ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 97

หลังจากที่ยี่หวาคุยกับโจเซฟที่ร้านอาหารวันนั้นก็ผ่านมาสองวันแล้ว ซึ่งตอนนี้เธอก็ยังคงไม่ฟื้นขึ้นมา ทำให้วายุและเรนจิแทบจะกลายเป็นศพเดินได้อยู่แล้ว เพราะตั้งแต่เย็นวันที่พวกเขากลับมาบ้านแล้วไม่เจอยี่หวา สองพ่อลูกก็นั่งรอเธอจนเช้า แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าอีกฝ่ายจะกลับมา จนเรนจิไม่ยอมไปเรียน ส่วนวายุก็ไม่ยอมไปทำงาน รวมถึงพีรพัฒน์กับเดวิลด้วยที่ขอยกเลิกงานทุกอย่าง ตอนนี้ทุกคนต่างก็มารวมตัวกันที่บ้านวายุ

“ผมกู้ไฟล์กล้องวงจรปิดที่ถูกลบไปได้แล้ว พบว่ายี่หวาถูกผู้ชายคนหนึ่งอุ้มไป แต่ผมมองหน้าผู้ชายอีกคนไม่ชัด” ธาราธรหันไปพูดกับวายุที่ตอนนี้รอบตัวมีแต่รังสีอำมหิต พร้อมฆ่าผู้ชายคนนั้น

“น้องผมไม่รู้จักกับผู้ชายคนไหนนอกจากพวกคุณ” พีรพัฒน์ที่เห็นภาพในจอก็มีสีหน้าร้อนรน

“ดูแล้วน่าจะเป็นคนที่มีอิทธิพลเลยทีเดียว เพราะถึงขนาดลบไฟล์กล้องวงจรปิดได้แบบนี้ แถมไม่ใช่แค่ตัวเดียวแต่เล่นลบถนนทั้งสาย” เดวิลพูดขึ้นขณะที่สายตาก็จ้องไปที่โน้ตบุ๊ก

“หม่ามี๊ปลอดภัยใช่ไหม…” เรนจิหันไปถามวายุด้วยเสียงสั่นๆ เพราะเขาพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้ร้องไห้ต่อหน้าคนพวกนี้

“เธอต้องปลอดภัย” วายุพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น และเอื้อมมือไปหยิบโน้ตบุ๊กของธาราธรแล้วจัดการหาประวัติคนที่เขาสงสัย

‘โจเซฟ’

ยี่หวาลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียงที่ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่โรงพยาบาล แถมพอมองไปรอบๆ ก็รู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก แต่แล้วภาพความทรงจำเมื่อครู่ก็ค่อยๆ แล่นเข้ามาในหัว จนในที่สุดเธอก็รู้ว่าที่นี่คือบ้านของโจเซฟ แล้วนี่ก็เป็นห้องที่เธอเคยอยู่ด้วย

“คุณตื่นแล้วเหรอ”

เสียงดังจากคนด้านข้างทำให้ยี่หวาหันไปมอง ก็พบว่าโจเซฟกำลังนั่งมองหน้าเธออยู่ “ทำไมคุณไม่พาฉันไปส่งโรงพยาบาล” เพราะเธอจำได้ว่าก่อนที่จะหมดสติเธอปวดหัวมาก

“ยุ่งยาก ผมบอกแล้วไงว่าผมมีเพื่อนเป็นหมอ ว่าแต่คุณเป็นยังไงบ้าง ปวดหัวอยู่ไหม โอเคขึ้นแล้วใช่ไหม” ฟังจากน้ำเสียงก็รู้ว่าเขาเป็นห่วงเธอมาก

“โอเคขึ้นแล้ว ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้อีกครั้ง”

โจเซฟชะงักเล็กน้อย “อีกครั้ง?”

“ฉันจำเรื่องของคุณได้แล้ว”

สิ้นเสียงยี่หวาโจเซฟก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วคว้าแขนเธอดึงเข้ามากอด “คุณจำผมได้แล้วใช่ไหม ผมดีใจจริงๆ ที่คุณจำผมได้ รู้ไหมว่าผมรอคุณมาตลอดห้าปีเลยนะ”

“คุณปล่อยฉันก่อน ฉันหายใจไม่ออก” ยี่หวาใช้มือดันตัวโจเซฟออก

โจเซฟผละออกจากยี่หวาแล้วมานั่งที่เก้าอี้ตามเดิม “ขอโทษ ผมดีใจมากไปหน่อย ในเมื่อคุณจำได้แล้วผมขอทวงสัญญาตอนนั้นเลยได้ไหม”

“สัญญา?”

‘ถ้าอย่างนั้นผมจะรอ รอกว่าความทรงจำคุณจะกลับมา คุณให้โอกาสผมได้ไหม’

‘ถ้าเกิดว่าความทรงจำฉันกลับมาแล้วฉันรู้สึกดีกับคุณ ฉันจะรับรักคุณค่ะ’

อ่า…สัญญานั้นสินะ

“ขอโทษด้วยนะคะ ฉันไม่สามารถรับรักคุณได้ค่ะ เพราะถึงแม้ว่าฉันจะจำได้แล้ว แต่ฉันก็ไม่ได้รู้สึกดีกับคุณอยู่ดี”

“แล้วตอนนี้คุณมีแฟนยัง”

“ไม่มีแล้วยังไง มีแล้วยังไง” เพราะเธอไม่เข้าใจคำถามของเขาเลยสักนิดว่าต้องการจะสื่อถึงอะไรกันแน่ เพราะเธอก็บอกไปแล้วว่าไม่ชอบเขา

“ถ้าคุณไม่มีแฟนผมก็จะได้จีบ แต่ถ้าคุณมีแฟนแล้วผมก็จะได้แย่ง”

“ไม่คิดว่าคุณจะเป็นคนแบบนี้”

แต่ยังไม่ทันที่ยี่หวาจะได้ถามอะไร ร่างกายของเธอก็ถูกดึงเข้าไปกอด แถมยังแน่นมาก รู้สึกว่าร่างกายของเขาจะสั่นด้วย นี่เขาเป็นห่วงเธอขนาดนี้เลยเหรอ

“ดีที่เธอไม่เป็นอะไร ดีที่เธอปลอดภัย”

“ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงค่ะ”

“จะยืนกอดกันอีกนานไหม คนเห็นก็เจ็บเป็นนะ” เสียงโจเซฟดังขึ้นทำให้วายุเงยหน้าขึ้นไปมองด้วยแววตาอาฆาต “นี่แฟนที่เธอพูดถึงเหรอ”

ยี่หวาผละออกจากวายุก่อนจะคว้ามือเขามาจับ “ใช่ เพราะงั้นคุณก็ตัดใจจากฉันเถอะ ฉันไม่สามารถรับรักคุณได้”

“รับรัก?” น้ำเสียงวายุเย็นเยียบเข้าไปถึงกระดูก

“คือคนคนนี้เขาบอกว่าจะแย่งฉันไปจากคุณค่ะ” ยี่หวาชี้ไปที่โจเซฟพร้อมกับเอ่ยฟ้องวายุไปด้วย

วายุนิ่งเงียบไม่พูด แต่สายตาของเขาก็คมพอที่จะฆ่าคนตรงหน้าทิ้งได้เลยทีเดียว ส่วนโจเซฟที่เห็นสายตาคนตรงหน้าก็รู้ได้ทันทีว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนที่เขาจะสามารถต่อกรด้วยได้จริงๆ

“คุณเป็นใคร” วายุถามคนตรงหน้าด้วยเสียงราบเรียบ แต่มันก็ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกหนาวไปถึงกระดูก

“ผม…โจเซฟ แล้วคุณเป็นใคร”

“ผมภูวิศ”

โจเซฟที่ได้ยินก็นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ “ภูวิศ พิทวัสชญวงศ์?”

“รู้สึกเป็นเกียรติที่คุณรู้จักผม”

บ้าไปแล้ว!!! คนตรงหน้าเขาคือ ประธานบริษัทพิชญไพศาลกรุ๊ปที่คนส่วนน้อยมากจะเจอเขาตัวจริง แถมเขายังเป็นแฟนกับเธออีกอย่างนั้นเหรอ…