ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 144

“คุณอา?” เซิ่งอันหรานตกตะลึง จู่ๆ ก็อดกลั้นหัวเราะไว้ไม่ได้ เธอหัวเราะออกมาเสียงดัง

เด็กสาวดูแล้วอายุอย่างมากก็แค่สิบสองหรือสิบสามปีเท่านั้น เธอมีศักดิ์แก่กว่าอวี้หนานเฉิงถึงหนึ่งรุ่นเชียวหรือ มันยากที่จะจินตนาการว่าอวี้หนานเฉิงจะเป็นอย่างไร เมื่อเขาต้องเธอเรียกว่าคุณอา

เซิ่งอันหรานแอบมองอวี้หนานเฉิง ใบหน้าของเขาดูไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นเธอจึงกลั้นหัวเราะและเดินลงบันไดไปพร้อมกับเขา

“ลุงโจว นั่นมันก็แค่ศักดิ์ที่เอาไว้นับถือกัน และผมก็ไม่เคยเรียกเธอว่าคุณอามาก่อน”

ใครจะรู้ว่าพ่อบ้านไม่รู้จริงๆหรือว่าจงใจ เขาส่ายหน้าปฏิเสธตรงๆ “ยังไงก็ต้องเรียก แม้ว่าคุณอีอีจะเป็นบุตรสาวบุญธรรม แต่เธอก็เข้าสู่แผนภูมิลำดับวงศ์ตระกูลแล้ว ทุกๆปีที่ถึงงานครบรอบวันเกิดของคุณอีอี หรือการรวบญาติในวันตรุษจีน ถึงเวลานั้นยังไงก็จะต้องเรียก ”

อวี้หนานเฉิงชำเลืองมองพ่อบ้านอย่างเย็นชา “ลุงโจว อายุมากขึ้นคำพูดก็มากขึ้นตามอายุสินะ ผมคิดว่าถึงเวลาที่คุณจะต้องเกษียณและกลับบ้านไปดูแลตัวเองแล้ว”

เซิ่งอันหราน ก้มศีรษะลงพร้อมกับกลั้นหัวเราะ

พ่อบ้านปิดปากของเขาทันที และเปิดประเด็นอื่นด้วยรอยยิ้ม

“ตรงนี้มีพื้นต่างระดับ อย่าลืมยกเท้าขึ้นด้วย คุณชายน้อย คุณหนูระวังด้วย ”

บ้านเก่าแก่ของตระกูลอวี้ เป็นสถานที่ที่ได้รับการคุ้มครองของเมืองจินหลิง เป็นบ้านลึกแบบเก่า หลังจากเดินผ่านทางเดินที่คดเคี้ยว และเดินผ่านประตูบ้านหลายบาน ต้องใช้เวลาเดินสักพัก จึงจะเข้ามาถึงยังที่รับประทานอาหาร

ถึงแม้ว่าผมของชายชราจะขาวโพลนหมดหัวแล้ว แต่ร่างกายของเขาก็ยังดูแข็งแรงมาก เขายืนตัวตรง

“ท่านประธานใหญ่” เซิ่งอันหราน ทักทายด้วยความเคารพ

“เธอไม่จำเป็นต้องเกรงใจขนาดนั้นก็ได้ นี่ไม่ใช่ที่ทำงาน ยิ่งไปกว่านั้น ฉันเกษียณแล้ว อย่าเรียกท่านประธานใหญ่เลย เธอเรียกเหมือนกันกับหนานเฉิงเถอะ เรียกฉันว่าคุณปู่ ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้น "

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซิ่งอันหรานก็หน้าแดง เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะร้องเรียกออกไปว่า “คุณปู่”

ชายชราพอใจเป็นอย่างมาก จากนั้นเขาก็หันไปมองที่เซิ่งเสี่ยวซิง และอวี้จิ่งซีด้วยรอยยิ้ม

“มานี่สิ ซิงซิงน้อย จิ่งซี มานั่งตรงนี้กับคุณทวด

เซิ่งเสี่ยวซิงไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นคนนอก เธอจับมือของชายชราและจูบไปที่แก้มของเขา "คุณทวด หนูอยากทานไอศกรีมทอดนั่นอีก"

" ได้สิ ในครัวกำลังเตรียมไว้รอหนูอยู่ อีกสักครู่ก็คงจะยกมาแล้ว”

เมื่อเห็นครอบครัวปรองดอง คุณทวด หลานๆ เหลนๆมีความสุข เซิ่งอันหรานจึงเกิดความสงสัยเล็กน้อย "เสี่ยวซิงซิงไปสนิทกับท่านตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ?"

ชายชราผงะไปครู่หนึ่ง ราวกับว่าสมองของเขาถูกช็อต

พ่อบ้านรีบตอบกลับไปว่า “หลังจากที่เจอเธอในโรงพยาบาลก่อนหน้านี้ นายท่านก็รู้สึกชอบคุณหนูซิงซิงมาตลอด นายท่านยังได้ยินมาว่าคุณชายน้อยสนิทกับเธอมากๆ ดังนั้นจึงแลกเบอร์โทรศัพท์ของกันและกันไว้ ในบางครั้งก็จะโทรถามคุณหนูซิงซิง เกี่ยวกับเรื่องคุณชายน้อยตอนที่เขาอยู่โรงเรียน ”

“เป็นแบบนี้นี่เอง ” เซิ่งอันหรานไม่มีอะไรที่รู้สึกสงสัยแล้ว “ก็ใช่ จิ่งซีตัวแค่นี้ แถมยังไปโรงรียนเป็นครั้งแรก เขาต้องอยู่ในโรงเรียนคนเดียว ถ้าท่านจะกังวลมันก็เป็นเรื่องปกติ ”

แววตาของอวี้หนานเฉิงดูซับซ้อน เขาจ้องไปที่ชายชราเป็นเวลานาน

ชายชราที่นั่งเงียบ พอได้สบสายตาคู่นั้นของอวี้หนานเฉิง เขาก็แสร้งทำเป็นไอแห้งขึ้นมาในทันที เพื่อหลบเลี่ยงสายตาของอวี้หนานเฉิง

เบาะแสที่ถูกจับได้ บอกอวี้หนานเฉิงว่ามันจะต้องมีความลับอะไรบางอย่าง ระหว่างเจ้าตัวเล็กสองคนและคุณปู่ คุณปู่กับซิงซิงน้อยดูคุ้นเคยกันมาก ดูไม่เหมือนกับคนที่เคยเจอกันมาก่อนเพียงแค่ครั้งเดียว

“คุณปู่ เรื่องไอศกรีมทอด ก็คุยผ่านโทรศัพท์ด้วยหรือเปล่า？” เขาถามขึ้นอย่างไม่มีความเกรงใจ

ชายชราติดขัดอีกครั้ง เขาเหลือบมองไปที่พ่อบ้าน แต่คราวนี้พ่อบ้านก็ไม่รู้ว่าจะใช้มุกอะไร