สรุปเนื้อหา บทที่ 29 – ภรรยาที่(ไม่)รัก โดย ชะนีติดมันส์
บท บทที่ 29 ของ ภรรยาที่(ไม่)รัก ในหมวดนิยายโรแมนซ์ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย ชะนีติดมันส์ อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
"ผมมีธุระ คุณนั่งแท็กซี่กลับไปก่อน"
"อะไรนะคะ?"
"วันนี้ผมไม่ว่างแล้ว" ว่าแล้วชายหนุ่มก็ขึ้นไปนั่งบนรถ แล้วขับออกไปแบบไม่สนใจคนที่ยืนอยู่ข้างรถเลย
"!!!" มะปรางทำได้แค่กัดฟันแล้วมองตาม ไม่ใช่ว่ามะปรางจะไม่สังเกต ตั้งแต่เธอกลับมา ดูรามสูรเปลี่ยนไปมาก แต่ก่อนถ้าขอแยกกันอยู่มีเหรอที่เขาจะยอม
ทีแรกมะปรางคิดว่าก็ดีเหมือนกัน เพราะเธอก็ออกตัวแรงไม่ได้ ..ที่บอกว่าออกตัวแรงไม่ได้นั่นเพราะเธอไม่ได้คบหาอยู่แค่กับรามสูร ยังคงมีเจ้าสัวที่ช่วยเธอกลับมาประเทศอีกคน
เรื่องที่พ่อดุมันเป็นแค่ข้ออ้าง จริงๆ แล้วพ่อแม่มะปรางไม่ได้มายุ่งเกี่ยวอะไรด้วยเลย แค่ส่งเงินให้ก็หมดปัญหาเรื่องพ่อแม่แล้ว
รามสูรขับรถตามรถคันที่สโรชานั่งมาแบบห่างๆ แค่อยากจะรู้ว่าตอนนี้เธอยังคงอยู่ที่บ้านนั้นไหม หรืออยู่กับผู้ชายคนที่มารับ
"เอาไงต่อ" คนที่ทำหน้าที่ขับรถถามเมื่อเห็นว่ารถคันนั้นตามมา
"ขับไปเรื่อยๆ ก่อนแล้วกันค่ะ" สโรชาไม่คิดว่าเขาจะตามมาเลย เพราะมันไม่ใช่นิสัยของเขา หรือว่าแค่อยากตามมาจับผิด ที่เห็นเธอขึ้นรถกับผู้ชาย คงเป็นอย่างหลังมากกว่า
ที่จริงผู้ชายคนนี้คือหนึ่งในแผนการที่แม่ของเขาจัดหามาให้ เธอก็ไม่รู้หรอกว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร แต่เพราะแม่ของเขาเป็นคนส่งมาเธอก็เลยไว้ใจ
ขับรถผ่านร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง หญิงสาวก็เลยสั่งให้เลี้ยวเข้าไปจอด
"หิวหรือครับ"
"ใช่ค่ะเราลงไปหาอะไรทานกันดีกว่า"
ฝ่ายชายรีบลงจากรถแล้วเดินอ้อมไปเปิดประตูให้
"ขอบคุณค่ะ"
ทั้งสองหายเข้าไปในร้านอาหารร่วมชั่วโมง แล้วก็ออกมา
"จะไปไหนต่อครับ"
"ไปส่งฉันที่บ้านแล้วกัน" ดีเหมือนกันเธอไม่ได้กลับบ้านมาเป็นปีแล้วมั้ง สโรชาก็เลยบอกทางกลับบ้านของพ่อให้กับคนที่ถูกว่าจ้าง
ระหว่างที่นั่งรถมาเธอก็แอบมองกระจกดู ยังเห็นว่ารถเขาขับตามมา
"ขอบคุณมากนะคะ" หญิงสาวกล่าวขอบคุณคนที่ลงมาเปิดประตูให้ ถ้าไม่ใช่การเล่นละครเขาคงเป็นสุภาพบุรุษมาก
"พรุ่งนี้จะให้มารับตอนไหนและที่ไหนก็โทรบอกผมแล้วกัน"
"บายค่ะ" หญิงสาวยกมือขึ้นมาและก็ขยับนิ้วเล็กน้อยพอเป็นมารยา
สายตางามมองตามหลังรถคันนั้นวิ่งออกไป และแอบมองไปดูรถอีกคันเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้มองให้เขาเห็น
แล้วก็เดินเข้าบ้านไป เหมือนว่าเธอกลับมาบ้านแบบนี้ทุกวัน
"กลับมาตั้งแต่เมื่อไร"
"กลับมา? เออ ก็เพิ่งกลับมานี่แหละค่ะ" เกือบลืมเลยว่าคุณย่าสั่งให้พูดยังไงถ้ากลับมาบ้าน
"แล้วนี่สามีเราล่ะ"
"รายนั้นไม่ค่อยว่างหรอกค่ะแม่ ก็เรื่องที่ขยายกิจการไปต่างประเทศนั่นแหละ"
"วันหลังชวนมากินข้าวที่บ้าน แม่จะได้บอกพ่อกลับมาทานข้าวด้วย" ตั้งแต่ลูกสาวหายเงียบไปสามีก็หายเงียบไม่ต่างกัน จะตามมากก็ไม่ได้เพราะศักดิ์ศรีมันค้ำคออยู่
"โรสขอตัวขึ้นไปข้างบนก่อนนะคะ" เธอไม่มีความผูกพันกับบ้านหลังนี้เลยขนาดโตมากับที่นี่ ขณะที่เดินขึ้นบ้านยังอยากจะกลับไปหาลูกชาย ถ้าแอบออกไปคืนนี้ได้คงจะดี
"ห้องของท่านรองอยู่ทางนี้ไม่ใช่เหรอคะ" พอขึ้นมาถึงชั้นบน สโรชาก็เดินตรงไปที่ห้องของท่านประธาน เลขาที่นั่งอยู่รีบลุกขึ้นมาหยุดเธอไว้
แต่สโรชาไม่ได้ตอบเธอแค่หันไปยิ้มมุมปากเล็กน้อยแล้วก็เปิดประตูเข้าไป
"สวัสดีค่ะท่านประธาน ดิฉันอยากจะเข้ามาถามเรื่องงานค่ะ"
สายตาของคนที่นั่งอยู่ มองดูเธอที่ตั้งแต่ใบหน้าขยับลงไปถึงหน้าอก และขยับต่ำลงไปจนถึง...
"ผมคิดว่าคุณแต่งตัวแบบนี้ไม่เหมาะสมกับการทำงาน กลับไปเปลี่ยน"
"หึ" มะปรางขำออกมาในความพยายามของผู้หญิงอีกคน
"แล้วต้องแต่งตัวยังไงล่ะคะ" สโรชาพูดพร้อมกับเดินเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่ ถ้าผู้หญิงของเขาไม่ขำเธออาจจะไม่เลือกที่จะทำแบบนี้ก็ได้
"นี่เธอ!" มะปรางเห็นว่าสโรชาเดินเข้าไปใกล้ท่านประธาน ก็เลยคิดจะเข้าไปขวาง
"โอ๊ย" ด้วยความที่ไม่ถนัดใส่ส้นสูง และแถมต้องได้เดินแบบมีจริต มันก็เลยทำให้เธอประหม่าจนสะดุด
"คุณราม!" จากที่เรียกท่านประธานทุกคำพูด ก็ใช้น้ำเสียงแบบเป็นเจ้าของ เมื่อเห็นว่ารามสูรรีบรับร่างผู้หญิงอีกคนไว้
"ขอบคุณมากนะคะ" นิ้วเรียวที่โอบไหล่เขาอยู่ค่อยๆ เลื่อนขยับขึ้นมาจนเกือบถึงซอกคอ แต่เธอต้องได้หยุดมันไว้เมื่อเห็นสายตาที่เขามองมา
"ออกไปก่อน"
"ไม่ได้ยินหรือไงว่าท่านประธานบอกให้ออกไป"
"ผมหมายถึงคุณ ออกไปก่อน"
"คะ?"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ภรรยาที่(ไม่)รัก