ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 26

พออาจารย์เดินออกจากห้องไป เดวิลที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ยื่นกล่องไอแพดมาให้ยี่หวา ก่อนจะเอื้อมมือมาขยี้หัวเธอแรงๆ “นี่ของขวัญเธอ อายุครบสิบเจ็ดปีแล้วนะเด็กน้อย”

“หัวยุ่งหมดแล้ว! ของขวัญฉันหรือของขวัญนายกันแน่” เพราะวันเกิดทุกปีของเธอเขาก็มักจะซื้อไอแพดไม่ก็โน้ตบุ๊กให้ตลอด เนื่องจากว่าเขาต้องการให้เธอแปลการ์ตูนให้

“เอาน่า เครื่องที่เธอใช้อยู่มันเก่าแล้ว”

“เก่าอะไรล่ะ ฉันยังใช้ได้อยู่เลย” เพิ่งจะใช้ได้แค่ปีเดียวเองนะ

“เธอก็เอาไปขายต่อเหมือนเดิมไง” คงไม่มีใครนอกจากผู้ชายคนนี้แล้วแหละ ที่พอใจกับการให้คนอื่นเอาของขวัญที่ตัวเองให้ไปขายต่อ

“จะฟังเลยไหม”

“ฟังดิ รอไรล่ะ เอาไอแพดเปิดไฟล์เลย”

“อือๆ” แล้วยี่หวาก็เริ่มอ่านการ์ตูนให้ชายตรงหน้าฟัง ทำไมเธอรู้สึกเหมือนกำลังเลี้ยงลูกอยู่เลย...

เมื่อถึงเวลาเลิกเรียนตอนเย็นวายุก็มารอยี่หวาที่หน้ามหาวิทยาลัยอยู่ก่อนแล้ว เดวิลจึงพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน “ไม่รีบเท่าไหร่”

“พี่วายุแค่ไม่อยากให้ฉันต้องรอต่างหาก” ยี่หวาพูดจบก็เห็นสีหน้าเอือมระอาของเดวิล จึงรีบตัดบท “ไปล่ะ พรุ่งนี้เจอกัน”

“อืม”

จากนั้นยี่หวาก็รีบวิ่งไปที่รถวายุ แล้วเปิดประตูเข้าไปนั่ง ก่อนจะหันไปพูดกับเขาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “วันนี้เสร็จงานเร็วเหรอคะ”

“ใช่” ซะที่ไหนล่ะ วันนี้ทั้งวันวายุแทบจะไม่ได้ทำงานเลย เพราะมัวแต่คิดถึงคำพูดของหญิงสาว ทั้งที่เป็นคำพูดธรรมดา แต่กลับทำให้เขาไม่เป็นตัวของตัวเองได้ถึงขนาดนี้

“แล้วนี่เราจะไปไหนกันคะ”

“ไปทานข้าว แต่เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปซื้อชุดเปลี่ยนก่อน” ขืนให้คนอื่นเห็นว่าเขากำลังนั่งทานข้าวกับเด็กมหาลัยปีหนึ่ง คงจะไม่ดีเท่าไหร่

“ทำไมครั้งนี้ดูพิเศษกว่าปีอื่นๆ” เพราะว่าทุกปีวายุกับยี่หวามักจะฉลองกันที่บ้านสองคน แต่ก็มีครั้งหนึ่งที่วันเกิดเธอตรงกับเสาร์อาทิตย์ ทั้งคู่เลยไปฉลองกันที่ทะเล

“เดี๋ยวก็รู้”

วายุอุตส่าห์รอมาตลอดสามปี จะไม่พิเศษได้ยังไง อย่างน้อยๆ วันนี้ความสัมพันธ์ของเขากับเธอ ก็จะได้พัฒนาขึ้นมาอีกขั้นหนึ่ง

“ชักจะตื่นเต้นแล้วสิคะ”

วายุไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่ยิ้มให้หญิงสาวตรงหน้าที่กำลังส่งยิ้มหวานให้เขาเหมือนกัน…

เมื่อยี่หวาแต่งตัวเสร็จวายุก็แทบอยากจะพาหญิงสาวกลับบ้านทันที เขาไม่อยากให้ใครเห็นเธอตอนนี้เลย ถึงแม้เขาจะบอกให้คนจัดการแต่งตัวให้เธอดูโตที่สุด แต่นี่มันก็โตจนอยากเก็บไว้ดูที่บ้านคนเดียวเลย

จะสวยเกินไปแล้ว…

เพราะตอนนี้ยี่หวาอยู่ในชุดเดรสสั้นเปิดไหล่ปิดต้นแขน ตัวชุดเป็นผ้าลูกไม้ทอลายดอกไม้โทนสีชมพูฟ้า ด้านหลังเป็นผ้าสีชมพูทอไขว้ กระโปรงบานเล็กน้อย บวกกับทรงผมที่รวบต่ำเกล้าเปียด้านข้าง แถมยังแต่งหน้าอ่อนๆ สวมรองเท้าส้นสูงลายกลิตเตอร์สีเทา

“เป็นไงบ้างคะ” ยี่หวาพูดเสียงหวาน พร้อมกับหมุนตัวช้าๆ ให้ชายหนุ่มที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงหน้าเธอดู

“สวยมาก”

“ขอบคุณค่ะ”