ภรรยาร้อนรัก นิยาย บท 42

ตอนที่ 40 ยอมละทิ้ง

ท่านอ๋อง เมื่อเห็นพลุส่งสัญญาณที่จวนก็เร่งทะยานตัวกลับมา พบเห็นข้าวของแตกเกลื่อนกลาดเต็มพื้นไปหมด อีกทั้งยังเห็นรอยเลือดที่อยู่เต็มพื้น แต่เมื่อเดินเข้าไปภายในเรือนก็เห็นศพของเหล่าชายชุดดำนอนกองกันไม่ต่ำกว่าสามสิบคน และเป็นที่น่าแปลกใจ เขาเดินเข้าไปอย่างรีบเร่งเป็นห่วงภรรยา ใจคอของเขาไม่ดีสักนิด เกรงว่านางจะได้รับอันตราย

เมื่อเขาเดินเข้ามาในห้องนอน เหล่าคนรับใช้ใจจวนยืนอยู่ที่หน้าประตู ทำให้เขาเลิกคิ้วอย่างสงสัย “พวกเจ้ามาทำอะไรกัน”

“ท่านอ๋องโปรดอภัยให้พวกบ่าวด้วย” เสียงร้องไห้ระงมและพากันนั่งคุกเข่าโคกหัวลงพื้นที่แข็งกระด้าง ทำให้ ฟางหรง พยุงตัวลุกขึ้นกึ่งนอนกึ่งนั่งที่เตียงนอน “หยุดนะ พวกเจ้าทำอันใด” นางเอ่ยสั่งห้าม เหล่าคนรับใช้รีบลุกขึ้นทันที ท่านอ๋องยังงุนงงอยู่ แล้วเดินตรงไปที่เตียงนอน นั่นมันเป็นเตียงของเขาและภรรยา สตรีผู้นี้คือใครกัน

เขาเดินเข้าไปเมื่อเห็นใบหน้าของนาง เขาตกใจมาก ภรรยาของเขาเป็นเช่นนี้ได้อย่างไรกัน “ฟางหรงเจ้าเป็นอันใด” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างห่วงใย เสี่ยวชุนน้องสาว และถิงถิงร้องไห้อยู่ข้าง ๆ ปลายเตียง พ่อบ้านฉางยืนเงียบกริบมิกล้าเอ่ย หากไม่ได้รับคำสั่งจากนายหญิง

“ท่านพี่อย่าห่วงเลย พวกเขาช่วยชีวิตข้าจนพวกเขาต้องตาย ชีวิตของข้าแลกกับชีวิตของพวกเขาก็สมควรแล้ว ความลับสวรรค์ข้าบอกได้เท่านี้” นางอยากพูดให้มากกว่านี้ แต่ติดที่เรี่ยวแรงของนางไม่ค่อยจะมี ตอนนี้นางอายุ 60 ปี รูปร่างก็ผ่ายผอม ผิวหนังเหี่ยวย่น พร้อมเส้นผมที่ขาวโพลน นางคงจะมีอายุได้อีกไม่เกินปี แน่ ๆ

“หรงเอ๋อ พี่จะรักษาเจ้าเอง” เสียงทุ่มนุ่มน่าฟัง แววตาวูบไหวสั่นคลอน กับภาพภรรยาที่เขารักนางตั้งแต่แรกเห็น

“ท่านพี่ โรคของข้ารักษาไม่หาย ท่านโปรดปล่อยวางข้าเสีย” นางเอ่ยเสียงแหบแห้ง เรียวปากซีดขาวแตกเป็นขุย

“เสี่ยชุน เจ้ารู้วิธีรักษานางหรือไม่” ท่านอ๋องผินหน้ามาถามเสี่ยวชุนที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นแทบจะขาดใจ

“ข้าไม่รู้เจ้าค่ะ ข้าเสียใจที่มิได้ความช่วยเหลือพี่ไม่ได้ ข้าขอโทษพี่ พี่ของข้า ท่านอย่าเป็นอันใดอีกเลย หัวใจของข้าจะแตกสลายแล้ว” เสียงสั่นเครือ และเสียงสะอื้นเบา ๆ นางร้องไห้แทบขาดใจที่เห็นพี่สาวเป็นเช่นนี้ ในความฝันทำไม่มีภาพอย่างนี้เลย ทำไมกัน นางเห็นพี่สาวอยู่กับท่านอ๋องอย่างมีความสุข แต่ภาพเบื้องหน้าที่นางเห็นนี้มันคือความจริง หรือความฝันกันแน่

“เด็กโง่อย่างเจ้า อยู่กับท่านแม่ทัพคอยดูแลเขานะ ลูกของเจ้าน่ารักน่าชังและฉลาด หลักแหลม ยกเขาให้เป็นบุตรของท่านอ๋อง หนึ่งคนให้ชื่อว่า ฟางหลิน นางจะเป็นบุตรีของข้า ส่วนบุตรชายของเจ้าให้ชื่อว่า หานฟง เข้าใจหรือไม่” นางเอ่ยสั่ง ดูท่าว่านางจะยื้อชีวิตของตนเองได้ไม่เกินสอง ถึงสามวันเป็นแน่

“ท่านพูดเหมือนกับกำลังจะสั่งลาข้าอย่างนั้นแหละ” เสียงสั่นเครือ จับมือพี่สาวทันที เสี่ยวชุนเริ่มหวาดกลัว

“ชีวิตของข้าอาจจะอยู่ได้อีกไม่นาน พรุ่งนี้ท่านอ๋องต้องกลับเมืองหลวงแล้ว เจ้าด้วยเช่นกัน” นางรู้จึงได้เอ่ยขึ้น งานทั้งหลายที่นี่สะสางเสร็จเรียบร้อย

“หมายความว่าอย่างไร พี่มิกลับเจ้าอยู่นี่ ข้าจะอยู่นี่เช่นกัน หรงเอ๋อ พักผ่อนเถิด พี่จะหาทางรักษาเจ้า” เขาเอ่ยหนักแน่

“อย่ายื้อชีวิตที่ไร้ค่า ไร้ราคา ต่อไปท่านจะพบกับสตรีที่งดงามและมากด้วยคุณค่า” นางเอ่ยขึ้น เพราะต่อจากนี้ นางจะจากลา เขาต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว จะมีสตรีที่งดงามหน้าตาละม้ายคล้ายกันกับนางไปเยือนเขาที่จวนเมืองหลวง

“ไม่ข้าไม่ไปไหนทั้งนั้น ข้าละทิ้งทุกอย่างเพื่อเจ้า หากไม่มีเจ้าอยู่ ข้าจะมีความสุขได้อย่างไร พวกเจ้าออกไปอยู่ไปก็รกหูรกตา ไปเสีย” เสียงเอ่ยนั้นคราแรกนุ่มนวล และคราวหลังรู้สึกหงุดหงิดยิ่ง เมื่อเห็นคนพวกนี้อยู่เต็มในห้อง เขาอยากอยู่กับนางสองคน