พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 96

แม้ว่าจะเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว แต่อุทยานอวี้ฮัวยังคงเป็นเหมือนวันในฤดูใบไม้ผลิ ดอกไม้หลากสีสันบานสะพรั่ง ในนั้นมีดอกเบญจมาศล้ำค่าวางเรียงกันเป็นแถว

ฉู่เนี่ยนซีชื่นชมไปตลอดทาง จนกระทั่งไปถึงศาลาจัดงานเลี้ยง

หญิงสาวสูงศักดิ์มากมายในวัง นางสนมในวังหลัง บางคนยืนบางนั่งอยู่ในศาลามานานแล้ว หญิงงามราวกับเมฆบนฟ้า พูดคุยและหัวเราะ ทิวทัศน์งดงามเป็นที่ถูกตาถูกใจ เนื่องจากฉู่กุ้ยเฟยตั้งครรภ์และแพ้ท้อง ดังนั้นจึงไม่ได้มาเข้าร่วมงานเลี้ยง ฮองเฮาทรงประชวร จึงไม่ได้มาเช่นกัน สิ่งนี้ทำให้ทุกคนดูสบายๆ ยิ่งขึ้น

ฉู่เนี่ยนซีสวมชุดสีอ่อนและเดินเข้ามา เมื่อเห็นเช่นนี้ผู้คนก็พากันหยุดหัวเราะ

“คนผู้นี้คือใคร?”

“จะเป็นใครได้อีก ในเมืองปู้เย่แห่งนี้ มีเพียงบุตรสาวภรรยาเอกของฉู่เฉิงเซี่ยง พระชายาเอกของอ๋องหลีที่มีรูปลักษณ์หน้าตาสง่างามเช่นนี้”

“พระชายาหลี? ไทเฮาทรงให้นางมาด้วยหรือ?”

“นางเป็นภรรยาที่รวมอยู่ในสายตระกูลราชวงศ์ ย่อมต้องมา แต่พระชายาลี่ ก่อนหน้านี้ถูกกักบริเวร ไม่เคยเห็นก็เป็นเรื่องปกติ”

ในขณะที่พูด ผู้พูดก็เหลือบมองหญิงสาวชุดสีชมพูที่อยู่ข้างๆ อย่างเย้ยหยัน

แน่นอนว่าพระชายาลี่เข้าใจสิ่งที่นางพูด และอดไม่ได้ที่จะจ้องมองนางด้วยความโกรธ “ข้าถูกกักบริเวรแล้วอย่างไร แต่ก็ดีกว่าพระชายาเหมยที่ไม่เป็นที่โปรดปราน”

“เจ้า……”

“เอาล่ะ พวกเจ้าสองคนหยุดเถียงกันได้แล้ว ผู้คนมากมาย ไม่กลัวว่าจะถูกหัวเราะเยาะหรือ” หญิงคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆ ดึงพระชายาเหมย และเกลี้ยกล่อมนางอย่างจริงจัง

ฉู่เนี่ยนซียังไม่ทันจะก้าวขึ้นไปบนศาลา นางก็ได้ยินการสนทนาของพวกเขาอย่างชัดเจน และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

ในสถานที่แห่งนี้มีผู้หญิงจำนวนมาก และมีสงครามมากมายจริงๆ ยิ่งกว่าวังหลังเสียอีก

แม้ว่าไทเฮาจะทรงจัดการด้วยพระองค์เอง ไม่เพียงแค่ภรรยาของลูกท่านหลานเธอเท่านั้น แต่ยังมีหญิงบางคนที่ยังอยู่ในห้องส่วนตัวของด้วย สองคนนี้ทะเลาะกันได้ เกรงว่าจะไม่ได้ใช้สมองเลย

ฉู่เนี่ยนซีก้าวขึ้นบันไดทีละขั้น พระชายาเอกของอ๋องเหลียนนั่งที่โต๊ะด้านหน้า และเหลือบมองฉู่เนี่ยนซีอย่างเหยียดหยาม “คนของจวนอ๋องหลีช่างมีเกียรติเหลือเกิน หลายวันมานี้อ๋องหลีไม่เข้าเฝ้า แม้แต่ไทเฮาที่ทรงจัดงานเลี้ยงด้วยพระองค์เอง พระชายาหลีก็เอ้อระเหยลอยชายมาช้า ไม่รู้ว่าคิดว่าใต้หล้านี้ขึ้นอยู่กับจวนอ๋องหลีหรืออย่างไร”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา กลิ่นดินปืนก็ชัดเจน ทำให้ทุกคนเงียบและไม่กล้าพูด

ฉู่เนี่ยนซีเดินอย่างช้าๆ สง่างาม ด้วยท่าทางที่ไม่มีอาจเพิกเฉยได้ นางเดินไปที่เจี่ยงเส้าหยุนทีละก้าว และยิ้มเล็กน้อย

“พี่สะใภ้สอง อย่าให้ฝ่าบาทและฮองเฮาได้ยินคำพูดเช่นนี้! การสูญเสียตำแหน่งพระชายาเหลียนเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่การสูญเสียหนทางข้างหน้าของอ๋องเหลียนเป็นเรื่องใหญ่”

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร!” เจี่ยงเส้าหยุนมองไปยังใบหน้าที่อัปลักษณ์ของนางด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย สง่างามอย่างบอกไม่ได้ และจ้องมองนางด้วยความโกรธ

ฉู่เนี่ยนซียิ้มอีกครั้งและกล่าวว่า “ช่างเถอะ พี่สะใภ้สองสมองไม่ดี ข้าจะอธิบายให้ท่านฟัง!”

“เจ้ากล้าด่าข้า! เจ้าสิสมองไม่ดี” เจี่ยงเส้าหยุนตบโต๊ะในทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ

ฉู่เนี่ยนซีชำเลืองมองนาง “หากท่านสมองดี เช่นนั้นท่านก็อธิบายเองสิ?”

“หึ ทำไมข้าต้องอธิบาย เจ้าเพียงแค่ทำให้ผู้อื่นตกใจกลัวเท่านั้น หรือว่าจวนอ๋องหลีของพวกเจ้าไม่เห็นผู้อื่นอยู่ในสายตาและจงใจสะเพร่าหรือ?”

“จวนอ๋องหลีของข้าไม่มีเห็นผู้อื่นอยู่ในสายตา จะไปเทียบกับท่านพระชายาเหลียนได้อย่างไร!”

ฉู่เนี่ยนซีหรี่ตาอันงดงามลง ทำเป็นสง่างาม และกล่าวอย่างเย็นชาอีกครั้ง “วังหลังไม่อาจแทรกแซงเรื่องของบ้านเมืองได้ ท่านรู้ได้อย่างไรว่าท่านอ๋องของบ้านข้าไม่ได้เข้าเฝ้าที่ท้องพระโรง!”

“อีกอย่าง! เขาไม่ไปไม่ได้เข้าเฝ้าที่ท้องพระโรงก็เพราะได้รับอนุญาตจากเสด็จพ่อแล้ว เสด็จพ่อทรงไม่ว่าอะไร ทำไม? ท่านมีความคิดเห็นเกี่ยวกับคำตัดสินของเสด็จพ่อหรือ? นอกจากนี้ไทเฮาก็ยังไม่เสด็จมา ใครกันแน่ที่ไม่เห็นผู้อื่นอยู่ในสายตา ข้ามาช้าที่ไหนกัน เห็นได้ชัดว่าเป็นพวกท่านที่มาเร็ว! ไม่รู้ว่าสิ่งที่คุณพูดในวันนี้ ใครกันแน่ที่ไม่เห็นผู้อื่นอยู่ในสายตา ใครกันแน่ที่จงใจสะเพร่า!”

ในขณะพูดฉู่เนี่ยนซีก็โน้มตัวไปข้างหน้า มองตรงไปที่นาง และน้ำเสียงเย็นลงเล็กน้อย “มิเช่นนั้น พวกเรารอให้ไทเฮาเสด็จมา หลังจากนั้นค่อยเชิญฝ่าบาทมาตัดสินพร้อมกัน?”

“เจ้า......เจ้าพูดจาซี้ซั้ว เหลวไหล! เดิมทีข้าก็ไม่ได้หมายความเช่นนั้น” เมื่อได้ยินที่นางพูด ประกอบกับสง่าราศีของนาง เจี่ยงเส้าหยุนตื่นตระหนกในทันที แต่ก็กัดฟันพูด

ทันใดนั้นฉู่เนี่ยนซีก็ยิ้ม ยืดตัวตรง และกวาดสายตามองผู้คนอย่างเย็นชา “พวกท่านคิดว่าใครพูดจาเหลวไหล?”

ทุกคนเพียงแค่มองดูการแสดงอย่างเงียบๆ แต่จู่ๆ ฉู่เนี่ยนซีก็ถามคำถาม ทำให้คนอื่นๆ ตกตะลึง

หากเป็นก่อนหน้านี้ พวกเขาจะเข้าข้างพระชายาเหลียนอย่างไม่ลังเล แต่ตอนนี้สถานการณ์ของฉู่เนี่ยนซีไม่เหมือนแต่ก่อน ข่าวลือวันนี้เกือบทั้งหมดเกี่ยวกับนาง ข่าวลือว่านางมีฝีมือในการรักษาโรคที่สูงส่ง และข่าวลือว่าบุตรชายคนโตของตระกูลฉู่ถูกฝ่าบาทใช้ให้ปฏิบัติหน้าที่ในตำแหน่งสำคัญ

พวกเขาจะกล้าเลือกข้างในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อเช่นนี้ได้อย่างไร

ดังนั้นจึงแสร้งทำเป็นเป็นใบ้และไม่ได้ยิน

แต่ยังมีบางคนที่มีความสัมพันธ์อันดีกับเจี่ยงเส้าหยุน ประจบประแจงอ๋องเหลียนมาโดยตลอด และผู้ที่ไม่ได้ยินข่าวลือก็เลือกที่จะเข้าข้างเจี่ยงเส้าหยุน

ในบรรดานั้นมีพระชายาลี่ที่เพิ่งได้รับการปล่อยตัวจากการถูกกักบริเวร พระชายาเหมยติดตามเจี่ยงเส้าหยุนมาโดยตลอด แม้ว่านางจะไม่ได้จัดการกับพระชายาลี่ก็ตาม

“พระชายาหลีช่างพูดจาฉะฉานจริงๆ มิน่าเล่าในวันที่เซ่นไหว้ เดิมทีจะต้องเผาดาววิบัติ แต่คนที่ตายคือนักพรตเต๋า!”

พระชายาเหมยส่งเสียงหึอย่างเย็นชา และพูดแปลกๆ ด้วยสีหน้าหยิ่งยโส

เมื่อได้ยินเสียง ฉู่เนี่ยนซีก็มองไป แต่ดวงตาเยือกเย็นผิดปกติ “ในวันเซ่นไหว้ นักพรตเต๋าจะตายอย่างไร ข้าไม่สนใจ แต่พระชายาเหมยไม่ได้ยินหรือว่าฝ่าบาททรงยกเลิกการใช้ชีวิตคนมาเซ่นไหว้? ทำไม? วันนี้ท่านพูดเรื่องการใช้ชีวิตคนมาเซ่นไหว้อีกครั้ง ต้องการจะขัดต่อพระราชโองการของฝ่าบาทหรือ?”

“เจ้า......เจ้าอย่าพูดจาเหลวไหล! ข้าขัดต่อพระราชโองการของฝ่าบาทเมื่อใดกัน!

“ไทเฮาและฝ่าบาททรงตรวจสอบอย่างชัดแจ้งแล้ว ดาววิบัติเป็นเรื่องที่สมมุติขึ้นมา ตามที่ท่านกล่าว ท่านหาว่าข้าทำให้ตัวเองพ้นผิด จึงไม่ถูกเผาตาย หากท่านไม่เพิกเฉยต่อพระราชโองการของฝ่าบาทแล้วอย่างไร?”

ฉู่เนี่ยนซีดูนิ่งเฉย ไม่โกรธแต่น่าเกรงขาม

“ข้า...... ”

“ทหาร พระชายาเหมยเสียสติไปแล้ว พานางไปขังไว้ รอให้ฝ่าบาทมาจัดการนาง”

พระชายาเหมยต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เสียงคนมีอายุที่ฟังดูมั่นใจก็ดังขึ้น

ทุกคนมองไป และเห็นไทเฮาค่อยๆ เสด็จขึ้นมาบนศาลา ด้านข้างมีหญิงสาววัยแรกแย้มในชุดสีม่วงอ่อนคนหนึ่ง ผิวพรรณขาวผ่องราวหิมะ ดวงตาทั้งคู่มองไปรอบๆ ริมฝีปากสีชมพูยกขึ้นเล็กน้อย สง่างาม แต่มีร่องรอยของความแปลกแยก ท่าทางเยือกเย็น และให้ความรู้สึกสูงส่ง

“คารวะไทเฮา!”

“ลุกขึ้นเถิด” ไทเฮาโบกมือ แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ไท่ซือ

ฉู่เนี่ยนซีปกปิดแววตาจนหมดเกลี้ยง และค่อยๆ ลุกขึ้น

นางรู้ตั้งนานแล้วว่าไทเฮามา ดังนั้นจึงจงใจพูดเช่นนั้น

บางทีเจี่ยงเส้าหยุนนางอาจจะทนได้ ถึงอย่างไรก็เป็นพระชายาเอกของท่านอ๋อง เพื่อเป็นการให้เกียรติอ๋องเหลียน ไทเฮาจึงทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น

แต่นางสนมในวังหลังนั้นต่างออกไป

ในตอนแรกที่นางมา พระชายาเหมยก็มีเจตนาร้ายต่อนาง แน่นอนว่าเป็นสุนัขรับใช้ของเจี่ยงเส้าหยุน หากมีอะไรเกิดขึ้น นางต้องอยู่แนวหน้า

และฉู่เนี่ยนซีก็ไม่ใช่คนอารมณ์ดี พระชายาเหมยเยาะเย้ยรูปลักษณ์หน้าตาของนางตั้งแต่แรกพบ และดูถูกนาง เช่นนั้นนางจึงต้องถูกทดสอบ

แน่นอนว่านางหยิบยกเรื่องการเซ่นไหว้มาถากถางนาง เช่นนั้นนางจะต้องอับอายขายหน้า ถึงอย่างไรเรื่องการเซ่นไหว้ก็เป็นหนามยอกอกของไทเฮา!

และพระชายาลี่......แม้ว่าจะไม่เป็นมิตรกับนาง แต่อย่างไรเสียก็ถูกกักบริเวณเป็นเวลานาน ความทรงจำที่มีต่อนางก็เหมือนเดิม จะดีหรือไม่ดีก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง