ผู้อํานวยการที่รักใคร่เมีย นิยาย บท 5

เสี่ยวชูเหอได้ยินว่า "พี่สะใภ้" สีหน้าท่าทางก็รุนแรงขึ้น ทำให้มู่นวลนวลชำเลืองมองอย่างเย็นชา

มู่นวลนวลกัดที่ริมฝีปาก "โม่เจียเฉิน" จะพยายามฆ่าเธอหรอ?

เสี่ยวชูเหอดึงมู่นวลนวลเข้าไปห้องโถงใหญ่ในบ้าน ค่อยๆปัดมือเธอออกอย่างใจเย็น

เธอมองไปที่มู่นวลนวลด้วยใบหน้าเคร่งขรึม　“ ผู้ชายคนนั้นเรียกเธอว่าพี่สะใภ้ เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของโม่ถิงเซียวเหรอ?"

มู่นวลนวลพยักหน้า "อื้ม"

"เพี้ย!"

เสี่ยวชูเหอตบไปที่หน้าของเธออย่างรุนแรง ตบจนมู่นวลนวลหูอื้อ

"เธอยังมีหน้าอยู่ไหม วันแต่งงานวันแรกก็อยู่ด้วยกับน้องชายของสามี เธออยากจะฆ่าใคร ถ้าเธออยากตายก็อย่าดึงคนในตระกูลมู่ไปตายด้วย!"

มู่นวลนวลลดเปลือกตาลงเอามือไปสัมผัสใบหน้าที่เจ็บปวดของเธอและเงยหน้าขึ้นมองเสี่ยวชูเหออย่างเย็นชา "ทำไมคุณถึงไม่ถามฉัน ว่าฉันเต็มใจไหม?"

เป็นแบบนี้ทุกครั้ง มีเรื่องอะไรก็ต่อว่าเธอ อบรมสั่งสอนเธอก่อนเสมอ และแต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยถามเหตุผลก่อน

"คนหนึ่งเป็นคนที่เสียโฉมและไร้มนุษยธรรม อีกคนหนึ่งเป็นผู้ชายสุขภาพแข็งแรง คนปกติก็รู้ว่าจะต้องเลือกใคร เมื่อวานตอนเย็น ก็คงไม่ใช่อยู่กับ 'ลูกพี่ลูกน้อง'ล่ะ?"

เสียงผู้หญิงที่ดังลงมาจากบันได อย่างนุ่มนวล แต่เต็มไปด้วยความอาฆาตพยาบาท

เสี่ยวชูเหอเห็นมู่หวันฉีเดินลงมา จึงรีบทักทายเธอและถามอย่างห่วงใย "หวันฉี ร่างกายลูกดีขึ้นหรือยัง?"

"แม่ ฉันดีขึ้นเยอะแล้ว" มู่หวันฉียิ้มอ่อนๆให้เสี่ยวชูเหอ แล้วเดินมาข้างๆมู่นวลนวล "นวลนวล ถึงแม้ฉันจะเข้าใจความรู้สึกของเธอ แต่เธอก็ต้องนึกถึงตระกูลมู่ด้วย ต้องเก็บอาการหน่อย"

เมื่อกี้ที่อยู่ข้างบน เธอเห็นมู่นวลนวลและผู้ชายอีกคนตรงหน้าต่างกำลังจูบกันในรถเธอไม่คิดเลยว่ามู่นวลนวลที่มักจะดูโง่และขี้เหร่จะมีความสามารถในการคบผู้ชาย