พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 79

“เรื่องนี้ท่านไม่ต้องกังวล เดี๋ยวก็ชิน ส่วนค่ารักษาและค่ายา คิดว่าเถ้าแก่จ้าวคงไม่มี เอาไว้ค่อยหักจากค่าแรง ว่าอย่างไร?”

เถ้าแก่จ้าวก็เข้าใจเจตนาของนาง และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขอบคุณ แม้แต่รอบดวงตาก็แดง

“ต่อไปชีวิตของจ้าวจงจะเป็นของคุณชายซี ผู้แซ่จ้าวไม่ต้องการค่าจ้าง ข้ายินดีลงนามสัญญาทาส ต่อจากนี้ไปคุณชายซีจะเป็นเจ้านายของข้า!” เถ้าแก่จ้าวบีบบังคับให้ตัวเองคุกเข่าลงด้วยสีหน้าจริงใจและเด็ดเดี่ยว โดยไม่คำนึงถึงร่างกายที่อ่อนแอ

แน่นอนว่าฉู่เนี่ยนซีและคนอื่นๆ นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะเลือกทำเช่นนี้ การลงนามสัญญาทาสเป็นการขายตัวเอง ต่อไปจะไม่มีสิทธิมนุษยชน และต้องเป็นทาสไปตลอดชีวิต ฉู่เนี่ยนซีให้เขาอะไร เขาก็ต้องทำ

สิ่งนี้ทำให้ฉู่เนี่ยนซีประหลาดใจ และรู้สึกว่าตนเองไม่ได้มองผิดไป จากนั้นก็ยิ้มและพูดหยอกล้อ “หากข้าเดาไม่ผิด บุตรชายของท่านเตรียมที่จะจอหงวน หากสอบติด แล้วถึงเวลานั้นมีพ่อเป็นทาส คงจะทำให้ผู้คนหัวเราะเยาะ อีกอย่างข้าก็ไม่ต้องการทาส หากท่านรู้สึกว่าติดค้างข้า เช่นนั้นช่วยข้าดูแลสำนักการแพทย์ให้ดีก็พอแล้ว!”

เถ้าแก่จ้าวมองไปที่จ้าวเฉิงฉายอย่างลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็นึกถึงสิ่งที่ฉู่เนี่ยนซีพูดและพยักหน้า “ตกลง แม้ว่าจะไม่ลงนามสัญญาทาส แต่ต่อไปตระกูลจ้าวของข้าก็จะถือว่าคุณชายซีเป็นเจ้านาย เฉิงฉายเจ้าต้องจำเอาไว้นะ!”

“ลูกจะจำให้ขึ้นใจ!”

ฉู่เนี่ยนซีไม่ชอบการขอบคุณกันไปกันมา ดังนั้นหลังจากฝากฝังเพียงไม่กี่คำ นางก็จากไป

ทันทีที่พวกเขามาถึงหน้าประตูสำนักการแพทย์ หยูตงก็รีบร้อนมาต้อนรับ

“นายท่าน ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว”

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมด้านในถึงได้วุ่นวายเช่นนี้” ฉู่เนี่ยนซีมองเข้าไปในสำนักการแพทย์ ในเวลานี้กลายเป็นเรื่องยุ่งเหยิง และเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดก็ดังขึ้น

“เมื่อเช้านี้ยังดีๆ อยู่ หลังจากกินอาหารเที่ยง เจ้าหน้าที่ของเรากับหมอก็เริ่มปวดท้องและอ่อนแรง”

“ตรวจสอบอาหารเที่ยงแล้วหรือไม่?”

“ตรวจสอบแล้วขอรับ ไม่มีปัญหา ไม่เพียงเท่านั้น แต่หลังจากนั้นไม่นานแขกที่เข้ามาทีหลังก็เริ่มมีอาการปวดท้องด้วย”

ฉู่เนี่ยนซีขมวดคิ้ว จากนั้นมองไปที่หยูตงอีกครั้ง “แล้วทำไมเจ้าไม่เป็นอะไร?”

“บังเอิญเมื่อตอนเที่ยงข้าน้อยออกไปข้างนอก พอกลับมาก็เห็นคนนอนอยู่เต็มพื้น ดังนั้นจึงให้กินยาล้างพิษที่ท่านให้ไว้”

“เข้าไปดูกันก่อนเถอะ” ในขณะพูดฉู่เนี่ยนซีก็กลืนยาล้างพิษลงไป และเข้าไปในสำนักการแพทย์ก่อน

“อา……ปวด……”

“รีบช่วยข้าด้วย……”

“อา……”

ทันทีที่เข้าไปในสำนักการแพทย์ เสียงคร่ำครวญและเสียงร้องก็ชัดเจนยิ่งขึ้น

เนื่องจากยาล้างพิษไม่สามารถถอนพิษได้ จึงทำได้เพียงควบคุมการดูดซึมของพิษ ดังนั้นในตอนนี้แม้ว่าคนกลุ่มนี้จะกินยาล้างพิษไปแล้ว แต่ก็จะไม่ได้ผล

ฉู่เนี่ยนซีนั่งลงยองๆ มองไปที่ผู้คนบนพื้น และขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว

ชีพจรสงบนิ่ง......ไม่เหมือนถูกพิษ

แต่หากไม่ถูกพิษ ทำไมคนจำนวนมากถึงได้มีอาการพร้อมกัน

“หยูตง ไปเอาอาหารเมื่อเที่ยงมา”

“ขอรับ! ” หยูตงตอบรับและเดินไปด้านใน

หลังจากนั้นไม่นานก็ขำถ้วยมา ฉู่เนี่ยนซีรับถ้วยมาและทำการตรวจสอบ

ทันใดนั้นคำศัพท์ก็ปรากฏขึ้นในหัว “ชื่อ:ดอกไม้โลกีย์ ระดับพิษ:พิษที่คุณสมบัติไม่ชัดเจน ไร้สีไร้กลิ่น ไม่สามารถวินิจฉัยได้ด้วยวิธีแบบเดิมๆ อาการ: ปวดท้อง แขนขาอ่อนแรง ไม่ก่อให้เกิดอันตรายร้ายแรงต่อผู้คน ส่วนผสมของยา......วิธีถอนพิษ……”

ฉู่เนี่ยนซีจดจ่อกับคำศัพท์ในหัว และอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแน่นยิ่งขึ้น อะไรคือสาเหตุที่ทำให้เกิดอาการเช่นนี้ แต่ไม่เป็นอันตราย?

หากบุกมาที่สำนักการแพทย์ก็สามารถวางยาพิษร้ายแรงได้โดยตรง แต่กลับวางยาพิษเช่นนี้ เพียงแค่จะทำให้สำนักการแพทย์เกิดวุ่นวายเท่านั้น

เป็นเพราะเหตุใดกันแน่? หรือว่าเป็นแค่การเล่นตลก?

หากบอกว่าคนในสำนักการแพทย์ได้รับพิษจากอาหารที่กินเข้าไป แล้วคนที่เข้ามาทีหลังล่ะ? จะถูกพิษได้อย่างไร?

หากไม่รู้ว่าพวกเขาถูกพิษอะไร เช่นนั้นก็ต้องหาวิธีรู้ส่วนผสมของยานี้

ยาทั้งสองชนิดนี้มีความคล้ายคลึงกันอย่างเห็นได้ชัด คาดว่าส่วนผสมจะต่างกันเพียงแค่หนึ่งหรือสองอย่าง

“ผู้อาวุโสเฮ่อหลัน ท่านฝังเข็มแก้ปวดให้พวกเขาก่อน ข้าต้องศึกษาอาการของคนเหล่านี้”

“หยูตง หยูหนาน พวกเจ้าสองคนตามเขาไป และถามคนเหล่านี้ว่าพวกเขาเคยไปที่เดียวกันหรือไม่ หรือกินอะไรเหมือนกัน!”

ในขณะพูด ฉู่เนี่ยนซีก็ไปตรวจสอบที่อื่นๆ ในสำนักการแพทย์ แต่หลังจากมองไปรอบๆ ก็ไม่พบอะไร

และทางด้านของห้องโถง เนื่องจากมีการฝังเข็ม ความเจ็บปวดของผู้คนจึงบรรเทาลงมาก แต่ก็ยังคงนั่งหรือนอนบนพื้นอย่างอ่อนแรง

“นายท่าน พวกเราถามหมดแล้ว หลังจากที่ผู้ป่วยเหล่านี้เข้ามาก็ไม่ได้กินอะไรเหมือนกันเลย เพียงแต่ไปที่เดียวกัน นั่นก็คือสำนักการแพทย์”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉู่เนี่ยนซีก็ขมวดคิ้วแน่นยิ่งขึ้น

ดูเหมือนว่าผู้ที่วางยาพิษจะลงมือที่สำนักการแพทย์

อย่างไรก็ตาม หากไม่กินก็มีเพียงแค่อาศัยอากาศที่ใช้หายใจ

แต่คนผู้นั้นคงไม่ได้แค่เข้ามาแล้วปล่อยพิษ สำนักการแพทย์มีการตรวจตราป้องกันอย่างเข้มงวด หากเป็นเช่นนั้น เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีใครเห็นและโจ่งแจ้งมากเกินไป

เมื่อครู่นาตรวจดูไปรอบๆ และไม่พบเศษผงยาใดๆ ดังนั้นจะต้องเป็นการฉีดพ่นอย่างผิวเผิน หากเป็นเช่นนี้ เป็นไปไม่ได้ที่จะใช้กำลังคน

เว้นแต่……

ดวงตาของฉู่เนี่ยนซีสว่างขึ้นในทันที และอดไม่ได้ที่จะมองไปยังด้านบนสุดของสำนักการแพทย์ตอนที่เดินเข้ามา เพื่อให้อากาศถ่ายเทสะดวก จึงจงใจเปิดช่องระบายอากาศไว้

เว้นแต่จะใช้แรงลมเพื่อให้ยากระจายได้อย่างทั่วถึง ทำให้คนที่เข้ามาสูดดมยาเข้าสู่ร่างกาย

ฉู่เนี่ยนซีชี้ไปที่ช่องระบายอากาศ และมองไปที่หยูหนาน “เจ้าขึ้นไปดูข้างบนว่ามีอะไรหรือไม่”