ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 207

"เฉิงจี้ มานี่ เดี๋ยวพี่ชายคนนี้คีบอาหารให้เจ้าด้วย "เจิ้งหยุนตั๋วยิ้มอย่างมีเลศนัย

หลี่เฉิงจี้ก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี "พี่แสนดี งั้นข้าก็กินไม่หมดน่ะสิ"

เจิ้งหยุนตั๋วตบเข้าที่ท้ายทอยของเขา "กินไม่หมดก็ต้องกิน!"

"พี่ อ่อนโยนหน่อยไม่ได้หรือ?"

ทุกคนต่างหัวเราะ ใบหน้าของซูจิ่วเย่ว์แดงเข้าไปใหญ่ อยากจะมุดดินหนีซะเหลือเกิน

อู๋ซีหยวนสังเกตเห็นมือเล็กที่ดึงแขนเสื้อของเขาดึงแน่นขึ้นเรื่อยๆ ก้มหน้าแทบจะมุดไปใต้โต๊ะแล้ว

มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย มองนางอย่างเอ็นดู แล้วพูดกับพวกหวังฉี่อิงว่า "ภรรยาข้าขี้อาย ต้องขอความเมตตาจากพี่ชายทั้งหลายโปรดออมมือด้วย"

หวังฉี่อิงได้ยินดังนั้นก็กลัวว่าน้องนางฟ้าของเขาจะรู้สึกไม่ดีต่อพวกเขา คราวหลังจะปฏิเสธเขาอีก จึงรีบส่งสายตาให้เพื่อนพวกนั้น ให้เก็บอาการหน่อย

หลี่เฉิงจี้กระแอมสองสามที เรียกทุกคนไปกินข้าว ถือว่าปล่อยทั้งคู่ไป

ซูจิ่วเย่ว์ดื่มเหล้าไม่เป็น จึงดื่มแค่ชา

อู๋ซีหยวนดื่มเหล้าไม่เก่งเหมือนกัน เมื่อนึกถึงสภาพที่เขาเมาที่บ้านรอบก่อน ซูจิ่วเย่ว์ก็ดึงชายเสื้อของเขา

อู๋ซีหยวนหันมา นางลดเสียงลงแล้วพูดว่า "เจ้าอย่าดื่มเยอะ"

อู๋ซีหยวนยังไม่ได้พูดอะไร แต่หวังฉี่อิงกลับพูดต่อว่า "ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ส่งพวกเจ้ากลับเอง!"

ซูจิ่วเย่ว์มองอู๋ซีหยวนอย่างรีบร้อน กลัวว่าเขาจะดื้อไม่ฟัง

พรุ่งนี้เขาต้องตื่นเช้ามาอ่านหนังสือ ถ้าดื่มมากไปก็คงต้องลำบากคนอื่นเขาอีกแน่นอน

อู๋ซีหยวนเข้าใจในสิ่งที่นางกังวล ส่งสายตาให้นางเป็นนัยบอกว่าอย่าห่วงไปเลย แค่จิบไปแก้วสองแก้ว ก็เอนหลังพิงไปที่ซูจิ่วเย่ว์เพื่อแสดงว่าตัวเองดื่มไปเยอะมากแล้ว

หวังฉี่อิงและกลุ่มเพื่อนต่างหัวเราะเยาะเขา ล้อว่าเขาคออ่อนจริงๆ

เขากลับพิงไปที่ภรรยาตัวน้อยของเขาอย่างเปิดเผย ทำท่าทางเวียนหัว

ฟ้าก็มืดแล้ว ถนนกลางคืนเดินยาก โรงเตี๊ยมก็ปิดเร็วเหมือนกัน ซูจิ่วเย่ว์และเขาจึงไม่สามารถอยู่ที่นี่กับเพื่อนกินเหล่านี้ของหวังฉี่อิงได้

ยืนขึ้นและขอตัวลากับพวกเขา หวังฉี่อิงตอบรับ และมองอู๋ซีหยวนที่เอนหลังพิงซูจิ่วเย่ว์ เขาตัวสูงขนาดนั้น ซูจิ่วเย่ว์ประคองได้ยากจริงๆ

เขาก้าวไปข้างหน้าเพื่อดันซูจิ่วเย่ว์ออก คว้าแขนข้างหนึ่งของอู๋ซีหยวนมาวางบนไหล่ของเขา แล้วบอกเพื่อนๆของเขาว่า "พวกเจ้ายังไม่รีบมาช่วยอีกหรือ?"

อู๋ซีหยวนจำใจมองภรรยาของเขาถูกดันออกไป แล้วเปลี่ยนเป็นคนเถื่อนๆสองสามคนนี้ ในใจรู้สึกทำอะไรไม่ได้

ใครอยากให้พวกเขาประคองกันล่ะ! ภรรยาของเขาเอง เขาจะไม่เอ็นดูได้ไงล่ะ? ใครให้พวกเขามายุ่งด้วย?

แต่ตอนนี้เขาเมาแล้วนะ ได้แต่แสดงต่อไป ปล่อยให้คนเหล่านี้แบกเขาไปที่โรงเตี๊ยม

พวกเขาทิ้งอู๋ซีหยวนไว้บนเตียง และกําชับซูจิ่วเย่ว์สองสามคําก่อนที่จะจากไป

ซูจิ่วเย่ว์รีบไปต้มน้ําร้อน และกำลังจะไปที่ห้องครัวทำน้ําผึ้งให้เขากินแก้แฮงค์สักหน่อย

แต่เพิ่งหันไป ก็เห็นอู๋ซีหยวนที่นอนอยู่บนเตียงลุกขึ้นมา นั่งที่ขอบเตียงและมองมาที่นาง

ดวงตาดำคมคู่นั้นดูเหมือนจะเบลอเล็กน้อย เหมือนจะเมา แต่พอมองดีๆก็ไม่เหมือน

อู๋ซีหยวนเห็นนางมองตัวเอง จึงกวักมือเรียกนาง

ซูจิ่วเย่ว์คิดว่าเขาไม่สบายตรงไหน จึงรีบวางหม้อไม้ในมือลง และเดินไปหาเขา