พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 79

“เรื่องนี้ท่านไม่ต้องกังวล เดี๋ยวก็ชิน ส่วนค่ารักษาและค่ายา คิดว่าเถ้าแก่จ้าวคงไม่มี เอาไว้ค่อยหักจากค่าแรง ว่าอย่างไร?”

เถ้าแก่จ้าวก็เข้าใจเจตนาของนาง และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขอบคุณ แม้แต่รอบดวงตาก็แดง

“ต่อไปชีวิตของจ้าวจงจะเป็นของคุณชายซี ผู้แซ่จ้าวไม่ต้องการค่าจ้าง ข้ายินดีลงนามสัญญาทาส ต่อจากนี้ไปคุณชายซีจะเป็นเจ้านายของข้า!” เถ้าแก่จ้าวบีบบังคับให้ตัวเองคุกเข่าลงด้วยสีหน้าจริงใจและเด็ดเดี่ยว โดยไม่คำนึงถึงร่างกายที่อ่อนแอ

แน่นอนว่าฉู่เนี่ยนซีและคนอื่นๆ นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะเลือกทำเช่นนี้ การลงนามสัญญาทาสเป็นการขายตัวเอง ต่อไปจะไม่มีสิทธิมนุษยชน และต้องเป็นทาสไปตลอดชีวิต ฉู่เนี่ยนซีให้เขาอะไร เขาก็ต้องทำ

สิ่งนี้ทำให้ฉู่เนี่ยนซีประหลาดใจ และรู้สึกว่าตนเองไม่ได้มองผิดไป จากนั้นก็ยิ้มและพูดหยอกล้อ “หากข้าเดาไม่ผิด บุตรชายของท่านเตรียมที่จะจอหงวน หากสอบติด แล้วถึงเวลานั้นมีพ่อเป็นทาส คงจะทำให้ผู้คนหัวเราะเยาะ อีกอย่างข้าก็ไม่ต้องการทาส หากท่านรู้สึกว่าติดค้างข้า เช่นนั้นช่วยข้าดูแลสำนักการแพทย์ให้ดีก็พอแล้ว!”

เถ้าแก่จ้าวมองไปที่จ้าวเฉิงฉายอย่างลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็นึกถึงสิ่งที่ฉู่เนี่ยนซีพูดและพยักหน้า “ตกลง แม้ว่าจะไม่ลงนามสัญญาทาส แต่ต่อไปตระกูลจ้าวของข้าก็จะถือว่าคุณชายซีเป็นเจ้านาย เฉิงฉายเจ้าต้องจำเอาไว้นะ!”

“ลูกจะจำให้ขึ้นใจ!”

ฉู่เนี่ยนซีไม่ชอบการขอบคุณกันไปกันมา ดังนั้นหลังจากฝากฝังเพียงไม่กี่คำ นางก็จากไป

ทันทีที่พวกเขามาถึงหน้าประตูสำนักการแพทย์ หยูตงก็รีบร้อนมาต้อนรับ

“นายท่าน ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว”

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมด้านในถึงได้วุ่นวายเช่นนี้” ฉู่เนี่ยนซีมองเข้าไปในสำนักการแพทย์ ในเวลานี้กลายเป็นเรื่องยุ่งเหยิง และเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดก็ดังขึ้น

“เมื่อเช้านี้ยังดีๆ อยู่ หลังจากกินอาหารเที่ยง เจ้าหน้าที่ของเรากับหมอก็เริ่มปวดท้องและอ่อนแรง”

“ตรวจสอบอาหารเที่ยงแล้วหรือไม่?”

“ตรวจสอบแล้วขอรับ ไม่มีปัญหา ไม่เพียงเท่านั้น แต่หลังจากนั้นไม่นานแขกที่เข้ามาทีหลังก็เริ่มมีอาการปวดท้องด้วย”

ฉู่เนี่ยนซีขมวดคิ้ว จากนั้นมองไปที่หยูตงอีกครั้ง “แล้วทำไมเจ้าไม่เป็นอะไร?”

“บังเอิญเมื่อตอนเที่ยงข้าน้อยออกไปข้างนอก พอกลับมาก็เห็นคนนอนอยู่เต็มพื้น ดังนั้นจึงให้กินยาล้างพิษที่ท่านให้ไว้”

“เข้าไปดูกันก่อนเถอะ” ในขณะพูดฉู่เนี่ยนซีก็กลืนยาล้างพิษลงไป และเข้าไปในสำนักการแพทย์ก่อน

“อา……ปวด……”

“รีบช่วยข้าด้วย……”

“อา……”

ทันทีที่เข้าไปในสำนักการแพทย์ เสียงคร่ำครวญและเสียงร้องก็ชัดเจนยิ่งขึ้น

เนื่องจากยาล้างพิษไม่สามารถถอนพิษได้ จึงทำได้เพียงควบคุมการดูดซึมของพิษ ดังนั้นในตอนนี้แม้ว่าคนกลุ่มนี้จะกินยาล้างพิษไปแล้ว แต่ก็จะไม่ได้ผล

ฉู่เนี่ยนซีนั่งลงยองๆ มองไปที่ผู้คนบนพื้น และขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว

ชีพจรสงบนิ่ง......ไม่เหมือนถูกพิษ

แต่หากไม่ถูกพิษ ทำไมคนจำนวนมากถึงได้มีอาการพร้อมกัน

“หยูตง ไปเอาอาหารเมื่อเที่ยงมา”

“ขอรับ! ” หยูตงตอบรับและเดินไปด้านใน

หลังจากนั้นไม่นานก็ขำถ้วยมา ฉู่เนี่ยนซีรับถ้วยมาและทำการตรวจสอบ

ทันใดนั้นคำศัพท์ก็ปรากฏขึ้นในหัว “ชื่อ:ดอกไม้โลกีย์ ระดับพิษ:พิษที่คุณสมบัติไม่ชัดเจน ไร้สีไร้กลิ่น ไม่สามารถวินิจฉัยได้ด้วยวิธีแบบเดิมๆ อาการ: ปวดท้อง แขนขาอ่อนแรง ไม่ก่อให้เกิดอันตรายร้ายแรงต่อผู้คน ส่วนผสมของยา......วิธีถอนพิษ……”

ฉู่เนี่ยนซีจดจ่อกับคำศัพท์ในหัว และอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแน่นยิ่งขึ้น อะไรคือสาเหตุที่ทำให้เกิดอาการเช่นนี้ แต่ไม่เป็นอันตราย?

หากบุกมาที่สำนักการแพทย์ก็สามารถวางยาพิษร้ายแรงได้โดยตรง แต่กลับวางยาพิษเช่นนี้ เพียงแค่จะทำให้สำนักการแพทย์เกิดวุ่นวายเท่านั้น

เป็นเพราะเหตุใดกันแน่? หรือว่าเป็นแค่การเล่นตลก?

หากบอกว่าคนในสำนักการแพทย์ได้รับพิษจากอาหารที่กินเข้าไป แล้วคนที่เข้ามาทีหลังล่ะ? จะถูกพิษได้อย่างไร?