ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 31

"ตามมาทางนี้"

"เก๊กท่าอยู่ได้" หญิงสาวที่เดินนำหน้าหันกลับมาพึมพำแล้วก็เลี้ยวกลับเพื่อเดินตามเขาไปอีกทางหนึ่ง

ขณะที่เดินผ่านแต่ละไลน์ผลิต พนักงานต่างก็มองดู

"บอส?!" หัวหน้าแผนกรีบเดินเข้ามารับหน้า เพราะน้อยนักที่ท่านผู้บริหารระดับสูงจะลงมาด้วยตัวเอง

"เจอคุณพิศมัยก็ดีแล้ว ผมฝากพนักงานใหม่ด้วย"

"พนักงานใหม่?" ประโยคนี้คนที่ชื่อพิศมัยและสโรชาพูดขึ้นพร้อมกัน

"คุณหมายความว่ายังไง" สโรชาหันไปกระซิบถามเขา ไหนบอกจะพาลงมาเรียนรู้งาน

"เออได้เลยค่ะ" พิศมัยมองตั้งแต่ใบหน้าลงไปจรดเท้า เพราะชุดที่เธอสวมใส่ไม่น่าจะมาเป็นพนักงานธรรมดาเลย

"หาเสื้อผ้าพนักงานให้เธอใส่ด้วยนะ" ว่าแล้วเขาก็เดินออกมา

"ฉันขอตัวแป๊บหนึ่งนะคะ" สโรชารีบเดินตามไป "คุณจะทำอะไร"

"อยากเรียนรู้งานไม่ใช่เหรอ"

"แต่ฉันมารับตำแหน่งรองประธาน ไม่ใช่พนักงาน" แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเขากำลังจะกำจัดเธอ คงกลัวไปมีเรื่องกับหญิงคนรักล่ะสิ

"อันนั้นก็ไม่เอาอันนี้ก็ไม่เอา แล้วแบบนี้จะรู้งานได้ไง"

"คุณกำลังแกล้งฉันใช่ไหม"

"ผมก็บอกแล้วไงว่าพาคุณมาเรียนรู้งาน"

หญิงสาวพ่นลมหายใจออกมาแล้วเดินนำหน้าเขาไปที่ลิฟต์ อยากจะเขี่ยเธอมากนักงั้นเหรอไม่มีทางซะหรอก ถ้าถึงเวลานั้นเดี๋ยวเธอจะไปเอง

ทั้งสองก็เลยต้องได้ขึ้นมาที่ชั้นบนอีกครั้ง เพราะเธอไม่รับงานที่เขายัดเยียดให้ทำ

"บอสคะ เอกสารที่จะไปคุยงานกับลูกค้าเย็นนี้เสร็จแล้วค่ะ" เลขาสุดสวยหน้าห้องรีบถือแฟ้มเอกสารมารับหน้าเมื่อเห็นเขาขึ้นมา

"คืนนี้มีคุยงานกับลูกค้าเหรอคะ ดีเหมือนกันฉันจะได้ไปด้วย ส่วนเอกสารนี้ฉันขอยืมไปดูรายละเอียดก่อนนะคะ" ว่าแล้วหญิงสาวก็รับเอกสารนั้นมาจากเลขาแล้วเดินกลับห้องตัวเองไป

"บอส!!" มะปรางพูดแบบไม่พอใจเมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้ต่อว่าเธอคนนั้นที่เสียมารยาท

"คุณทำเอกสารชุดใหม่มาให้ผมแล้วกัน" ว่าแล้วชายหนุ่มก็กลับเข้าห้องไป ..นี่เขาเป็นอะไร ทำอะไรเหมือนเด็กไปได้

จนถึงช่วงเย็นของวันเดียวกัน..

"ทำไมเจ็บแบบนี้เนี่ย" น้ำนมเริ่มคัดเต้ามากขึ้น ธรรมดาระหว่างวันเธอจะปั๊มน้ำนมออกมาไว้วันหนึ่ง 2-3 ครั้ง ตั้งแต่เข้ามาทำงานก็มีเวลาปั๊มแค่ช่วงเย็น เพราะถ้าเอาเครื่องปั๊มติดมาด้วยมีหวังความลับได้แตกแน่

สโรชาหายใจเข้าลึกๆ รีบทำงานนี้ให้เสร็จจะได้กลับไปอยู่กับลูก หญิงสาวใช้แรงดันตัวเองลุกขึ้นจากเก้าอี้เบาๆ เพราะการคัดเต้ามันเจ็บมาก ยิ่งถ้าคัดตอนที่ลูกหิวนมด้วยแล้วทรมานสุดๆ ไปเลย

"ไปกันได้หรือยังคะ" หญิงสาวถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามา เธอก็เผื่อใจไว้แล้วล่ะเพราะไม่เห็นเลขาอยู่หน้าห้อง บางทีพวกเขาอาจจะอยู่ในห้องนี้ด้วยกัน แต่ก็ผิดคาดเพราะเห็นแต่ท่านประธานที่กำลังสวมเสื้อสูท เหมือนเตรียมตัวจะออกไปข้างนอกพอดี

"ไปสิ" เขาเห็นแฟ้มเอกสารนั้นอยู่ในมือเธอแล้วก็เลยไม่ต้องเอาอะไรไปอีก สโรชารีบเดินตามหลังออกมา แอบแปลกใจว่าแม่เลขาสุดสวยหายไปไหน

จนทั้งสองมาขึ้นรถหญิงสาวก็ยังคงไม่เห็นเลขาของเขาเลย ทำไมกล้าปล่อยเขาไปกับเราแค่สองคน แต่เธอก็ไม่ได้ถามหรอก

[โรงแรมที่ใช้คุยงาน]

"ท่านคะทำไมเราถึงต้องมาที่นี่ด้วย"

"คุณไม่ทานอะไรหน่อยเหรอครับ" คนที่ถามก็คือลูกค้าอีกนั่นแหละ

"ฉันกินเผ็ดไม่ได้ค่ะ" อาหารบนโต๊ะมองดูแล้วมีแต่รสชาติจัดจ้านทั้งนั้น เพราะเขาสั่งตามแบบที่ลูกค้าชอบทาน ที่เธอทานไม่ได้เพราะต้องเก็บน้ำนมไว้ให้ลูก กาแฟก็เหมือนกัน แต่ก่อนเธอก็กินเหมือนคนทั่วไปนั่นแหละ แต่เพราะเป็นห่วงกลัวลูกจะท้องอืด เธอก็เลยต้องปรับเปลี่ยนวิธีการกินใหม่หมด

ตกลงเรื่องงานและเซ็นต์สัญญากับลูกค้าเป็นที่เรียบร้อย ทั้งสองก็ออกมาจากห้องนั้นพร้อมลูกค้าที่เดินตามกันมา

"โรส?"

สโรชารีบหันกลับไปมองเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นหู

"คุณแม่?"

"มาทานข้าวกันเหรอลูก" แม่ยิ้มหน้าบานเมื่อเห็นว่าลูกสาวแต่งตัวสวยมากับลูกเขย เพราะตัวเองก็มากับเพื่อนคุณหญิงคุณนายเหมือนกัน

"มาคุยงานกับลูกค้าค่ะ" หญิงสาวก็เลยถือโอกาสแนะนำลูกค้าให้กับแม่ได้รู้จัก

"ดีจังเลยนะช่วยงานสามีเป็นด้วย นี่แหละถึงเรียกว่าคู่สร้างคู่สม"

"สามี?" ลูกค้าแอบแปลกใจเพราะตอนที่แนะนำบอกว่าเธอเป็นรองประธาน แต่ไม่คิดว่าเป็นภรรยาของท่านประธานด้วย

"คุณแม่มาทานข้าวเหรอคะ"

"ใช่จ้า แม่ก็อยากออกมาเปิดหูเปิดตาบ้าง" วันนี้ผกาแก้วได้หน้าเป็นพิเศษก็เลยยิ้มไม่หุบเลย "พรุ่งนี้ไปทานข้าวเย็นที่บ้านนะ แล้วก็ไปค้างกับแม่ด้วยคิดถึงจะแย่แล้วเนี่ย" นางพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปขอกอดลูกสาวเพื่อสร้างภาพ

"พรุ่งนี้เหรอคะ?" หญิงสาวหันไปมองหน้าเขา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

"ใช่จ้า พ่อก็อยากจะคุยงานกับเราหลายวันแล้ว เดี๋ยวแม่จะบอกพ่อไว้นะว่าเราสองคนจะกลับไปค้างที่บ้านด้วย" ประโยคนี้นางหันไปพูดกับลูกเขยที่ยืนอยู่ตรงนั้นด้วย