ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 30

มือเรียวเอื้อมไปโอบต้นคอพ่อของลูกแบบอยากเอาชนะผู้หญิงอีกคน แต่ใครจะรู้ว่าในใจนั้นเศร้ามากแค่ไหน ที่ต้องได้ทำตัวแบบนี้เพื่อแย่งสามีของตัวเองกลับมา

กึก! กึก!! เสียงส้นรองเท้ากระทบพื้นขณะที่มะปรางเดินออกจากห้อง และตามมาด้วยเสียงปิดประตูอย่างแรง จนคนที่นั่งทำงานอยู่ด้านนอกมองมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น

ใบหน้างามของหญิงสาวที่ยังคงพยุงตัวลุกไม่ได้ เพราะถูกมือหนาโอบร่างไว้ พยายามเบือนหน้าหลบอีกฝ่ายที่ยื่นริมฝีปากมาหวังจะจูบ

"ฉัน.. ฉันแค่จะเข้ามาถามเรื่องงาน"

"แค่จะมาถามเรื่องงานต้องอ่อยขนาดนี้เลยเหรอ" ขณะที่พูดดวงตาคมมองลงไปดูร่องหน้าอก เหลืออีกแค่นิดเดียวก็จะเห็นจุกแล้ว

"แต่ก็ดูมันได้ผลดีไม่ใช่เหรอคะ" เธอจะถอยตอนนี้ไม่ได้ ต้องเดินหน้าต่อและพุ่งชนมันไปเลย

"อยากกลับมาเหรอ" รามสูรก็ยังคงเป็นรามสูร เขาเป็นผู้ชายที่ไม่ชอบพูดอ้อมค้อม และสิ่งที่เขาไม่ชอบอีกอย่างคือคนโกหก

"คุณถามแบบนี้ไม่เกรงใจผู้หญิงที่อยู่หน้าห้องเลยเหรอคะ" ขณะที่พูดใบหน้าหวานยังคงอยู่ใกล้อีกฝ่าย ถ้าเขายื่นมาแค่นิดเดียวก็จะพิชิตริมฝีปากของเธอได้แล้ว

มันไม่ได้เกินความคาดหมายของเขาหรอก เธอคงจะรับรู้เรื่องนี้มาแล้วจากปากแม่ของเขา และเธอคงจะจำมะปรางได้ดี เพราะเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะไม่เข้าไปส่องไอจีของมะปราง ซึ่งบางครั้งทางนั้นก็ชอบเอารูปคู่มาลง

และเขาก็รู้ดีว่ามะปรางคงจะจำเธอได้ ถึงได้ตั้งการ์ดมาแต่ไกลขนาดนั้น

รามสูรยังคงถือคติเดิม เขาไม่อยากเป็นเหมือนพ่อ ถ้าคบใครก็จะไม่คบเผื่อเลือก ที่เขาไม่ตามเธอเพราะมะปรางจะกลับมา นั่นหมายถึงว่าเขายังเลือกมะปรางอยู่ จนมาถึงวันนี้ที่เห็นเธอกลับมาอีกครั้ง

"ถ้าจะคิดนานขนาดนั้นฉันว่าคุณปล่อยฉันได้แล้วมั้งคะ"

เธอต้องเข้มแข็งสิสโรชา ..พอเขาปล่อยจริงก็มีความรู้สึกหนึ่งผุดขึ้นมา นั่นคือความรู้สึกน้อยใจ ถึงแม้จะเปลี่ยนแปลงตัวเองแค่ไหนเขาก็ยังคงเลือกผู้หญิงคนนั้น

"เรามาพูดเรื่องงานกันดีกว่าค่ะ ตั้งแต่เมื่อวานนี้ฉันยังไม่มีงานอะไรทำเลย"

"อยากทำอะไรก็ทำไป" เขาหันกลับไปทำงานอีกครั้ง จะได้ไม่คิดฟุ้งซ่าน

"เอาเป็นว่าฉันไปถามผู้จัดการก็ได้" ที่เธอพูดไม่ได้คิดอะไรหรอก เพราะถ้าท่านประธานไม่ป้อนงานมาให้ก็คงต้องผู้จัดการแล้วล่ะ จะให้เธอไปทำเองยังไม่รู้เลยว่าบริษัทเขาทำเกี่ยวกับอะไร

"ไม่ต้อง" ว่าแล้วชายหนุ่มก็หันกลับไปด้านหลังของตัวเองแล้วหยิบเอกสารบนชั้นนั้นออกมา

"งานอะไรคะ" เธอเอื้อมมือไปรับเอกสารนั้นมาเปิดดู

"ส่งออกชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์"

"แล้วฉันต้องทำอะไรบ้าง" เธอไม่ได้เรียนมาทางนี้เลย ถ้าให้ทำบัญชียังจะง่ายกว่า

"คุณก็ต้องตามงานที่จะส่งออก"

"ตามงาน ถ้างั้นต้องตามกับผู้จัดการฝ่ายผลิตใช่ไหมคะ" ว่าแล้วหญิงสาวก็หันหลังให้กำลังจะออกไปอีกครั้ง

"ไม่ต้อง"

"อะไรของคุณอีกล่ะ"

"แค่ติดต่อเลขาผู้จัดการก็พอ"

"แปลกคนคุยกับผู้จัดการเลยจะไม่ง่ายกว่าเหรอ" หญิงสาวบ่นพึมพำขณะที่เดินออกมาจากห้องนั้น

"กาแฟค่ะบอส" เลขาหน้าห้องรอจังหวะที่ประตูเปิดออกอยู่แล้ว เพราะแอบฟังอยู่ตลอด พอคนที่อยู่ด้านในออกมามะปรางก็รีบเข้าไป "กาแฟค่ะบอส" ที่มะปรางต้องได้พูดซ้ำเพราะสายตาเขายังคงมองตามคนที่เพิ่งจะออกไป

"ก็วางไว้สิ"

"คุณเปลี่ยนไปนะคะ"

"เปลี่ยนไปยังไง"

"เมื่อกี้คุณไล่ฉันออกไป"

"คุณนั่นแหละเป็นอะไร จะเข้าห้องคนอื่นทำไมไม่รู้จักเคาะประตู" มือหนึ่งซ่อนโทรศัพท์อีกมือยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาออก

"หึงผมเรื่องเมื่อกี้เหรอ"

"!!" เธอยังคงติดสายอยู่กับลูกชาย แถมคนที่เป็นเจ้าของเครื่องก็คือคุณย่าอีก "เห็นภาพแบบนั้นคุณจะให้ฉันหัวเราะร่าเริงหรือไง"

"เราจะไม่พูดเรื่องนั้นกัน ผมจะมาคุยเรื่องงานที่ต้องตาม"

"เดี๋ยวฉันจะไปหาคุณที่ห้อง"

"ไม่ต้อง เดี๋ยวจะพาลงไปดูฝ่ายผลิต ว่าต้องตามงานตรงไหนบ้าง" ที่จริงไม่จำเป็นต้องให้รองประธานลงไปตามงานเอง แต่ในเมื่อเธออยากทำงานเขาก็เลยจะสอนให้รู้ทีละขั้นตอน

ขณะที่ทั้งสองเดินผ่านหน้าห้องทำงาน เลขาที่นั่งอยู่ตรงนั้นมองแบบไม่พอใจเอามากๆ แต่ก็ไม่ได้แสดงอะไรออกมาให้เห็น เพราะคิดว่าสโรชากำลังเล่นสงครามประสาทกับตัวเองอยู่แน่

ในลิฟต์..

"??" หญิงสาวที่ยืนมองตัวเลข ตกใจเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายถอดเสื้อสูทมาคุมตัวให้

"ตัวเองทำงานเป็นถึงรองประธาน ต้องเป็นเยี่ยงอย่างให้พนักงาน"

"เยี่ยงอย่างยังไงคะ"

"อย่างเช่นเรื่องการแต่งตัว"

ทีแรกแอบดีใจที่เขาถอดเสื้อสูทมาให้ใส่ทับ คิดว่าเป็นห่วงกลัวคนอื่นมอง แต่ที่ไหนได้กลัวเป็นเยี่ยงอย่างไม่ดีต่อพนักงานนี่เอง

"....."

พอประตูลิฟต์เปิดออก สโรชาก็ถอดเสื้อสูทนั้นคืนให้กับเจ้าของ และเธอก็เดินออกจากลิฟต์ไปก่อน..