ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 80

ออกมาจากห้องท่านประธาน เอวาก็เอาแต่ยืนจ้องมองไปทางห้องผู้จัดการ จนสโรชาแปลกใจเดินเข้ามาหา

"มีอะไรหรือเปล่าพี่เอวา"

"บอสให้ตามผู้จัดการเข้ามาพบ"

"แล้วทำไมพี่ไม่ไปตามล่ะ"

"เขาไม่เข้ามาแล้วไม่ใช่เหรอ"

"ไม่เข้ามายังไงเมื่อสักครู่ยังเห็นอยู่เลย" ตอนที่เอวาเข้าไปในห้อง สโรชาก็ยังเห็นอยู่ว่าผู้จัดการเดินผ่านไป

เขาเข้าบริษัทอยู่เหรอ ไหนบอกจะไปแล้วไง กลับมาอีกทำไมหรือว่าลืมของอีก

เอวาก็เลยเดินมาที่หน้าห้องผู้จัดการทศกัณฐ์

"มีธุระอะไรมิทราบ" ด่านแรกก็ต้องเจอกับเลขาหน้าห้อง

"ผู้จัดการเข้ามาหรือยัง"

"สายขนาดนี้ใครจะยังไม่มา"

"ฉันถามดีๆ"

"มาแล้ว"

"ท่านประธานบอกให้ไปพบหน่อย" ว่าแล้วเอวาก็เดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง ส่วนพิมพ์รีบลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าใหม่ แถมยังหยิบกระจกขึ้นมาส่องมองใบหน้า ก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปในห้อง

"แค่เข้าไปรายงานทำไมต้องโอเวอร์ขนาดนั้นด้วย" สโรชาพูดเบาๆ เอวาก็เลยหันไปมอง

พิมพ์เข้าไปในห้องนั้นเพียงไม่นานทศกัณฐ์ก็ออกมาพร้อมกับคนที่เข้าไปตาม

"??" ชายหนุ่มแปลกใจทำไมเธอถึงมานั่งอยู่หน้าห้องของท่านประธาน

แต่เขาก็ไม่ได้ถามหรือไม่ได้พูดอะไร เปิดประตูเข้าไปด้านในก็เห็นว่ารามสูรยืนมองทอดสายตาออกไปนอกอาคาร

"ผมมีธุระจะคุยกับผู้จัดการ คุณออกไปก่อน"

เลขาของผู้จัดการที่เดินตามเข้ามา ก็เลยต้องได้ออกไปก่อน

"ผมเห็นอีเมลที่คุณยื่นมาแล้ว"

"ใช่ครับผมแค่แจ้งไว้ก่อนล่วงหน้า" ที่จริงเขาจะไม่เข้ามาบริษัทอีกก็ได้ แต่ไม่รู้ทำไมถึงอยากจะเข้ามา

"ผมก็แล้วแต่การตัดสินใจของคุณ"

ถึงแม้ทั้งสองจะไม่บอกอีกฝ่ายว่ารู้เรื่องของกันและกันแล้ว เพราะต่างคนก็ต่างรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครทำอะไร อย่างเช่นรามสูร..รู้ดีว่าทศกัณฐ์ทำงานอะไรอยู่ และเขาก็แอบแปลกใจที่ทศกัณฐ์ยอมมาเป็นผู้จัดการติดไปกับเรือสินค้าให้กับเขา รามสูรก็เลยเปิดใจให้กับทศกัณฐ์มากขึ้น ถ้าไม่มีทศกัณฐ์ป่านนี้เขาคงไม่ได้กลับมาเห็นหน้าลูกเมียอีก

"ถ้างั้นผมออกไปนะ"

รามสูรพยักหน้าเล็กน้อย เส้นทางชีวิตของเขากับทศกัณฐ์มันต่างกันสุดขั้ว ทั้งสองอาจจะไม่ได้กลับมาเจอกันอีกเลย คิดแบบนั้นก็เริ่มใจหาย ถ้าแต่ก่อนเขายอมเปิดใจมากกว่านี้ ก็คงไม่ห่างเหินกัน

ทศกัณฐ์ออกมาจากห้องก็แอบมองดูเลขาที่นั่งอยู่หน้าห้องเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่ได้มอง ทั้งๆ ที่รู้อยู่ว่าต้องเป็นเขาแน่ที่ออกมา

"เสร็จธุระจากท่านประธานแล้วหรือคะ" พิมพ์เดินเข้ามาหาเมื่อเห็นว่าทศกัณฐ์ยืนอยู่ตรงนั้นนานไปแล้ว

"ครับ"

"เรื่องที่เราคุยกันวันนั้น..เออคือว่า"

"เรื่องอะไรครับ"

"ก็เรื่องออกไปทานข้าวไงคะตอนนี้ก็ใกล้เที่ยงแล้ว.." ประโยคนี้พิมพ์จงใจพูดให้เอวาได้ยินด้วย เพราะอยากให้เอวาหน้าหงาย แต่คนที่หน้าหงายกลับเป็น..

"เที่ยงนี้ผมมีนัดแล้ว"

"หึหึหึ" เสียงนี้ดังมาจากทางแผนกบัญชี แต่พิมพ์ก็ไม่ได้มองไปที่เสียงนั้น พิมพ์มัวหันมองมาดูเลขาคนใหม่ของท่านประธาน ถึงแม้เอวาจะทำเหมือนไม่สนใจแต่ใบหน้านั้นเหมือนยิ้มเยาะ

"เดี๋ยวก่อนสิ"

เอวากำลังจะออกมาตอนที่เขาเปิดดูเอกสาร

"ฉันจะเข้ามาใหม่ตอนที่คุณดูเอกสารเสร็จค่ะ" ถึงแม้หน้าตาของเธอจะดูปกติมาก แต่ตอนนี้ในใจไม่ปกติเลย เมื่อรู้ว่าเขาก็ทำแบบนั้นกับแม่เลขาหน้าห้องเหมือนกัน เพราะรอยที่เห็นอยู่บนคอทำให้คิดเป็นอื่นไปไม่ได้เลย

"ทำไมถึงไปทำหน้าที่เลขา" เขาถามเหมือนไม่จริงจังนัก เพราะสายตาของเขายังคงมองเอกสาร

จากที่หันหลังคุยกับเขาอยู่ เธอก็ค่อยๆ หันหน้ากลับมา

"งานดีเงินดีขนาดนั้น ใครบ้างไม่อยากทำล่ะคะ"

"เงินดีกว่าที่ผมให้ไปอีกเหรอ" เอกสารในมือถูกวางลงพร้อมกับสายตาคมที่จ้องมองดูผู้หญิงตรงหน้า

"ตอนนี้อาจจะยังไม่ใช่ แต่อนาคตก็ไม่แน่"

"ผมเพิ่งรู้ว่าคุณคิดแบบนี้"

"ใช่ค่ะ ฉันเป็นคนเห็นแก่เงิน ใครยื่นเงินมาฉันก็ต้องรีบรับไว้"

ทศกัณฐ์ลุกขึ้นจากเก้าอี้ หยิบเอาของสำคัญของตัวเอง แล้วก็เดินผ่านหญิงสาวมาที่ประตูห้อง เพื่อจะออกจากห้องไปตอนนั้นเลย

จังหวะที่ชายหนุ่มเอื้อมมือไปที่ประตู เขาก็ได้หยุดตัวเองไว้แล้วค่อยๆ หันกลับมา ..เอวาคิดว่าเขาจะออกจากห้องไปแล้ว เธอก็เลยไม่ได้ระวังตัวหญิงสาวรีบหันหลังให้ เพราะกลัวว่าเขาจะเห็นน้ำตา

"ต้องการเงินอีกเท่าไร"

"?" ที่เธอร้องไห้เพราะคิดว่าจะไม่ได้เจอเขาอีกแล้ว "คุณถามทำไม" มือเรียวรีบปาดน้ำตาออก

"แค่เรื่องเงินคุณไม่ต้องไปดิ้นรนหาจากคนอื่น ต้องการเท่าไรก็บอกผมมา"

"คุณจะซื้อตัวฉันเหรอ"

"ใช่"