ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 86

เอาวะถ้าทุกคนบอกว่าอาหารร้านนั้นอร่อย เธอก็จะกลับไปกินดูอีกครั้ง เผื่อว่าตัวเองพักผ่อนไม่เพียงพอก็เลยมีอาการแบบนั้น

อึก! พออาหารมาวางลงตรงหน้าก็เริ่มมีอาการอยากอาเจียน เพราะกลิ่นอาหารจากฝีมือคนเดิมและเครื่องปรุงแบบเดิมมันกระทบกับจมูก

"เอวาเป็นอะไร"

"เปล่าค่ะ พี่ลองชิมดูหน่อยสิ"

เกวลินก็เลยตักขึ้นมาชิมดู "มันก็อร่อยนี่ กลิ่นเครื่องเคียงก็หอม"

"ฉันก็ว่าแบบนั้นแหละ สงสัยวันนั้นพักผ่อนไม่เพียงพอมั้ง" เอวาก็เลยตักอาหารนั้นขึ้นมาใส่ปากแล้วเคี้ยว เธอกินเข้าไปแค่ไม่กี่คำก็อดทนไม่ไหว "ขอเข้าห้องน้ำก่อนนะ"

ดวงตางามมองดูตัวเองในกระจกห้องน้ำที่ไม่ค่อยสะอาดเท่าไร เพราะเป็นห้องน้ำของร้านอาหารริมทาง เธอจะไม่ยอมเชื่ออะไรทั้งนั้นนอกจากได้ตรวจให้แน่ใจก่อน แต่มีปัญหาตรงที่เธอยังไม่อยากรับรู้เรื่องพวกนี้น่ะสิ

พอทานข้าวเสร็จทั้งสองก็นำกล่องอาหารที่สั่งมาเผื่อสโรชากลับบริษัท

"โอ๊ย"

"เดินไม่ระวังเองทำไมล่ะ"

ขณะที่เอวากำลังจะเข้าไปในห้องเครื่องดื่ม เพื่อหาอะไรร้อนๆ ดื่ม พิมพ์ซึ่งกำลังชงกาแฟแกล้งเดินกระทบไหล่ จนเอวาตั้งหลักไม่ทันเซไปชนเข้ากับเหลี่ยมประตู

"เป็นอะไรหรือเปล่าเอวา" เกวลินที่นั่งทำงานอยู่รีบเข้ามาหา

"ฉันไม่เป็นอะไร"

"??" คนที่แปลกใจไม่ได้มีแค่เกวลิน คนหาเรื่องยังแปลกใจเลยถ้าเป็นแต่ก่อน เอวาคงได้สวนกลับแล้ว

"มีอะไรกันหรือเปล่าคะ" สโรชาออกมาจากห้องสามี ก็เห็นว่าทุกคนยืนอยู่หน้าห้องเครื่องดื่ม

"ก็แม่พิมพ์นี่สิเดินชนเอวา" เกวลินเป็นคนฟ้องเองเลย

"ฉันไม่ได้ชนสักหน่อย เพื่อนเธอนั่นแหละเดินไม่ระวัง อย่ามาหาเรื่องฉันนะ!" ว่าแล้วพิมพ์ก็รีบไปจากตรงนั้น

"พี่เอวาเป็นอะไรไหม" สโรชาเห็นว่าเอวาทรงตัวไม่อยู่เหมือนหน้ามืด

"หรือว่าชนประตูแรงไป"

"ไม่มีอะไรหรอก ฉันจะไปทำงานก่อน"

นั่งทำงานอยู่แบบนั้นจนถึงเย็น เอวาก็ลงมาขึ้นรถตู้กลับบ้านพร้อมกับเกวลิน

"ไม่ไปตลาดก่อนเหรอ" เห็นว่าเอวากำลังจะกลับขึ้นห้อง

"พี่ไปเถอะ"

"เราเป็นอะไรหรือเปล่า"

"ฉันก็บอกแล้วไงว่าไม่เป็นอะไร!"

"พี่เป็นห่วงนะ"

"ขอบคุณค่ะ" เริ่มสำนึกผิดเลยเพราะเมื่อสักครู่เธอใส่อารมณ์มากเกินไป

หลายวันผ่านไป.. อาการของเอวาก็เริ่มชัดมากขึ้น จนคนรอบข้างสังเกตได้ เพราะเธอเริ่มมีอาการคลื่นไส้ อาการนี้จะหยุดตัวเองก็ไม่ได้ ต้องรีบเข้าไปอาเจียนออกให้หมดถึงจะหาย

"เอวาพี่ว่าไปหาหมอดีกว่า" เกวลินรีบเข้ามาลูบหลังให้

"ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย"

เอาวะยังไงก็ต้องตรวจแล้วล่ะ คิดได้แบบนั้นหญิงสาวก็เดินออกมาหน้าหมู่บ้าน ถึงแม้ตะวันจะลับขอบฟ้าไปแล้วแต่ก็ยังไม่มืดเท่าไร ร้านขายยาคงจะยังไม่ปิด

เช้าวันต่อมา..

ลงรถตู้ที่บริษัท เกวลินก็ขึ้นไปชั้นบนเลย เอวามองตามหลังรุ่นพี่เข้าไป ทุกครั้งมาถึงบริษัทเกวลินก็จะชวนไปหาอะไรรองท้องก่อน แต่ใครจะทนคุยกับคนอารมณ์ร้อนแบบเธอได้ล่ะ

ช่างมันเถอะเกิดมาก็เกิดตัวคนเดียว จะไม่เหลือใครก็ช่างมันสิ ..คิดได้แบบนั้นเอวาก็เดินเข้ามาในบริษัท แต่พอเข้ามาก็สังเกตเห็นสายตาของเพื่อนร่วมงานที่มองมา

พวกเขามองเราทำไม หรือว่ามีอะไรติดหน้า ..หญิงสาวเข้าไปในลิฟต์ก็เลยมองผ่านกระจกที่อยู่ในนั้น..ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่

"??" พอคิดถึงเรื่องนั้นขึ้นมา ต้องใช่แน่ๆ เลย เอวาคิดว่าพิมพ์ต้องเอาเรื่องนี้ไปพูดให้คนในบริษัทฟังแน่

เธอจะไม่ทนอีกแล้ว ถ้าพิมพ์เอาเรื่องนี้ไปพูดในบริษัท ไม่ปล่อยไปแน่

ประตูลิฟต์เปิดออกที่ชั้นผู้บริหาร เอวาเดินตรงไปหาพิมพ์แบบเอาเรื่อง ที่เธอคิดว่าเป็นพิมพ์เพราะเกวลินคงไม่นำเรื่องของเธอไปพูด

"หนู"

แต่ขณะที่เอวากำลังจะเดินเข้าไปใกล้..จนพิมพ์ตกใจลุกขึ้นยืน และในเวลาเดียวกันนั้นก็ได้มีเสียงคนเรียก

เอวาหยุดแล้วหันกลับมามอง

"??"

"คุณแม่วันนี้ทำไมมาบริษัทได้คะ" สโรชาได้ยินเสียงนี้เพราะคุ้นหูมาก ก็เลยรีบเอามาจากห้องเครื่องดื่ม เพื่อมาดูว่าเป็นเสียงแม่ของสามีจริงไหม

"แม่ผ่านมาทางนี้ก็เลยขึ้นมาเยี่ยมเยียน..ว่าแต่สามีของหนูก็ทำงานที่เดียวกันเหรอ" พอคุยกับสโรชาจบ พุดตาลก็หันไปพูดกับเอวาที่ยืนอยู่ไม่ไกล

"สามี?..คุณแม่หมายถึงใครคะ" แต่คนที่ถามเป็นลูกสะใภ้ เพราะเอวายังไม่มีสามี