ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 32

"จะไปไหน" รามสูรเห็นว่าพอออกมาจากโรงแรมแล้วเธอไม่ได้ตามมาที่รถด้วย

"เลิกงานแล้วไม่ใช่หรือคะ ฉันก็จะกลับบ้านน่ะสิ" สโรชาไม่รอให้เขาพูดอะไรอีกก็เดินไปเปิดประตูแท็กซี่ที่จอดรอรับผู้โดยสารอยู่แล้ว

"จะให้ไปส่งไหนครับคุณผู้หญิง"

"..ไม่รู้จะตามมาทำไม" หญิงสาวแอบมองกลับไปด้านหลังเห็นว่ารถของเขาขับตามมาแบบติดๆ

"อะไรนะครับ"

"เปล่าค่ะ ขับไปเรื่อยๆ ก่อนแล้วกัน" บางทีก็อยากให้เขารีบกลับไปหาคนรัก เพราะเธอจะได้ไปหาลูกบ้าง แต่นี่เล่นขับรถตามมาจับผิดแบบนี้เลยเหรอ

สโรชาก็เลยให้แท็กซี่พากลับมาส่งที่บ้าน ทีแรกก็นึกอยากทำประชดเรียกผู้ชายคนนั้นให้มารับระหว่างทาง แต่เธอทำแบบนั้นยังไม่ได้ เพราะพรุ่งนี้อาจจะได้ขอความช่วยเหลือจากเขา

หญิงสาวลงจากรถแท็กซี่แล้วเดินเข้าไป ..แต่เธอไม่ได้เข้าไปในบ้านหรอก..แอบมองอยู่ว่าเขาจะกลับไปตอนไหน เพราะยังไงวันนี้ต้องกลับไปชื่นใจลูกชายให้ได้

20 : 45 น.

"มืดค่ำขนาดนี้มาได้ยังไง" พุดตาลถามเมื่อเห็นลูกสะใภ้เดินเข้ามาในบ้าน

"เขาไม่เห็นหรอกค่ะแม่"

"แม่ไม่ได้ห่วงเรื่องนั้น แต่กลัวเรื่องอันตราย ถ้ามันมืดแล้วก็ไม่ต้องมา" ที่จริงนางก็จัดหาที่พักไว้ให้ลูกสะใภ้แถวนั้นแล้ว แต่อย่างที่เห็นนี้แหละเธอถูกสะกดรอยตามตลอด ต้องได้ทำตัวเหมือนว่ากลับบ้านตัวเอง

"คิดถึงตาหนูด้วยค่ะแม่" หญิงสาวรีบตรงเข้าไปหาลูกชายที่นอนหลับอยู่ คนเป็นแม่ทำได้แค่ตบสะโพกลูกเบาๆ เพื่ออยากให้เขารู้ว่าเธอกลับมาหาแล้วนะ

ผ่านไปเพียงไม่นานสโรชาก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของคุณย่าดังขึ้น แล้วนางก็ออกจากบ้านไป

ที่พุดตาลต้องรีบออกไปเพราะลูกชายกลับบ้านมาไม่เจอแม่ แม่บ้านก็เลยรีบโทรมารายงาน

เช้าวันต่อมา..

สโรชารีบออกจากบ้านก่อนที่จะสว่าง โชคดีเมื่อคืนนี้ปั๊มนมเก็บไว้ให้ลูกได้เยอะเลย ยิ่งปั๊มได้เยอะเวลาคัดเต้าก็ยิ่งมาเยอะเหมือนกัน

[บริษัท]

หญิงสาวเดินผ่านหน้าห้องทำงานของเขา ประตูเปิดแง้มอยู่เล็กน้อยเธอก็เลยอดมองเข้าไปไม่ได้

"หึ.." หาเรื่องจนได้นะเรา เพราะมองเข้าไปกำลังเห็นผู้หญิงคนนั้นออดอ้อนเขาอยู่

สโรชากลับมาที่ห้อง ถ้าเธอขืนยังอยู่แบบนี้ก็คงเป็นได้แค่ตัวตลก จะทำยังไงถึงให้เขาเห็นกับตาโดยที่ไม่ต้องพูด เพราะถ้าพูดนั่นหมายถึงการใส่ร้ายป้ายสี ถ้าไม่งั้นแม่เขาคงพูดให้ฟังไปนานแล้ว

บ่ายโมงวันเดียวกัน..

"มีอะไรถึงจะเข้าพบท่านประธานคะ" เลขารีบเดินมาขวางประตูไว้ไม่ให้ท่านรองประธานเข้าไปได้

"คืนนี้เขามีนัดกับฉันค่ะ ก็เลยอยากจะมาคอนเฟิร์ม"

"มีนัด?"

"เรื่องนี้ฉันต้องได้แจ้งเลขาหน้าห้องด้วยไหม?" ว่าแล้วหญิงสาวก็ใช้หลังมือเพื่อจะดันคนที่ยืนขวางประตูอยู่ให้ออกจากทาง

ชายหนุ่มมองมาที่ประตูก็เห็นผู้หญิงสองคนเข้ามาพร้อมกัน แต่เขาก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา

"มีอะไรกัน"

"ก็ท่านรองน่ะสิคะ บอกว่าเย็นนี้บอสมีนัดกับเธอหรือคะ" คนที่ถามก็คือเลขาแถมน้ำเสียงที่ถาม ไม่น่าจะใช่น้ำเสียงที่เลขาคุยกับเจ้านาย

"ใช่" เขาตอบโดยการไม่ได้มอง แล้วก็หันกลับมาสนใจงานที่ทำอยู่ต่อ

"มีนัดอะไรกันตอนเย็นคะ"

"คุณแน่ใจนะคะว่าอยากจะรู้" ที่จริงมะปรางไม่ได้ถามเธอหรอก แต่สโรชาเป็นคนตอบให้

มะปรางก็เลยหันกลับมามองหน้าคนที่พูดเหมือนจะเอาเรื่อง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากเดินออกจากห้องไปแบบไม่พอใจ