ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 28

"กาแฟค่ะ" กาแฟถูกวางลงตรงหน้า ของท่านรองประธานคนใหม่ แบบไม่ค่อยมีมารยาทเท่าไร

"ฉันขอน้ำส้มไม่ใช่เหรอคะ" เธอไม่ได้มองหน้าคนที่เอากาแฟมาให้เลยด้วยซ้ำ

"น้ำส้มไม่มีค่ะ"

"ฉันกินกาแฟไม่ได้..เอาออกไป"

สายตาคมของท่านประธานเหลือบมองเล็กน้อยก่อนที่จะคุยงานกับผู้จัดการต่อ ที่มองเพราะเขาจำได้ว่าเคยเห็นเธอกินกาแฟ

"ไม่ได้ยินหรือไงคะ ฉันบอกว่าให้เอากาแฟออกไป" คนที่มีตำแหน่งสูงกว่าเริ่มใช้น้ำเสียงแบบไม่สบอารมณ์

"ถ้างั้นก็เหลือแต่น้ำเปล่าแล้วล่ะค่ะ" คนเป็นเลขาพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบแก้วกาแฟตรงหน้าของท่านรองประธาน

"บริษัทออกจะใหญ่ แค่น้ำส้มไม่มีหรือไงคะ"

เพล้ง!..

"อุ๊ย.. ขอโทษค่ะท่านรอง ร้อนไหมคะ" กาแฟที่เพิ่งจะยกมายังไม่ถึงไหนก็หลุดมือก่อน

"นี่เธอ" สโรชาพยายามสงบสติอารมณ์ตัวเอง แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้เพราะตอนนี้กาแฟที่หกกำลังไหลลงมา

"ท่านรองเป็นยังไงบ้างครับ" ผู้จัดการรีบหาผ้ากระดาษทิชชูมาซับกาแฟออกจากโต๊ะ

"ร้อนนิดหน่อยค่ะ แย่เลยชุดเปื้อนด้วย" สายตางามตวัดมองไปที่ท่านประธานแบบมีจริตเล็กน้อย "ขอยืมเสื้อสูทของท่านประธานได้ไหมคะ"

ชายหนุ่มเอื้อมมือมาปลดกระดุมเสื้อสูทที่สวมใส่ออก

"ทำไมต้องเป็นเสื้อของท่านประธานด้วย" คนเป็นเลขาเริ่มจะไม่พอใจ

"แล้วทำไมถึงจะเป็นเสื้อของท่านประธานไม่ได้ล่ะคะ" สโรชายังคงพูดแบบนิ่มนวล

"ออกไปรอในห้องก่อน" ชายหนุ่มส่งเสื้อสูทให้พร้อมกับบอกเธอให้ออกไปรอในห้องทำงานของเขาก่อน เพราะถ้าเธอยังอยู่ในห้องประชุมสงสัยต้องวุ่นวายมากกว่านี้แน่

"แล้วรีบตามมานะคะ" มือเรียวงามที่แต่งแต้มไปด้วยสีสันอันเร่าร้อน เอื้อมไปเชยคางท่านประธานเล็กน้อยก่อนที่จะเดินออกจากห้องประชุมไปแบบเฉิดฉาย

ไม่ต้องพูดถึงบรรยากาศในห้องประชุมตอนที่เธอออกไปแล้ว เพราะทุกคนได้แต่กรอกตามองกันไปมา ส่วนเลขาท่านประธาน พอจัดการกับแก้วกาแฟเสร็จก็รีบเดินตามออกไป

"เลื่อนไปประชุมตอนบ่าย" ว่าแล้วรามสูรก็เดินตามทั้งสองออกไปด้วย เพราะถ้าเขาปล่อยไปแค่สองคนมีหวังไฟได้ไหม้บริษัทแน่

"หยุดก่อนค่ะ" เสียงนี้ดังขึ้นเมื่อสโรชากำลังจะเปิดประตูห้องท่านประธาน

เลขาของผู้จัดการหลายๆ ฝ่าย ที่นั่งทำงานอยู่แถวนั้น เงยหน้าขึ้นมองพร้อมกันเพราะไม่รู้ว่าคุณเลขาท่านประธานพูดกับใคร

"มีอะไรเหรอคะคุณเลขา" สโรชาถามกลับแต่มือเธอก็ยังเปิดประตูเข้าไป

"ฉันว่าคุณไปรอที่ห้องรับแขกดีกว่า" ส่วนคนที่เป็นเลขารีบเดินไปจับลูกบิดประตูนั้นปิดกลับคืน

"สวัสดีค่ะท่านประธาน ทำไมออกจากห้องประชุมเร็วจังเลยล่ะคะ"

"คุณไม่ต้องมาโกหกฉันหรอก" ว่าแล้วเลขาก็หันกลับไปมองด้านหลัง "ท่านประธาน?"

"คุณมีอะไรทำก็ไปทำก่อน"

"ไม่มีอะไรทำแล้วค่ะ" เลขาย้อนกลับอย่างไว แต่ถูกสายตาของท่านประธานจ้องมอง จึงต้องได้ถอยออกมาก่อน

"เข้ามาคุยกัน" ชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไปในห้อง โดยมีเธอเดินตามเข้าไป "คุณกำลังจะทำอะไร"

"ยังไม่รู้เหมือนกันค่ะ รองประธานเขาทำอะไรกันบ้างล่ะคะ"

"ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องงาน"

"ระหว่างเรายังมีเรื่องอะไรต้องคุยกันอีกงั้นเหรอคะ"

"คุณเจอกับคุณแม่แล้วใช่ไหม" เขาเคยประจันหน้ากับแม่เกี่ยวกับเรื่องนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง และนี่แหละมันคือเหตุผลที่ทำให้พุดตาลมีสีหน้าแบบนั้นทุกครั้งที่ลูกสะใภ้มอง นางอยากจะขอร้องลูกสะใภ้ให้กลับมาแต่ไม่กล้า เพราะลูกชายไม่ใช่คนดีอะไร