ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 29

สนามบินแห่งหนึ่งเต็มไปด้วยผู้คนหนาแน่น หญิงสาวคนหนึ่งกำลังยืนบ่นกับคนในสายโทรศัพท์ของเธอ โดยที่เธอไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้ตัวเองเป็นจุดเด่นขนาดไหน เพราะผู้หญิงคนนี้ไม่สามารถบรรยายคำว่าสวยออกมาได้เลย...

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นดาราหรือเปล่า”

“นั่นสิ จะสวยเกินไปแล้ว ขนาดเป็นผู้หญิงด้วยกันมองแล้วยังหลงเลย”

ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่ได้ยินที่ผู้คนแถวนี้กำลังพูดถึงเธออยู่ เพราะเธอยังคงตั้งใจบ่นกับปลายสายต่อไป

“พี่พีช! นะพี่พีช! น้องอุตส่าห์กลับมาทั้งทีทำไมถึงหนีน้องไปทำงานแบบนี้นะ แล้วนี่พี่ไปหาแม่ยัง”

เนื่องจากวันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของแม่ เธอจึงต้องบินมายังประเทศไทย เพราะปกติเธอไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่ แต่พี่ชายตัวดีกลับดันทิ้งน้องสาวคนนี้แล้วไปทำงาน

“ไปตั้งแต่เช้าแล้ว ก็เรามาถึงช้าเองช่วยไม่ได้ ว่าแต่ยังไม่ลืมทางไปสุสานใช่ไหม”

“ถึงหวาจะมาแค่ปีละครั้ง แต่หวาก็จำได้นะ”

“ก็ดี ถ้าอย่างนั้นพี่ทำงานต่อล่ะ มีอะไรก็รีบโทรมา”

“ค่ะ”

หลังจากที่ยี่หวาวางสายจากพีรพัฒน์ เธอก็เช่ารถแถวนั้นขับไปยังสุสานเพื่อไปเยี่ยมหลุมฝังศพของมารดา

เนื่องจากพีรพัฒน์ได้มาถึงที่นี่ก่อนแล้ว ยี่หวาจึงไม่ต้องทำความสะอาดอะไรมากมาย พอไหว้เสร็จเธอก็ขับรถไปยังห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่งทันที

ขณะที่เธอกำลังเดินเล่นอยู่นั้นสายตาก็เหลือบไปเห็นหนุ่มน้อยคนหนึ่งกำลังยืนดูของเล่นด้วยแววตาหม่นหมองอยู่คนเดียว แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเธอถึงได้เดินเข้าไปหาเด็กคนนั้น เหมือนกับว่ามีอะไรดึงดูดให้เธอเข้าไป รู้ตัวอีกทีก็มายืนอยู่ข้างๆ เด็กคนนี้แล้ว และพอเด็กน้อยหันมาเห็นยี่หวาก็ทำตาโต

“หม่ามี๊!?!”

“หืม?” ยี่หวาทำหน้ามึนงง หันมองซ้ายมองขวาเพื่อให้แน่ใจว่าเด็กคนนี้กำลังพูดกับเธออยู่

“หม่ามี๊” เด็กน้อยพูดขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เจ้าตัวยื่นมือมาดึงปลายเสื้อเธอเบาๆ เพื่อให้เธอมั่นใจว่าเขากำลังเรียกเธออยู่

เด็กคนนี้กำลังพูดกับเธออยู่สินะ

“ฉันไม่ใช่หม่ามี๊ของหนูหรอกนะ ว่าแต่หนูหลงทางเหรอ คุณพ่อคุณแม่ไปไหนแล้ว ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้คนเดียว” ยี่หวาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เพราะกลัวว่าเด็กน้อยตรงหน้าจะกลัว

“พ่อไม่ว่าง แม่ไม่รู้” เด็กน้อยพูดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก อย่างกับว่าแม่ของเขาจะอยู่ไหนก็ช่างอย่างนั้นแหละ “ผมขอเรียกว่าหม่ามี๊ได้ไหมครับ”

“เรียกฉันเหรอ” ยี่หวาชี้นิ้วมาที่ตัวเอง พร้อมกับถามออกมาอย่างมึนงง เพราะอยู่ๆ เด็กน้อยตรงหน้าก็พูดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“ครับ” เด็กน้อยผงกหัวรับ พร้อมกับส่งยิ้มออดอ้อนมาให้ยี่หวา

และเพียงแค่เธอได้เห็นรอยยิ้มไร้เดียงสานั้น ใจยี่หวาก็แทบจะละลายทันที รีบตอบตกลง “ได้สิ”

“ขอบคุณครับหม่ามี๊”

“อยากได้เหรอ” ยี่หวาถามพร้อมกับส่งสายตาไปทางร้านขายของเล่นที่เมื่อครู่เด็กน้อยกำลังยืนมองอยู่

แต่เด็กน้อยก็รีบปฏิเสธ “ไม่อยากครับ”

ถึงแม้ว่าเด็กน้อยจะตอบแบบนั้น แต่ตอนนี้ยี่หวาก็ได้จูงมือเขาเข้ามาในร้านแล้ว “หนูอยากได้อะไรเลือกเลยนะ”

“หม่ามี๊เลือกให้ผมได้ไหมครับ”

“แต่ถ้าฉันเลือกกลัวว่าจะไม่ถูกใจหนูน่ะสิ”

“ผมรู้เบอร์บ้านครับ งั้นผมโทรไปบอกคุณปู่คุณย่าก่อนก็ได้ครับ”

“ดีมากจ้ะ” ยี่หวายื่นโทรศัพท์ให้เด็กน้อยตรงหน้า จากนั้นเขาก็กดปุ่มตัวเลขนิดหน่อยก่อนจะกดโทรออก ที่เด็กน้อยเลือกที่จะโทรบอกปู่กับย่า เพราะถ้าเขาโทรหาพ่อมีหวังพ่อได้มารับเขาตอนนี้เลยแน่ๆ

ส่วนเบอร์แม่เขาไม่อยากจำ...

วันนี้ที่เด็กน้อยต้องมาห้างกับแม่ ก็เพราะว่าถูกปู่กับย่าขอมา เขาไม่อยากให้ท่านต้องเป็นกังวลก็เลยยอมมาด้วยอย่างไม่เต็มใจ แต่ผู้หญิงคนนั้นก็เดินซื้อของของตัวเองไม่ได้สนใจเขาเลย ดังนั้นเขาก็เลยไม่เดินตามต่อ เพราะเขาตัวคนเดียวก็สามารถกลับบ้านได้

“คุณย่าขอคุยกับหม่ามี๊ด้วยครับ” เด็กน้อยยื่นโทรศัพท์ให้ยี่หวา

ส่วนยี่หวาก็รับมาพร้อมกับเอ่ยเสียงอ่อนหวาน “สวัสดีค่ะ”

“เธออยู่กับหลานฉันใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ”

“จริงๆ ฉันก็ไม่กล้าไว้ใจเธอหรอกนะ แต่ฉันเชื่อใจหลาน เพราะปกติหลานฉันจะเป็นคนที่ไม่ชอบอยู่ใกล้คนอื่น แต่ฟังจากเสียงเมื่อกี้แล้วเขาดูมีความสุขมากตอนที่ได้อยู่กับเธอ ยังไงก็ฝากดูแลเขา และพาเขามาส่งที่บ้านอย่างปลอดภัยด้วย”

อันที่จริงยี่หวาคงไม่รู้หรอกว่าย่าของเด็กน้อยคนนี้ได้ทำการหาตำแหน่งสัญญาณจากโทรศัพท์เธอแล้ว...

“ได้ค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”

จากนั้นอีกฝ่ายก็ตัดสายไป ทั้งสองคนจึงเดินเอาตุ๊กตามาเก็บที่รถก่อนจะเดินชอปปิงในห้างกันต่อ จนเวลาล่วงเลยไปมาถึงตอนเย็นแต่เด็กน้อยก็ยังคงไม่อยากกลับบ้าน

ยี่หวาจึงต้องเกลี้ยกล่อมจนในที่สุดเด็กน้อยก็ยอม แต่เธอจะต้องกลับไปกับเขาด้วย!

เด็กคนนี้ฉลาดจริงๆ