พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 87

ประมาณสองชั่วยามต่อมา เย่เฟยหลีก็พาฉู่เนี่ยนซีและซ่างกวนเย็นทั้งสองคนนั่งรถม้าไปยังทะเลสาบในแถบชานเมืองด้วยกัน

ฉู่เนี่ยนซีไม่แสดงท่าทีใดๆ ไปตลอดทาง และไม่สนใจความตั้งใจของเย่เฟยหลี

ไม่นานผู้คนก็มาถึงอย่างสมบูรณ์

เนื่องจากเป็นช่วงต้นฤดูใบไม้ร่วง จึงมีเรือหลายลำแล่นอยู่ในทะเลสาบ โดยแล่นกันเป็นกลุ่ม

ทันทีที่ทั้งสามคนลงจากรถม้า ก็เห็นชายชุดดำเดินออกมาจากเรือลำใหญ่บนฝั่ง

“นึกไม่ถึงเลยว่าน้องสามก็จะมาเที่ยวทะเลสาบด้วย?”

เย่เหลียนสะบัดพัดในมือ และพัดไปมาหลายครั้ง เส้นผมบนหน้าผากปลิวไสว ดูเป็นคุณชายที่สะโอดสะอง

ฉู่เนี่ยนซีและเย่เฟยหลีต่างตกตะลึง ไม่คิดเลยว่าเย่เหลียนจะอยู่ที่นี่ด้วย!

“ว่ากันว่าทะเลสาบแถบชานเมืองนั้นทิวทัศน์สวยงาม แน่นอนว่าน้องสามต้องการเรียนรู้จากพี่รอง มาดูบ่อยๆ และใช้ชีวิตอย่างมีความสุข”

“อ้อ~ เพียงแต่ข้าไม่เพลิดเพลินเท่าน้องสามที่มีหญิงงามซ้ายขวา”

ในขณะพูดเย่เหลียนก็มองไปที่ฉู่เนี่ยนซี เย่เฟยหลีใช้ร่างกายบดบังสายตาของเขา และใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชา

“ได้ยินมาว่าหลังจากงานเลี้ยงของจวนเฉิงเซี่ยงจบลง พี่รองก็ได้รับบาดเจ็บ! ตอนนี้คงเป็นของขวัญที่ดี?”

เย่เหลียนเผชิญหน้ากับดวงตาอันดำขลับของเขา และกัดฟันอย่างดุดัน “เจ้ายังกล้าดีพูดถึงเรื่องนี้อีก!”

“ไม่ใช่แค่กล้าพูดถึง ข้ายังกล้าทำอีกด้วย!” เย่เฟยหลีเดินเข้าไปหาเย่เหลียน พูดเบาๆ และดวงตาฉายแววไม่พอใจ

เป็นเพราะการรักษาในระยะนี้ ช่องว่างของฉู่เนี่ยนซีจึงมีผลต่อประสาทสัมผัสมากยิ่งขึ้น เสียงเบามาก แต่หูของนางได้ยินอย่างชัดเจน และอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

เรื่องคราวก่อนที่เย่เหลียนถูกตีหลังจากงานเลี้ยงในจวนเฉิงเซี่ยง เย่เฟยหลีเป็นคนทำหรือ?

เป็นเพราะเย่เหลียนยั่วเย้านางหรือ?

ฉู่เนี่ยนซีเกิดอารมณ์ชั่ววูบขึ้นมาในทันที

ในขณะที่ทุกคนต่างไม่ยอมอ่อนข้อ เสียงที่อ่อนโยนและน่าฟังก็ดังมาจากด้านข้าง

“หว่านเอ๋อร์คารวะอ๋องเหลียน อ๋องหลี พระชายาหลี และรองพระชายาหลี!”

ผู้คนมองไปด้านข้าง และเห็นว่าฉู่หว่านเอ๋อร์สวมชุดสีสดและมัดผมอย่างเรียบง่าย แต่ก็ยังคงสง่างาม ทุกครั้งที่ขมวดคิ้วและยิ้มให้ความรู้สึกเหมือนนกน้อยที่อ่อนแอ ทำให้ผู้ชายเห็นแล้ว อดไม่ได้ที่อยากจะปกป้อง

“น้องหว่านเอ๋อร์ เจ้าก็มาล่องเรือด้วยหรือ?” ซ่างกวนเย็นแสร้งทำเป็นไม่รู้ว่าฉู่หว่านเอ๋อร์จะมา นางดูดีอกดีใจในทันที และก้าวไปข้างหน้าเพื่อจับมือนาง ดูเหมือนเป็นพี่น้องที่ดี และคิดถึงวันเก่าๆ

เมื่อเห็นทั้งสองคน ฉู่เนี่ยนซีก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ช่างเป็นเรื่องบังเอิญที่ฉู่หว่านเอ๋อร์มาที่นี่!

“บนเรือของข้ายังมีที่ว่างเหลือพอดี มาด้วยกันสิ?” เย่เหลียนสงบสติอารมณ์และพูดกับเย่เฟยหลี

เย่เฟยหลีชำเลืองมองไปยังเรือของเย่เหลียน เขาได้ยินเสียงเครื่องดนตรีบนเรือ จึงเงยหน้าขึ้นและกล่าวเบาๆ “ไม่ล่ะ! ข้าชอบอยู่เงียบๆ!”

ในขณะพูด เขาก็จับมือของฉู่เนี่ยนซีและเดินไปด้านข้าง

“เอ๊ะ อ๋องหลีก็อยู่ที่นี่ด้วย ข้าว่าแล้วทำไมนานขนาดนี้แล้วอ๋องเหลียนยังไม่กลับมา เรือกำลังจะแล่นนี่เอง”

ในเวลานี้ชายชุดสีน้ำเงินลงมาจากเรือ และพูดในทันทีที่เห็นเย่เฟยหลี

คนผู้นี้เป็นคุณชายของบ้านซื่อหลางกรมอาญา หลิวเย่ และเรื่องดาววิบัติคราวก่อน เป็นคนผู้นี้ที่ออกมาชี้ตัวว่าฉู่เนี่ยนซีเป็นผู้ที่เกิดในวันนั้น และเป็นผู้ที่เป็นดาววิบัติ

ซื่อหลางกรมอาญาอยู่ฝ่ายฮองเฮามาโดยตลอด สนับสนุนฝ่ายขององค์ชายรอง และหลิวเย่ผู้นี้เป็นเพื่อนเล่นกับองค์ชายรองมาตั้งแต่เด็กจนโต ดังนั้นความสัมพันธ์จึงค่อนข้างดี

ในขณะนี้หลิวเย่ได้รับการส่งสายตาจากเย่เหลียน และตะโกนเข้าไปในเรือว่า “ทุกท่าน วันนี้อ๋องหลีต้องการจะล่องทะเลสาบกับพวกเราด้วย หาที่ว่างให้อ๋องหลีและคนอื่นๆ ด้วย”