ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 27

“หมั้นกับฉันนะ” วายุพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พร้อมกับหยิบกล่องกํามะหยี่รูปหัวใจสีแดงขนาดเล็กขึ้นมา และเปิดออกตรงหน้ายี่หวา

“ฮะ! เดี๋ยว…เดี๋ยวนะคะ” ยี่หวาที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก สีหน้าเหลอหลา

“ฉันไม่อยากรอแล้ว อย่างน้อยๆ ก็ขอให้ฉันได้จองเธอไว้ก่อนได้ไหม” น้ำเสียงวายุอ่อนโยนพยายามขอร้องหญิงสาว

“พี่วายุกำลังขอหนูหมั้นจริงๆ เหรอ” เธอพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าตอนนี้เธอไม่ได้กำลังฝันอยู่

“จริง” วายุพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เพื่อให้หญิงสาวรู้ว่าเธอไม่ได้กำลังฝันอยู่

“แต่หนูไม่มีอะไรเลยนะ ยังเรียนอยู่เลย แถมอายุยังห่างกับพี่ตั้งหลายปีอีก”

“ไม่ใช่เรื่องสำคัญ ขอแค่รักกันก็พอ”

“พี่…พี่รักหนู?”

เธอได้ยินอะไรผิดหรือเปล่า พี่วายุกำลังสารภาพรักกับเธออยู่ใช่ไหม ไม่ใช่สิ เขากำลังขอเธอหมั้นอยู่ นี่มันยิ่งใหญ่กว่าบอกรักอีกนะ

โอ๊ย! งงไปหมดแล้ว…

“ใช่ ฉันรักเธอ แล้วเธอรักฉันไหม?”

ยี่หวาเอามือทั้งสองข้างตบหน้าตัวเองสองทีเบาๆ เพื่อเป็นการดึงสติกลับมา “นี่หนูไม่ได้ฝันจริงๆ ใช่ไหม แต่พี่วายุรวยมากถ้ามาคบกับหนูมันจะไม่เป็นปัญหาเหรอคะ”

วายุรู้ว่าหญิงสาวหมายถึงอะไร เพราะเขาก็รู้ตัวดีว่าแม่ของเขาก็คงไม่มีทางยอมเรื่องนี้แน่ๆ แต่แล้วยังไงล่ะ ในเมื่อเขารักผู้หญิงคนนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะต้องถูกไล่ออกจากตระกูล เขาก็จะไม่มีทางยอมเสียเธอไปแน่

ยี่หวาที่เห็นวายุเงียบไป เธอก็รู้ได้ทันทีว่าชายหนุ่มตรงหน้ากำลังคิดอะไรอยู่ ในเมื่อพี่วายุอุตส่าห์ยอมเลือกเธอแล้ว ทำไมเธอจะต้องปล่อยเขาไปด้วยล่ะ

“ถ้าอย่างนั้นเอาแบบนี้ไหมคะ หนูยอมหมั้นกับพี่วายุก็ได้ แต่…” วายุมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาที่กำลังมีความหวัง “ขอให้พี่เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับก่อนได้ไหม”

“ทำไม” วายุรีบตอบกลับทันที เขาไม่เข้าใจในเมื่อเขาอุตส่าห์ทนเก็บเรื่องเธอไว้เป็นความลับมาตลอดสามปีแล้ว นี่ยังจะให้เขาต้องมาอดทนอีกเหรอ

หรือว่าเธออายที่จะคบกับเขา…

ยี่หวาเห็นสีหน้าเหยเกของวายุก็รีบเอ่ยขึ้น “หนูไม่ได้อายที่หมั้นกับพี่นะ อย่าเข้าใจผิด เพียงแต่หนูอยากมีทุกอย่างเพื่อให้พี่วายุไม่ต้องอายคนอื่นที่คบกับหนู”

“ฉันไม่อาย”

“เรียกแบบที่เธอถนัดเถอะ เพราะยังไงตอนนี้เราสองคนก็เป็นแฟนกันแล้ว”

“พูดตรงๆ แบบนี้หนูก็เขินเป็นนะคะ”

“ฉันดีใจที่เธอเขินฉันบ้างสักที” เพราะเขามักจะหยอดเธอแบบนี้มาตลอด แต่หญิงสาวก็ยังคงทำหน้าตาไม่รู้สึกอะไรทุกครั้งเลย

“ก็หนูไม่กล้าคิดอะไรกับพี่ อุตส่าห์ยับยั้งความรู้สึกตัวเองไว้ตั้งหลายครั้ง กลัวว่าจะคิดเกินเลยกับพี่”

“แล้วตอนนี้คิดเกินเลยยัง”

“เกินจนจะเลยออกนอกโลกแล้วค่ะ”

วายุคิดถูกจริงๆ ที่ยอมพูดออกไปตรงๆ เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าเธอก็คิดเหมือนกัน ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะเป็นคนที่เก็บความรู้สึกได้เก่งกว่าเขาเสียอีก แม้แต่เขาก็ยังดูไม่ออก

“ไปกินข้าวกันเถอะ”

“ค่ะ”