ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 73

ชายหนุ่มที่กระโดดลงมา รีบว่ายตรงเข้าไปหาร่างของคนที่จมอยู่ในน้ำ

"เอวา ส่งมาทางนี้ค่ะ" เกวลินเอื้อมมือลงไปรับ เพื่อให้คนที่ลงไปช่วยส่งร่างของเอวาขึ้นมา

วงแขนแกร่งยกเธอขึ้นวางบนขอบสระแล้วเขาก็ใช้สองมือค้ำยันร่างแล้วกระโดดขึ้นจากน้ำมา

สองมือแนบลงหน้าอกตรงจุดที่จะทำ CPR ช่วยชีวิตคนจมน้ำ แล้วเขย่าเล็กน้อยแต่ดูเหมือนเธอจะไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง เขาก็เลยเปลี่ยนมาเป็นผายปอด มือข้างหนึ่งยื่นไปบีบจมูก..อีกข้างจับปากเธออ้าออก แล้วก็แนบริมฝีปากลงไปเพื่อจะเป่าลม

แอ๊ะ!! พอเขาเป่าลมเข้ามาเท่านั้นแหละมันก็เลยดัน

"เอวา" เห็นว่าเอวามีปฏิกิริยาตอบสนองแล้ว เกวลินก็รีบเขย่าร่างเบาๆ

ดวงตาของคนที่จมน้ำอยู่เมื่อสักครู่ลืมขึ้นมา มองสบตากับคนที่เพิ่งจะช่วยเธอ ร่างหนายันตัวลุกขึ้นเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายแค่แกล้ง

"ฉันแค่อยากจะมุดน้ำเล่น ฉันไม่ได้ผิดสักหน่อย" หญิงสาวตะโกนตามหลังไป เธอเพิ่งกลั้นหายใจได้ครู่เดียวเองก็มีคนกระโดดลงไปกระชากร่างของเธอขึ้นมาแล้ว ..เราไม่ได้ผิดสักหน่อย

"อะไรนะเอวา นี่เราแกล้งเหรอ!"

"เปล่านะพี่ ฉันแค่อยากจะมุดน้ำเล่น ทำไมต้องตกใจกันขนาดนี้ด้วย"

"แล้วตอนช่วยขึ้นมาทำไมไม่..!!" เกวลินก็เลยไม่พูดต่อ เพราะตอนที่พาขึ้นจากน้ำเหมือนว่าเธอขาดอากาศหายใจจริงๆ

"คุณโกรธฉันเหรอ" หญิงสาวรีบลุกขึ้นแล้วเดินตามเขาเข้ามาในห้อง

แต่ทศกัณฐ์ไม่พูดอะไร เข้ามาถึงก็ถอดเสื้อผ้าออกเพราะมันเปียก

เอวาถึงกับยืนตัวแข็ง สายตามองกล้ามเป็นมัดๆ ซิกแพคเรียงกันเป็นชั้นๆ

พอถอดจนเหลือชิ้นสุดท้าย ทศกัณฐ์ถึงได้หันมา

"จะมองอีกนานไหม" แต่ขณะที่พูดสายตาของเขาอดไม่ได้ที่จะมองต่ำลงไปดูเนินอวบนูนที่มันเด่นชัดมาก เพราะเธออยู่ในชุดว่ายน้ำ

"ขอโทษค่ะ" หญิงสาวรีบหันหลังให้ พอหันหลังสะโพกงอนก็น่าดูไม่แพ้กัน ชายหนุ่มก็เลยเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าห้องน้ำไป

มืดๆ ของวันเดียวกัน..

ก๊อก ก๊อก

คนที่อยู่ในห้องเดินมาเปิดประตู เมื่อมีคนเคาะ

"อาหารเย็นมาแล้วค่ะ" แต่คนที่มาตามก็คือเกวลิน ทศกัณฐ์อดมองออกไปไม่ได้ เพราะมันผิดวิสัย ธรรมดาต้องเป็นเอวาที่มาตาม

"ผมไม่หิวพวกคุณกินเถอะ"

"ฮัดเช้ย"

ขณะที่ทศกัณฐ์กำลังจะปิดประตูก็ได้ยินเสียงจามของอีกคน

"เห็นไหมไม่สบายเลย" แต่คนที่เข้ามาดูก็คือเกวลิน "เดี๋ยวพี่จะไปขอยาบ้านหลังใหญ่ เราไปกินข้าวก่อนเลย"

"ไม่ต้องหรอกแค่คัดจมูกนิดเดียวเอง"

"ไม่เป็นอะไรแน่นะ"

"พี่ก็รู้ว่าฉันหนังเหนียวจะตาย"

ทานข้าวเสร็จเอวาก็เข้าไปนอน

00 : 05 น.

ก๊อก ก๊อก

ชายหนุ่มที่นอนหลับอยู่ตื่นขึ้นมาเปิดประตูเมื่อได้ยินเสียงคนเคาะ ถึงแม้เขาจะนอนหลับสนิทแต่ประสาทสัมผัสของเขาเร็วมาก เพราะถูกฝึกมาเป็นอย่างดี

"คุณมียาไหม"

"ยาอะไร"

"ฉันรู้สึกไม่สบาย"

"พี่สาวคุณบอกจะไปขอยาทำไมไม่ให้ไป" ตอนที่ทั้งสองคนคุยกันเขาก็ได้ยิน

"ถ้าไม่มีก็ไม่เป็นไรค่ะ" เราเป็นบ้าอะไรเนี่ย คิดว่าเขาจะสนใจหรือไง หญิงสาวเดินกลับมาที่ห้อง เพียงไม่นานก็ได้ยินเสียงห้องข้างๆ ปิดประตูแล้วออกไป ..นอกจากไม่สนใจแล้วเขายัง หนีไปอีกเหรอ น่าสมเพชจังเลยนะเรา

เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมงได้ ประตูห้องของเอวาก็มีคนเปิดเข้ามา หญิงสาวที่นอนไม่หลับรีบลุกขึ้นเพราะตกใจ

"คุณ?"

"กินยาแล้วก็นอนซะ" มือหนาส่งยาไปให้แล้วก็ออกจากห้อง ..เขาออกไปซื้อยาให้เราเหรอ? เวลานี้มีร้านขายยาเปิดด้วยเหรอ?? เอวามองดูยา เพราะยาพวกนี้ไม่ค้างมีขายในร้านสะดวกซื้อแน่ แต่ทำไมซองยาถึงไม่เหมือนตามท้องตลาดเลย

เช้าวันต่อมา..

"เราดีขึ้นแล้วหรือไงถึงจะไปทำงาน"

"ไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย รีบไปเถอะ"