ภรรยานำโชคของเสนาบดี นิยาย บท 210

“ตอนที่นางเอายาให้ข้า ข้ามันแต่หวาดกลัว จึงไม่กล้ารับ ดังนั้น......ยายังอยู่ในมือแม่ข้า” ซูจิ่วเย่ว์ก้มหน้าลง และพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้

เจ้าบ้านตระกูลซูจึงถามต่อว่า “น้าชายของเจ้าถูกจับตัวไปเมื่อไหร่?”

“แม่ข้าบอกว่าเมื่อห้าวันก่อน ตอนนั้นข้าไม่อยู่บ้าน จึงไม่รู้ว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น”

เนื่องจากเธอก้มหน้าลง เจ้าบ้านตระกูลซูนั่งอย่างน่าเกรงขามจึงเห็นแค่ขวัญบนหัวของเธอ

เขานั่งไตร่ตรองอยู่ในใจว่าตัวเองนั้นน่ากลัวเกินไปหรือเปล่า? ทำไมถึงทำให้เด็กผู้หญิงหวาดกลัวได้ขนาดนั้น?

เสียงของเขาอ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย “จิ่วเย่ว์ เจ้าอย่ากลัว เรื่องนี้ข้าจะเป็นคนจัดการให้เจ้าเอง”

ซูจิ่วเย่ว์พยักหน้าเล็กน้อย จนปลายคางแตะกับหน้าอกของเธอ

เจ้าบ้านตระกูลซูพูดต่อว่า “เจ้า.......สามารถเอายามาจากแม่ของเจ้าได้ไหม?”

หลังจากพูดจบเกรงว่าเด็กสาวจะกลัว เขาจึงรีบพูดต่อว่า “ถ้าเอามาไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ข้าจะให้คนหาวิธีอื่นเอง”

ซูจิ่วเย่ว์ตอบกลับอืม “ข้าน่าจะทำได้ แม่ข้าใช้ให้ข้าวางยา ข้าก็เลยต้องตามน้ำไป.......ก็แค่.........”

เธอเงยหน้าขึ้น มองเจ้าบ้านตระกูลซูด้วยสายตาที่อ่อนโยน “ท่านแม่ทัพซู ข้าไม่ได้อยากทำร้ายท่านอ๋องมู่.........”

“เรื่องนี้ข้ารู้ ถ้าเจ้าอยากทำร้ายท่านอ๋องมู่ ก็คงไม่ช่วยเขาตั้งแต่แรกแล้ว”

ซูจิ่วเย่ว์ตกตะลึง “ท่านรู้?”

เจ้าบ้านตระกูลซูหัวเราะเบาๆ และมองซูจิ่วเย่ว์ราวกับว่ากำลังยิ้ม “ในบริเวณเขตพื้นที่เมืองยงโจว มีเรื่องอะไรที่สามารถปิดบังข้าได้บ้างล่ะ?”

ซูจิ่วเย่ว์ก้มหน้าลงอีกครั้ง และคิดในใจว่า ในเมื่ออาต้ารู้แล้ว ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่ท่านแม่ทัพใหญ่ซูจะรู้

“ท่านแม่ทัพใหญ่หลักแหลมนัก”

“เจ้าไม่ต้องกังวล แค่ทำไปตามน้ำและเอายามาให้ได้ จะมีคนคอยปกป้องเจ้าอย่างลับๆ”

ซูจิ่วเย่ว์อยู่ที่จวนตระกูลซูได้ไม่นาน ภายใต้สายตาอาลัยอาวรณ์ของซูอี๋ นางโบกมือร่ำลาเธอ แล้วก็จากไป

ไม่ใช่ว่าเธอต้องการจากไป แต่หากไม่รีบจัดการเรื่องนี้โดยเร็วที่สุด เธอก็จะคิดถึงเรื่องนี้อยู่ตลอดเวลา และไม่สามารถวางใจได้

เธอไม่รู้ว่าแม่ของเธอพักอยู่ที่ไหน มีโรงเตี๊ยมเล็กๆเพียงไม่กี่แห่ง เธอมองไปรอบๆ ก็หาไม่เจอ

ในที่สุดเมื่อเธอกลับมาถึงโรงเตี๊ยมที่เธอพักอยู่ เธอก็เห็นเงาของแม่เธออีกครั้ง

“ท่านแม่?” เธอตะโกนเรียก

นางจังก็มองเห็นเธอ จึงวิ่งเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว ดวงตาของนางแดงก่ำ ผมยุ่งเหยิง และสีหน้าดูหดหู่

นางหยิบบางสิ่งออกมาจากแล้วยัดใส่มือของซูจิ่วเย่ว์ โดยไม่พูดอะไรสักคำ

ซูจิ่วเย่ว์ตกใจ และต้องการคืนของให้นางโดยไม่ทันตั้งตัว แต่เธอก็กังวลกับยาที่ท่านแม่ทัพใหญ่ซูต้องการ เธอจับถุงผ้าอย่างระมัดระวัง แล้วถามนางว่า “นี่คืออะไร?”

น้ำตาของนางจังไหลพรากออกมาทันที สะอื้นไห้และพูดว่า “เจ้าก็......เปิดดูเองสิ”

เมื่อซูจิ่วเย่ว์เห็นนางเป็นเช่นนี้ ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เธอเปิดถุงผ้าในมือออกอย่างระมัดระวัง เมื่อเห็นของในนั้นชัดเจน เธอก็กรีดร้องด้วยความตกใจ ถุงผ้าในมือก็หล่นลงบนพื้น ของในนั้นก็กลิ้งออกมา มันคือนิ้วมือมีดำคล้ำที่ถูกตัดขาด.......