ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย นิยาย บท 3

เช้าวันรุ่งขึ้น

มู่นวลนวลที่นอนอยู่บนเตียงตกใจตื่นทันที เมื่อพบว่าฟ้าสว่างแล้ว

เมื่อคืนโม่ถิงเซียวไม่ได้กลับมา

ในใจของเธอรู้สึกผ่อนคลาย และหนักหน่วงนิดหน่อย

ความรู้สึกนี้เหมือนกับมีมีดห้อยอยู่บนหัวของเธอและไม่สามารถตัดมันออกได้ซึ่งทำให้เธอหวาดกลัวอยู่เสมอ

......

มู่นวลนวลล้างหน้าล้างตาเสร็จลงมาข้างล่าง ก็มีบอดี้การ์ดเดินมาพาเธอไปที่ห้องอาหาร

ห้องอาหารและห้องครัวอยู่ใกล้กันมาก เมื่อเธอเข้าไป ก็เห็นคนร่างสูงถืออาหารเช้าเดินออกมาจากครัว

หลักจากมองดูดีๆผู้ชายคนนั้นคือ "โม่เจียเฉิน" เธออยากเดินหันกลับไป แต่ชายคนนั้นได้พูดออกมาว่า "พี่สะใภ้ อรุณสวัสดิ์"

เสียงของเขาเพราะเหมือนแม่เหล็ก แต่ก็เบามาก

บอดี้การ์ดด้านข้างแตะที่ไหล่ คุณชายนี่แสดงสวมบทบาทกับนายหญิงหรือเปล่า?

มู่นวลนวล เห็นเขาแล้วเกิดความรู้สึกไม่พอใจ ไม่รู้จริงๆว่าเขาคือน้องชาย วันๆอยู่บ้านพี่ชายทำอะไร

"อรุณสวัสดิ์" เธอดันแว่นตาลง พูดจบก็หันไปมองข้างหลังของบอดี้การ์ด "คุณชายของพวกคุณไม่ได้อยู่ที่นี่หรอ?"

บอดี้การ์ดมองโม่ถิงเซียวผู้ไร้ความรู้สึกอย่างระมัดระวัง เงยหน้าและตอบอย่างกระวนกระวาย "ช่วงนี้คุณชายสุขภาพไม่ค่อยดี จึงอยู่ที่โรงพยาบาล"

มู่นวลนวลภายนอกดูเหมือนจะโง่ แค่เพราะตั้งแต่เด็กถูกเสี่ยวชูเหอข่มเหงไม่ให้แย่งซีนพี่น้อง ดังนั้นจึงได้แต่เก็บซ่อนเอาไว้

บอดี้การ์ดโกหกอย่างเงอะงะ โกหกเธออย่างไม่เป็นธรรมชาติ

แต่เธอกลับพยักหน้าแสดงถึงความเข้าใจ "อ่อ งั้นฉันไปดูเขาได้ไหม?"

"ตอนนี้ไม่ค่อยสะดวก" บอดี้การ์ดโกหกต่อ

ดูแล้วโม่ถิงเซียวคงไม่ชอบเธออย่างมาก แค่เจอยังไม่อยากเจอเธอ

โม่ถิงเซียววางอาหารเช้าไว้ที่โต๊ะอาหาร น้ำเสียงเย็นชา "กินข้าวเช้าเถอะ"