ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 68

"??" สโรชาไม่เข้าใจว่าทำไมสามีถึงพูดแบบนั้น เขามีอะไรปิดบังแม่หรือเปล่า เพราะถ้าบอกแม่ไปว่าเป็นผู้จัดการจะไม่ง่ายกว่าเหรอ

หญิงสาวนั่งเงียบมาจนถึงบริษัท รอให้สามีพูดให้ฟังว่าทำไมถึงต้องโกหกแบบนั้น แต่เขาก็ไม่พูดอะไรให้ฟังเลย

พอลงจากรถทั้งสองก็เดินเข้าไปรอลิฟต์พร้อมกัน

พนักงานหลายคนต่างก็หลบออกมาก่อน เพื่อให้ท่านประธานและภรรยาได้ขึ้นไปก่อน ถึงแม้มันไม่มีกฎข้อนี้ แต่ทุกคนก็ไม่กล้าเสียมารยาทเข้าลิฟต์รอบเดียวกันกับท่านประธานอยู่แล้ว

ชั้นผู้บริหาร..

จนประตูลิฟต์เปิดออกที่ชั้นบน สามีก็ยังไม่พูดอะไรให้ฟัง สโรชาจำเป็นต้องได้เก็บความสงสัยนั้นไว้ก่อน

"มาทำงานแต่เช้าเลยนะ" เดินมาถึงโต๊ะทำงาน หญิงสาวก็อดแซวรุ่นพี่ไม่ได้ เพราะเมื่อคืนนี้ทีแรกเธอก็ตกใจว่าทำไมเอวาถึงพิมพ์คำว่ากรี๊ดยาวเหยียดขนาดนั้น

"จ้ะ"

"พี่เอวาเป็นอะไร" แทนที่อีกฝ่ายจะอารมณ์ดี แต่ดูเหมือนหน้าบอกบุญไม่รับเลย

"ไม่ได้เป็นอะไรหรอก"

"มีเรื่องกับคนนั้นอีกแล้วเหรอ" สโรชาคิดว่าเอวามีเรื่องกับพิมพ์อีกแล้ว

"เปล่าสักหน่อย"

"สงสัยจะอึไม่ออก" เกวลินก็เลยตอบแทน

"พี่เกวลินพูดอะไร"

"ก็มันจริงไหมล่ะเห็นหน้าแบบนี้ตั้งแต่มาถึงแล้ว"

"เห้อ" เอวาถอนหายใจเสียงดัง พร้อมกับเดินไปชงกาแฟออกมาดื่ม

ห้องท่านประธาน..

เขายืนมองทอดออกไปนอกกระจกใส คิดอยู่ว่าจะแก้ปัญหายังไงดี ทำไมช่วงนี้ปัญหาถึงได้เข้ามาไม่หยุดไม่หย่อน

"คุณพิมพ์" เสียงนี้ดังขึ้นหน้าห้องของท่านประธาน แต่ตอนนี้โต๊ะนั้นว่างเปล่าไม่มีใครนั่งอยู่

คนที่เดินมาเปิดประตูห้องก็คือภรรยา

รามสูรเพิ่งคิดได้ว่าตัวเองย้ายพิมพ์ไปเป็นเลขาของผู้จัดการแล้ว

"ฉันแค่จะมาบอกว่า ถ้าคุณไม่ชินก็ย้ายเธอกลับมาเถอะค่ะ"

"เปล่าหรอกแค่ผมลืม"

"คุณมีอะไรให้ฉันช่วยไหมคะ" หญิงสาวพยายามจะเก็บความน้อยใจไว้ คงจะเรียกกันจนชินปากล่ะสิ

"เดี๋ยวผมจัดการเอง"

"ก็ได้ค่ะ"

รามสูรหายใจโล่งขึ้นเมื่อภรรยาไม่ได้ตำหนิอะไรมากไปกว่านี้ เกือบมีงานเพิ่มขึ้นแล้วไหมล่ะเรา

{"คุณพิมพ์ถ้าผู้จัดการเข้ามาบอกให้มาพบผมหน่อยนะ"} รามสูรก็เลยต้องได้โทรเข้ามือถือของพิมพ์

{"ได้ค่ะท่านประธาน"} ถึงแม้พิมพ์จะถูกย้ายไปนั่งไกลหน่อย แต่พูดเสียงดังขนาดนี้ ทำไมคนที่นั่งอยู่แถวหน้าห้องประธานจะไม่ได้ยิน

ก๊อก ก๊อก

"ผู้จัดการมาแล้วค่ะ" พอพิมพ์แจ้งทศกัณฐ์ไป จากที่กำลังจะออกไปธุระเขาก็เลยกลับมาก่อน

"เข้ามา"

ผู้จัดการหายเข้าไปในห้องของท่านประธานเกือบครึ่งชั่วโมงได้

"คุณเอวาเข้ามาพบผมหน่อย" รามสูรต้องได้มาเปิดประตูแล้วบอกเอวาเอง เพราะตอนนี้เขาไม่มีเลขาส่วนตัว

เกวลินและสโรชามองหน้ากัน ทำไมท่านประธานถึงเรียกแค่เอวา แถมในห้องนั้นผู้จัดการก็ยังไม่ออกมาอีก

ส่วนคนที่ถูกเรียกก็ต้องได้รีบไป

ก๊อก ก๊อก

"เข้ามาครับ"

เอวาเปิดประตูเข้ามาก็ทำหน้าไม่ถูก หรือว่าเขาจะฟ้องท่านประธานเรื่องที่เธอเข้าไปในห้อง? "ดิฉันคิดว่าโรสกลับมาค่ะ"

ผู้ชายที่อยู่ในห้องสองคนมองหน้ากัน ไม่เข้าใจว่าเอวาหมายถึงอะไร

"ท่านประธานไม่ได้เรียกฉันเข้ามาตำหนิเรื่องที่เข้าห้องนอนของผู้จัดการเหรอคะ"

"เข้าห้องนอน...??" จากที่ไม่รู้เรื่องก็ได้รู้ตอนนี้แหละ

อ้าวงามไส้แล้วไม่ล่ะเรา.. อยู่ดีๆ ก็สาวไส้ออกมาประจานตัวเอง "เออ..คือ.."

"นั่งลงก่อนสิครับ" รามสูรเลื่อนเก้าอี้ตัวมาให้กับเอวาได้

"ค่ะ"

เอวาหายเข้าไปในห้องของท่านประธานร่วมชั่วโมงได้ ก็เปิดประตูออกมาแบบสับสนกับชีวิต

"มีอะไรเหรอเอวา" ที่จริงมันไม่ใช่นิสัยของเกวลินหรอกที่อยากรู้อยากเห็น แต่เป็นใครก็ต้องอยากรู้อยากเห็นไหม

"ปะ..เปล่า"