ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 28

เวลาก็ยังคงเดินต่อไป ไม่คิดเลยว่าเผลอแป๊บเดียวพวกเขาทั้งสองคนก็หมั้นกันครบหนึ่งปีแล้ว แต่วันเกิดของยี่หวาปีนี้ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผ่านไปง่ายๆ แบบทุกปี เนื่องจากเมื่อเช้านี้มีเบอร์แปลกโทรมาหายี่หวา ซึ่งเบอร์นั้นก็เป็นเบอร์พ่อของเธอเอง โดยเขาอยากให้เธอกลับบ้านวันนี้

ทั้งที่ดนัยณัฐไม่ได้ติดต่อเธอมาระยะสี่ปีเต็มๆ ทำไมวันนี้ถึงได้ตัดสินใจติดต่อเธอมา แต่ยังไงเขาก็เป็นพ่อของเธอ เพราะฉะนั้นวันนี้เธอคงต้องแวะไปที่บ้านสักหน่อย

ตอนนี้วายุจับมือยี่หวาไว้แน่นอยู่ในรถที่กำลังจอดอยู่หน้าบ้านเธอ และเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดีนัก “ฉันไม่อยากให้เธอกลับไป”

เขากลัวว่าเธอจะเป็นอะไร…

กลัวว่าเธอจะไม่ได้กลับมาหาเขาอีก…

“ไม่ต้องกังวลนะคะ ไม่ว่ายังไงหนูก็จะต้องกลับออกมาหาพี่” ยี่หวาพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ เพราะคนที่บ้านนี้เองก็คงไม่อยากให้เธออยู่ที่นี่นานนักหรอก

“ฉันไม่ไว้ใจคนบ้านนี้” วายุเลือกที่จะพูดออกมาตรงๆ

“ยังไงเขาก็เป็นคนในครอบครัวของหนู อีกอย่างยังมีแม่นมอยู่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ตอนนี้หนูโตแล้วพวกเขารังแกหนูไม่ได้หรอกค่ะ”

“ฉันจะรอ เธอต้องกลับมาหาฉันนะ”

“ค่ะ หนูจะกลับมาหาพี่ค่ะ”

ยี่หวาพุ่งตัวเข้าไปกอดวายุทีหนึ่งก่อนจะลงจากรถ และเดินเข้าไปในบ้าน วินาทีนี้เธอรู้สึกเหมือนว่ากำลังเดินเข้าไปในสนามรบเลย

“กลับมาแล้วเหรอลูกพ่อ” ดนัยณัฐเมื่อเห็นยี่หวาก็รีบเข้ามากอด ทำเอาหญิงสาวได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อ “ไม่เจอกันนาน สวยขึ้นกว่าเดิมเยอะเลย”

นี่พ่อเธอเป็นอะไร ทำไมถึงทำตัวดีกับเธอเป็นพิเศษ…

“พี่สาวกลับมาแล้วเหรอคะ ฉันคิดถึงพี่มากเลยไม่เจอกันตั้งหลายปี”

ขนาดผ่านมาหลายปีดาหลาก็ยังคงไม่เลิกเล่นละครใส่เธอ แต่เพราะอยู่ต่อหน้าดนัยณัฐเธอก็จะทำดี เล่นละครกลับให้แล้วกัน

“นั่นสิ เธอยังเหมือนเดิมเลยเนอะ” หมายถึงแสดงละครเก่งเหมือนเดิม

“แต่ดูพี่จะเปลี่ยนไปนะ แสดงว่าได้คนเลี้ยงดูดี” ดาหลาพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน

“ไหนๆ วันนี้ก็เป็นวันเกิดยี่หวา แถมยังเป็นวันที่เราอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตากันทั้งครอบครัวอีก พวกเราไปกินข้าวที่โรงแรมกันดีไหม พอดีเพื่อนพ่อเขาจัดงานเลี้ยงที่นั่นด้วย”

“ดีค่ะ” เสียงแหลมขนาดนี้ไม่บอกก็รู้ว่าใคร

“คุณป้าสวัสดีค่ะ” ยี่หวาหันไปสวัสดีญาณิศาที่เพิ่งเดินมาอย่างช่วยไม่ได้

“จ้ะ” ญาณิศาตอบกลับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ทำเอายี่หวาแทบอยากจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง

วันนี้ทุกคนเป็นอะไรไปกันหมด ทำไมเสแสร้งทำดีกับเธอกันจัง ไม่ใช่ว่าพวกเขากำลังวางแผนทำอะไรกันอยู่นะ แบบนี้มันน่ากลัวว่าตอนที่พวกเขาร้ายกับเธอเสียอีก

“งั้นพวกเรารีบไปกันเถอะ”

ในเวลาเดียวกันวายุกำลังอารมณ์เสีย เนื่องจากยี่หวาดันทิ้งของทุกอย่างที่เขาให้ไว้ในรถหมดเลย ทั้งสร้อยที่เขาไว้ติดตามเธอ ไหนจะโทรศัพท์ที่เขาเอาไว้ติดต่อเธอ แถมยังมีแหวนที่เขาให้เธออีก

แล้ววายุจะรู้ได้ยังไงว่าตอนนี้ยี่หวาปลอดภัยไหม คนที่บ้านนี้จะทำอะไรเธอหรือเปล่า เขาอยากจะลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในบ้านนั้นเดี๋ยวนี้เลย แต่กลัวว่าถ้าพ่อเธอไม่ยอมและบังคับให้เขาออกไปจากชีวิตยี่หวา เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะตอนนี้เธอยังไม่บรรลุนิติภาวะ ยังต้องมีผู้ปกครองคอยดูแลอยู่

รอยี่หวาอายุครบยี่สิบเมื่อไหร่ เขาจะไม่ให้เธอมาเหยียบบ้านหลังนี้อีกเลย…

แต่ขณะที่เขากำลังอารมณ์เสียอยู่เมื่อเห็นเบอร์ที่โทรเข้ามาก็ต้องอารมณ์เสียยิ่งกว่าเดิมอีก

“มีอะไรครับ” น้ำเสียงวายุแสดงออกถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน แม้แต่เด็กสามขวบก็ยังรู้เลย

“พูดกับแม่ ช่วยทำน้ำเสียงดีๆ หน่อย”

ถ้าไม่ติดว่าเขามีลูก บางทีเขาอาจจะฆ่าตัวตายตามเธอไปแล้วก็ได้…

ใช่แล้ว! ตอนนี้เขามีลูกหนึ่งคนชื่อว่าเรนจิ ถึงแม้ว่าจะเกิดจากความไม่ตั้งใจ แต่ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้ผูกพันกับเด็กคนนี้มากเป็นพิเศษ หรือเพราะว่าเป็นลูกแท้ๆ ของเขา

เพราะงานเลี้ยงในคืนนั้นที่แม่เขาจัดฉาก วางยาให้เขาไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นเพื่อต้องการอุ้มหลาน…แล้วผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน

แต่เป็นดาหลา น้องสาวของยี่หวาผู้หญิงที่เขารัก

ทำให้วายุรู้สึกผิด ไม่กล้ากลับไปเผชิญหน้ากับเธอ ไม่กล้าไปที่บ้านหลังนั้น และเขาก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงไม่ได้ติดต่อเขากลับมาเหมือนกัน

ซึ่งนั่นก็ดีแล้ว…

แต่ใครจะไปคิดว่าผ่านไปเกือบสองปีผู้หญิงที่ชื่อดาหลาคนนั้นกลับอุ้มลูกมาที่หน้าบ้านวายุ และบอกว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของเขา ซึ่งพอเขาทำการตรวจดีเอ็นเอให้แน่ใจอีกรอบก็พบว่าเป็นลูกของเขาจริงๆ

เขาไม่ได้รักผู้หญิงคนนี้ แถมยังเรียกว่าเกลียดก็ได้ เพราะงั้นเขาจึงรับไว้แค่ลูก แต่พ่อกับแม่ก็ดันอยากจะได้ผู้หญิงคนนี้เป็นสะใภ้ และคิดว่าเขาจะยอมงั้นเหรอ…

ไม่มีทาง!

แต่พอเขาตั้งใจที่จะกลับไปหายี่หวา กลับทำให้เขาได้รู้ข่าวร้ายจากประภาพิศว่ายี่หวาได้ตายจากโลกนี้ไปหลายเดือนแล้ว เหตุเป็นเพราะเธอขับรถเร็วจนตกหน้าผา

เพราะเขาไปหาเธอช้าจนเกินไป

เพราะเขามัวแต่กลัวว่าเธอจะโกรธ

เพราะเขาทิ้งเธอ

เพราะเขาขี้ขลาดเกินไป จึงทำให้เธอต้องตาย…