ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 105

"ขอบคุณท่านนายพลมากเลยนะคะที่ยอมสละเวลามา"

"ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณคุณพุดตาล ที่คุณให้เกียรติผมมาเป็นผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าบ่าวในครั้งนี้" ท่านคือนายพลเกษมราษฎร์ เป็นผู้บังคับบัญชาสูงสุดในเหล่าทัพที่ทศกัณฐ์รับตำแหน่งอยู่

"แต่ถึงยังไงอิฉันก็ต้องขอบพระคุณท่านมาก" พอได้รับโทรศัพท์จากรามสูร คนเป็นแม่ก็ตอบตกลงในทันทีว่าจะจัดการเรื่องนี้ให้ และไม่ใช่ว่าพุดตาลจะข้ามหน้าข้ามตาสามี แต่นางรู้ดีว่าคนที่เห็นแก่หน้าตาแบบสามีของนางต้องจัดการยังไง

"มีอะไรกันคะยาย" เอวากินยาบำรุงเข้าไปก็ง่วงนอนมาก และหลับไปหลายชั่วโมงเลย ตื่นมาอีกทีบ้านของเธอเหมือนว่ามีงานใหญ่ เพราะตอนนี้หน้าบ้านได้จัดเตรียมโต๊ะ ไม่ใช่โต๊ะนั่งแบบชาวบ้านธรรมดาด้วย

บ้านเอวาหลังไม่ใหญ่ ที่นั่งสำหรับรับแขกก็ไม่มี ส่วนมากเพื่อนบ้านมานั่งเล่นด้วยกันก็ใช้แคร่ใต้ต้นไม้หน้าบ้านเป็นที่รับแขก

แต่พอเธอตื่นขึ้นมา โซฟาที่คนธรรมดาคงไม่กล้าครอบครอง ได้มาวางอยู่ในห้องโถงบ้านหลังเล็กๆ ของเธอ และไม่ได้มีแค่โซฟาเท่านั้น บ้านทั้งหลังของเธอยังปูด้วยพรหมสวยงาม โต๊ะที่ถูกจัดมาใหม่ก็มีแจกันดอกไม้วางอยู่ แถมยังมีภาพฝาผนังดูหรูหรา

"วางตรงนี้ได้เลย" และเหมือนมีผู้ชายคนหนึ่งคอยจัดองศาการวางแต่ละอย่าง เพราะจัดในสถานที่แคบก็เลยต้องได้ละเอียดหน่อย

"ยายก็ยังไม่รู้อะไรเลย" ไม่มีใครให้คำตอบกับยายได้สักคน เพราะทุกคนถูกสั่งมาให้ทำตามหน้าที่ แต่ก่อนที่จะทำอะไรก็ขออนุญาตเจ้าของบ้านแบบยายเรียบร้อยแล้ว

"พวกคุณทำกันอะไรคะ" พอถามจากยายไม่ได้เรื่อง เอวาก็เลยต้องมาถามกับคนที่กำลังสั่งเพื่อนทำนู่นทำนี่อยู่

"พวกเราถูกสั่งให้ออกมาจัดงานครับ" คนที่พูดนี่ไม่ธรรมดา งานเล็กงานใหญ่ในกรมก็ผ่านมือของเขาทั้งนั้น

"ใครสั่งคะ? พวกคุณมาผิดงานหรือเปล่าเนี่ย บ้านฉันไม่มีใครจัดงานอะไรทั้งนั้น"

"ไม่ผิดงานหรอกครับ คุณไปนั่งก่อนดีกว่าครับ"

นอกจากจะไม่นั่งแล้วเอวาก็เดินออกมาหน้าบ้าน เห็นในบ้านแปลกแล้วหน้าบ้านยิ่งแปลกกว่าอีก นี่พวกเขาจะทำอะไรกับบ้านของเธอ ..ทางเข้ายิ่งกว่าโรงแรม 5 ดาวที่ใช้จัดงานพวกไฮโซเสียอีก

ชาวบ้านเกือบทั้งหมู่บ้านต่างก็ตื่นตาตื่นใจ คิดว่าในหมู่บ้านจะมีงานใหญ่ แต่ละคนต่างก็จับกลุ่มพูดคุยกัน เพราะถามจากคนที่มาทำงานแล้วไม่มีใครให้คำตอบ

เอวาพยายามมองหาชาติ แต่ก็ไม่เห็น เธอสังเกตดูผู้ชายแต่ละคนเหมือนกับออกมาจากค่ายทหาร

ค่ายทหารงั้นเหรอ? พวกเขากำลังจะทำอะไรกัน ..หญิงสาวพยายามจะไม่คิด เพราะถ้ามันไม่ใช่เธอจะได้ไม่สงสารตัวเองมาก

"โอ้โหอะไรวะนั่น" ชาวบ้านที่ต่างก็ออกมาสอดแนมถึงกับตาโต เมื่อเห็นรถนำขบวน และรถที่ตามกันมายาวเหยียด

และหนึ่งในรถที่ตามมาก็มีรถของโรงพยาบาล ซึ่งคอยดูแลคนที่ไม่สบายมาด้วย

"เอวาออกมาเถอะลูก"

"ไม่ค่ะยาย" นึกอยากจะไล่ก็ให้คนมาส่ง เขาทำแบบนี้มากี่ครั้งแล้ว ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าข้างนอกที่กำลังวุ่นวายกันอยู่ทำอะไร ถ้าไม่ได้ยินจากปากเขา..เธอไม่มีทางใส่ชุดนี้แน่ ใช่แล้วตอนนี้ชุดที่เธอต้องใส่ถูกจัดมาให้เรียบร้อยแล้ว แถมยังมีช่างมารอเสริมความงามให้อีก

ก๊อก ก๊อก

"เอวานี่พี่เองนะ"

"พี่เกวลิน?" เสียงนี้เอวาจำได้แม่น แต่ก็ยังไม่ใช่คนที่เธออยากคุยด้วย หญิงสาวก็เลยไม่ยอมเปิดประตู

"คุณก็เลยไม่บอกว่าได้รับบาดเจ็บมาอย่างนั้นเหรอคะ" นี่เธอต้องดีใจหรือเสียใจ ที่ไม่รู้อะไรเลย ถ้าเขาเป็นอะไรมากกว่านี้ แล้วเธอจะรู้ไหม

ทศกัณฐ์จับชายเสื้อของตัวเองยกขึ้น เพื่อให้เธอเห็น ผ้าพันแผลที่ยังคงติดร่างกายของเขาอยู่ และนี่แหละเหตุผลที่เขาไม่ได้ถอดเสื้อผ้าวันที่มีอะไรกัน กลัวว่าเธอจะเห็นผ้าพันแผล

"อึก อึก งื้ออ" จากที่พยายามกลั้นน้ำตาไว้ตอนนี้มันกลั้นไม่อยู่อีกแล้ว เพราะตรงที่เขาเปิดให้ดูก็คือตรงที่เธอเคยหยิกเพื่อทดลองว่าเป็นเขาจริงไหมที่อยู่ตรงหน้า ถ้านับตั้งแต่วันที่เขากลับมาจากออกรบ กี่ครั้งแล้วที่เธอเผลอโดนตรงนั้น

"ไม่ร้องไห้นะคนดี ผมไม่ได้โทษคุณเลย" ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ นี่แหละสิ่งที่ทศกัณฐ์ไม่อยากจะบอก แต่วันนี้เขาต้องได้บอก

"ฉันขอโทษ ฉันโง่มากเลยใช่ไหมคะ"

"คนโง่ที่ไหนจะน่ารักขนาดนี้" มือหนาเอื้อมมาซับน้ำตาให้กับเธอเบาๆ "ผมขอโทษที่ทำอะไรไม่ชัดเจน จนทำให้คุณคิดมาก"

"คุณ งื้ออออ"

"เอ้าา ร้องใหญ่เลยทีนี้" มือที่ซับน้ำตาให้เอื้อมไปโอบร่างของเธอเข้ามาแนบไว้กับลำตัว "โอ๊ย"

"ฉันขอโทษค่ะ" มือเรียวเผลอไปกอดถูกตรงที่มีผ้าพันแผล "เดี๋ยวนะคะ??" เอวารีบเช็ดน้ำตาออกแบบลวกๆ พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมอง

"มีอะไรครับ" ทศกัณฐ์ชักจะเสียวสันหลัง เขาทำอะไรผิดอีกหรือเปล่าเนี่ย

"ถ้าคุณได้รับบาดเจ็บตอนที่กลับมา จนได้ไปเข้าโรงพยาบาล แล้ววันนั้นคุณมาหาฉันได้ยังไง?" เธอคิดแต่ว่าตัวเองเผลอไปหยิกเข้าตรงที่เขาถูกยิง แต่ลืมคิดประเด็นนี้ไปว่าเขามาหาเธอได้ยังไง ทั้งๆ ที่เขาถูกส่งตัวกลับมารักษาเนี่ยนะ?