ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 202

“อะไรนะ ?”

ดวงตาของเซิ่งอันหรานจ้องตรง ราวกับตกตะลึงอ้าปากค้าง นานกว่าเธอจะมีสติกลับมา

“คุณพูดจริงเหรอ ?”

ฉินปัวเหลือบมองเธอ

“ดูท่าทางคุณแล้ว ในตอนนั้นคุณไม่ได้อยู่ด้วยเหรอ ?”

เซิ่งอันหรานบีบกำปั้นแน่น ถานซูจิ้งยัยบ้านี่ หลอกฉันอีกแล้ว !

ไม่แปลกใจเลยก่อนหน้านี้ ถานซูจิ้งเอาแต่บอกว่ารุ่นพี่ของเธอคนนี้นิสัยไม่ค่อยดี และขอให้เธอมีจิตวิทยาที่ดี ? เดิมทีไม่ได้พูดคุยเรื่องความสัมพันธ์มาก่อนเลยทำให้มันออกมาเป็นแบบนี้

ถ้าไม่ใช่เพราะถานซูจิ้งที่ยังนอนไม่ได้สติอยู่ที่โรงพยาบาล เธอคงอยากจะโทรศัพท์ไปด่าเธอสักยกหนึ่งแล้ว

แต่ตอนนี้

“คุณฉิน ยังไงฉันก็มาแล้ว คุณลองใช้เวลาสักครู่พูดคุยกับฉันเรื่องความร่วมมือหน่อยได้ไหมคะ ไม่ว่าคุณต้องการอะไร พวกเราสามารถพูดกันได้”

ใบหน้าของเซิ่งอันหรานยิ้มแย้ม แต่ในใจกลับมีมีดแทงถานซูจิ้งอยู่เงียบๆ

“ไม่ล่ะ เมื่อครู่ผมก็พูดไปแล้ว ผมไม่ต้องการอะไร ผมพอใจกับชีวิตในตอนนี้ของผมแล้ว”

“ถ้าไม่เต็มใจพวกเราก็จะไม่บังคับ”

อวี้หนานเฉิงคว้ามือเซิ่งอันหราน บอกไม่ให้เธอพูด “คุณฉิน คุณจะรังเกียจไหมถ้าพวกเราจะเดินดูรอบๆคุณตรงนี้ ?”

“เชิญตามสบาย ไม่มีของล้ำค่าอะไร”

“ไม่เคยมาที่แบบนี้ เลยค่อนข้างแปลกใจ ขอเข้าไปในห้องได้ไหม ?”

ก่อนที่ฉินปัวจะได้สติ อวี้หนานเฉิงก็ก้าวเท้าเข้าไปในห้องแล้ว

“ใครให้คุณเข้ามาในห้องของผม”

ฉินปัวเดินตามเข้ามาอย่างโกรธจัด เก้าอี้ที่หักตรงประตูก็ถูกเขาเตะออกไป

อวี้หนานเฉิงเพียงเดินข้ามประตู และหยุดยืนอยู๋ตรงหน้าประตูห้องเท่านั้น แต่ฉินปัวกลับมาขวางหน้าเขาไว้ แล้วกางแขนสองข้างออกราวกับอินทรีดำ

เมื่อเห็นท่าทางแบบนี้ เซิ่งอันหรานก็ตกใจคิดว่าทั้งสองคนจะทะเลาะกันขึ้นมา เธอรีบขวางระหว่างทั้งสอง “ขอโทษนะคะคุณฉิน พวกเราไม่ได้ตั้งใจ ออกไปกันเถอะ.......”

ในความมืด แสงจากหางตาของเซิ่งอันหรานเหลือบไปเห็นของที่วางอยู่บนโต๊ะในห้องนอนอย่างรวดเร็ว

ตารางการออกแบบ กระดาษสีขาวและสีเหลือง สีไม้ และภาพวาดการออกแบบเสื้อผ้าต่างๆ

กระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะ แม้ว่าจะไม่มีรูปลักษณ์เหมือนร้านค้าใหญ่ๆ แต่สิ่งเหล่านี้กลับมองแวบเดียวก็จำได้

ถานซูจิ้งบอกว่าเขาเป็นอัจฉริยะ คำพูดนี้ในตอนแรกเซิ่งอันหรานไม่เชื่อ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า เธอจะพูดไม่ผิด

หลังจากอาศัยอยู่ที่เปลี่ยวแห่งนี้เป็นเวลาห้าปี การออกแบบสิ่งต่างๆจึงไม่ถูกรบกวนจากผู้บริโภค และแบบร่างพวกนั้นก็มีความแปลกใหม่ ประณีตเป็นอย่างมาก

คุณฉิน คุณออกแบบมาโดยตลอด

เซิ่งอันหรานเงยหน้ามองด้วยความประหลาดใจ

สายตาของเธอซื่อเกินไปแล้ว ฉินปัวระงับอารมณ์ไว้ เขาขมวดคิ้วและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า

“มันไม่เกี่ยวอะไรกับพวกคุณ พวกคุณออกไปได้แล้ว”

“ถ้าเป็นเพราะคุณถูกเจ้านายที่บริษัทเก่าใส่ร้ายเรื่องสไตล์การทำงานของคุณ ถ้างั้นเรารับปาก บริษัทของฉันไม่มีทางทำเรื่องอย่างนั้นแน่นอน เราทำแต่ของแท้เท่านั้น ไม่มีการลอกเลียนแบบ และคุณอยากจะออกแบบยังไงก็ได้ตามต้องการ จะไม่มีใครไปรบกวนคุณแน่นอน”

เซิ่งอันหรานพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงใจมาก เธอเคยได้ยินถานซูจิ้งบอกว่า เป็นเพราะว่าฉินปัวโดนเจ้านายคนก่อนตามเรื่องการค้ามากเกินไป และสุดท้ายเสื้อผ้าก็มีปัญหา เป็นผลให้ทั้งบริษัทตำหนิผู้ออกแบบ จนทำให้คนออกแบบหมดกำลังใจจนออกจากวงการออกแบบ

“ไม่จำเป็น”

ฉินปัวดูเฉยเมย “บริษัทของคุณไม่ใช่องค์กรการกุศล นักออกแบบก็ไม่ได้เป็นนักฝัน มักมีช่องว่างระหว่างอุดมคติและความเป็นจริงอยู่เสมอ ไม่คุณตายก็ผมตาย มันจึงไม่จำเป็น”