พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 89

ฉู่เนี่ยนซีก้มลงไปมองมือที่ยื่นออกมาของเย่เฟยหลี และอดไม่ได้ที่จะยกมุมปากขึ้น

เขากำลังทำอะไร?

แต่กลุ่มจำเป็นต้องมีสี่คน มีเย่เฟยหลีร่วมกลุ่มด้วยก็ดี ฉู่เนี่ยนซียิ้มและจับมือของเย่เฟยหลี

สัมผัสที่เย็นยะเยือกและนุ่มนวลจากมือของนาง ทำให้มุมปากของเย่เฟยหลียกขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อเห็นเช่นนี้ เย่เหลียนที่อยู่ข้างๆ ก็เบิกตากว้าง และลุกขึ้นยืนในทันที

“ไม่รู้ว่าข้าจะเข้าร่วมกลุ่มด้วยได้หรือไม่!” ในขณะพูดเย่เหลียนก็ยื่นมือออกมาด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์มาก และมองตรงไปที่ฉู่เนี่ยนซี

ฉู่เนี่ยนซีไม่คิดเลยว่าเขาจะอยากเข้าร่วมกลุ่มกับพวกเขาด้วย แต่นางไม่กังวลว่าเขาจะเล่นลูกไม้ใดๆ ถึงอย่างไรหากแพ้ก็จะไม่เป็นผลดีต่อชื่อเสียงของเขาเอง

อีกอย่างตอนนี้ก็เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครอยากอยู่กลุ่มเดียวกับนาง

เมื่อคิดเช่นนี้ ฉู่เนี่ยนซีก็พยักหน้า และทันทีที่จะเอ่ยปาก เย่เฟยหลีที่อยู่ข้างๆ ก็ยื่นมือออกไปและจับมือกับเขา

จากนั้นเสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้น “ยินดีต้อนรับ!”

เย่เหลียนสีหน้าหม่นหมอง ดึงมือกลับมา และมองเขาด้วยสายตาลึกล้ำ สีหน้าดูไม่แยแส

ทุกคนไม่คิดว่าอ๋องเหลียนจะเป็นฝ่ายขอเข้าร่วมกลุ่ม และสับสนอยู่ชั่วขณะหนึ่ง ทุกคนต่างรู้ดีว่าอ๋องหลีและอ๋องเหลียนขัดแย้งกันมาโดยตลอด

แต่ตอนนี้ร่วมมือกัน! ถือว่าหาได้ยาก

อย่างไรก็ตาม ท่านอ๋องทั้งสองได้แบ่งกลุ่มแล้ว คนที่คอยจับตามองเหล่านั้นก็หมดความสนใจไปชั่วขณะ และรีบไปหาคนเข้าร่วมกลุ่ม

ไม่นานทุกคนก็จับกลุ่มเสร็จเรียบร้อย และทุกคนก็นั่งหรือยืนรวมกันเป็นกลุ่ม

เรือแล่นไปข้างหน้าอย่างช้าๆ น้ำสีฟ้าครามกระเพื่อมรอบลำเรือ สายลมพัดเข้ามาทางหน้าต่างบานใหญ่ และพัดผ่านใบหน้าของผู้คน ความเย็นเข้าปะทะ แต่ก็ซึมซาบเข้าไปในหัวใจ

เนื่องจากแบ่งออกเป็นห้ากลุ่ม ดังนั้นแต่ละกลุ่มสามารถตั้งได้สองหัวข้อ และอีกสี่กลุ่มจะตอบ

แต่ละคนในแต่ละกลุ่มสามารถตอบได้เพียงหนึ่งคำตอบ หัวหน้ากลุ่มสามารถตอบได้หลายครั้ง ผู้ที่ตอบได้ดีจะได้รับหนึ่งคะแนน และกลุ่มที่มีคะแนนมากที่สุดในห้ากลุ่ม เมื่อสิ้นสุดลงจะเป็นผู้ชนะ

“เมื่อครู่พวกท่านไม่ได้บอกว่าหัวหน้ากลุ่มต้องต่อบทกลอนเยอะ?” เหยียนจือซินพูดด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ แต่น้ำเสียงยังคงแผ่วเบา

“กฎเกณฑ์นี้ยังต้องบอกด้วยหรือ? พวกเราที่เข้าร่วมการล่องทะเลสาบเป็นประจำต่างก็รู้ดี!”

พูดจบ คนอื่นๆ ก็พากันขานรับ

ฉู่เนี่ยนซีเลิกคิ้วขึ้น และรู้อยู่แก่ใจว่ามีกฎเกณฑ์มาตลอด แต่สำหรับพวกเขาที่มาเป็นครั้งแรกย่อมไม่รู้ และเป็นเพราะไม่รู้ ฉู่เนี่ยนซีจึงกลายเป็นหัวหน้ากลุ่ม

เนื่องจากสมาชิกในกลุ่มแต่ละคนสามารถตอบได้เพียงครั้งเดียว นี่ก็ยืนยันได้ว่าหัวหน้ากลุ่มต้องตอบห้าข้อ และหัวหน้ากลุ่มเป็นกุญแจสำคัญ

ฉู่เนี่ยนซีมองไปที่กลุ่มอื่นๆ และน่าแปลกใจที่ซ่างกวนเย็นเป็นหัวหน้ากลุ่มของกลุ่มที่สี่ และฉู่เนี่ยนซีคือกลุ่มที่ห้า!

นี่เป็นเรื่องปกติของการอยากเห็นนางแพ้?

แต่นางไม่แปลกใจเลย!

“เสี่ยวจือซิน ไม่เป็นไร เพียงแค่แต่งกลอนเพิ่มเท่านั้น ไม่เหนื่อยหรอก!” ในขณะพูดฉู่เนี่ยนซีก็ดึงเหยียนจือซินให้นั่งลง

ผู้คนมองนางอย่างเยาะเย้ย ไม่เหนื่อย? เช่นนั้นก็ต้องทำให้ได้!

หลังจากประกาศกฎเกณฑ์ กลุ่มแรกก็เริ่มตั้งหัวข้อ เห็นได้ชัดว่าชายที่อ้วนเล็กน้อยคนหนึ่งเป็นหัวหน้ากลุ่มของกลุ่มที่หนึ่ง ลุกขึ้นยืนมองไปที่ทะเลสาบข้างนอกและกล่าวว่า “ข้าคิดว่าใช้ทะเลสาบนี้เป็นหัวข้อ ใช้ฤดูใบไม้ร่วงนี้เป็นหัวข้อเถิด!”

เมื่อเสียงดังขึ้น ผู้คนต่างก็พากันครุ่นคิด ฉู่เนี่ยนซีแทะเมล็ดแตงโมด้วยท่าทางสบายๆ

เย่เหลียนชำเลืองมองนาง และอดไม่ได้ที่จะถามว่า “เจ้าคิดดีแล้วหรือ?”

“ยัง!”

เย่เหลียนอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง ยัง? เช่นนั้นนางวางแผนที่จะทุบกระปุกหรือ? สิ่งนี้ทำให้เย่เหลียนอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

หรือว่านางเพิ่งมีโอกาสจริงๆ และมีฝีมือในการรักษาโรค? ส่วนเรื่องอื่นไม่รู้ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ?

เมื่อคิดเช่นนี้ เขาก็ได้ยินเสียงอันราบเรียบของฉู่เนี่ยนซีดังขึ้นอีกครั้ง “ข้าเป็นหัวหน้ากลุ่ม และแน่นอนว่าก่อนหน้านี้เป็นพวกเจ้าที่ต้องต่อบทกลอน?”

“แต่เมื่อเวลาผ่านไปบทกลอนก็จะยากขึ้นเรื่อยๆ มิสู้ท่านต่อบทกลอนก่อนจะดีกว่า”

“ไม่ต้อง! ข้าชอบทำทุกอย่างให้เสร็จในคราวเดียว!” พูดจบฉู่เนี่ยนซีก็จิบน้ำชาอีกครั้ง

เย่เฟยหลีเหลือบมองไปที่ฉู่เนี่ยนซี และแน่นอนว่าเติมน้ำชา จากนั้นเสียงอันเยือกเย็นก็ออกมาจากริมฝีปากบางๆ อันเซ็กซี่ของเขา “พื้นผิวทะเลสาบทำให้ดวงตามืดบอด ตลิ่งทองคำตั้งอยู่ที่สันทะเลสาบ ท่านมีความสามารถเหลือเกิน และนี่คือหัวใจที่จะป้องกันความชั่วร้าย”

หลังจากพูดประโยคนี้ ทุกคนก็ตกตะลึง สิ่งเหล่านี้คิดดีแล้วหรือไม่ ผู้คนพากันหยุดการเคลื่อนไหว และดื่มด่ำกับบทกลอนของเขาอย่างเงียบๆ

ไม่มีใครพูดอะไร และเห็นได้ชัดว่าเย่เฟยหลีต้องชนะหัวข้อนี้อย่างแน่นอน

ซ่างกวนเย็นชำเลืองมองเขาด้วยสายตาที่ชื่นชมมากยิ่งขึ้น

ฉู่เนี่ยนซีหยุดดื่มชาและมองไปที่เย่เฟยหลี บทกลอนนี้ยอดเยี่ยมจริงๆ!

เมื่อเห็นว่าเย่เฟยหลีทำคะแนนได้หนึ่งคะแนน เย่เหลียนก็ไม่ยอมด้อยกว่า และกล่าวหัวข้อที่สองอย่างหนักแน่น

กลุ่มแรกสองหัวข้อ และกลุ่มของฉู่เนี่ยนซีชนะอย่างสมบูรณ์แบบ

เมื่อเห็นเช่นนี้ ผู้คนก็ไม่คิดว่ามีอะไรผิดปกติ ถึงอย่างไรแต่ละคนก็สามารถพูดเสริมได้เพียงครั้งเดียว เหยียนจือซินมีโอกาสอีกครั้งที่จะพูดเสริม และอีกห้าหัวข้อที่เหลือ เกรงว่าฉู่เนี่ยนซีอาจจะไม่ได้สักคะแนน

เมื่อคิดเช่นนี้ สีหน้าของคนอื่นๆ ก็ดูเหมือนจะตื่นเต้น และรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นเมื่อกลุ่มที่สองเริ่มกล่าวบทกบลอน

หัวข้อแรกของกลุ่มที่สอง ในที่สุดเหยียนจือซินก็พ่ายแพ้ให้กับฉู่หว่านเอ๋อร์

นางก้มหน้าลงด้วยความเศร้าใจ เมื่อเห็นเช่นนี้ ฉู่เนี่ยนซีก็ยื่นเมล็ดแตงโมให้นางหนึ่งกำมือ “ไม่เป็นไร เจ้าแทะเมล็ดแตงโมอยู่ที่นี่ รอดูข้าเอาชัยชนะกลับมาให้เจ้า”

หญิงสาวผู้นี้เป็นคนที่ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง บาทีอาจเป็นเพราะมีกระบนใบหน้า นางจึงไม่กล้าแม้แต่จะพูดเสียงดัง หรือมองหน้าคนตรงๆ สิ่งนี้ทำให้นางอดไม่ได้ที่จะนึกถึงเจ้าของเดิม

และถึงแม้จะเป็นคนที่รู้สึกต้อยต่ำ แต่ในตอนที่ไม่มีใครยอมที่จะร่วมเข้ากลุ่มกับฉู่เนี่ยนซี นางก็ยังรวบรวมความกล้ามายืนอยู่ตรงหน้านาง ภายใต้การจ้องมองอย่างเยาะเย้ย

ทำให้ฉู่เนี่ยนซีอดไม่ได้ที่จะความเห็นอกเห็นใจ ดังนั้นจึงปฏิบัติต่อนางอย่างอ่อนโยนโดยไม่รู้ตัว

เหยียนจือซินดูเหมือนจะเป็นคนนอกครอบครัว นี่เป็นครั้งแรกที่เจอคนที่ปฏิบัติต่อนางอย่างอ่อนโยนเช่นนี้ และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอบอุ่นในใจ เมื่อเห็นดวงตาที่ใสสะอาดคู่นั้นของฉู่เนี่ยนซี และอยากจะเชื่อใจนางโดยไม่รู้ตัว

นางบอกว่านางต้องชนะ นางก็ต้องเชื่อ นี่เป็นพลังวิเศษอย่างหนึ่งที่ฉู่เนี่ยนซีมอบให้นาง ราวกับว่ามันโผล่ออกมาจากกระดูก

จากนั้นหัวข้อที่สองของกลุ่มที่สองก็เริ่มขึ้น หัวหน้ากลุ่มที่สองชี้ไปที่ขวดสุราข้างๆ “เอาสุราบนโต๊ะเป็นหัวข้อ!”

หลังจากหัวหน้ากลุ่มที่สองพูดจบ มุมปากของฉู่เนี่ยนซีกยกขึ้นเล็กน้อยภายใต้ผ้าคลุมหน้า เกือบจะในทันทีที่เขาพูดจบ ฉู่เนี่ยนซีก็กล่าวอย่างราบเรียบว่า “ไปสุราประหนึ่งดังดอกไม้ เดียวดายไร้เพื่อนดื่ม ยกจอกขึ้นเชื้อเชิญจันทร์กระจ่าง ทอแสงรวมเงาข้าเป็นสาม......มิตรภาพยังคงอยู่นิรันดร์ และพบกันใหม่ที่ทางช้างเผือก”

บทกวีเดี่ยวดายใต้แสงจันทร์ของหลี่ไป๋ ออกมาจากปากของฉู่เนี่ยนซีอย่างมีคารมคมคาย ด้วยสีหน้าท่าทางที่สงบนิ่งนาง เอานิ้วมือเคาะบนโต๊ะเป็นจังหวะอย่างเฉยเมย

แต่นางแอบคิดในใจว่าท่านหลี่ไป๋ในปรโลก อย่าได้ตำหนิที่นางแอบอ้าง

ทันทีที่บทกลอนของฉู่เนี่ยนซีออกมา ผู้ชมก็เงียบสงบมากเสียจนได้ยินเสียงเข็มตก

เย่เฟยหลีมองเข้าไปในดวงตาที่เมินเฉยของนาง นัยน์ตาฉายแววของความเจ็บปวดใจ ยกจอกขึ้นเชื้อเชิญจันทร์กระจ่าง ทอแสงรวมเงาข้าเป็นสาม

ที่แท้ก่อนหน้านี้นางก็โดดเดี่ยวมาก ไร้ญาติขาดมิตร ทำได้เพียงดื่มสุรา พูดคุยกับจันทร์กระจ่างและเงาของตนเอง

ต่อจากนี้ไปเขาจะไม่ปล่อยให้นางรู้สึกเช่นนี้อีก