ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 87

"ก็หมายถึงหนูเอวาไงลูก" พอสโรชาถามว่านางหมายถึงสามีของใคร พุดตาลก็พูดออกมาแบบไม่อ้อมค้อม

คนที่อยู่แถวนั้นต่างก็มองมาดูเอวาเป็นตาเดียว ไม่เว้นแม้แต่เกวลินและพิมพ์

"เออ.. เขากลับบ้านนอกไปแล้วค่ะ"

"ทำงานที่เดียวกันไม่ยักจะรู้ว่าเธอมีผัวแล้ว" เป็นประโยคคำพูดของพิมพ์ที่ดูจะพูดลอยๆ แต่ก็จงใจนั่นแหละ

"ทำไมเพื่อนหนูถึงพูดแบบนั้นล่ะจ๊ะ" พุดตาลหันไปมองคนที่ตอบเล็กน้อยแล้วก็หันกลับมาถามเอวาใหม่

"ป้าอยากจะรู้ไหมล่ะคะ เดี๋ยวฉันจะบอก"

"ป้า?" พอได้ยินพิมพ์ใช้สรรพนามพูดกับคุณแม่ของท่านประธาน ทั้งสามถึงกับหันมองมาพร้อมกัน

"หนูจะเล่าอะไรให้ฉันฟังเหรอ" พุดตาลยังคงตามหาความจริง ว่าทำไมลูกชายถึงต้องทำแบบนี้ เพราะถ้าถามตรงๆ ลูกชายคงไม่บอกแม่ นางรู้ดีว่ารามสูรเป็นห่วงความรู้สึกของแม่มาก

"ก็เล่าเรื่องที่ป้าอยากรู้นั่นแหละค่ะ" พิมพ์แค่อยากจะพูดขู่ให้เอวาหน้าเสียแค่นั้น โดยที่ไม่รู้หรอกว่าคนที่ถามเป็นใคร เพราะพิมพ์มาทำงานหลังจากที่พุดตาลปล่อยงานคืนให้ลูกชายบริหารแล้ว

"มีอะไรกัน" รามสูรออกมาจากห้องประชุม ก็เห็นทุกคนยืนอยู่มุมหนึ่งแถวห้องผู้จัดการทั่วไป แต่พอเขาเข้ามาใกล้.. "คุณแม่มาทำไมครับ"

"คุณแม่??" พิมพ์พูดเบาๆ แล้วมองไปดูหน้าสโรชา ทีแรกคิดว่าเป็นแม่ของสโรชา แต่เป็นแม่ของบอสเหรอ?

"แม่ผ่านมาทางนี้ก็เลยแวะมาดูหนูโรสหน่อย"

"ผมไม่ให้ลูกสะใภ้แม่ทำงานหนักหรอกครับ เข้าไปในห้องกันดีกว่า" รามสูรเดินมาโอบเอวของผู้เป็นแม่แล้วพาเข้ามาในห้อง ซึ่งมีสโรชาเดินตามเข้ามาด้วย ..ส่วนเอวารีบไปจัดเตรียมเครื่องดื่ม

พอทุกคนไปจากตรงนั้น เกวลินก็หันไปยิ้มเยาะพิมพ์เล็กน้อย ช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูงเอาซะเลย

พิมพ์ค่อยๆ นั่งลงเก้าอี้เบาๆ แบบนี้จะได้เลื่อนขั้นกับเขาสักทีไหมเนี่ย เงาหัวจะไม่มีอยู่แล้ว

พอได้เครื่องดื่มเอวาก็นำเข้ามาบริการทุกคนที่อยู่ในห้อง

"แม่ยังคุยกับหนูเอวาไม่จบเลย สามีของหนูไปไหนนะ"

"เขากลับบ้านนอกไปแล้วค่ะ"

"ให้เมียทำงานแต่ตัวเองกลับบ้านเนี่ยนะ"

"เขาเป็นคนไม่ค่อยมีความรับผิดชอบหรอกค่ะ"

สโรชาซึ่งนั่งอยู่ตรงนั้น แอบมองดูสายตาสามีเพราะดูเหมือนเขาจะรู้เรื่องนี้ด้วย

ขณะที่ทุกคนกำลังอยู่ในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวาน เสียงโทรศัพท์ของรามสูรก็ดังขึ้น

{"อะไรนะ?"} ทีแรกยังจะขอบคุณเลยว่าเป็นใครที่โทรมาได้ถูกจังหวะ แต่พอได้รับข่าวจากปลายสายแล้วมันก็ทำให้เขารู้สึกไม่ดีเลย {"แล้วตอนนี้ล่ะสินค้าเป็นยังไง"}

ทั้งสามที่ยังอยู่ในห้องนั้นต่างก็รอฟังว่าคนที่โทรมาจะบอกอะไร จนพุดตาลลืมไปเลยว่ามาที่บริษัททำไม

{"ไหนบอกวันนี้คลื่นลมในทะเลไม่แรงมากไง ไม่ต้องเดินเครื่องเรือ จนกว่าทุกอย่างจะกลับเป็นปกติ"}

"มีอะไรหรือเปล่าคะ" พอสามีวางสายไปสโรชาก็รีบถาม

"ไม่รู้ว่าคลื่นลมมาจากไหน ตอนนี้เรือสินค้าได้รับความเสียหาย" ขณะที่พูดกับภรรยา รามสูรก็กดโทรออกเพื่อหาใครบางคนไปด้วย

{"ตอนนี้เรือสินค้ามีปัญหา..คุณอยู่ที่ไหน"}

{"ผมรู้แล้ว และใกล้จะถึงเรือสินค้าของคุณ"}

{"ขอบคุณมากนะ ฝากช่วยชีวิตคนบนเรือก่อน เรื่องสินค้าช่างมัน"}

"มีอะไรเหรอลูก"

พอวางสายจากอีกคนแล้วรามสูรก็หยิบเอาของสำคัญพร้อมกับเสื้อสูทมาสวมใส่

"ผมจะไปท่าเรือก่อนครับ"

"ให้ฉันไปด้วยได้ไหมคะ"

เอวาทำได้แค่ส่ายหน้าตอบไป ถ้าเธอไม่เคยรับรู้เรื่องเหตุการณ์เรือสินค้าล่ม แล้วมีคนเสียชีวิตเยอะขนาดนั้น เธอจะไม่กลัวแบบนี้เลย

"ไม่เป็นไรแน่นะ พี่ไม่ถามก็ได้"

"พี่กลับไปก่อนเถอะ"

"ทำไมเราถึงจะอยู่ต่อ" เพราะถึงยังไงวันนี้ท่านประธานก็ไม่ได้เข้าบริษัท

"ฉันขออยู่ต่ออีกสักพัก" ที่เธออยากจะอยู่ต่อเพราะถ้าทางนั้นติดต่อกลับมา ไม่มีคนรอประสานงานจะทำยังไง ถึงแม้ความหวังจะมีน้อยแต่ก็ดีกว่าไม่มีความหวังเลย

"ถ้างั้นพี่จะอยู่เป็นเพื่อน" เกวลินไม่รู้หรอกว่าเอวากำลังทำอะไร เพราะข่าวนี้ถูกปิด นอกจากคนที่อยู่ในห้องเท่านั้นที่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

20 : 00 น.

เอวาต้องได้ออกจากบริษัทมาก่อน เพราะถ้าไม่ออกมาระบบป้องกันความปลอดภัยก็จะล็อกทั้งหมด

"รถตู้คงคิดว่าเรากลับแล้วมั้ง" ลงมาถึงข้างล่างก็ไม่เห็นรถตู้ที่คอยรับส่ง

"เราไปเรียกแท็กซี่ก็ได้ค่ะ"

"คงต้องเป็นแบบนั้น เดี๋ยวแวะหาอะไรกินกันก่อนค่อยเข้าบ้าน...???" พอหันมาคุยกับเอวา สายตาเกวลินมองไปมุมตึก ก็เห็นว่ามีผู้ชายคนหนึ่งแอบยืนอยู่แถวนั้น

"มีอะไรคะ"

"ไม่ต้องหันไป"

"คะ?"

"หลายวันมานี้พี่รู้สึกเหมือนมีคนสะกดรอยตามเรา"

"ตอนนี้คนนั้นอยู่ข้างหลังเราเหรอ?"

"เรารีบไปกันเถอะ น่ากลัวจะตาย" เกวลินเห็นว่าเอวากำลังจะหันไปมองก็เลยรีบคว้าตัวของเธอให้เดินตามออกมาก่อน