ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 167

หลังจากที่เครื่องบินลงจอด เซิ่งอันหรานหยิบโทรศัพท์มองเห็นสายที่ไม่ได้ หลังจากที่กวาดสายตามอง ก็โทรศัพท์หาเสี่ยวจัง

“พี่ คุณกลับมาแล้ว!”เพิ่งจะรับสาย ในสายโทรศัพท์ก็มีเสียงเสี่ยวจังดังเอะอะโวยวายเข้ามา

รอให้เขาส่งเสียงเอะอะโวยวายเสร็จแล้ว เซิ่งอันหรานจึงถาม

“สามารถตรวจสอบหมายเลขโทรศัพท์ของวิเวียนSg Tourism groupเขตภูมิภาคจีนตะวันออกได้ไหม?”

เพราะว่าหลินมั่นหันครั้งแรกที่มาตรวจสอบและแสดงอำนาจกับเธอ หลังจากนั้นสองสามวันที่เธอไม่ได้เป็นเพื่อนตรวจสอบ ดังนั้นจึงไม่มีวิธีติดต่อกับวิเวียน

“วิเวียน?”น้ำเสียงของเสี่ยวจังแปลกใจเล็กน้อย ชะงักไปจึงตอบกลับมา“ธุรการน่าจะมี ผมไปดูให้”

รถแท็กซี่เพิ่งลงจากทางด่วนสนามบิน ข้อความของเสี่ยวจังก็ส่งมาแล้ว

เปรียบเทียบกับหมายเลขโทรศัพท์ เซิ่งอันหรานสายตาแน่วแน่ ปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้วหลับตาพักร่างกาย ไม่ได้คิดที่จะสนใจสายโทรศัพท์ที่ไม่ได้รับ

สายโทรศัพท์คือหลินมั่นหันโทรมา ส่วนเพราะว่าอะไร ก็เป็นที่กระจ่างชัดแจ้ง

และเธอเชื่อว่าหลินมั่นหันยังต้องโทรศัพท์มาอีกแน่นอน

เวลาที่ถึงคอนโดก็เป็นช่วงบ่ายแล้ว เซิ่งอันหรานอาบน้ำ อารมณ์ดี ฮัมเพลงและทำความสะอาดบ้าน วันหยุดสุดสัปดาห์เตรียมจะนำเด็กสองคนรับมาพักอยู่ที่บ้านสองวัน

ห้องยังทำความสะอาดไม่เสร็จ สายโทรศัพท์ของหลินมั่นหันก็โทรเข้ามา

“สวัสดีค่ะ ใครคะ?”หลังจากที่รับสายโทรศัพท์ เซิ่งอันหรานรู้แล้วยังแกล้งถาม

“ ฉันเอง วิเวียน”

เสียงเย็นชาในสายโทรศัพท์นั้น ไม่เหมือนอยู่บนโต๊ะเหล้าในวันนั้น

เซิ่งอันหรานไม่สะทกสะท้าน“มีธุระไหม?”

“ว่างไหม?ฉันอยากพูดกับเธอ”

“ถ้าฉันจำไม่ผิด ความร่วมมือระหว่างSg Tourism group เขตภูมิภาคจีนตะวันออกกับโรงแรมเซิ่งถัง คนรับผิดชอบไม่ใช่ฉัน เธอมาหาฉันคงจะหาผิดคนแล้ว”

“ฉันมาหาเธอไม่ใช่เรื่องความร่วมมือ เป็นเรื่องส่วนตัว”

“เธอมีเรื่องส่วนตัวอะไรกับฉัน?”

“เซิ่งอันหราน”

น้ำเสียงของวิเวียนไม่อดทน เหมือนกำลังระงับความโกรธอยู่“เธออย่ารู้แล้วยังแกล้งถาม เธอคิดว่าเธอหลบหน้าฉัน ก็สามารถจะอยู่ข้างกายพี่หนานเฉิงอย่างมั่นคงปลอดภัยเหรอ?”

เวลาที่ได้ยินคำนี้ เซิ่งอันหรานแทบจะอยากหัวเราะออกมา

เดิมทีคิดว่าเธออยู่ในตำแหน่งที่สูง เพียงแค่ยั่วยุตามอำเภอใจ เธอก็ร้อนใจจนกลายเป็นแบบนี้ อวี้หนานเฉิงพูดไม่ผิด เธอเป็นแค่คุณหนูใหญ่ที่ถือหางให้ท้ายยังอ่อนต่อโลกเท่านั้นเอง

สถานที่นัดคือร้านกาแฟแห่งหนึ่ง เป็นเวลาอาหารว่างช่วงบ่ายสาม แต่คนในร้านไม่เยอะเท่าพนักงานเสิร์ฟ หลังจากที่เซิ่งอันหรานเหลือบมองเมนู ก็เข้าใจถึงสาเหตุที่ธุรกิจย่ำแย่ทันที

กาแฟอเมริกันหนึ่งแก้วที่ถูกที่สุดคือหนึ่งพันหกร้อยเก้าสิบเก้า

“ไม่ต้องเกรงใจ ฉันจ่ายเอง”

เสียงของหลินมั่นหันดังเข้ามา

“เงินแค่นี้ฉันก็มี”เซิ่งอันหรานปิดเมนูอาหาร ยิ้มให้พนักงาน

“น้ำเปล่าให้ฉันหนึ่งแก้ว ขอบคุณ”

หลินมั่นหันเลิกคิ้วขึ้น สายตามีความประหลาดใจ

พนักงานมองไปทางหลินมั่นหันด้วยความลังเล

“น้ำเปล่าให้ฉันหนึ่งแก้ว”หลินมั่นหันพูดอย่างอารมณ์ไม่ดี สีหน้าอึดอัด

คิดว่าเซิ่งอันหรานดื่มน้ำเปล่าที่นี่ฟรีทำให้เธอขายหน้า

เซิ่งอันหรานไม่สะทกสะท้าน

“ฉันแค่คิดว่าเวลาที่ฉันกับเธอพูดคุยกันกาแฟคงมาไม่ทันเวลา”

“ไม่อยากจะเจอฉันขนาดนั้นเลย?”หลินมั่นหันมองเธอด้วยสายตาเย็นชา“ดังนั้นเธอรู้ความสัมพันธ์ของฉันกับหนานเฉิงไหม?”

“หนานเฉิงพูดกับฉันแล้ว เธอเป็นน้องสาวเขา”

“พูดกับเธอ?”หลินมั่นหันหัวเราะเยาะเย้ย“ดูเหมือนว่าฉันจะมองเธอสูงไป นึกไม่ถึงว่าเรื่องแบบนี้ถามจากปากคนอื่นก็เป็นความจริงแล้ว?”