พระชายาคนงาม อย่าคิดหนี นิยาย บท 96

แม้ว่าจะเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว แต่อุทยานอวี้ฮัวยังคงเป็นเหมือนวันในฤดูใบไม้ผลิ ดอกไม้หลากสีสันบานสะพรั่ง ในนั้นมีดอกเบญจมาศล้ำค่าวางเรียงกันเป็นแถว

ฉู่เนี่ยนซีชื่นชมไปตลอดทาง จนกระทั่งไปถึงศาลาจัดงานเลี้ยง

หญิงสาวสูงศักดิ์มากมายในวัง นางสนมในวังหลัง บางคนยืนบางนั่งอยู่ในศาลามานานแล้ว หญิงงามราวกับเมฆบนฟ้า พูดคุยและหัวเราะ ทิวทัศน์งดงามเป็นที่ถูกตาถูกใจ เนื่องจากฉู่กุ้ยเฟยตั้งครรภ์และแพ้ท้อง ดังนั้นจึงไม่ได้มาเข้าร่วมงานเลี้ยง ฮองเฮาทรงประชวร จึงไม่ได้มาเช่นกัน สิ่งนี้ทำให้ทุกคนดูสบายๆ ยิ่งขึ้น

ฉู่เนี่ยนซีสวมชุดสีอ่อนและเดินเข้ามา เมื่อเห็นเช่นนี้ผู้คนก็พากันหยุดหัวเราะ

“คนผู้นี้คือใคร?”

“จะเป็นใครได้อีก ในเมืองปู้เย่แห่งนี้ มีเพียงบุตรสาวภรรยาเอกของฉู่เฉิงเซี่ยง พระชายาเอกของอ๋องหลีที่มีรูปลักษณ์หน้าตาสง่างามเช่นนี้”

“พระชายาหลี? ไทเฮาทรงให้นางมาด้วยหรือ?”

“นางเป็นภรรยาที่รวมอยู่ในสายตระกูลราชวงศ์ ย่อมต้องมา แต่พระชายาลี่ ก่อนหน้านี้ถูกกักบริเวร ไม่เคยเห็นก็เป็นเรื่องปกติ”

ในขณะที่พูด ผู้พูดก็เหลือบมองหญิงสาวชุดสีชมพูที่อยู่ข้างๆ อย่างเย้ยหยัน

แน่นอนว่าพระชายาลี่เข้าใจสิ่งที่นางพูด และอดไม่ได้ที่จะจ้องมองนางด้วยความโกรธ “ข้าถูกกักบริเวรแล้วอย่างไร แต่ก็ดีกว่าพระชายาเหมยที่ไม่เป็นที่โปรดปราน”

“เจ้า……”

“เอาล่ะ พวกเจ้าสองคนหยุดเถียงกันได้แล้ว ผู้คนมากมาย ไม่กลัวว่าจะถูกหัวเราะเยาะหรือ” หญิงคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆ ดึงพระชายาเหมย และเกลี้ยกล่อมนางอย่างจริงจัง

ฉู่เนี่ยนซียังไม่ทันจะก้าวขึ้นไปบนศาลา นางก็ได้ยินการสนทนาของพวกเขาอย่างชัดเจน และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

ในสถานที่แห่งนี้มีผู้หญิงจำนวนมาก และมีสงครามมากมายจริงๆ ยิ่งกว่าวังหลังเสียอีก

แม้ว่าไทเฮาจะทรงจัดการด้วยพระองค์เอง ไม่เพียงแค่ภรรยาของลูกท่านหลานเธอเท่านั้น แต่ยังมีหญิงบางคนที่ยังอยู่ในห้องส่วนตัวของด้วย สองคนนี้ทะเลาะกันได้ เกรงว่าจะไม่ได้ใช้สมองเลย

ฉู่เนี่ยนซีก้าวขึ้นบันไดทีละขั้น พระชายาเอกของอ๋องเหลียนนั่งที่โต๊ะด้านหน้า และเหลือบมองฉู่เนี่ยนซีอย่างเหยียดหยาม “คนของจวนอ๋องหลีช่างมีเกียรติเหลือเกิน หลายวันมานี้อ๋องหลีไม่เข้าเฝ้า แม้แต่ไทเฮาที่ทรงจัดงานเลี้ยงด้วยพระองค์เอง พระชายาหลีก็เอ้อระเหยลอยชายมาช้า ไม่รู้ว่าคิดว่าใต้หล้านี้ขึ้นอยู่กับจวนอ๋องหลีหรืออย่างไร”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา กลิ่นดินปืนก็ชัดเจน ทำให้ทุกคนเงียบและไม่กล้าพูด

ฉู่เนี่ยนซีเดินอย่างช้าๆ สง่างาม ด้วยท่าทางที่ไม่มีอาจเพิกเฉยได้ นางเดินไปที่เจี่ยงเส้าหยุนทีละก้าว และยิ้มเล็กน้อย

“พี่สะใภ้สอง อย่าให้ฝ่าบาทและฮองเฮาได้ยินคำพูดเช่นนี้! การสูญเสียตำแหน่งพระชายาเหลียนเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่การสูญเสียหนทางข้างหน้าของอ๋องเหลียนเป็นเรื่องใหญ่”

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร!” เจี่ยงเส้าหยุนมองไปยังใบหน้าที่อัปลักษณ์ของนางด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย สง่างามอย่างบอกไม่ได้ และจ้องมองนางด้วยความโกรธ

ฉู่เนี่ยนซียิ้มอีกครั้งและกล่าวว่า “ช่างเถอะ พี่สะใภ้สองสมองไม่ดี ข้าจะอธิบายให้ท่านฟัง!”

“เจ้ากล้าด่าข้า! เจ้าสิสมองไม่ดี” เจี่ยงเส้าหยุนตบโต๊ะในทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ

ฉู่เนี่ยนซีชำเลืองมองนาง “หากท่านสมองดี เช่นนั้นท่านก็อธิบายเองสิ?”

“หึ ทำไมข้าต้องอธิบาย เจ้าเพียงแค่ทำให้ผู้อื่นตกใจกลัวเท่านั้น หรือว่าจวนอ๋องหลีของพวกเจ้าไม่เห็นผู้อื่นอยู่ในสายตาและจงใจสะเพร่าหรือ?”

“จวนอ๋องหลีของข้าไม่มีเห็นผู้อื่นอยู่ในสายตา จะไปเทียบกับท่านพระชายาเหลียนได้อย่างไร!”

ฉู่เนี่ยนซีหรี่ตาอันงดงามลง ทำเป็นสง่างาม และกล่าวอย่างเย็นชาอีกครั้ง “วังหลังไม่อาจแทรกแซงเรื่องของบ้านเมืองได้ ท่านรู้ได้อย่างไรว่าท่านอ๋องของบ้านข้าไม่ได้เข้าเฝ้าที่ท้องพระโรง!”

“อีกอย่าง! เขาไม่ไปไม่ได้เข้าเฝ้าที่ท้องพระโรงก็เพราะได้รับอนุญาตจากเสด็จพ่อแล้ว เสด็จพ่อทรงไม่ว่าอะไร ทำไม? ท่านมีความคิดเห็นเกี่ยวกับคำตัดสินของเสด็จพ่อหรือ? นอกจากนี้ไทเฮาก็ยังไม่เสด็จมา ใครกันแน่ที่ไม่เห็นผู้อื่นอยู่ในสายตา ข้ามาช้าที่ไหนกัน เห็นได้ชัดว่าเป็นพวกท่านที่มาเร็ว! ไม่รู้ว่าสิ่งที่คุณพูดในวันนี้ ใครกันแน่ที่ไม่เห็นผู้อื่นอยู่ในสายตา ใครกันแน่ที่จงใจสะเพร่า!”

ในขณะพูดฉู่เนี่ยนซีก็โน้มตัวไปข้างหน้า มองตรงไปที่นาง และน้ำเสียงเย็นลงเล็กน้อย “มิเช่นนั้น พวกเรารอให้ไทเฮาเสด็จมา หลังจากนั้นค่อยเชิญฝ่าบาทมาตัดสินพร้อมกัน?”