ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 50

"แม่ว่าเราอย่าเพิ่งตามไปดีกว่า" พอลูกสะใภ้เข้าไปในห้องของคุณย่า รามสูรกำลังจะตามเธอกับลูกเข้าไป

"ผมควรทำยังไงดีครับแม่" ครั้งแรกที่เขายอมเปิดใจคุยกับแม่เรื่องนี้ ซึ่งมันผิดวิสัยของเขามาก ตั้งแต่เกิดมาแม้แต่เรื่องการเรียนเขายังไม่ปรึกษาใคร

"เรากลับไปถามใจตัวเอง ว่ามีใจให้กับหนูสโรชาไหม ถ้าคำตอบที่ได้คือไม่ ลูกก็ปล่อยให้เธอไปมีชีวิตของเธอเอง" ที่นางพูดแบบนี้เพราะไม่อยากให้ใครต้องมาเจอวิบากกรรมเหมือนนางอีกแล้ว อย่างที่รู้กันอยู่ว่าสามีเป็นยังไง ถ้าไม่มีใจให้ภรรยา ก็คือต้องไปหานอกบ้าน และพุดตาลก็รู้ดีว่ามันทรมานแค่ไหน การที่รอชายคนรักกลับมาหา ทั้งๆ ที่รู้ว่าตอนนี้เขานอนกอดอยู่กับผู้หญิงคนอื่น

"แม่ครับ"

"ลูกอย่าเพิ่งตอบแม่ตอนนี้ ลูกต้องให้แน่ใจก่อนค่อยตอบ"

"ผมแน่ใจแล้วครับ" เขาไม่รู้ว่ามีใจให้กับเธอตั้งแต่เมื่อไร ตั้งแต่มะปรางกลับมา ในใจของเขายังคงคิดวนเวียนถึงเธออยู่เสมอ ทั้งๆ ที่มะปรางก็อยู่ข้างกาย แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้แล้วจึงยอมปล่อยเธอไป

นี่แหละมันคือสิ่งที่คนเป็นแม่อยากได้ยิน นางเป็นแม่ทำไมจะไม่รู้ว่าลูกชายไม่ได้เจ้าชู้เหมือนพ่อ แต่คนที่ลูกชายมอบใจให้ กลับเป็นผู้หญิงที่ไม่น่าจะได้รับสิ่งนี้จากผู้ชายคนไหนเลย

วันต่อมา..

เมื่อคืนนี้สโรชานอนอยู่ในห้องคุณย่า โดยมีแม่บ้านจัดเตรียมอาหารเข้าไปให้

และตอนเช้าเธอก็รีบกลับมาที่ห้องเพื่อไม่ให้เพื่อนร่วมงานสงสัย

"ทำไมเราเหมือนคนไม่ได้นอนเลย"

"ฉันก็ว่าจะถามเหมือนพี่นั่นแหละดูสิตาบวมด้วย" ก่อนขึ้นรถตู้ เอวาและเกวลินสังเกตสโรชาดู

"นอนแปลกที่ค่ะก็เลยนอนไม่หลับ"

"สงสัยจะคิดถึงลูกด้วยแหละ ใช่ไหมล่ะ"

ระหว่างทางสโรชาไม่ได้พูดอะไรอีกและทุกคนก็เงียบจนถึงบริษัท

"คืนพรุ่งนี้มีงานเลี้ยงบริษัทเหรอ"

"จะว่างานเลี้ยงบริษัทก็ไม่เชิงหรอก" คนที่ตอบเพื่อนร่วมงานก็คือคนที่กำลังจัดเตรียมการ์ดเชิญ

"แต่ก็มีรายชื่อของคนในบริษัทเราอยู่นี่ ก็ใช่นั่นแหละ มีแค่คนที่มีตำแหน่ง"

เสียงนี้แว่วมาที่โต๊ะทำงานของ สโรชาและเพื่อนๆ แต่ก็ไม่มีใครสนใจหรอก เพราะงานเลี้ยงบริษัทไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพวกเธอ

"พวกคุณสามคนก็ได้รับเชิญนะคะ" คนที่จัดเตรียมการ์ดก็ได้ถือโอกาสเอามาให้กับเจ้าตัวเลย

"พวกคุณเข้าใจผิดอะไรหรือเปล่าคะ มันเป็นงานเลี้ยงบริษัทของพวกคุณไม่ใช่เหรอ" เกวลินเป็นคนตอบ

"ไม่ใช่หรอกค่ะเป็นงานที่ท่านจัดขึ้นมา"

ทั้งสามก็แปลกใจอยู่ว่าท่านคือใคร แต่ก็ไม่กล้าถาม พอมองดูการ์ดเชิญเห็นชื่อโรงแรมแล้วถึงกับตาลุกวาว

"เราจะใส่ชุดอะไรไปเนี่ย"

พอเห็นชื่อโรงแรม เห็นรูปแบบการจัดการและการ์ดเชิญ มันเหมือนงานเลี้ยงสโมสรที่พวกท่านๆ จัดขึ้นมาบ่อยๆ แต่คงไม่ใช่หรอกมั้ง เพราะถ้างานเลี้ยงสโมสรทำไมต้องเชิญพนักงานในบริษัทไปด้วย

"มีอะไรกัน"

"คุณเลขามาก็ดีแล้วค่ะ ของคุณเลขาก็มี" พนักงานยื่นการ์ดให้กับเลขาหน้าห้องของท่านประธาน

"ฉันก็มีเหรอ?" ทีแรกพิมพ์แอบยิ้ม แต่เธอจะหลุดไม่ได้ "ยังไงฉันก็ต้องไปกับท่านประธานอยู่แล้ว ไม่รู้จะทำการ์ดขึ้นมาให้ลำบากทำไม" ประโยคนี้พิมพ์พูดโดยใช้สายตามองไปที่สโรชา

พอได้การ์ดทุกคนต่างก็แยกย้ายกันทำงานตามปกติ จนถึงช่วงเที่ยงวัน

"วันนี้ทำไมไม่เห็นท่านประธานเข้าบริษัท" เอวาคุยกับเกวลิน เพราะเห็นแค่คุณเลขานั่งทำงานอยู่หน้าห้อง

"ท่านก็ต้องมีธุระบ้างสิ"

"ฉันต้องแต่งตัวให้สวยเผื่อว่าจะเตะตา"

"จะเตะตาหรือจะถูกเตะก่อน"

"พี่เกวลินก็ให้กำลังใจน้องนุ่งบ้างสิ เผื่องานนี้ขายออกบ้างไง"

"จ้าขอให้สมความปรารถนา"

จนถึงช่วงบ่ายก็ไม่เห็นท่านประธานเข้ามา ในใจสโรชาคิดว่าคำพูดเมื่อคืนนี้ของเธอ คงเป็นการปลดปล่อยเขามากเลยสินะ จะได้ไม่ต้องหนักใจเรื่องของเธออีก

เย็นวันเดียวกัน..

รถตู้ได้มาจอดที่ห้างสำหรับขายของแบรนด์เนม

"พี่จอดทำไมคะ" คนที่นั่งอยู่ในรถก็เลยถามดู

"ท่านให้พวกคุณไปเลือกชุดสำหรับงานเลี้ยงคืนพรุ่งนี้ได้เลยครับ"

"ร้านแพงขนาดนี้ใครจะมีเงินซื้อ" มองแค่ตาเปล่าก็รู้แล้วว่าแต่ละชุดคงไม่ต่ำกว่าหมื่น

"ท่านให้เลือกได้เลยครับ เดี๋ยวท่านจะเป็นคนจ่ายให้"

"ท่านนี่ใครหรือคะ" เกวลินถามคนขับรถบ้าง