พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 90

ฉู่เนี่ยนซีไม่รู้ว่าเย่เฟยหลีมีความรู้สึกเช่นนี้กับบทกลอนที่ตนเองแอบอ้าง

เย่เหลียนที่อยู่ข้างๆ ก็ประหลาดใจเช่นกัน และตอบสนองกลับมา “แปะๆ” เขาปรบมือสองสามครั้ง ตามมาด้วยเสียงปรบมือบนเรือ

คนรับใช้ที่ทำหน้าที่จดบันทึกอยู่ข้างๆ รีบเขียนข้อความ

“บทกลอนนี้เป็นสวรรค์สรรค์สร้างขึ้นจริงๆ”

“แต่ไม่เคยได้ยินเลยว่าพระชายาหลีรู้เรื่องบทกวี หรือว่านางจะเป็นคนที่อ่อนน้อมถ่อมตนจริงๆ”

“ข้าไม่คิดเช่นนั้น หากมีวิชาความรู้จริงๆ คงไม่ถูกประจานโดยไร้เหตุผลมาเป็นเวลาหลายปี บางทีบทกลอนนี้อาจถูกแต่งขึ้นโดยผู้อื่น”

“เจ้าหมายความว่าอ๋องหลี……”

“ชู่ว……เลิกพูดได้แล้ว”

แม้ว่าผู้คนจะตั้งใจลดเสียงลง แต่ฉู่เนี่ยนซีก็ยังได้ยินอย่างชัดเจน และไม่ได้รีบร้อนโต้แย้ง เพราะศักยภาพคือคำอธิบายที่ดีที่สุด

“กลุ่มที่สามเริ่มเถอะ!” ฉู่เนี่ยนซีกล่าวอย่างเย็นชา

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าอีกไม่กี่กลุ่มต่อไป ฉู่เนี่ยนซีก็จะตอบเป็นคนแรก สิ่งนี้ทำให้ผู้คนหมดความสงสัยในตอนแรก

แม้แต่ซ่างกวนเย็นที่จงใจทำให้หัวข้อยาก นางก็ยังต่อบทกลอนได้อย่างคล่องแคล่ว สิ่งนี้ทำให้นางอดไม่ได้ที่จะอิจฉาและโกรธ!

ด้วยเสียงปรบมือและสายตาที่ชื่นชมของผู้คน ทำให้สีหน้าของซ่างกวนเย็นเกือบจะมืดมิด

เป็นไปได้อย่างไร! ฉู่เนี่ยนซีแต่งบทกลอนได้อย่างไร!

แอบอ้าง ต้องแอบอ้างแน่ๆ ต้องทำให้นางกลายเป็นคนที่แอบอ้าง!

เมื่อคิดเช่นนี้ ซ่างกวนเย็นก็เหลือบไปมองฉู่หว่านเอ๋อร์

ฉู๋หว่านเอ๋อร์ยังคงไม่โกรธแค้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นสายตาที่เย่เหลียนมองฉู่เหนียนซี นางก็ยิ่งโกรธและยิ่งเกลียดมากขึ้น!

จะปล่อยให้ฉู่เนี่ยนซีมีชื่อเสียงไม่ได้ ความคิดนี้ทำให้นางกับซ่างกวนเย็นมีความเห็นตรงกันโดยบังเอิญ

นางสงบสติอารมณ์ ระงับความโกรธแค้นบนใบหน้า และกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “พระชายาทรงความจำดีจริงๆ หว่านเอ๋อร์เข้าไปในห้องตำราของท่านลุงหลายครั้ง แต่จำไม่ได้เลยแม้แต่ท่อนเดียว! หากเปรียบเทียบกันแล้ว หว่านเอ๋อร์ช่างโง่เขลานัก!”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ผู้คนต่างก็อยู่ในความโกลาหล

“อะไรนะ นี่เป็นบทกลอนที่ฉู่เฉิงเซี่ยงแต่ง!”

“มิน่าเล่า บทกลอนนี้ถึงได้มีท่วงทำนองเช่นนี้ เป็นไปได้อย่างไรที่หญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกันจะแต่งบทกลอนเช่นนี้ได้!”

“หึ ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ เช่นนั้นพระชายาหลีก็หลอกลวงพวกเรา! หน้าตาอัปลักษณ์ จิตใจก็เป็นเช่นนั้น! ฉู่เฉิงเซี่ยงมีบุตรสาวเช่นนี้ ช่างน่าอับอายขายหน้า”

ผู้คนดูโกรธราวกับว่าขุดหลุมฝังศพบรรพบุรุษของพวกเขา และโจมตีฉู่เนี่ยนซีด้วยคำพูด

เย่เฟยหลีสีหน้าหม่นหมอง เขามองไปยังผู้คนด้วยสายตาที่เยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง และตบโต๊ะในทันที “ใครมอบความกล้าให้พวกเจ้า ถึงได้กล้าดูถูกพระชายาของข้า!”

เมื่อมีการปกป้องจากเย่เฟยหลี สีหน้าของผู้คนก็ไม่น่ามองมากนัก แต่หน้าชื่นอกตรม! แต่คนนราชวงศ์เหล่านั้นไม่สนใจความรู้สึกของเย่เฟยหลี

“อ๋องหลีไม่ทำตามกติกา และต้องการใช้อำนาจข่มขู่ผู้คนหรือ?”

“ใช่ ออกมาเล่นสนุก ในตอนแรกก็บอกแล้วว่าไม่มีการแบ่งชนชั้น พระชายาหลีใช้วิธีสกปรกเพื่อให้ชนะการแข่งขัน จะไม่ให้ผู้อื่นว่ากล่าวได้อย่างไร”

เมื่อมีคนชี้นำ แน่นอนว่าคนข้างหลังก็ไม่สนใจอะไรและพากันตำหนิ

ดวงตาทั้งคู่ของเย่เฟยหลีหรี่ลงเล็กน้อย และกล่าวอย่างเย็นชา “พวกเจ้ากล่าวเช่นนี้ มีหลักฐานหรือไม่! ไม่มีหลักฐานแล้วกล่าวเช่นนี้ ก็เป็นการใส่ร้ายป้ายสี!”

“พวก......พวกเรายังต้องการหลักฐานอีกหรือ? แม่นางหว่านเอ๋อร์เป็นลูกพี่ลูกน้องกับพระชายาหลี นางจะโกหกได้อย่างไร!”