนเป็นยาที่มีพิษร้ายแรง เกรงว่า......ผลที่ตามมาจะเลวร้ายจนไม่กล้าคิด

เพียงแต่ไม่รู้ว่าคนผู้นี้มีจุดประสงค์อะไร

“นายท่าน ดูเหมือนว่าในนี้จะมีอะไรบางอย่าง” หยูหนานตะโกนขึ้นมาอย่างกะทันหัน จากนั้นก็เปิดถุงผ้า

“เป็นข้อความสั้นๆ” ในขณะพูด หยูหนานก็ยื่นข้อความสั้นๆ ให้ฉู่เนี่ยนซี

‘ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะพบที่นี่จริงๆ! นับว่าเจ้าช่างสังเกต ผลขู่ซิ่งเมล็ดนี้มอบให้เจ้าเป็นรางวัล! ปลูกได้หรือไม่ได้ ก็เป็นความโชคดีของเจ้า!’

ฉู่เนี่ยนซีรับถุงผ้าและเปิดออก ลูกบอลสีน้ำตาลแดงโผล่ออกมาอย่างกะทันหัน

ผลขู่ซิ่ง ฉู่เนี่ยนซีเคยเห็นในหนังสือโบราณ กล่าวกันว่านั่นเป็นพระภิกษุสงฆ์ที่บรรลุเต๋าเพราะเห็นว่าโลกเป็นทุกข์ ดังนั้นจึงตั้งใจเดินเท้าให้ทาน ระหว่างทางพบเห็นคนยากจนคนป่วย จึงใช้อายุขัยมาทำให้ความทุกข์ยากหมดสิ้นไป

ครั้นเมื่อพระภิกษุสงฆ์เดินเท้าไปๆ มาๆ แล้วก็นั่งลงบนพื้น กลายเป็นต้นผลขู่ซิ่ง หากคนที่ผ่านไปมามีโอกาสจะได้ผลจากต้นไม้นั้น ทุกอย่างจะเป็นไปอย่างราบรื่น

แต่นี่เป็นเพียงเรื่องเล่า ว่ากันว่าไม่มีใครเคยเห็นมันจริงๆ

และนางไม่มีทางรู้ได้เลยว่าเมล็ดพันธุ์นี้จริงหรือไม่

อย่างไรก็ตาม คนผู้นี้เปลืองแรงเพื่อเล่นหมากกระดานนี้ คงไม่ใช่แค่ให้เมล็ดพันธุ์นี้กับนาง?

แต่สันนิษฐานว่าคนผู้นั้นจะต้องมาอีก นางไม่เชื่อว่าจะจับหางของเขาไม่ได้

เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว ฉู่เนี่ยนซีก็มองดูเมล็ดพันธุ์ในมืออีกครั้ง แต่ก็ไม่เห็นมีอะไรเลย หลังจากนั้นจึงโยนมันเข้าไปในช่องว่าง

ในตอนนี้การรักษาพวกเขา จึงจะเป็นเรื่องที่สมควร

“หยูตง ไปขตมังกรดำ เอาเนื้อผลหยินหยางไปต้มกับยาเมื่อครู่ แล้วให้พวกเขากิน” หลังจากพูดจบ ฉู่เนี่ยนซีก็มองไปที่หยูหนานอีกครั้ง “ช่วงนี้เจ้ากับหยูตงเฝ้าอยู่ที่นี่ ให้องครักษ์ของสำนักการแพทย์มีกำลังวังชาขึ้นมา และหากมีเหตุการณ์เล็กๆ น้อย ก็ให้แจ้งข้าในทันที!”

“ขอรับ!”

“ขอรับ!”

ทั้งสองตกลงอย่างรวดเร็ว แม้แต่หยูหนานที่มักทำหน้าทะเล้นก็ยังดูจริงจัง

ฉู่เนี่ยนซีมองออกไปข้างนอก พระอาทิตย์ตกแล้ว และเวลากลางคืนก็มาถึง