พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 95

หลังจากนั้นไม่นานก็นำมาส่งที่ฉู่เฉิงเซี่ยง ฉู่เจี้ยนอี้ก็ได้กลับมาแล้ว

เมื่อเห็นโต๊ะอาหาร ทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ

ก่อนหน้านี้ได้ยินว่านางจะไปทำอาหาร ยังคิดว่าเป็นเพียงการแสดงน้ำใจ ฉู่เฉิงเซี่ยงและภรรยาก็ไม่ปฏิเสธความกตัญญูของนาง ตอนนี้ดูเหมือนว่านางจะทำเป็นแล้วจริงๆ

ฉู่เนี่ยนซีมองดูสีหน้าท่าทางที่งุนงงของพวกเขา และกลัวว่าพวกเขาจะพูดมากเกินไป จึงรีบหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบอาหารให้พวกเขา “ท่านพ่อกินสิ ท่านแม่กินสิ”

“พี่ใหญ่ พี่สะใภ้ พวกท่านลองชิมสิ!”

ในขณะที่ฉู่เนี่ยนซีพูด นางก็คีบปลาอีกชิ้นขึ้นมาและใส่ลงในถ้วยของเย่เฟยหลีอย่างไม่พูดไม่จา วันนี้การปกป้องของเขา ความไว้ใจของเขา และท่าทีของเขาที่แสดงต่อหน้าพ่อแม่ของนาง ทำให้นางอดไม่ได้ที่จะซาบซึ้งใจ ปลาชิ้นนี้ถือเป็นการแสดงความขอบคุณ

เย่เฟยหลีมองดูปลาในถ้วยด้วยรอยยิ้มที่มากขึ้นเล็กน้อย และคีบขึ้นมาใส่ปาก “อร่อย!”

เมื่อเห็นปฏิสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคน คนอื่นๆ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกปลื้มใจ และทยอยกันขยับตะเกียบ ไม่กินก็ไม่รู้ พอกินก็หยุดไม่ได้

เพียงชั่วครู่บนโต๊ะอาหารก็เหลือเพียงเสียงกินข้าว และไม่นานอาหารในจานและน้ำแกงก็แทบไม่เหลือ

หลังจากทานอาหาร เนื่องจากท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง ฉู่เนี่ยนซีและเย่เฟยหลีจึงพักที่จวนเฉิงเซี่ยงตามคำขอ

ฉู่เนี่ยนซีมองไปที่เตียงในห้อง และเขินอายอย่างเห็นได้ชัด

“คือว่า ข้าจะไปนอนห้องข้างๆ!” ในขณะพูดนางก็หันหลังจะเดินออกไป

เย่เฟยหลีรีบขวางประตูไว้ “เจ้าจะบอกพ่อตาแม่ยายว่าความสัมพันธ์ของพวกเราไม่ดีหรือ?”

ฉู่เนี่ยนซีหยุดชะงัก หากไปนอนห้องข้างๆ ต้องทำให้พวกเขาสงสัยแน่ๆ

นางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและพยักหน้า “ก็จริง เช่นนั้นคืนนี้ข้าจะนอนบนพื้น ท่านยังไม่หายจากอาการบาดเจ็บ ท่านนอนบนเตียงเถอะ”

ในขณะพูดฉู่เนี่ยนซีก็ไปหยิบเสื่อในตู้

เย่เฟยหลีขมวดคิ้ว กดมือที่เปิดตู้ของนางไว้ และเดินเข้าไปใกล้ “ทำไม? เจ้ากำลังกลัวอะไร?”

“ข้า......ข้ากลัวอะไร?” ฉู่เนี่ยนซีมองไปยังใบหน้าที่ขยายใหญ่ของเย่เฟยหลี และตื่นตระหนกในทันที

มุมปากของเย่เฟยหลียกขึ้นเล็กน้อย ชั่วร้ายและมีเสน่ห์ “แล้วเหตุใดต้องนอนบนพื้น? เจ้ากังวลว่าจะตกหลุมรักข้าหรือ?”

“ใครจะตกหลุมรักท่านกัน! ข้าเกรงว่าท่านจะเบียดข้า!” ดวงตาของฉู่เนี่ยนซีเบิกกว้างอย่างกะทันหัน พยายามข่มความกระวนกระวายใจ และสังเกตสายตายั่วเย้าของเขาอย่างละเอียดถี่ถ้วน เขากล่าวในทันทีว่า “นอนก็นอน ไม่ใช่ว่าไม่เคยนอนมาก่อน! ใครกลัวกัน! ท่านอย่าเบียดข้าก็พอ!”

ในขณะพูดฉู่เนี่ยนซีก็แทบจะนอนลงบนเตียงอย่างประชดประชัน แล้วเอาผ้าห่มคลุมตัวเองไว้อย่างมิดชิด

เมื่อเห็นพฤติกรรมที่เหมือนเด็กของนาง เย่เฟยหลีก็รู้สึกขบขัน และรอยยิ้มที่หาได้ยากก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันเยือกเย็นของเขา

หากข้าต้องการทำอะไรเจ้า ผ้าห่มนี้จะขัดขวางได้หรือ?”

“ข้า......ข้าหนาวไม่ได้หรือ?”

“ได้!” เย่เฟยหลียิ้มแล้วนอนลงข้างๆ นาง

ฉู่เนี่ยนซีรู้สึกว่าร่างกายแข็งทื่อไปชั่วขณะหนึ่ง และกำเข็มเงินในมือไว้แน่น

เย่เฟยหลีดูเหมือนจะรู้สึกได้ถึงความประหม่าของนาง และกล่าวเบาๆ ว่า “นอนเถอะ!”

หลังจากนั้นก็หลับตาลงก่อน

ฉู่เนี่ยนซีรู้สึกถึงลมหายใจที่เนิบช้าข้างกาย ร่างกายอดไม่ได้ที่จะผ่อนคลาย และเข็มเงินถูกเก็บเข้าไปในช่องว่าง ในที่สุดนางก็เหนื่อยและหลับไป

เมื่อรู้สึกถึงลมหายใจของนาง เย่เฟยหลีก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น และตะแคงหน้ามองใบหน้าด้านข้างของนางด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน

ไม่มีการสนทนาตลอดทั้งคืน

วันรุ่งขึ้นฉู่เนี่ยนซีลืมตาขึ้นพร้อมกับแสงแดดยามเช้า ตำแหน่งข้างกายมีกลิ่นอายของความเย็น

คนรับใช้รู้สึกถึงความเคลื่อนไหวในห้อง จึงเดินเข้ามาพร้อมกับอ่างทองแดง

“พระชายา ท่านตื่นแล้ว?”

“อืม นี่มันยามไหนแล้ว?”