ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 29

"ผมมีธุระ คุณนั่งแท็กซี่กลับไปก่อน"

"อะไรนะคะ?"

"วันนี้ผมไม่ว่างแล้ว" ว่าแล้วชายหนุ่มก็ขึ้นไปนั่งบนรถ แล้วขับออกไปแบบไม่สนใจคนที่ยืนอยู่ข้างรถเลย

"!!!" มะปรางทำได้แค่กัดฟันแล้วมองตาม ไม่ใช่ว่ามะปรางจะไม่สังเกต ตั้งแต่เธอกลับมา ดูรามสูรเปลี่ยนไปมาก แต่ก่อนถ้าขอแยกกันอยู่มีเหรอที่เขาจะยอม

ทีแรกมะปรางคิดว่าก็ดีเหมือนกัน เพราะเธอก็ออกตัวแรงไม่ได้ ..ที่บอกว่าออกตัวแรงไม่ได้นั่นเพราะเธอไม่ได้คบหาอยู่แค่กับรามสูร ยังคงมีเจ้าสัวที่ช่วยเธอกลับมาประเทศอีกคน

เรื่องที่พ่อดุมันเป็นแค่ข้ออ้าง จริงๆ แล้วพ่อแม่มะปรางไม่ได้มายุ่งเกี่ยวอะไรด้วยเลย แค่ส่งเงินให้ก็หมดปัญหาเรื่องพ่อแม่แล้ว

รามสูรขับรถตามรถคันที่สโรชานั่งมาแบบห่างๆ แค่อยากจะรู้ว่าตอนนี้เธอยังคงอยู่ที่บ้านนั้นไหม หรืออยู่กับผู้ชายคนที่มารับ

"เอาไงต่อ" คนที่ทำหน้าที่ขับรถถามเมื่อเห็นว่ารถคันนั้นตามมา

"ขับไปเรื่อยๆ ก่อนแล้วกันค่ะ" สโรชาไม่คิดว่าเขาจะตามมาเลย เพราะมันไม่ใช่นิสัยของเขา หรือว่าแค่อยากตามมาจับผิด ที่เห็นเธอขึ้นรถกับผู้ชาย คงเป็นอย่างหลังมากกว่า

ที่จริงผู้ชายคนนี้คือหนึ่งในแผนการที่แม่ของเขาจัดหามาให้ เธอก็ไม่รู้หรอกว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร แต่เพราะแม่ของเขาเป็นคนส่งมาเธอก็เลยไว้ใจ

ขับรถผ่านร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง หญิงสาวก็เลยสั่งให้เลี้ยวเข้าไปจอด

"หิวหรือครับ"

"ใช่ค่ะเราลงไปหาอะไรทานกันดีกว่า"

ฝ่ายชายรีบลงจากรถแล้วเดินอ้อมไปเปิดประตูให้

"ขอบคุณค่ะ"

ทั้งสองหายเข้าไปในร้านอาหารร่วมชั่วโมง แล้วก็ออกมา

"จะไปไหนต่อครับ"

"ไปส่งฉันที่บ้านแล้วกัน" ดีเหมือนกันเธอไม่ได้กลับบ้านมาเป็นปีแล้วมั้ง สโรชาก็เลยบอกทางกลับบ้านของพ่อให้กับคนที่ถูกว่าจ้าง

ระหว่างที่นั่งรถมาเธอก็แอบมองกระจกดู ยังเห็นว่ารถเขาขับตามมา

"ขอบคุณมากนะคะ" หญิงสาวกล่าวขอบคุณคนที่ลงมาเปิดประตูให้ ถ้าไม่ใช่การเล่นละครเขาคงเป็นสุภาพบุรุษมาก

"พรุ่งนี้จะให้มารับตอนไหนและที่ไหนก็โทรบอกผมแล้วกัน"

"บายค่ะ" หญิงสาวยกมือขึ้นมาและก็ขยับนิ้วเล็กน้อยพอเป็นมารยา

สายตางามมองตามหลังรถคันนั้นวิ่งออกไป และแอบมองไปดูรถอีกคันเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้มองให้เขาเห็น

แล้วก็เดินเข้าบ้านไป เหมือนว่าเธอกลับมาบ้านแบบนี้ทุกวัน

"กลับมาตั้งแต่เมื่อไร"

"กลับมา? เออ ก็เพิ่งกลับมานี่แหละค่ะ" เกือบลืมเลยว่าคุณย่าสั่งให้พูดยังไงถ้ากลับมาบ้าน

"แล้วนี่สามีเราล่ะ"

"รายนั้นไม่ค่อยว่างหรอกค่ะแม่ ก็เรื่องที่ขยายกิจการไปต่างประเทศนั่นแหละ"

"วันหลังชวนมากินข้าวที่บ้าน แม่จะได้บอกพ่อกลับมาทานข้าวด้วย" ตั้งแต่ลูกสาวหายเงียบไปสามีก็หายเงียบไม่ต่างกัน จะตามมากก็ไม่ได้เพราะศักดิ์ศรีมันค้ำคออยู่

"โรสขอตัวขึ้นไปข้างบนก่อนนะคะ" เธอไม่มีความผูกพันกับบ้านหลังนี้เลยขนาดโตมากับที่นี่ ขณะที่เดินขึ้นบ้านยังอยากจะกลับไปหาลูกชาย ถ้าแอบออกไปคืนนี้ได้คงจะดี

"ห้องของท่านรองอยู่ทางนี้ไม่ใช่เหรอคะ" พอขึ้นมาถึงชั้นบน สโรชาก็เดินตรงไปที่ห้องของท่านประธาน เลขาที่นั่งอยู่รีบลุกขึ้นมาหยุดเธอไว้

แต่สโรชาไม่ได้ตอบเธอแค่หันไปยิ้มมุมปากเล็กน้อยแล้วก็เปิดประตูเข้าไป

"สวัสดีค่ะท่านประธาน ดิฉันอยากจะเข้ามาถามเรื่องงานค่ะ"

สายตาของคนที่นั่งอยู่ มองดูเธอที่ตั้งแต่ใบหน้าขยับลงไปถึงหน้าอก และขยับต่ำลงไปจนถึง...

"ผมคิดว่าคุณแต่งตัวแบบนี้ไม่เหมาะสมกับการทำงาน กลับไปเปลี่ยน"

"หึ" มะปรางขำออกมาในความพยายามของผู้หญิงอีกคน

"แล้วต้องแต่งตัวยังไงล่ะคะ" สโรชาพูดพร้อมกับเดินเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่ ถ้าผู้หญิงของเขาไม่ขำเธออาจจะไม่เลือกที่จะทำแบบนี้ก็ได้

"นี่เธอ!" มะปรางเห็นว่าสโรชาเดินเข้าไปใกล้ท่านประธาน ก็เลยคิดจะเข้าไปขวาง

"โอ๊ย" ด้วยความที่ไม่ถนัดใส่ส้นสูง และแถมต้องได้เดินแบบมีจริต มันก็เลยทำให้เธอประหม่าจนสะดุด

"คุณราม!" จากที่เรียกท่านประธานทุกคำพูด ก็ใช้น้ำเสียงแบบเป็นเจ้าของ เมื่อเห็นว่ารามสูรรีบรับร่างผู้หญิงอีกคนไว้

"ขอบคุณมากนะคะ" นิ้วเรียวที่โอบไหล่เขาอยู่ค่อยๆ เลื่อนขยับขึ้นมาจนเกือบถึงซอกคอ แต่เธอต้องได้หยุดมันไว้เมื่อเห็นสายตาที่เขามองมา

"ออกไปก่อน"

"ไม่ได้ยินหรือไงว่าท่านประธานบอกให้ออกไป"

"ผมหมายถึงคุณ ออกไปก่อน"

"คะ?"