ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 68

"??" สโรชาไม่เข้าใจว่าทำไมสามีถึงพูดแบบนั้น เขามีอะไรปิดบังแม่หรือเปล่า เพราะถ้าบอกแม่ไปว่าเป็นผู้จัดการจะไม่ง่ายกว่าเหรอ

หญิงสาวนั่งเงียบมาจนถึงบริษัท รอให้สามีพูดให้ฟังว่าทำไมถึงต้องโกหกแบบนั้น แต่เขาก็ไม่พูดอะไรให้ฟังเลย

พอลงจากรถทั้งสองก็เดินเข้าไปรอลิฟต์พร้อมกัน

พนักงานหลายคนต่างก็หลบออกมาก่อน เพื่อให้ท่านประธานและภรรยาได้ขึ้นไปก่อน ถึงแม้มันไม่มีกฎข้อนี้ แต่ทุกคนก็ไม่กล้าเสียมารยาทเข้าลิฟต์รอบเดียวกันกับท่านประธานอยู่แล้ว

ชั้นผู้บริหาร..

จนประตูลิฟต์เปิดออกที่ชั้นบน สามีก็ยังไม่พูดอะไรให้ฟัง สโรชาจำเป็นต้องได้เก็บความสงสัยนั้นไว้ก่อน

"มาทำงานแต่เช้าเลยนะ" เดินมาถึงโต๊ะทำงาน หญิงสาวก็อดแซวรุ่นพี่ไม่ได้ เพราะเมื่อคืนนี้ทีแรกเธอก็ตกใจว่าทำไมเอวาถึงพิมพ์คำว่ากรี๊ดยาวเหยียดขนาดนั้น

"จ้ะ"

"พี่เอวาเป็นอะไร" แทนที่อีกฝ่ายจะอารมณ์ดี แต่ดูเหมือนหน้าบอกบุญไม่รับเลย

"ไม่ได้เป็นอะไรหรอก"

"มีเรื่องกับคนนั้นอีกแล้วเหรอ" สโรชาคิดว่าเอวามีเรื่องกับพิมพ์อีกแล้ว

"เปล่าสักหน่อย"

"สงสัยจะอึไม่ออก" เกวลินก็เลยตอบแทน

"พี่เกวลินพูดอะไร"

"ก็มันจริงไหมล่ะเห็นหน้าแบบนี้ตั้งแต่มาถึงแล้ว"

"เห้อ" เอวาถอนหายใจเสียงดัง พร้อมกับเดินไปชงกาแฟออกมาดื่ม

ห้องท่านประธาน..

เขายืนมองทอดออกไปนอกกระจกใส คิดอยู่ว่าจะแก้ปัญหายังไงดี ทำไมช่วงนี้ปัญหาถึงได้เข้ามาไม่หยุดไม่หย่อน

"คุณพิมพ์" เสียงนี้ดังขึ้นหน้าห้องของท่านประธาน แต่ตอนนี้โต๊ะนั้นว่างเปล่าไม่มีใครนั่งอยู่

คนที่เดินมาเปิดประตูห้องก็คือภรรยา

รามสูรเพิ่งคิดได้ว่าตัวเองย้ายพิมพ์ไปเป็นเลขาของผู้จัดการแล้ว

"ฉันแค่จะมาบอกว่า ถ้าคุณไม่ชินก็ย้ายเธอกลับมาเถอะค่ะ"

"เปล่าหรอกแค่ผมลืม"

"คุณมีอะไรให้ฉันช่วยไหมคะ" หญิงสาวพยายามจะเก็บความน้อยใจไว้ คงจะเรียกกันจนชินปากล่ะสิ

"เดี๋ยวผมจัดการเอง"

"ก็ได้ค่ะ"

รามสูรหายใจโล่งขึ้นเมื่อภรรยาไม่ได้ตำหนิอะไรมากไปกว่านี้ เกือบมีงานเพิ่มขึ้นแล้วไหมล่ะเรา

{"คุณพิมพ์ถ้าผู้จัดการเข้ามาบอกให้มาพบผมหน่อยนะ"} รามสูรก็เลยต้องได้โทรเข้ามือถือของพิมพ์

{"ได้ค่ะท่านประธาน"} ถึงแม้พิมพ์จะถูกย้ายไปนั่งไกลหน่อย แต่พูดเสียงดังขนาดนี้ ทำไมคนที่นั่งอยู่แถวหน้าห้องประธานจะไม่ได้ยิน

ก๊อก ก๊อก

"ผู้จัดการมาแล้วค่ะ" พอพิมพ์แจ้งทศกัณฐ์ไป จากที่กำลังจะออกไปธุระเขาก็เลยกลับมาก่อน

"เข้ามา"

ผู้จัดการหายเข้าไปในห้องของท่านประธานเกือบครึ่งชั่วโมงได้

"คุณเอวาเข้ามาพบผมหน่อย" รามสูรต้องได้มาเปิดประตูแล้วบอกเอวาเอง เพราะตอนนี้เขาไม่มีเลขาส่วนตัว

เกวลินและสโรชามองหน้ากัน ทำไมท่านประธานถึงเรียกแค่เอวา แถมในห้องนั้นผู้จัดการก็ยังไม่ออกมาอีก

ส่วนคนที่ถูกเรียกก็ต้องได้รีบไป

ก๊อก ก๊อก

"เข้ามาครับ"

เอวาเปิดประตูเข้ามาก็ทำหน้าไม่ถูก หรือว่าเขาจะฟ้องท่านประธานเรื่องที่เธอเข้าไปในห้อง? "ดิฉันคิดว่าโรสกลับมาค่ะ"

ผู้ชายที่อยู่ในห้องสองคนมองหน้ากัน ไม่เข้าใจว่าเอวาหมายถึงอะไร

"ท่านประธานไม่ได้เรียกฉันเข้ามาตำหนิเรื่องที่เข้าห้องนอนของผู้จัดการเหรอคะ"

"เข้าห้องนอน...??" จากที่ไม่รู้เรื่องก็ได้รู้ตอนนี้แหละ

อ้าวงามไส้แล้วไม่ล่ะเรา.. อยู่ดีๆ ก็สาวไส้ออกมาประจานตัวเอง "เออ..คือ.."

"นั่งลงก่อนสิครับ" รามสูรเลื่อนเก้าอี้ตัวมาให้กับเอวาได้

"ค่ะ"

เอวาหายเข้าไปในห้องของท่านประธานร่วมชั่วโมงได้ ก็เปิดประตูออกมาแบบสับสนกับชีวิต

"มีอะไรเหรอเอวา" ที่จริงมันไม่ใช่นิสัยของเกวลินหรอกที่อยากรู้อยากเห็น แต่เป็นใครก็ต้องอยากรู้อยากเห็นไหม

"ปะ..เปล่า"

"ตอนครางก็น่ารัก"

"ฉันผิดเองแหละค่ะที่ถาม รีบกินข้าวเถอะ"

"ฮ่าาา" รามสูรไม่เคยหัวเราะดังขนาดนี้มาก่อน กำลังมีเรื่องเครียดได้ผ่อนคลายเพราะคุยกับเธอ

เย็นวันเดียวกัน..

"เราไม่กลับพร้อมพี่เหรอ" เกวลินเห็นว่าเอวาไม่ตามขึ้นรถตู้ด้วย

"พี่กลับไปก่อนเถอะ"

"จะไปไหน"

"ฉันก็มีธุระของฉันบ้าง"

เวลาผ่านไปหลายนาทีได้ ก็มีรถเก๋งคันหนึ่งวิ่งมาจอดข้างๆ เอวา

เธอก้มลงไปดูเล็กน้อยว่าเป็นใครที่ขับรถ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปนั่งข้าง

ต่อจากนั้นรถคันนี้ก็ได้เข้ามาจอดที่คฤหาสน์หรูของท่านพลเอกเรวทัต

รถตู้คันแรกวิ่งเข้าไปแล้ว แต่ก็ไม่เห็นคนที่พุดตาลอยากเห็น นางก็เลยยืนรอดูอยู่ แต่เพียงไม่นานก็เห็นรถเก๋งวิ่งตามเข้ามาอีกคัน

พุดตาลยืนมองจนเห็นว่าผู้ชายคนขับรถ เดินอ้อมไปโอบเอวผู้หญิงที่เพิ่งจะลงจากรถ

"คุณผู้หญิงมองอะไรคะ"

"มาไม่ให้สุ้มให้เสียง"

"ขอโทษค่ะ ดิฉันเห็นคุณผู้หญิงชะเง้อหน้ามองดูอะไร" แม่บ้านก็อดมองตามไม่ได้ "ผู้ชายคนเมื่อเช้านี่คะ"

"เดี๋ยวฉันมานะ" พุดตาลอดไม่ได้ที่จะเดินตามไปดู ว่าทั้งสองเป็นสามีภรรยากันตามที่ลูกชายพูดจริงไหม

พอเดินตามมาก็เห็นว่าทั้งสองเข้าไปในห้องพักเดียวกัน

"หรือเราจะคิดมากไปเอง"

"คิดมากเรื่องอะไรคะ" แม่บ้านยังคงเดินตามมาดูเพราะเห็นคุณผู้หญิงทำลับๆ ล่อๆ

"แล้วนี่ไม่มีอะไรทำหรือไง"

มือแกร่งแหวกผ้าม่านดูเล็กน้อย ว่าคนที่เดินตามมายังอยู่ที่เดิมไหม แต่เขาก็ยังเห็นนางยืนมองมาทางห้องนี้อยู่

"เธอคงต้องอยู่ในห้องนี้ไปก่อน ดึกๆ ค่อยออกไป"

"ค่ะ" ขนาดพูดกับเธอนะเนี่ยยังไม่หันมามองเลย หยิ่งให้ได้ตลอดนะ