ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 202
“อะไรนะ ?”
ดวงตาของเซิ่งอันหรานจ้องตรง ราวกับตกตะลึงอ้าปากค้าง นานกว่าเธอจะมีสติกลับมา
“คุณพูดจริงเหรอ ?”
ฉินปัวเหลือบมองเธอ
“ดูท่าทางคุณแล้ว ในตอนนั้นคุณไม่ได้อยู่ด้วยเหรอ ?”
เซิ่งอันหรานบีบกำปั้นแน่น ถานซูจิ้งยัยบ้านี่ หลอกฉันอีกแล้ว !
ไม่แปลกใจเลยก่อนหน้านี้ ถานซูจิ้งเอาแต่บอกว่ารุ่นพี่ของเธอคนนี้นิสัยไม่ค่อยดี และขอให้เธอมีจิตวิทยาที่ดี ? เดิมทีไม่ได้พูดคุยเรื่องความสัมพันธ์มาก่อนเลยทำให้มันออกมาเป็นแบบนี้
ถ้าไม่ใช่เพราะถานซูจิ้งที่ยังนอนไม่ได้สติอยู่ที่โรงพยาบาล เธอคงอยากจะโทรศัพท์ไปด่าเธอสักยกหนึ่งแล้ว
แต่ตอนนี้
“คุณฉิน ยังไงฉันก็มาแล้ว คุณลองใช้เวลาสักครู่พูดคุยกับฉันเรื่องความร่วมมือหน่อยได้ไหมคะ ไม่ว่าคุณต้องการอะไร พวกเราสามารถพูดกันได้”
ใบหน้าของเซิ่งอันหรานยิ้มแย้ม แต่ในใจกลับมีมีดแทงถานซูจิ้งอยู่เงียบๆ
“ไม่ล่ะ เมื่อครู่ผมก็พูดไปแล้ว ผมไม่ต้องการอะไร ผมพอใจกับชีวิตในตอนนี้ของผมแล้ว”
“ถ้าไม่เต็มใจพวกเราก็จะไม่บังคับ”
อวี้หนานเฉิงคว้ามือเซิ่งอันหราน บอกไม่ให้เธอพูด “คุณฉิน คุณจะรังเกียจไหมถ้าพวกเราจะเดินดูรอบๆคุณตรงนี้ ?”
“เชิญตามสบาย ไม่มีของล้ำค่าอะไร”
“ไม่เคยมาที่แบบนี้ เลยค่อนข้างแปลกใจ ขอเข้าไปในห้องได้ไหม ?”
ก่อนที่ฉินปัวจะได้สติ อวี้หนานเฉิงก็ก้าวเท้าเข้าไปในห้องแล้ว
“ใครให้คุณเข้ามาในห้องของผม”
ฉินปัวเดินตามเข้ามาอย่างโกรธจัด เก้าอี้ที่หักตรงประตูก็ถูกเขาเตะออกไป
อวี้หนานเฉิงเพียงเดินข้ามประตู และหยุดยืนอยู๋ตรงหน้าประตูห้องเท่านั้น แต่ฉินปัวกลับมาขวางหน้าเขาไว้ แล้วกางแขนสองข้างออกราวกับอินทรีดำ
เมื่อเห็นท่าทางแบบนี้ เซิ่งอันหรานก็ตกใจคิดว่าทั้งสองคนจะทะเลาะกันขึ้นมา เธอรีบขวางระหว่างทั้งสอง “ขอโทษนะคะคุณฉิน พวกเราไม่ได้ตั้งใจ ออกไปกันเถอะ.......”
ในความมืด แสงจากหางตาของเซิ่งอันหรานเหลือบไปเห็นของที่วางอยู่บนโต๊ะในห้องนอนอย่างรวดเร็ว
ตารางการออกแบบ กระดาษสีขาวและสีเหลือง สีไม้ และภาพวาดการออกแบบเสื้อผ้าต่างๆ
กระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะ แม้ว่าจะไม่มีรูปลักษณ์เหมือนร้านค้าใหญ่ๆ แต่สิ่งเหล่านี้กลับมองแวบเดียวก็จำได้
ถานซูจิ้งบอกว่าเขาเป็นอัจฉริยะ คำพูดนี้ในตอนแรกเซิ่งอันหรานไม่เชื่อ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า เธอจะพูดไม่ผิด
หลังจากอาศัยอยู่ที่เปลี่ยวแห่งนี้เป็นเวลาห้าปี การออกแบบสิ่งต่างๆจึงไม่ถูกรบกวนจากผู้บริโภค และแบบร่างพวกนั้นก็มีความแปลกใหม่ ประณีตเป็นอย่างมาก
คุณฉิน คุณออกแบบมาโดยตลอด
เซิ่งอันหรานเงยหน้ามองด้วยความประหลาดใจ
สายตาของเธอซื่อเกินไปแล้ว ฉินปัวระงับอารมณ์ไว้ เขาขมวดคิ้วและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า
“มันไม่เกี่ยวอะไรกับพวกคุณ พวกคุณออกไปได้แล้ว”
“ถ้าเป็นเพราะคุณถูกเจ้านายที่บริษัทเก่าใส่ร้ายเรื่องสไตล์การทำงานของคุณ ถ้างั้นเรารับปาก บริษัทของฉันไม่มีทางทำเรื่องอย่างนั้นแน่นอน เราทำแต่ของแท้เท่านั้น ไม่มีการลอกเลียนแบบ และคุณอยากจะออกแบบยังไงก็ได้ตามต้องการ จะไม่มีใครไปรบกวนคุณแน่นอน”
เซิ่งอันหรานพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงใจมาก เธอเคยได้ยินถานซูจิ้งบอกว่า เป็นเพราะว่าฉินปัวโดนเจ้านายคนก่อนตามเรื่องการค้ามากเกินไป และสุดท้ายเสื้อผ้าก็มีปัญหา เป็นผลให้ทั้งบริษัทตำหนิผู้ออกแบบ จนทำให้คนออกแบบหมดกำลังใจจนออกจากวงการออกแบบ
“ไม่จำเป็น”
ฉินปัวดูเฉยเมย “บริษัทของคุณไม่ใช่องค์กรการกุศล นักออกแบบก็ไม่ได้เป็นนักฝัน มักมีช่องว่างระหว่างอุดมคติและความเป็นจริงอยู่เสมอ ไม่คุณตายก็ผมตาย มันจึงไม่จำเป็น”
หลังจากพูดจบ เขาก็หันมาเก็บของออกแบบบนโต๊ะ “พวกคุณกลับไปเถอะ”
ดูท่าแล้ว ฉินปัวดูจะไม่หวั่นไหวเลย ความตั้งใจเขาแน่วแน่มาก เซิ่งอันหรานผิดหวังมาก
อวี้หนานเฉิงเหลือบมองเธอ เขาขมวดคิ้ว แล้วพูดกับคนตัวสูงในห้อง
“ถ้าหากผมบอกว่า คุณยังสามารถใช้ชีวิตแบบเดิมของคุณต่อไปได้ เว้นแต่ว่าคุณจำเป็นต้องออกแบบให้พวกเราสักระยะหนึ่ง และชีวิตของคุณก็แทบจะไม่เปลี่ยนไปเลยล่ะ ?”
“ผมไม่ต้องการให้ชีวิตของผมวุ่นวาย”
ไม่แปลกใจสำหรับคำตอบเลย
ไปกันเถอะ เซิ่งอันหรานดึงแขนเสื้อของอวี้หนานเฉิง
เธอก็ไม่ใช่คนประเภทที่ชอบแข็งกระด้างกับคนพูดยาก เห็นได้ชัดว่าฉินปัวก็ไม่อยากมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก แล้วทำไมยังต้องไปบังคับเขาด้วยล่ะ
อวี้หนานเฉิงจับหลังมือของเธอ และยืนปิดกั้นประตูไว้อย่างกับรูปปั้น “แน่นอน ถ้าหากคุณฉินไม่เห็นด้วย ผมก็ไม่สามารถมาที่นี่โดยเปล่าประโยชน์ได้ ผมคิดว่าจะพัฒนารีสอร์ตที่เมืองกวนไห่”
ทันทีที่พูดจบ ฉินปัวที่กำลังจัดรูปภาพก็หยุดลง หลังจากแน่ใจแล้วว่าอวี้หนานเฉิงไม่ได้พูดเล่นท สีหน้าของเขาก็เคร่งขรึมลง
“คุณเตรียมพร้อมมาที่นี่อยู่แล้ว เจ้าของร้านขายของชำบอกคุณใช่ไหม ?”
สีหน้าของเซิ่งอันหรานเปลี่ยนไป มันเป็นการคุกคามแบบนี้ได้ยังไง ? ถึงค้าขายไม่สำเร็จแล้วมิตรภาพล่ะหายไปไหน ?
“สำหรับผมที่ไม่มีใครรู้จักแบบนี้ ทำให้พวกคุณลำบากมากจริงๆ ” ฉินปัวหัวเราะเยาะออกมา เสียงดัง‘ปัง’ เขาโยนภาพวาดในมือทิ้ง
“แต่สิ่งหนึ่งที่ผมเกลียดที่สุดคือการถูกคุกคาม”
“……”
“พวกคุณมาพัฒนาที่นี่ได้ และก่อนที่พวกคุณจะพัฒนาเสร็จ ผมก็ย้ายบ้านไปจากที่นี่แล้ว สถานที่เงียบสงบมีมากมาย ไม่ใช่มีเพียงแต่เมืองกวนไห่นี้ที่เดียว ”
นี่มันเป็นการขึ้นหลังเสือ เซิ่งอันหรานรู้สึกว่าตัวเองถูกอวี้หนานเฉิงลากลงคูน้ำแล้ว
เธออยากพูดสิ่งดีๆออกมาบ้าง แต่ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยปากก็ถูกอวี้หนานเฉิงแย่งพูดก่อน
บริษัทของผมกำลังทำโครงการรีสอร์ต ที่บังเอิญก็คือ เมืองกวนไห่ที่นี่เป็นสถานที่ที่ดีเลยทีเดียว ในฐานะประธานกรุป ผมอยากเห็นผลประโยชน์ที่มากมาย ไม่มีเหตุผลที่จะไม่ทำ เมื่อพูดถึงเรื่องนี้แล้วมันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเลย ผมกับคุณก็ไม่ได้อยู่บริษัทเดียวกัน
อวี้หนานเฉิงเหลือบมองเซิ่งอันหราน มีรอยยิ้มอยู่ในดวงตาของเขา
“ความตั้งใจเดิมของผมคือ ถ้าหากว่าคุณสามารถเซ็นสัญญากับเธอในฐานะนักออกแบบได้ และเพื่อเห็นแก่หน้าคุณ ผมจะปล่อยเรื่องการพัฒนาที่นี่ไป แต่ดูเหมือนคุณฉินจะไม่ซาบซึ้งเลย”
ฉินปัวกำหมัดแน่น “คุณกล้าพูดน้ำเสียงดูใหญ่โตแบบนี้ออกมาได้อย่างไร ?”
“คุณก็เคยทำงานที่จินหลิง ไม่เคยได้ยินชื่อผมเหรอ แต่คุณน่าจะเคยได้ยินเซิ่งถังกรุปนะ ?”
อวี้หนานเฉิงมองมาที่เขา ยิ้มออกมาเล็กน้อย “ผมขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการนะ ผมชื่ออวี้หนานเฉิง”
เซิ่งอันหรานไม่พอใจอย่างมากกับพฤติกรรมการกลั่นแกล้งของอวี้หนานเฉิง เธอกัดฟันอดทนไว้เป็นเวลานาน ในที่สุดเธอก็เตะเขาอย่างทนไม่ได้ จากนั้นก็กระซิบด่าเขา
“อวี้หนานเฉิง คุณพอแล้วได้หรือยัง ? ที่เป็นเรื่องของบริษัทฉัน คุณต้องการก่อกวนใช่ไหม ? คุณจะว่ายังไงฉันก็ไม่สามารถกลับไปทำงานที่เซิ่งถังได้แล้ว”
คืนก่อนหน้านั้นอวี้หนานเฉิงถามเธอว่าต้องการกลับไปทำงานที่โรงแรมไหว แต่เธอกลับปฏิเสธ
เธอไม่คิดเลยว่าผู้ชายคนนี้จะใช้วิธีที่สกปรกอย่างนี้ในการขัดขวางการหาคนที่มีพรสวรรค์ของเธอ ！มันเกินไปแล้ว
สีหน้าของฉินปัวดูแย่มาก
กล่าวอีกนัยคือมันไม่ง่ายเลยที่ผู้ชายคนหนึ่งจะถูกชายอื่นดูถูกขนาดนี้
“ขอโทษนะคะ คุณฉิน ฉันขอโทษสำหรับปัญหาที่นำมาให้คุณ ฉันจะพาเจ้าคนบ้านี้ออกไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”
ด้วยเหตุนี้ เซิ่งอันหรานจึงดึงแขนเสื้อของอวี้หนานเฉิงอย่างแรง
“ไปกันเถอะ”
“เดี๋ยวก่อน” เสียงของฉินปัวดังตามหลังมา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผูกรักท่านประธานพันล้าน