ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 209

วันนี้ซูจิ่วเย่ว์จะไปพบซูอี๋ เธอหยิบชุดที่ดีที่สุดที่เธอนำมาด้วย เกล้าผมอย่างเรียบร้อย และใช้เครื่องสำอางที่เธอซื้อมาก่อนหน้านี้ด้วย

เดิมทีเธอก็สวยอยู่แล้ว แต่งตัวเพียงเล็กน้อย เธอก็ดูสะดุดตามากยิ่งขึ้น

ทุกครั้งที่เจอพี่อี๋เธอก็แต่งตัวมอมแมม ทำให้นางรู้สึกว่าเธอใช้ชีวิตยากลำบากมาก นางจึงคอยช่วยเหลือเธออยู่เสมอ

คราวนี้เธอก็แต่งตัวให้เรียบร้อยขึ้น เพื่อให้นางรู้ว่าช่วงนี้เธอสุขสบายดี

แน่นอนว่า ทันทีที่ซูอี๋เห็นเธอดวงตาก็เป็นประกาย เดินเข้ามาจับมือเธอแล้วมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า “ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วัน ทำไมจิ่วเย่ว์ของเราสวยขึ้นอีกแล้ว?”

ซูจิ่วเย่ว์เม้มริมฝีปากและยิ้ม “พี่อี๋สวยกว่า ข้ามองกี่ครั้งก็ไม่มีเบื่อ”

ซูจิ่วเย่ว์ควงแขนของนาง แล้วเดินตรงเข้าไปในบ้าน “เจ้าควรมาหาข้าบ่อยๆ ข้าคิดถึงเจ้าแล้ว แต่พ่อของข้ากับมู่เซ่าหลิงไม่ยอมให้ข้าไปหาเจ้า น่าโมโห！”

นางเบะปาก ท่าทางดูไม่พอใจ

ซูจิ่วเย่ว์รู้ว่าพวกเขานึกถึงความปลอดภัยของซูอี๋ ทุกวันนี้ข้างนอกมีผู้ลี้ภัยอยู่ทุกแห่งหน ไม่แน่อาจจะมีสายลับของชาวหูด้วย

หากพี่อี๋ตกอยู่ในมือของคนเหล่านั้น พวกเขาจะกลายเป็นฝ่ายถูกโจมตี และพี่อี๋ก็จะต้องทนทุกข์ทรมานมากเช่นกัน

จึงเกลี้ยกล่อมนางว่า “ตั้งแต่นี้ไปข้าก็คงจะอยู่ที่เมืองยงโจว หากท่านอยากพบข้า แค่ให้คนมาส่งข่าวก็พอ ข้าจะเป็นฝ่ายมาหาท่านเอง”

จู่ๆดวงตาของพี่อี๋ก็เป็นประกาย “เจ้าพูดจริงเหรอ? ถ้าเจ้าหลอกข้า ข้าจะขังเจ้าไว้ที่บ้าน ไม่ให้เจ้ากลับไป！และปล่อยให้สามีของเจ้าคิดถึงเจ้า！”

ซูจิ่วเย่ว์หัวเราะ “แน่นอนว่าเป็นความจริง ข้าจะเปิดร้านร่วมกับนายหญิงเย่ว์ พอดีสามีข้าก็ต้องเรียนหนังสือที่นี่ ข้าจึงมาอยู่ที่นี่”

พี่อี๋จึงยอมเชื่อเธอ “ความสัมพันธ์ดีมาก พวกเจ้าจะเปิดร้านอะไร? เปิดเมื่อไหร่? ข้าจะได้พาคนไปช่วยอุดหนุน！”

พูดตามตรง ในเมื่อซูจิ่วเย่ว์ต้องการเย็บปักสองด้าน พวกเขาต้องการทำธุรกิจกับเหล่าคุณหนูทั้งหลาย พี่อี๋เป็นลูกสาวของท่านแม่ทัพใหญ่ซู และยังเป็นว่าที่ภรรยาของท่านอ๋องเยี่ยน หากนางสามารถมาอุดหนุนที่ร้าน นั่นย่อมเป็นแนวโน้มที่ดีในเมืองยงโจว เพื่อเห็นแก่หน้าของนางก็จะมีคนมากมายมาอุดหนุนที่ร้าน

แต่ตอนนี้ซูจิ่วเย่ว์ไม่อยากทำเช่นนั้นจริงๆ พวกเขาไม่รู้ว่าอนาคตร้านของพวกเขาจะเป็นอย่างไร ดังนั้นพวกเขาจึงปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป “วางแผนว่าจะเปิดร้านเย็บปักถักร้อย มันยังเร็วไป！ยังไม่ได้เลือกสถานที่เลย เกรงว่าท่านคงจะต้องรอไปก่อน”

ซูอี๋สนใจร้านของเธอมากเป็นพิเศษ “ไม่เป็นไร ข้ารอได้ ไม่ว่ายังไงข้าก็จะไปอุดหนุนเจ้าแน่นอน！”

ทั้งสองคุยกันขณะเดิน ในไม่ช้าก็มาถึงสวนฉิ่นของซูอี๋

คนรับใช้คนหนึ่งกำลังรออยู่ที่ประตู เมื่อเห็นพวกนางมา ก็รีบโค้งคำนับ “คุณหนูใหญ่ ท่านอ๋องถามว่าประเดี๋ยวท่านว่างหรือไม่? บอกว่าจะพาท่านออกไปล่าสัตว์”

ถ้าเป็นเมื่อก่อนบอกว่าจะออกไปล่าสัตว์ ซูอี๋คงอยากจะบินไปที่นั่นโดยตรง แต่ตอนนี้นางปฏิเสธคำเชิญของท่านอ๋องเยี่ยนโดยตรง

“ไม่ล่ะ วันนี้ข้าไม่ว่าง ไว้วันหลังละกัน！”

เมื่อเห็นเช่นนี้ซูจิ่วเย่ว์จึงรีบพูดว่า “พี่อี๋ วันนี้ข้ามาที่นี่เพื่อคุยธุระกับท่านแม่ทัพใหญ่ หากท่านจะออกไปข้างนอก ก็ไปเถอะ！ข้าค่อยมาหาท่านวันหลังละกัน”

ซูอี๋ส่ายหัวอย่างหนักแน่น “ไม่เอา เจ้าย่อมสำคัญกว่า ไว้ออกไปล่าสัตว์เมื่อไหร่ก็ได้”

นางไม่ใช่คนที่เห็นคุณค่าของคนรักมากกว่าเพื่อน！

คนรับใช้รู้อุปนิสัยของนางดี ถ้าบอกว่าไม่ไปก็คือไม่ไปแน่นอน แม้แต่ท่านอ๋อง นางก็ไม่ไว้หน้าเช่นกัน