ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 88

ที่เกวลินไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้เอวาฟัง ว่ามีคนคอยสะกดรอยตาม เพราะทั้งสองไม่ได้คุยกันหลายวันแล้ว เกวลินก็ไม่อยากทำนิสัยเด็กๆ หรอก แต่ในเมื่อน้องไม่อยากให้ไปยุ่งเรื่องของเขา เธอก็เลยต้องได้ถอยออกมา เพราะทุกคนต้องมีพื้นที่ส่วนตัวของตัวเอง

ขึ้นแท็กซี่เอวาก็อดไม่ได้ที่จะมองกลับไปด้านหลัง หรือว่าจะเป็นเขา? แต่คิดดูอีกทีคงไม่ใช่ เราบ้าไปแล้วหรือไงที่คิดแบบนี้

"ถ้าพี่ยังเห็นอีกครั้งว่าจะแจ้งตำรวจแล้ว"

อึก คนขับแท็กซี่ถึงกับสะดุ้ง เพราะนั่งฟังทั้งสองพูดคุยกันเรื่องที่มีคนสะกดรอยตาม

"เดี๋ยวนะคะ เมื่อกี้ฉันยังไม่ได้บอกว่าเลี้ยวซอยนี้ไม่ใช่เหรอ?" ถึงแม้จะมัวคุยกันอยู่ แต่เกวลินก็มีสติมากพอ

"ก็ตอนที่พวกคุณขึ้นรถมาไง บอกมาที่นี่ไม่ใช่เหรอ" คนขับรถแท็กซี่พูดพร้อมกับเหลือบตามองผ่านกระจก

"แต่ฉันไม่ได้บอกว่าซอยนี้ หมู่บ้านนี้มีตั้ง 10 กว่าซอย จอดรถนะ!" มันไม่ชอบมาพากลแล้ว เกวลินรีบเปิดประตูรถ ถึงแม้ว่ารถจะจอดยังไม่สนิท "เอวาลงเร็ว" เธอเอื้อมมือไปคว้าเอวาให้ตามลงมา

"พี่คิดมากไปหรือเปล่า"

"ไม่รู้ล่ะคิดมากดีกว่าคิดน้อย" พอทั้งสองลงจากแท็กซี่ก็รีบเดินเข้าบ้าน

"ไม่ไปตลาดก่อนเหรอพี่" เอวาเห็นเกวลินล็อกบ้าน เหมือนว่าจะไม่ออกไปอีกแล้ว

"ในบ้านมีบะหมี่อยู่ เรากินไอ้นั่นไปก่อน" เรื่องแบบนี้ในข่าวก็มีให้เห็นเยอะแยะ ถ้าเหยื่อโชคดีก็จะมีชีวิต แต่ถ้าโชคร้ายล่ะ

พอเข้ามาถึงด้านในเกวลินก็แอบส่องผ่านม่านหน้าต่างออกมาดู ว่าสิ่งที่ผิดสังเกตในหลายวันนี้อยู่หน้าบ้านมีไหม

"พี่คิดมากเองหรือเปล่า" เอวายังคงคิดเหมือนเดิม

"อุ้ยพี่ตกใจหมดเลย"

"ฉันเอาบะหมี่มาให้" เอวาอาสาต้มบะหมี่ให้..เพราะรู้สึกว่าได้กลิ่นมันแล้วหอมน่าทานมาก

นั่งทานไปสักพักเกวลินก็สังเกตเห็นอะไรอีกแล้ว "พี่ไม่รู้ว่าเราชอบบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปขนาดนี้"

"สงสัยว่าฉันจะหิวมาก" เอวาคิดว่าคงเพราะตัวเองทานข้าวไม่ลงมาทั้งวัน

"ถ้าไม่อิ่มงั้นก็กินส่วนของพี่ด้วย"

"พี่ไม่กินเหรอ"

"เมื่อตอนเที่ยงพี่กินอิ่มขนาดนั้น คงอยู่ได้ถึงสองวันเลยแหละ"

"ถ้างั้นฉันกินนะ" ในครัวเหลือแค่สองห่อ เพราะทั้งสองไม่ค่อยกินอาหารกึ่งสำเร็จรูปแบบนี้ แต่พอเกวลินขยับมาให้ เอวาก็เริ่มซดน้ำซุปพร้อมกับคีบเส้นใส่ปากแล้วดูดเส้นแบบยาวๆ

"ท่าจะชอบมากนะเรา"

ดึกๆ คืนเดียวกันนั้น..

"โอ้ยยหิว" เกวลินออกมาดูในครัวว่าพอจะมีอะไรกินได้บ้าง แต่ก็ไม่เหลืออะไรเลย รู้แบบนี้แวะซื้อเข้ามาใส่ตู้เย็นไว้ก็ดี

เช้าวันต่อมา.. ที่บริษัท

"ทำไมเราถึงรีบมาแต่เช้าขนาดนี้ด้วย" เกวลินมาถึงก็รีบเข้าไปถามเอวาที่นั่งอยู่โต๊ะทำงาน พอตื่นมาก็ไม่เห็นเอวาอยู่บ้านแล้ว "พี่ก็ตกใจนึกว่าพวกนั้นจับตัวเราไปแล้ว"

"ใครจะมาจับตัวฉัน..มีแต่เขาจะให้ลูกน้องพากลับมาส่งนั่นแหละ"

"อะไรนะ" ประโยคหลังเอวาพูดออกมาเพียงแค่เบาๆ เกวลินก็เลยได้ยินไม่ชัด

"เปล่าหรอกค่ะ"

อึบ! เพล้ง!!

"เดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลย!"

"เอวาเป็นอะไรไหม" เกวลินรีบเดินเข้ามาดูเท้าของเอวา

"แทนที่จะถามฉันว่าเป็นอะไรไหม อยู่ดีๆ เดินมาชนกันได้ยังไง" พิมพ์เห็นว่าในห้องนั้นมีใครคนหนึ่งมาร่วมประชุมด้วย ก็รีบเตรียมเครื่องดื่มที่เขาชอบเข้าไปให้ แต่จังหวะที่กำลังรีบอยู่เอวาก็เดินแบบไม่ดูจนทั้งสองชนกันเข้า

"ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอก" เอวาเดินมานั่งลงที่โต๊ะ

"นี่เธอไม่คิดจะช่วยฉันเก็บเลยหรือไง" พิมพ์ต้องได้เก็บเศษแก้วที่แตกคนเดียว

แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เข้าหูเอวาเลย ..เขาไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วนี่ อยู่ดีๆ น้ำตาก็ไหลออกมา ดีใจทั้งๆ ที่เขาไม่รู้เลยว่าเธอเป็นห่วงมากแค่ไหน

หลังประชุมเสร็จ..

กว่าจะประชุมเสร็จก็เกือบบ่ายโมง ผู้บริหารหลายคนทยอยออกมาแล้ว แต่ไม่เห็นท่านประธานกับเขาคนนั้นออกมา

"กินอะไรหน่อยสิ" เกวลินลงไปทานข้าว ก็เลยซื้อของติดมือขึ้นมาให้เอวาด้วย

"ฉันมีไอ้นี่แล้ว" เอวาลวกบะหมี่สำเร็จรูปไว้ค่อยๆ เปิดกระดาษที่ครอบฝาออก

"ทั้งเมื่อคืนเมื่อเช้าก็กินไอ้นี่ ยังจะมากินตอนเที่ยงอีกเหรอ"

"ไม่เห็นเป็นไรเลยอร่อยดี" ว่าแล้วหญิงสาวก็จับถ้วยที่เป็นซองแบบกระดาษขึ้นมาซดน้ำก่อน ตามด้วยใช้ส้อมที่เขาแถมมาตักเส้นแล้วใส่ปาก

"ซู้ดดด" ขณะที่เส้นยาวๆ กำลังเข้าไปในปากทีละน้อย ประตูห้องประชุมก็ได้เปิดออก "แอะ! แอ๊ะ!"