ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 206

หวังฉี่อิงตบหัว "เจ้าดูข้าสิ ดีใจมากที่เห็นเจ้า จนลืมเรื่องนี้ไปเลย งั้นรอให้น้องเขยกลับมาก่อนละกัน? ถ้าเขาอยู่ เจ้าก็คงจะไม่ค่อยเกรงใช่ไหม?"

จริงๆก็ถึงเวลาที่วิทยาลัยเลิกเรียนแล้ว อู๋ซีหยวนรู้ว่าวันนี้แม่ของเขาจะกลับไป หลังจากเลิกเรียนก็ไม่รอช้า รีบกลับไปที่โรงเตี๊ยม

เพิ่งมาถึงห้องโถงก็เห็นทั้งสองคนนั่งดื่มชาอยู่ "จิ่วเย่ว์?"

ซูจิ่วเย่ว์ได้ยินเสียงของเขา ก็รีบลุกขึ้นด้วยความดีใจ และวิ่งไปหาเขารับหนังสือที่เขาถืออยู่มา

"สามี เจ้ากลับมาสักทีนะ!"

ไม่ว่าจะเป็นภาษาหรือท่าทีของนางดูตื่นเต้นเล็กน้อย ปกตินางไม่ค่อยเรียกตัวเองว่าสามี

สายตาของอู๋ซีหยวนมองไปที่หวังฉี่อิงที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาก็เข้าใจทันที และยิ้มออกมา

ดูเหมือนว่าภรรยาของเขาจงใจพูดให้คุณชายหวังนั่นฟัง ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เขาก็ยินดีที่จะจู๋จี๋กับนาง

เขาดึงมือเล็กนุ่มๆของนาง และเดินไปที่โต๊ะ "คุณชายหวัง"

ตอนแรกว่าจะทักทายเขาสักสองสามคํา แต่ไม่คิดว่าจะถูกเขาขัดจังหวะซะก่อน "คุณชายหวังอะไรกัน? ฟังแล้วรู้สึกแปลกๆ เรียกข้าว่าพี่เขย!"

อู๋ซีหยวนเงียบ

หรือเป็นเขาเองที่เอาใจคนเลวไปคาดเดาคนที่มีคุณธรรมสูงส่ง? คุณชายหวังท่านนี้ทำไมไม่ทำตามหลักทั่วไป?

แม้ว่าในใจจะสงสัยมากแค่ไหน แต่ตอนนี้เขาก็ยังคงเรียกเขาว่าพี่เขย

หวังฉี่อิงยิ่งมีความสุขมากเข้าไปใหญ่ ถามอู๋ซีหยวนว่า "ข้าได้ยินมาว่าเจ้าเรียนที่วิทยาลัยเฮ่าหยวนหรือ? ผลการเรียนก็ยอดเยี่ยมด้วย?"

อู๋ซีหยวนตอบอย่างถ่อมตัวว่า "ไม่ขนาดนั้น"

หวังฉี่อิงกลับไม่แคร์เลย "ถึงจะไม่ขนาดนั้น เจ้าก็ต้องยอมรับ ข้าหวังฉี่อิงจะไม่รู้จักนักวิชาการสักสองสามคนได้อย่างไร! ได้ข่าวว่าปลายเดือนนี้เจ้ามีสอบ? สอบดีๆล่ะ! ข้าจะเอาไปอวดกับเหล่าเพื่อนๆของข้า!"

แม้ว่าคนอย่างพวกเขา จะเรียนไม่ค่อยเก่ง แต่ทุกคนมักจะชื่นชมและนับถือคนที่เรียนเก่งมากๆ

หลังจากสนทนาเมื่อครู่นี้ อู๋ซีหยวนก็แน่ใจแล้วว่า คุณชายหวังคนนี้เป็นคนซื่อตรงจริงๆ

ถึงจะเป็นคนตัดสินคนอื่นจากรูปลักษณ์ภายนอก แต่ก็ไม่ได้คิดร้ายอะไร คนที่ไม่คิดเล็กคิดน้อยแบบนี้ ลองคบดูก็ได้

เขาทำท่าเคารพให้เขา "พี่เขยสบายใจได้ ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่แน่นอน"

หวังฉี่อิงพอใจมาก เอาชาแทนเหล้าชนแก้วกับเขาไปแก้วหนึ่ง แล้วพูดว่า "เจ้ากลับมาสักทีนะ ข้าสั่งเหล้าและอาหารโต๊ะหนึ่งที่ภัตตาคารซุยเซียน ถือเป็นการเลี้ยงพวกเจ้าทั้งสองคนสักหน่อย ก่อนหน้านี้ข้ารับจิ่วเย่ว์เป็นน้องบุญธรรม ข้าที่เป็นพี่ชายยังไงก็ต้องเลี้ยงข้าวหน่อยถึงจะเหมาะสม วันนี้ไม่ว่ายังไงพวกเจ้าก็ห้ามปฏิเสธ ไม่งั้นข้าที่เป็นพี่ชายจะโมโหแล้วนะ!"

พูดมาถึงขั้นนี้แล้ว ซูจิ่วเย่ว์และอู๋ซีหยวนก็ยากที่จะปฏิเสธ จึงตกลงไปกับเขา

แต่พอมาถึงจึงพบว่า คนที่มากินข้าวไม่ได้มีเพียงพวกเขาสามคน

หวังฉี่อิงแนะนํากับพวกเขาอย่างตื่นเต้นว่า "นี่คือเพื่อนสนิทของข้าชื่อหลี่เฉิงจี้ ลูกชายคนที่สามของแม่ทัพหวายหยวน คนนี้คือเจิ้งหยุนตั๋ว หลานชายของรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหม"

อู๋ซีหยวนรู้ตัวเองดี เขาเรียนเก่งมาตลอด แต่คนที่มีความสามารถในโลกนี้มีเยอะแยะมากมาย เขารับประกันได้ว่าเขาสามารถสอบเข้าบัณฑิตขั้นสูงได้ แต่จะสอบติดหนึ่งในสามอันดับหรือไม่ เขาไม่ค่อยมั่นใจจริงๆ ขึ้นอยู่กับชะตาชีวิตแล้วแหละ!"

เขาหัวเราะ "พวกพี่ก็ว่าไป ปีนี้ข้าเพิ่งจะสอบระดับหย่วนซื่อ ระดับมณฑลยังอีกนานเลย!"

ทุกคนต่างรีบพูดมาถึงขนาดนี้ พอได้ยินก็หัวเราะ "ข้าใจร้อนไปจริงๆ เจ้าตั้งใจเรียนหนังสือก็พอ!"

ซูจิ่วเย่ว์ที่เป็นแค่ผู้หญิง นั่งกินข้าวโต๊ะเดียวกันกับพวกเขา ก็อึดอัดเล็กน้อย

นางนั่งใกล้อู๋ซีหยวน อู๋ซีหยวนและหวังฉี่อิงต่างคนต่างคีบอาหารให้นาง ถึงนางก้มหน้าก้มตากิน แต่สุดท้ายในถ้วยก็ยังเหลืออีกเยอะ

นางดึงชายเสื้อของซีหยวนเขินอาย ซีหยวนหันมา

นางหน้าแดงและกระซิบว่า "ซีหยวน ข้ากินไม่หมดแล้ว!"

อู๋ซีหยวนยิ้มแล้วพูดว่า "กินน้อยแบบนี้ เหมือนเลี้ยงลูกแมวเลย"

ซูจิ่วเย่ว์พึมพําเสียงเบาว่า "แต่ข้ากินไปเยอะแล้ว กินไม่หมดจริงๆ"

อู๋ซีหยวนคีบอาหารในถ้วยของนางออกมากิน พอคนอื่นเห็นนั้น ก็ต่างเบ้ปาก

พวกเขาทำเรื่องชั่วอะไรไว้เนี่ย ต้องมาทนทุกข์ทรมานเห็นคนเขารักกันที่นี่แบบนี้?