ภรรยาไร้เสียง นิยาย บท 2

คืนต่อมา เรเชลตื่นขึ้นพร้อมปวดเมื่อยตามร่างกาย แต่ไม่พบจัสตินอยู่ตรงนั้น มีเพียงกลิ่นสดชื่นของยาสูบบางๆ ที่ฟุ้งไปทั่วห้อง

เรเชลฝืนร่างกายที่เหนื่อยล้าของเธอไปยังห้องน้ำและอาบน้ำ เมื่อลงมาข้างล่างเธอก็เห็นหญิงสวยวัยกลางคนนั่งอยู่บนโซฟา แต่เธอคนนั้นจ้องมองเธออย่างเย็นชาพร้อมกอดอก

เรเชลเคยเห็นผู้หญิงคนนี้จากรูปที่พ่อของเธอแสดงให้ดู เธอคือซู ปาร์แฮม เป็นพี่เลี้ยงของจัสติน ว่ากันว่าจัสตินสูญเสียพ่อแม่ไปตั้งแต่ยังเป็นเด็ก และถูกซูเลี้ยงดูมาโดยลำพัง จนกระทั่งอาเธอร์ เบอร์ตัน ท่านผู้เฒ่าแห่งตระกูลเบอร์ตันพาพวกเขากลับมาที่คฤหาสน์เบอร์ตัน จัสตินสร้างอาณาจักรธุรกิจด้วยความสามารถของเขาเอง และเขาก็กตัญญูต่อซูเสมอมาราวกับว่าเธอเป็นมารดาผู้ให้กำเนิด

ในตอนนี้ ซูมองเรเชลหัวจรดเท้าก่อนจะพูดว่า “เจฟรี่ย์ ฮัดสัน จิ้งจอกเฒ่านั่นไม่รักษาคำพูด เขารู้ว่าเราต้องการให้แอมเบอร์แต่งงานเข้าตระกูลนี้ แต่ก็ยังส่งเธอที่เป็นใบ้มาแทน เขาคิดว่าตระกูลเบอร์ตันเป็นศูนย์รีไซเคิลขยะหรือไง ฉันสงสัยมาตลอดว่าทำไมจัสตินถึงคอยอยู่ใกล้ๆ เธอไว้ แต่ยังไงเรื่องก็กลายมาเป็นแบบนี้แล้ว เธอก็ควรทำตัวดีๆ ไว้ดีกว่า อย่าคิดจะรวยทางลัดโดยการแต่งงานเข้าตระกูลของเรา พวกเราตระกูลเบอร์ตันไม่ได้โง่ เอาล่ะ ก่อนอื่นไปเตรียมอาหารกลางวันซะ เธอแต่งงานเข้ามาในตระกูลของเรา เธอก็ควรจะทำตัวเป็นภรรยาที่ดี!” เห็นได้ชัดว่าคฤหาสน์เบอร์ตันหลังใหญ่นี้ไม่ได้ขาดแคลนคนใช้ แต่ซูก็สั่งให้ผู้มาใหม่ที่เพิ่งแต่งงานเข้ามาในตระกูลเตรียมอาหารกลางวัน

เรเชลละสายตาจากซูที่จ้องเขม็งมา แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะจงใจแกล้งเธอ แต่เธอก็ไม่สามารถโต้กลับได้ในตอนนี้ ผู้หญิงที่ไม่มีอำนาจหรืออิทธิพลไม่ควรขัดคำสั่งคนเหล่านี้ เธอเลยเลือกที่จะหลีกเลี่ยงปัญหาเมื่อทำได้ ดังนั้นเธอจึงค่อยๆ หันกลับและไปที่ห้องครัว ก็แค่อาหารหนึ่งมื้อ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เธอคิดในใจ

อย่างไรก็ตาม การอ่อนข้อของเธอก็ไม่ได้ทำให้เธอถูกยอมรับ ซูไม่ได้สนใจเลยแต่กลับมองว่าเรเชลอ่อนแอและอาจถูกรังแกได้ง่าย เธอถอนหายใจแรงและยกริมฝีปากก่อนจะพูดว่า “ว่าแล้วเชียว เธอมันไม่เหมาะกับการเข้าสังคม!”

เรเชลหยุดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเดินออกไปราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ไม่นานหลังจากนั้น จัสตินก็กลับมาจากบริษัทของเขา เมื่อซูยิ้มและชวนทานอาหารกลางวัน เขาก็หันหลังไปเห็นเรเชลกำลังพลุกพล่านอยู่ในห้องครัวพร้อมกับสวมผ้ากันเปื้อนอยู่ เขาขมวดคิ้ว แต่เมื่อเห็นอย่างนั้นซูก็โกหกพร้อมรอยยิ้ม “เธอยืนกรานที่จะเตรียมอาหารกลางวันด้วยตัวเอง บางทีเธออาจอยากให้เราชิมฝีมือเธอก็ได้” เธอกล่าว

จัสตินพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร

เรเชลอาศัยอยู่กับคุณยายตั้งแต่ยังเด็ก ดังนั้นเธอจึงทำอาหารและทำงานบ้านได้ดี ไม่นานเธอก็ทำอาหารสี่อย่างพร้อมซุปอีกหนึ่งอย่างก่อนจะนำมาเสิร์ฟบนโต๊ะอาหาร เหล่าคนใช้เห็นว่าเธอน่าชื่นชมและมีความสามารถแค่ไหน แต่พวกเขาก็ยังไม่ยอมรับภรรยาข้าวใหม่ปลามันคนนี้ของตระกูลเท่าไหร่ ในสายตาของคนทั่วไป เฉพาะชนชั้นล่างเท่านั้นที่จะรับใช้คนอื่น เพราะยังไงก็แล้วแต่ ชนชั้นสูงก็เกิดมาเพื่อได้รับการปรนนิบัติ