ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 30

“ฉันยังไม่รู้ชื่อหนูเลย…หนูชื่ออะไร” ยี่หวาก้มหน้าลงไปถามเด็กน้อยที่เธอกำลังเดินจูงมืออยู่

“เรนจิครับ ผมชื่อเรนจิ แต่หม่ามี๊เรียกแค่เรนเฉยๆ ก็ได้ครับ” เด็กน้อยพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

ยี่หวาพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเอ่ยถามอีกครั้ง “เรนหิวไหม”

อันที่จริงเขาก็ไม่หิวเท่าไหร่ แต่ถ้าหม่ามี๊ถามแบบนี้แสดงว่าจะต้องพาเขาไปกินข้าวแน่เลย “หิวครับ”

“ว่าแต่ที่บ้านหนูทำกับข้าวได้ไหม”

“ได้ครับ” ได้ไม่ได้ไม่รู้ ตอบได้ไว้ก่อน เพราะเขาไม่อยากจะแยกกับหม่ามี๊เลย อย่างน้อยก็ขอให้เขาได้อยู่กับเธอให้นานที่สุดก็พอ

“งั้นหนูอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม เดี๋ยวฉันทำให้”

“อะไรก็ได้ครับที่หม่ามี๊ทำ”

“ถ้าอย่างนั้นเราไปซื้อวัตถุดิบกันดีกว่า จะได้รีบกลับบ้านหนูกัน”

“ครับ”

หลังจากที่ทั้งคู่เดินซื้อวัตถุดิบทำอาหารกันเรียบร้อยแล้ว ยี่หวาก็ขับรถมายังบ้านพิทวัสชญวงศ์ ซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยของเด็กน้อยคนนี้ เมื่อจอดรถเสร็จขณะที่ยี่หวากำลังจะเดินไปอุ้มตุ๊กตาข้างหลังเบาะ ก็ถูกเรนจิที่วิ่งลงจากรถมาดักหน้าและดึงเสื้อเธอไว้ก่อน

ยี่หวาเมื่อเห็นท่าทีของเรนจิก็รู้ได้ทันทีว่าเขาต้องการอะไร จึงก้มลงไปอุ้มตัวเด็กน้อยขึ้นมาไว้ในอ้อมกอด ไม่รู้ว่าทำไมเธอรู้สึกคุ้นเคยได้ถึงขนาดนี้

รวมถึงตัวเรนจิเองที่ไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากให้ผู้หญิงคนนี้อุ้ม นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าการโดนอุ้มมันสบายขนาดนี้

“คุณชายน้อย!” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนขึ้น พอยี่หวาหันไปก็พบกับหญิงสาวสูงวัยที่อยู่ในชุดแม่บ้าน กำลังวิ่งมาทางนี้

“สวัสดีค่ะ” ยี่หวาหันไปกล่าวทักทาย ทั้งที่เด็กน้อยก็ยังคงกอดคอเธออยู่ “ขอโทษนะคะ ช่วยขนตุ๊กตากับของข้างหลังรถไปไว้ที่ห้องคุณชายน้อยให้หน่อยได้ไหมคะ”

“ได้ค่ะ พวกแก! มาช่วยหน่อย” หญิงสาวหันไปเรียกคนที่อยู่แถวนั้นมาช่วยอีกแรง เพราะของที่ยี่หวาซื้อกับเรนจิวันนี้ไม่ใช่น้อยๆ เลย ทั้งเสื้อผ้ารองเท้ากระเป๋าเต็มไปหมด

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอต้องซื้อของให้เด็กที่เพิ่งรู้จักกันไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ด้วย เธอรู้แค่ว่าเธออยากซื้อให้ อยากให้เด็กคนนี้ได้ใส่เสื้อที่เธอเป็นคนเลือก เพราะชุดที่เด็กน้อยใส่อยู่ตอนนี้ ดูเหมือนจะโตเกินวัยไปหน่อย ไม่สมกับเป็นเด็กเลย

“ขอบคุณค่ะ” จากนั้นยี่หวาก็อุ้มเด็กน้อยด้วยแขนข้างเดียว และก้มลงไปหยิบถุงวัตถุดิบอาหารที่เพิ่งซื้อมาถือไว้อีกข้าง ทั้งที่ตัวเด็กคนนี้ก็ไม่ได้เบาเท่าไหร่ แต่ยี่หวากลับอุ้มได้อย่างสบาย

“เรนหลานย่า! กลับมาแล้วเหรอ…” เสียงคุณหญิงพิชญ์สิณีต้องถูกกลืนกลับไป เมื่อเห็นว่าหลานสุดที่รักของเธอกำลังถูกผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่งอุ้มอยู่

บ้าไปแล้ว!?!

ปกติเด็กคนนี้ไม่ชอบให้ใครอุ้ม ขนาดเธอกับสามียังอุ้มได้แค่ไม่กี่วินาทีเอง ส่วนพ่อของเขาก็ได้อุ้มนานขึ้นมาหน่อยแต่ก็ไม่เคยเกินห้านาที แต่ที่แน่ๆ แม่แท้ๆ ของเขากลับไม่เคยได้อุ้มเลย แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใครเจ้าเด็กน้อยถึงยอมให้อุ้มได้นานขนาดนี้ แถมดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่ยอมลง กอดคอเธอคนนั้นไว้แน่นอีก

“สวัสดีค่ะ” ยี่หวาเอ่ยทักทายผู้หญิงตรงหน้าอย่างนอบน้อม

พิชญ์สิณีที่เห็นหญิงสาวถึงกับต้องตะลึงในความงามของเธอ เพราะแบบนี้เจ้าเรนเลยดูชอบผู้หญิงคนนี้สินะ “ไหว้พระเถอะจ้ะ หนักไหม…มาเดี๋ยวฉันอุ้มเอง” พิชญ์สิณีกำลังจะเข้าไปอุ้มเรนจิแทน แต่กลับกลายเป็นว่าเจ้าตัวน้อยกอดคอยี่หวาแน่นกว่าเดิมเสียอีก

“เอ่อ…ไม่เป็นไรค่ะ หนูอุ้มไหว พอดีว่าหนูขอยืมครัวหน่อยได้ไหมคะ หนูจะทำอาหารให้เรนทาน”

“เรนจะกินเหรอ…”