พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 90

ฉู่เนี่ยนซีไม่รู้ว่าเย่เฟยหลีมีความรู้สึกเช่นนี้กับบทกลอนที่ตนเองแอบอ้าง

เย่เหลียนที่อยู่ข้างๆ ก็ประหลาดใจเช่นกัน และตอบสนองกลับมา “แปะๆ” เขาปรบมือสองสามครั้ง ตามมาด้วยเสียงปรบมือบนเรือ

คนรับใช้ที่ทำหน้าที่จดบันทึกอยู่ข้างๆ รีบเขียนข้อความ

“บทกลอนนี้เป็นสวรรค์สรรค์สร้างขึ้นจริงๆ”

“แต่ไม่เคยได้ยินเลยว่าพระชายาหลีรู้เรื่องบทกวี หรือว่านางจะเป็นคนที่อ่อนน้อมถ่อมตนจริงๆ”

“ข้าไม่คิดเช่นนั้น หากมีวิชาความรู้จริงๆ คงไม่ถูกประจานโดยไร้เหตุผลมาเป็นเวลาหลายปี บางทีบทกลอนนี้อาจถูกแต่งขึ้นโดยผู้อื่น”

“เจ้าหมายความว่าอ๋องหลี……”

“ชู่ว……เลิกพูดได้แล้ว”

แม้ว่าผู้คนจะตั้งใจลดเสียงลง แต่ฉู่เนี่ยนซีก็ยังได้ยินอย่างชัดเจน และไม่ได้รีบร้อนโต้แย้ง เพราะศักยภาพคือคำอธิบายที่ดีที่สุด

“กลุ่มที่สามเริ่มเถอะ!” ฉู่เนี่ยนซีกล่าวอย่างเย็นชา

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าอีกไม่กี่กลุ่มต่อไป ฉู่เนี่ยนซีก็จะตอบเป็นคนแรก สิ่งนี้ทำให้ผู้คนหมดความสงสัยในตอนแรก

แม้แต่ซ่างกวนเย็นที่จงใจทำให้หัวข้อยาก นางก็ยังต่อบทกลอนได้อย่างคล่องแคล่ว สิ่งนี้ทำให้นางอดไม่ได้ที่จะอิจฉาและโกรธ!

ด้วยเสียงปรบมือและสายตาที่ชื่นชมของผู้คน ทำให้สีหน้าของซ่างกวนเย็นเกือบจะมืดมิด

เป็นไปได้อย่างไร! ฉู่เนี่ยนซีแต่งบทกลอนได้อย่างไร!

แอบอ้าง ต้องแอบอ้างแน่ๆ ต้องทำให้นางกลายเป็นคนที่แอบอ้าง!

เมื่อคิดเช่นนี้ ซ่างกวนเย็นก็เหลือบไปมองฉู่หว่านเอ๋อร์

ฉู๋หว่านเอ๋อร์ยังคงไม่โกรธแค้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นสายตาที่เย่เหลียนมองฉู่เหนียนซี นางก็ยิ่งโกรธและยิ่งเกลียดมากขึ้น!

จะปล่อยให้ฉู่เนี่ยนซีมีชื่อเสียงไม่ได้ ความคิดนี้ทำให้นางกับซ่างกวนเย็นมีความเห็นตรงกันโดยบังเอิญ

นางสงบสติอารมณ์ ระงับความโกรธแค้นบนใบหน้า และกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “พระชายาทรงความจำดีจริงๆ หว่านเอ๋อร์เข้าไปในห้องตำราของท่านลุงหลายครั้ง แต่จำไม่ได้เลยแม้แต่ท่อนเดียว! หากเปรียบเทียบกันแล้ว หว่านเอ๋อร์ช่างโง่เขลานัก!”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ผู้คนต่างก็อยู่ในความโกลาหล

“อะไรนะ นี่เป็นบทกลอนที่ฉู่เฉิงเซี่ยงแต่ง!”

“มิน่าเล่า บทกลอนนี้ถึงได้มีท่วงทำนองเช่นนี้ เป็นไปได้อย่างไรที่หญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกันจะแต่งบทกลอนเช่นนี้ได้!”

“หึ ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ เช่นนั้นพระชายาหลีก็หลอกลวงพวกเรา! หน้าตาอัปลักษณ์ จิตใจก็เป็นเช่นนั้น! ฉู่เฉิงเซี่ยงมีบุตรสาวเช่นนี้ ช่างน่าอับอายขายหน้า”

ผู้คนดูโกรธราวกับว่าขุดหลุมฝังศพบรรพบุรุษของพวกเขา และโจมตีฉู่เนี่ยนซีด้วยคำพูด

เย่เฟยหลีสีหน้าหม่นหมอง เขามองไปยังผู้คนด้วยสายตาที่เยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง และตบโต๊ะในทันที “ใครมอบความกล้าให้พวกเจ้า ถึงได้กล้าดูถูกพระชายาของข้า!”

เมื่อมีการปกป้องจากเย่เฟยหลี สีหน้าของผู้คนก็ไม่น่ามองมากนัก แต่หน้าชื่นอกตรม! แต่คนนราชวงศ์เหล่านั้นไม่สนใจความรู้สึกของเย่เฟยหลี

“อ๋องหลีไม่ทำตามกติกา และต้องการใช้อำนาจข่มขู่ผู้คนหรือ?”

“ใช่ ออกมาเล่นสนุก ในตอนแรกก็บอกแล้วว่าไม่มีการแบ่งชนชั้น พระชายาหลีใช้วิธีสกปรกเพื่อให้ชนะการแข่งขัน จะไม่ให้ผู้อื่นว่ากล่าวได้อย่างไร”

เมื่อมีคนชี้นำ แน่นอนว่าคนข้างหลังก็ไม่สนใจอะไรและพากันตำหนิ

ดวงตาทั้งคู่ของเย่เฟยหลีหรี่ลงเล็กน้อย และกล่าวอย่างเย็นชา “พวกเจ้ากล่าวเช่นนี้ มีหลักฐานหรือไม่! ไม่มีหลักฐานแล้วกล่าวเช่นนี้ ก็เป็นการใส่ร้ายป้ายสี!”

“พวก......พวกเรายังต้องการหลักฐานอีกหรือ? แม่นางหว่านเอ๋อร์เป็นลูกพี่ลูกน้องกับพระชายาหลี นางจะโกหกได้อย่างไร!”

“ใช่ แม่นางหว่านเอ๋อร์บอกแล้วว่าเคยเห็นในห้องตำราของฉู่เฉิงเซี่ยง เช่นนั้นย่อมไม่ใช่บทกลอนที่นางแต่งเอง หากไม่ใช่การขโมยความคิดของผู้อื่นแล้วอย่างไร!”

เย่เฟยหลีมองไปที่ฉู่หว่านเอ๋อร์ด้วยสายตาเหมือนธนูอันเยือกเย็น และทันทีที่กำลังจะพูดก็ถูกฉู่เนี่ยนซีดึงมือไว้

จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนและเดินไปข้างๆ ฉู่หว่านเอ๋อร์

“เจ้าหมายความว่าเคยเห็นบทกลอนเหล่านี้ในห้องตำราของท่านพ่อข้าใช่หรือไม่?”

ฉู่หว่านเอ๋อร์มองไปยังสายตาที่เฉียบคมของนาง และรู้สึกถึงแรงกดดันจากก้นบึ้งของหัวใจ นางบีบต้นขาและพยายามระงับความหวาดกลัวของตนเอง

“หว่านเอ๋อร์เห็นสิ่งเหล่านี้……”

“เจ้าต้องคิดดีๆ นะ! ใส่ร้ายพระชายาด้วยเหตุผลเช่นนี้ เจ้าจะถูกลากออกไปเฆี่ยน” ฉู่หว่านเอ๋อร์ยังพูดไม่ทันจบ ฉู่เนี่ยนซีก็พูดอีกครั้ง

ฉู่หว่านเอ๋อร์ตัวสั่นและอดคิดไม่ได้ เมื่อเห็นเช่นนี้ ซ่างกวนเย็นที่อยู่ข้างๆ ก็ใช้ร่างกายปิดกั้นสายตาของนางในทันทีและกล่าวว่า “เหตุใดท่านพี่ถึงพูดจาดุดันเช่นนี้ น้องหว่านเอ๋อร์ขี้กลัว ท่านทำเช่นนี้ นางอาจกลัวจนไม่กล้าพูดความจริง”

ซ่างกวนเย็นไม่ได้เปิดเผยโดยตรง แต่บอกทุกคนด้วยคำพูดว่าฉู่เนี่ยนซีพยายามบีบบังคับให้ฉู่หว่านเอ๋อร์พูดโกหกและปกปิดแทนนาง

สิ่งนี้ทำให้ทุกคนอดไม่ได้ที่จะโกรธมากยิ่งขึ้น

“พระชายาหลีต้องการใช้อำนาจข่มขู่ผู้อื่นหรือ?”

“ใช่ ดูจากท่าทางของแม่นางหว่านเอ๋อร์ที่ก้มหน้าก้มตาอยู่ตรงหน้านางแล้ว เกรงว่าตอนที่ยังไม่ได้ออกเรือน พระชายาหลีมักจะรังแกนางอยู่เป็นประจำ”

“หึ ไม่เป็นไร แม่นางหว่านเอ๋อร์ เจ้าเพียงแค่พูดความจริง พวกเราอยู่ที่นี่ อ๋องเหลียนอยู่ที่นี่ พวกเราจะไม่ปล่อยให้เจ้าถูกรังแก!”

คนเหล่านี้พูดถึงพวกเขาและอ๋องเหลียนโดยตรง แต่ไม่ได้พูดถึงเย่เฟยหลี ท่านอ๋องอีกองค์ นี่เห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะนาง แม้แต่เย่เฟยหลีก็กลายเป็นตัวร้ายที่ใช้อำนาจข่มขู่ผู้อื่น

ฉู่เนี่ยนซีเหลือบมองเย่เฟยหลี นางเห็นว่าเขายังคงมีสีหน้าท่าทางเย็นชาและมองมาที่ตนเอง ดวงตาของเย่เฟยหลีดูอบอุ่นขึ้นมาก และคอยสนับสนุนนางอย่างเงียบๆ

ฉู่เนี่ยนซีดูเหมือนจะเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร จากนั้นมองไปที่ฉู่หว่านเอ๋อร์อีกครั้ง “เจ้าคิดว่าอย่างไร? เจ้าเห็นบทกลอนเหล่านี้ในห้องตำราของท่านพ่อข้าจริงๆ หรือ?”

ฉู่หว่านเอ๋อร์ลุกลี้ลุกลน และแอบมองอ๋องเหลียนด้วยหางตา เมื่อเห็นว่าในเวลานี้เขาก็มองมาทางด้านนี้เช่นกัน ทำให้นางอดไม่ได้ที่จะยืดหลังตรง และเดินออกจากด้านหลังของซ่างกวนเย็น

“ในตอนแรกหว่านเอ๋อร์ก็ไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ แต่เมื่อคิดว่าที่นี่มีคนมากมาย และรู้สึกว่าสิ่งที่พระชายาทำในเวลานี้ ไม่ยุติธรรมกับคนอื่นๆ ดังนั้นพระชายาได้โปรดแก้ไขข้อผิดพลาดด้วย ทุกคน เป็นคนจิตใจดี ย่อมให้อภัยท่านอย่างแน่นอน!”

สิ่งที่ฉู่หว่านเอ๋อร์พูดนั้นเต็มไปด้วยความยุติธรรมและไร้เดียงสา

ฉู่เนี่ยนซีอดไม่ได้ที่จะกลอกตา ริมฝีปากอมชมพูของนางแยกออกเล็กน้อย “เจ้าแน่ใจหรือว่าไม่ได้จำผิด เจ้าเคยเห็นบทกลอนของข้ามาก่อนหรือ?”

ฉู่หว่านเอ๋อร์ไม่คิดเลยว่านางจะพยายามพิสูจน์ ความหยิ่งยโสฉายชัดในใจของนาง แต่ใบหน้ายังคงเสียใจอย่างสุดซึ้ง

“ใช่! หว่านเอ๋อร์เคยเห็นบทกลอนเหล่านี้ในห้องตำราของท่านลุงมาก่อน!”

สิ่งที่พูดตรงไปตรงมามาก ผู้คนมองไปทางฉู่เนี่ยนซีด้วยความเหยียดหยามและรังเกียจยิ่งขึ้น

“เจ้าได้ยินหมดแล้ว แล้วยังจะเล่นลิ้นอีก?”

“โชคดีที่มีหว่านเอ๋อร์เป็นพยาน มิเช่นนั้นพวกเราทุกคนคงถูกหลอก แล้วยังส่งเสียงเชียร์ใครบางคน!”

“ช่างไร้ยางอายจริงๆ แล้วยังมีหน้าอยู่ที่นี่อีก หากข้ากระโดดลงไปจากเรือลำนี้! มีชีวิตอยู่ก็น่าอับอาย”

รอบๆ มีเสียงพูดกระทบกระเทียบ โดยที่พวกเขาไม่สนใจเลยว่าฉู่เนี่ยนซีเป็นพระชายาหรือไม่ เพราะการขโมยความคิดของผู้อื่นเป็นเรื่องน่าละอาย แม้ว่าฝ่าบาทจะอยู่ที่นี่ ก็ไม่สามารถตำหนิผู้อื่นได้!

ฉู่เนี่ยนซีดูเหมือนจะไม่สนใจเสียงด่าทอโดยรอบ

และไม่ละสายตาจากฉู่หว่านเอ๋อร์เลยสักนาที เมื่อมองไปยังดวงตาที่พยายามข่มความกระวนกระวายใจของนาง ทันใดนั้นก็หัวเราะออกมา

ในขณะที่ผู้คนกำลังงุนงงกับการกระทำของนาง ก็ได้ยินนางหยุดหัวเราะ และเสียงเย็นชาก็ดังออกมาจากริมฝีปากสีแดง

“เจ้าแน่ใจก็ดี!”