ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 156

ตอนอวี้หนานเฉิงว่า‘ไม่ใช่คนสำคัญอะไร’ ในใจของเซิ่งอันหรานบีบแน่นตามไปด้วยแปลกๆ จู่ๆ เธอนึกถึงเมื่อหลายเดือนก่อน เธอก็เคยเป็นคนที่ไม่สำคัญอะไรในใจอวี้หนานเฉิง

แต่เมื่อ 6ปีก่อน อวี้จิ่งซีสำหรับอวี้หนานเฉิง ก็เคยเป็นคนหนึ่งที่ไม่สำคัญอะไร

เหมือนมีไอเย็นเล็กๆ คาอยู่ในหัวใจของเซิ่งอันหราน ค่อยๆ เข้าไปถึงไขกระดูก

ตอนเช้าวันถัดไป เซิ่งอันหรานเพิ่งถึงหน้าประตูโรงแรม ก็ถูกพนักงานหน้าฟร้อนเรียกไว้

"ผู้จัดการเซิ่ง มีคนมาหา"

เพิ่งสิ้นเสียงหน้าฟร้อน เซิ่งอันหรานก็เห็นร่างที่คุ้นเคยหนึ่งทางโซนพักผ่อนในล็อบบี้ รีบพยักหน้าขอบคุณให้หน้าฟร้อน และเดินย้อนกลับไป

คนที่มาคือลุงโจวพ่อบ้านคนสนิทของคุณท่านตระกูลอวี้ สวมชุดสูทหลังตรง แม้ว่าอายุ 60 กว่าปีแล้ว ลักษณะยังดูดีเหมือนเดิม เหมือนคุณท่าน

"ลุงโจวมาได้ยังไง?"

เห็นเซิ่งอันหราน เหล่าโจวยิ้มออกมา

"ไม่มีอะไร ข้อมูลที่คุณนายน้อยต้องการผมเอามาแล้ว" ลุงโจวยื่นซองน้ำตาลในมือออกไป กดเสียงต่ำ"คือว่าช่วงเวลาก่อนหลังนั้นพี่เลี้ยงลาออกไม่น้อย คิดอยากหาคนน่าสงสัยออกมา คิดว่าคงต้องลงแรงไม่น้อย"

"ไม่เป็นไร มีทิศทางก็พอ" เซิ่งอันหรานรีบรับมา "ลุงโจวไปนั่งที่ห้องทำงานฉันเถอะ ฉัน……"

"อย่าเลย คุณท่านให้ผมส่งของให้คุณ ส่งเสร็จผมก็กลับ"

พูดคำนี้จบ เหล่าโจวปัดรอยยับบนเสื้อสูท ออกจากโรงแรมไป

ตอนเซิ่งอันหรานจับซองน้ำตาลเตรียมไปลิฟต์ เหวินเหวินพนักงานหน้าฟร้อนยื่นออกมาครึ่งตัว เรียกเธอไว้ด้วยใบหน้าสงสัย

"ผู้จัดการเซิ่ง นั่นเป็นพ่อบ้านเก่าแก่ของตระกูลอวี้ใช่ไหม เขามาหาคุณทำอะไร?"

"ส่งของนิดหน่อย"

เซิ่งอันหรานยกซองในมือ พูดห้วนๆ ใส่เหวินเหวิน "ตั้งใจทำงาน ป้ายหน้าอกจัดให้เรียบร้อย"

"อ้อ ค่ะ" เหวินเหวินยืดตัวตรงทันที ก้มหน้าจัดป้ายที่หน้าอก ตอนเงยหน้าอีกครั้ง เซิ่งอันหรานเดินไปถึงหน้าลิฟต์ที่อยู่ไกลๆ แล้ว

"โง่หรือเปล่า ถามคำถามอะไรของเธอ" สาวๆ ที่อยู่ข้างๆ พูดแซว

"เมื่อกี้ฉันแอบได้ยิน พ่อบ้านตระกูลอวี้เรียกผู้จัดการเซิ่งว่าคุณนายน้อยด้วย ฉันว่าผู้จัดการเซิ่งกับประธานอวี้จดทะเบียนกันแล้วแน่ๆ"

"ใช่ ฉันว่าอีกไม่นาน โรงแรมพวกเราต้องมีเรื่องมงคลใหญ่แน่นอน"

“……”

ห้องทำงาน เซิ่งอันหรานโทรเรียกเทียนเอินมา

"นี่เป็นข้อมูลที่ลุงโจวมาให้เมื่อกี้ ต้นฉบับฉันเก็บไว้ นี่เป็นสำเนา นายดูยังขาดอะไรไหม?"

"ไม่แล้ว"เทียนเอินเปิดไปสองหน้า พูดสีหน้าจริงจัง

"อีกเดี๋ยวผมกลับห้องจัดข้อมูลพวกนี้ก่อน ดูว่าบ้านเกิดพี่เลี้ยงพวกนี้อยู่ที่ไหนกันบ้าง แล้วตรวจสอบเลขบัญชีธนาคารพวกเขา หากคาดไม่ผิดล่ะก็ 3วันให้หลังผมก็ออกเดินทางได้ ตรงไปหาคนถึงที่"

"ดี"เซิ่งอันหรานยังไม่ค่อยวางใจ กำชับว่า "นายมีปัญหาเรียกฉันได้ตลอดเวลา"

"วางใจเถอะ หาคนเท่านั้น แค่เสียเวลา เหมาะกับคนอย่างผมที่เป็นคนว่าง"เทียนเอินเอียงหน้า ดวงตาบริสุทธิ์และไร้เดียงสา

"งั้นก็รบกวนนายแล้ว" เซิ่งอันหรานยิ้ม นึกถึงเมื่อเช้าก่อนออกบ้านถานซูจิ้งส่งวีแชตให้เธอ"จริงด้วย คืนนี้ไปบ้านฉันกินหม้อไฟด้วยกัน เรื่องถ่ายวิดีโอครั้งก่อนของโรงแรมยังไม่มีโอกาสได้ขอบคุณนายเลย"

เทียนเอินลังเลหลายวินาที "อวี้หนานเฉิงก็ไปด้วย?"

"ยังไม่ได้บอกเขา ไม่รู้เขาว่างหรือเปล่า"

"ตกลง ผมไป"

เทียนเอินพยักหน้ารับง่ายๆ ยกข้อมูลในมือ "ผมไปทำงานก่อน"

"ได้ ลำบากแล้ว"

มองเทียนเอินออกไป จู่ๆ เซิ่งอันหรานรู้สึกแบบชื่นใจ เหมือนลูกตัวเองโตแล้ว ช่วยงานตัวเองได้แล้วอย่างนั้น

——

"ประธานเกา นี่เป็นแบบใหม่ที่สุดในร้านเรา ดีไซเนอร์ชื่อดังเป็นคนออกแบบ"

ในร้านจิวเวลรี่ ผู้จัดการสาวแนะนำกล่องที่ใส่แหวนเพชรด้วยตัวเอง ยิ้มจนเห็นฟัน

เกาจ้านกวาดตามองแหวนเพชรแถวหนึ่งตรงหน้า มองจนปวดตา หันกลับไปถาม "พี่ว่าไง?"

อวี้หนานเฉิงที่นั่งอยู่ข้างๆ กำลังดื่มชาอยู่อย่างเอื่อยเฉื่อย ได้ยินหน้าก็ไม่ยก "ธรรมดา"

"ใช่ไหมล่ะ!"เกาจ้านขมวดคิ้วขึ้นทันที พูดอย่างไม่สบอารมณ์

"นอกจากต่างกันที่ขนาดใหญ่เล็ก หน้าตาไม่มีอะไรต่างกันมาก คุณว่าพวกนี้ออกแบบกันยังไง ใช้แบบเดิมๆ มาหลอกใคร?"

ผู้จัดการเช็ดเหงื่อ พยายามอธิบายว่า

"ประธานเกา หากคุณมีเวลา สามารถสั่งทำได้ แต่คุณไม่ใช่อยากจะซื้อของสำเร็จรูปเหรอคะ? ของสำเร็จรูปส่วนใหญ่ต่างมีแบบแผน นอกจากขนาดใหญ่เล็กของเพชร ไม่ค่อยมีรูปแบบอะไรมาก"

"พอแล้ว"เกาจ้านโบกมืออย่างหงุดหงิด มองอวี้หนานเฉิงแวบหนึ่ง "พี่เฉิง ไม่ใช่ผมว่าพี่ ที่นี่พี่เองยังรู้สึกธรรมดายังให้ผมมา

พี่ไม่รู้ว่าซูจิ้งเป็นคนเรื่องมากขนาดไหน คิดว่าเหมือนเซิ่งอันหรานของพี่ที่คุยกันง่ายเหรอ? แหวนเพชรหากเลือกไม่ดี

ขอแต่งงานก็ไม่มีลุ้น"

"นายเลือกได้ดีก็อาจจะไม่มีลุ้น" อวี้หนานเฉิงมองเขาอย่างเฉยชา "เรื่องขอแต่งงาน ฉันเตือนนายสุขุมก่อนช่วงเวลาหนึ่ง ไม่งั้นอาจได้ผลตรงข้าม"

"พี่นึกว่าผมล้อเล่นเหรอ? ลูกผู้ชายกับเรื่องแบบนี้ไม่เคยพูดอย่างไม่ได้ไตร่ตรอง"เกาจ้านทำหน้าสาบานอย่างจริงใจ "ผมพูดแล้วจะแต่งงานกับเธอ ก็คือแต่ง"

อวี้หนานเฉิงขี้เกียจจะเสียเวลาพูดเรื่องนี้กับเขาอีก กวาดตามองแหวนเพชรตรงหน้า อธิบายว่า

"ร้านนี้เดิมไม่ใช่ร้านเชี่ยวชาญเรื่องทำของสำเร็จรูป ฉันเตือนนายรอช่วงเวลาหนึ่ง ด้านหนึ่งคือให้นายใจเย็นๆ อีกด้านหนึ่งสั่งทำแหวนเพชรต้องใช้เวลา เลือกเพชรมาก่อนหนึ่งเม็ด"

อวี้หนานเฉิงพูดอยู่ ก็มองผู้จัดการร้านแวบหนึ่ง

ผู้จัดการร้านเข้าใจทันที เรียกพนักงานไปเอาเพชรเป็นเม็ดจากตู้นิรภัย

"จะทันเหรอ?"เกาจ้านทำหน้าสงสัย

อวี้หนานเฉิงวางแก้วชาลง เตือนว่า"ฉันรู้สึกว่า ตอนนี้นายควรห่วงถานซูจิ้งที่ไม่มีความคิดจะแต่งงานกับนาย อย่าลืมล่ะ หลังจากพวกนายเลิกกันครั้งก่อน ถึงตอนนี้ยังไม่คืนดี"

"นั่นเป็นเพราะเธอคิดว่าผมเล่นๆ กับเธอ ดังนั้นเลยไม่ได้จริงจังกับผม"เกาจ้านทำหน้าจริงจัง "ครั้งนี้ผมซื้อแหวนเพชรแล้ว ดูเธอจะพูดอะไรอีก"

ดูท่าทางเกาจ้านมั่นใจอย่างนั้น นัยน์ตาอวี้หนานเฉิงประกายความกังวลออกมา

ตั้งแต่เด็กเกาจ้านติดนิสัยเอ้อระเหยลอยชาย เริ่มตั้งแต่อายุ 15ปีก็เที่ยวไนต์คลับเล็กใหญ่ในเมืองจินหลิงหมดแล้ว สาวๆ รอบตัวนับไม่ถ้วน ถึงแม้ตอนนี้มีผู้หญิงแปลกมาพาลูกมาบอกเขาว่าเป็นของเขาถึงบ้าน ก็ไม่แปลกอะไร

คนอย่างนี้ บนความรักเล่นไปเรื่อยจนชิน จริงจังขึ้นมากลับไม่มีใครเชื่อ

ตอนนี้หากเป็นผู้หญิงคนไหนที่มีความคิดจะใช้ชีวิตอย่างมั่นคง เป็นไปไม่ได้ที่จะแต่งกับเขา ไม่ต้องพูดถึงถานซูจิ้งที่มีนิสัยยอมหักไม่ยอมงอ เกรงว่าแค่ซื้อแหวนเพชรก็ไม่สามารถเอาอยู่ได้

เกาจ้านครั้งนี้ เกรงว่าต้องล้มหกคะเมนตีลังกาลงมาแล้ว

กำลังคิดอยู่ ผู้จัดการร้านหยิบเพชรเป็นเม็ดออกมา บนผ้าสีดำ มีเพชรขนาดเล็กใหญ่ต่างกันอยู่ ตัดได้ประณีต ภายใต้แสงไฟส่องประกายแสงระยิบระยับ