ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย นิยาย บท 2

เขาจงใจซ้ำเติมคำว่า "คนไร้ค่า" ด้วยเสียงลงท้ายที่ต่ำพร้อมกับคำพูดยั่วยุ

เขาคนนั้นจงใจเข้าใกล้เธอ พร้อมลมหายใจที่แรงขึ้นเรื่อยๆ

มู่นวลนวลขยับตัวออกไป สงสัยอยู่ครู่หนึ่ง แต่เธอก็เชื่อคำพูดของเขา

ถึงอย่างไร คฤหาสน์ของโม่ถิงเซียว ไม่ใช่ใครก็ได้ที่จะสามารถเข้ามา

"เขาคือพี่ชายของคุณ โปรดอย่าพูดแบบนี้ถึงเขา" แม้แต่น้องชายตัวเองยังพูดแบบนี้ คาดว่าปกติมู่ถิงเซียวก็ใช้ชีวิตผ่านไปได้ไม่ดี

ในใจของมู่นวลนวลมีความรู้สึกเห็นอกเห็นใจ

ถึงแม้ตระกูลโม่จะเป็นตระกูลที่มีเงินมากมาย แต่ด้วยสถานการณ์ของโม่ถิงเซียว หลายปีมานี้เขาจะต้องผ่านไปด้วยความยากลำบากแน่นอน

ความประหลาดใจแวบผ่านดวงตาสีดำของโม่ถิงเซียว เขาไม่คาดคิดว่าผู้หญิงขี้เหร่คนนี้จะพูดอะไรแบบนี้

เขาอดไม่ได้ที่จะมองไปที่เธออีกครั้ง

ผมยุ่งๆ แว่นตากรอบสีดำและเสื้อโค้ทตัวยาว ผมหน้าม้าบนหน้าผากหนามากจนแทบจะปกปิดตา แถมยังมีริ้วรอยเล็ก ๆ น้อย ๆบนหน้า มองนานๆแล้วรู้สึกมันน่ารังเกียจจริงๆ

รู้ได้เลยว่าเลยว่าผู้หญิงขี้เหร่คนนี้ไม่ใช่คู่หมั้นสาวสวยในข่าวลือนั่นแน่นอน

แต่คนในตระกูลโม่ไม่สนใจว่าผู้หญิงที่แต่งงานกับเขาจะขี้เหร่หรือสวย แค่ผู้หญิงที่สามารถมีทายาทเพื่อสืบเชื้อสายของวงศ์ตระกูลก็พอแล้ว ก็เหมือนเปลี่ยนบุคคล พวกเขาก็ไม่มาคอยซักถาม

แสงสีดำสว่างวาบในดวงตาของโม่ถิงเซียว เขายื่นมือออกไปเพื่อผลักมู่นวลนวลลงบนเตียงอย่างรุ่นแรงด้วยน้ำเสียงดูถูกเหยียดหยามและเจตนาร้าย “ ที่นี่ไม่มีคนอื่น เธอไม่จำเป็นต้องแสแสร้ง ท่าทางเธอแบบนี้คงยังเป็นสาวบริสุทธุิ์อยู่สินะ ฉันจะถือเป็นเรื่องที่ดี และจะทำให้คุณพอใจ"

พูดจบ เขาก็ยื่นมือไปหาเธอ

ความรู้สึกสัมผัสที่ละเอียดอ่อน แทบจะเสพติดเมื่อได้สัมผัสมัน

"เพี้ย!"

มู่นวลนวลพยายามตบไปที่หน้าของเขา "อย่าคิดว่าคนอื่นจะใจแคบเหมือนคุณ ก่อนที่พี่ชายของคุณจะมา คุณรีบไปซะ แล้วฉันจะคิดว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น"

แม้ว่าเธอจะพยายามสงบสติอารมณ์ แต่มือที่สั่นเทาของเธอก็ยังทรยศต่อเธอ

ระหว่างทางที่เธอมา เธอจินตนาการไว้แล้วว่าโม่ถิงเซียวจะน่าเกลียดขนาดไหน แต่คิดไม่ถึงว่าจะเจอเรื่องแบบนี้

โม่ถิงเซียวทำใบหน้าบึ้งตึง ร่างกายหนาวสั่นถึงกระดูก "ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าทำกับฉันแบบนี้"