ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 43

"คุณผู้หญิงทำไมวันนี้กลับเร็วคะ" เสียงนี้ดังขึ้นเพื่อเป็นการส่งสัญญาณให้คนข้างในได้ยินด้วย

"พอดีเสร็จงานเร็วค่ะ ทางบริษัทก็เลยปล่อยกลับก่อนเวลา" เห็นแค่สีหน้าแม่บ้านเธอก็พอจะเดาได้แล้ว

"อ๋อเหรอคะ"

"วันนี้โรสเหนื่อยขอเข้าบ้านก่อนนะคะ" ยังไงก็ต้องเจอคงเลี่ยงไม่ได้แล้ว หญิงสาวก็เลยเดินเข้าไปข้างใน

บ้านหลังนี้พอเข้าไปก็เป็นห้องโถง ส่วนห้องนอนจะเรียงกันอยู่มีทั้งของแม่บ้านและของคุณย่า

"หนูโรสกลับมาแล้วเหรอลูก" พุดตาลก็กลัวจะถูกลูกสะใภ้ต่อว่า เพราะตอนนี้ลูกชายของนางยังคงเล่นกับหลานอยู่

"วันนี้เสร็จงานเร็วค่ะ เจ้านายก็เลยให้กลับมาก่อน ว่าไงครับคนดี" จะไม่คุยกับลูกก็ไม่ได้เพราะตอนนี้มองแม่ตาแป๋วเลย "เราดื้อไหมครับ" ถ้าสังเกตดีๆ ตอนที่พูดกับลูก ดวงตาเธอคลอไปด้วยน้ำตา แต่หญิงสาวก็ยังยิ้ม เพราะไม่อยากให้ใครเห็นความอ่อนแอ

"แม่เอาของไปเก็บก่อนนะครับ เดี๋ยวแม่มาเล่นด้วย" ตั้งแต่เข้ามาเธอไม่ได้มองดูผู้ชายอีกคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นด้วยเลย สโรชาทำเหมือนว่าในห้องนี้ไม่มีเขาอยู่ พอวางลูกชาย เธอก็เดินไปที่ตู้เย็นซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตรงนั้น เพื่อที่จะเอานมออกจากกล่องเก็บอุณหภูมิ ทุกวันก็มีแม่บ้านมาช่วย แต่วันนี้ไม่มีใครกล้าเข้าหน้าสักคน เพราะกลัวเรื่องที่ปล่อยให้พ่อของรามิลเข้ามา

รามสูรนั่งมองตั้งแต่เธอเดินเข้ามาคุยกับลูกแล้วเอานมไปเก็บในตู้เย็น เขาอยากจะพูดอยากจะคุยด้วยแต่ไม่รู้จะพูดอะไร ถึงพูดไปเธอก็คงไม่คุยด้วยอยู่ดี

"จะกลับแล้วเหรอลูก"

"ครับ" มือหนาเอื้อมไปลูบศีรษะของลูกชายเบาๆ ก่อนที่จะลุกขึ้น ซึ่งตอนนั้นเธอกำลังจะเดินเข้าห้องพอดี เพราะห้องนอนอยู่ตรงกับห้องโถง

ประตูห้องนอนถูกปิดลงเมื่อเจ้าของเข้าไปข้างในแล้ว ดวงตาที่เริ่มมีน้ำตาคลอ..แต่พอประตูปิด จากที่คลอเบ้าอยู่ไม่รู้ว่ามันมาจากไหนบ้าง ไหลออกมาเป็นสาย

เช้าวันต่อมา.. ที่บริษัทรับทำบัญชี

สโรชานั่งวินมอเตอร์ไซค์มาเหมือนเช่นทุกวัน พอมาถึงก็เห็นเพื่อนๆ ยืนมองดูรายชื่อที่ติดไว้บอร์ดของบริษัท

"ทำอะไรกันคะ"

"มาก็ดีแล้ว เห็นไหมเนี่ยว่าชื่อใคร" รุ่นพี่ชี้ให้ดูว่ามีชื่อใครบ้างอยู่ที่บอร์ดนั้น

"คืออะไรคะ?"

"ก็มีชื่อเราติดไปด้วยน่ะสิ"

สโรชาไม่รอช้ารีบเข้าไปหาเจ้าของบริษัท เพื่อคุยเรื่องนี้ด้วย เธอก็เหมือนคนอื่นที่ไม่อยากจะไปทำงานไกล เพราะรู้ว่าบริษัทนี้อยู่ในกรุงเทพฯ ส่วนเธออยู่เขตปริมณฑล การเดินทางในแต่ละวันมันต้องลำบากแน่ แต่ถ้าจะให้ไปพักตามที่บริษัทแจ้งมาว่าทางบริษัทนั้นมีที่ให้พักด้วย..แล้วลูกของเธอล่ะ

พอคุยกันได้สักพักก็เดินคอตกออกมา เพราะทางบริษัทที่ร่วมหุ้นต้องการคนเรียนจบมาด้านนี้โดยตรง และขอคนที่มีวุฒิการศึกษาสูงหน่อย ซึ่งในบริษัทรับทำบัญชีมีแค่ไม่กี่คน หนึ่งในนั้นก็คือเธอ

ถ้าจะลาออกแล้วหางานใหม่ทำ ก็ไม่อยากทิ้งเพื่อนอีกนั่นแหละ

"ไปด้วยกันเถอะ เราตั้งใจทำให้เสร็จเร็วๆ จะได้รีบกลับ" เอวาคือหนึ่งในคนที่จะต้องได้ไป

"แต่ลูกของโรส.."

"ที่บ้านหลังนั้นให้เอาเด็กไปได้ด้วยนะ และเห็นว่ามีคนเลี้ยงให้ด้วย"

"อะไรนะคะ?" เธอไม่รู้เลยว่ามีข้อนี้ด้วย สโรชาแอบแปลกใจแต่ละข้อกำหนดของบริษัทที่มาร่วมหุ้นด้วย ทำไมเหมือนเจาะจงเธอเลย ทั้งเรื่องวุฒิการศึกษาเรื่องเด็ก แต่หญิงสาวก็รีบสลัดความคิดนั้นออกไป มันคงไม่ใช่หรอก เธอคิดมากไปเองมั้ง

ขณะที่กำลังคิดอยู่สายตาของเธอก็มองไปดูรอบๆ ซึ่งเพื่อนหลายคนต่างก็มองมาแบบขอร้อง

เย็นวันเดียวกัน..ที่บ้าน