ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย นิยาย บท 4

รถสีดำจอดที่ประตูหน้าบ้านตระกูลมู่

มู่นวลนวลกำลังจะปลดเข็มขัดนิรภัย โม่ถิงเซียวที่อยู่ข้างๆเอนตัวเข้ามาใกล้เธอ นิ้วเรียวสวยกดเบาๆ ที่หัวเข็มขัดนิรภัย "แป๊ก"! เข็มขัดนิรภัยปลดล็อกแล้ว

ใบหน้าหล่อเหลาของเขาอยู่ใกล้แค่นิดเดียว แม้ว่าหัวใจของมู่นวลนวลจะเหมือนน้ำ แต่ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องหน้าแดงและใจเต้น บวกกับร่องรอยของความลุกลี้ลุกลนที่ไหลออกมาจากดวงตา

แค่เพียงใบหน้าผู้ชายคนนี้ ก็สามารถทำให้ผู้หญิงทุกคนใจเต้น

แต่พอนึกถึงพฤติกรรมของเขาาเมื่อวาน สีหน้าของมู่นวลนวลก็กลับมาสู่ปกติ

เพียงแค่คนรวยที่มีรสนิยมไม่ดีและอยากได้พี่สะใภ้ของตัวเอง จะมีประโยชน์อะไร

เธอเงยหน้าขึ้น และดันแว่นตา สีหน้าของเขาดูหมองคล้ำเล็กน้อยและดวงตาที่ไร้สติของเขาก็ดูงี่เง่าเล็กน้อย "ฉันจะลงจากรถแล้ว"

ดวงตาของโม่ถิงเซียวก็หดลง ความอ่อร่าก่อนหน้านี้หายไป กลิ่นไออันตรายเข้ามาแทนที่

มู่นวลนวลรีบพูดเมื่อสังเกตเห็นเขากำลังเปลี่ยนแปลง เธอเปิดประตูและจะลงจากรถ แต่แขนข้างหนึ่งรีบคว้ามือของเธอเพื่อเปิดประตู

ร่างของเขาที่อ้าแขนยาวอยู่ข้างหน้าเธอ มองจากด้านนอกเขาแทบจะโอบเธอไว้ในอ้อมแขน

เขามองทะลุแว่นของเธอ มองตรงไปที่ดวงตาใสของเธอเหมือนน้ำในฤดูใบไม้ร่วง จึงพูดอย่างลึกซึ้ง "ฉันช่วยส่งพี่สะใภ้กลับมา พี่สะใภ้จะไม่ขอบคุณฉันหรอ?"

เธอก้มหน้าลง สีหน้าท่าทางที่กลัวนิดหน่อย พูดอย่างอ้ำๆอึ้งๆ "ขอบคุณ"

คนในตระกูลมู่เมื่อเห็นเธอเป็นแบบนี้ก็รู้สึกไม่อยากสนใจเธอ และหวังว่า "โม่เจียเฉิน" จะรู้สึกเช่นเดียวกัน

โม่ถิงเซียวมองไปที่ริมฝีปากสีชมพูของเธอเล็กน้อย และสีหน้าท่าทางของเขาก็ค่อยๆดิ่งลึกลง "ขอบคุณแบบไม่จริงใจแบบนี้ ฉันก็ได้แค่รับคำขอบคุณไว้"

เห็นได้ชัดว่าเป็นใบหน้าที่หมองคล้ำ แต่ด้วยริมฝีปากสีชมพู มันยิ่งทำให้เขาใจร้อน

ในเมื่อเธอเป็นภรรยาที่ถูกต้อง ทำไมต้องอดทน?

ด้วยความคิด เขาโน้มตัวไปและกดริมฝีปากเพื่อจูบเธอ

มู่นวลนวลรู้สึกได้ถึงสัมผัสนุ่ม ๆ ปิดริมฝีปากของเธอ