ภรรยาไร้เสียง นิยาย บท 1

ในคืนวันแต่งงาน เรเชล ฮัดสันนั่งอยู่ที่ปลายเตียงด้วยความขมขื่นที่แผ่ลึกลงไปในก้นบึ้งของหัวใจ แอมเบอร์ ฮัดสันไม่เต็มใจที่จะแต่งงานกับลูกชายคนโตหน้าตาหน้าเกลียดของตระกูลเบอร์ตัน พ่อของเธอเลยขอให้เรเชลมาแทนที่ หลังจากนั้นเธอก็ถูกพาไปที่คฤหาสน์เบอร์ตันโดยไม่มีพิธีแต่งงานหรือแขกรับเชิญเฉกเช่นที่เจ้าสาวคนหนึ่งสมควรได้รับ ซึ่งนั่นทำให้เธอผิดหวังกับครอบครัวฮัดสันมาก

ทันใดนั้น ประตูก็ถูกเปิดออกเสียงดังเอี๊ยดขัดจังหวะความคิดของเธอ เธอเงยหน้าขึ้นมองก็พบกับชายที่มีนัยน์ตาสีดำเฉี่ยว ตี่ และเฉียบคม

เขาคือจัสติน เบอร์ตัน สามีของเธอ เขาสูงเพรียวแต่ไม่กำยำ ใบหน้าที่โค้งมนและริมฝีปากที่ปิดแน่นทำให้เขาดูเย็นชา เย่อหยิ่ง และเหินห่าง เหมือนกับจ่าฝูงเหยี่ยวในคืนที่มืดมิด อย่างไรก็ตาม ใบหน้าที่เคยหล่อเหลาของเขากลับถูกบดบังด้วยรอยแผลเป็น รอยนั้นพาดจากหน้าผากไปจนถึงคาง และทำให้เขาดูเหมือนจะมีรังสีที่ดุร้าย

เรเชลเบนสายตาเบนสายตาออกไม่รู้ตัวเมื่อเห็นสายตาจดจ้องของเขา ทันใดนั้น เขาก็พูดด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยมว่า “คุณไม่ใช่แอมเบอร์ ฮัดสัน” เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงตรงหน้าเขาสวยกว่าแอมเบอร์อีก

เรเชลยื่นมือออกไปตามสัญชาตญาณและทำท่าทางใส่เขา

จัสตินขมวดคิ้ว "ทำอะไรน่ะ"

เรเชลนิ่งไปพักหนึ่ง ตอนนั้นเองที่เธอรู้ว่าเขาไม่เข้าใจภาษามือของเธอ หลังจากยิ้มอย่างเขินอาย เธอก็หยิบกระดาษและปากกาที่นำมาด้วยออกมา เขียนประโยคและแสดงให้เขาดู

แล้วเธอก็เห็นดวงตาที่เย็นชาของชายผู้นั้น เขาเย้ยหยันและพูดว่า “เจฟรี่ย์ ฮัตสันทำแบบนี้หมายความว่าไง เขารู้ดีว่าฉันต้องการแอมเบอร์ แต่กลับตั้งใจส่งลูกสาวนอกสมรสแถมเป็นใบ้มางั้นเหรอ”

คำว่า 'ลูกสาวใบ้นอกสมรส' ทำให้เรเชลหยุดหายใจ และเธอก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น แล้วชายคนนั้นก็จับคางเธอแล้วถามด้วยน้ำเสียงเย็นเยือกราวกับน้ำในฤดูหนาวว่า “ตระกูลฮัดสันคิดว่าจะหลอกกันได้ง่ายๆ อย่างนั้นเหรอ”

ตาของจัสตินหรี่ลงเล็กน้อย และทำเสียงเคร่งขรึม "รออะไรอยู่ล่ะ"

เรเชลระงับอารมณ์และเดินเข้าไปหาเขาช้าๆ แต่เธอก็เผลอข่วนเขาเพราะความซุ่มซ่ามเงอะงะ จัสตินก็เลยคว้าข้อมือของเธอและเข้ามาใกล้ “นี่คุณตั้งใจเหรอ”

เรเชลอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงส่ายหัวพร้อมความสับสนฉายอยู่ในดวงตาคู่ใส

ขณะที่จัสตินจ้องไปที่เธอ ดวงตาที่สดใสและเปล่งประกายอีกคู่หนึ่งก็ปรากฏขึ้นในใจของเขาโดยไม่รู้ตัว มันทำให้เขานึกถึงตระกูลฮัดสัน ตัวการที่ทำลายดวงตาคู่นั้น เขายิ้มเยาะและพูดว่า “คืนนี้ผมไม่อยากจะแตะต้องคุณ แต่ในเมื่อคุณทนความเหงาไม่ได้ ผมเลยจะช่วยสนองก็แล้วกัน”