ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 206

ฉินปัวยังมีบางอย่างที่ต้องจัดการในเมืองกวนไห่และได้สัญญากับเซิ่งอันหรานว่าจะจัดการให้เสร็จภายในหนึ่งสัปดาห์และจะไปที่ จินหลิงทันที เซิ่งอันหรานและอวี้หนานเฉิงก็ได้ออกไปก่อน

“คุณพูดก่อนหน้านี้ว่าเมื่อห้าปีที่แล้วเซิ่งถังกรุปยังมีการควบคุมอำนาจอีกส่วนหนึ่งอยู่ในมือของคนอื่น เป็นเรื่องจริงรึเปล่า?”

เซิ่งอันหรานได้ถามขณะอยู่ในรถ

อวี้หนานเฉิงถือพวงมาลัยด้วยมือทั้งสองข้างและมองไปข้างหน้าอย่างตั้งใจ เมื่อเขาได้ยิน เขาก็ไม่ฟุ้งซ่านและตอบอย่างเป็นกันเองไป

“อวี้ฉีเฟิงอายุน้อยกว่าฉันหนึ่งปี แต่ในขณะนั้นเขาก็ได้เข้าร่วมกลุ่มหลังจากที่เขาสำเร็จการศึกษาระดับปริญญาตรีที่ประเทศจีน เวลานั้นเขาได้สละโอกาสในการศึกษาระดับปริญญาโทที่มหาวิทยาลัยเยล ดังนั้น ก่อนที่ฉันจะกลับจีน เขาก็ได้เป็นรองหัวหน้ากลุ่มแล้ว อย่างไรก็ตาม ก่อนหน้านั้นคุณปู่ได้ให้ความสำคัญกับเขามาก”

พูดถึงอวี้ฉีเฟิง เซิ่งอันหรานก็รู้สึกประทับใจมาก วันนั้นฉันเห็นเขาในบ้านหลังเก่า ผู้ชายวัยสามสิบที่ดูคล้ายกับอวี้ฉีเฟิง เขาค่อนข้างเป็นเหมือนผู้หญิง เขายิ้มเสมอเมื่อเห็นผู้คนและดูใจดีมาก แต่มันยากมากถ้าคุณต้องการอ่านเขาให้ออกอย่างละเอียดว่าจริงๆแล้วเขาหมายถึงอะไร

“แต่การกลับมาของคุณทำให้อวี้ฉีเฟิงรู้สึกว่าถูกคุกคาม”

เซิ่งอันหรานมองไปที่อวี้หนานเฉิง

“อือ” อวี้หนานเฉิงพยักหน้า ดวงตาของเขาเย็นชาเล็กน้อย

“ช่วงแรกผมเข้าร่วมในมติของคณะกรรมการในฐานะผู้ถือหุ้นของบริษัทเท่านั้น ต่อมามีคำถามเกี่ยวกับการเงินของบริษัท หลังจากที่คุณปู่ขอให้ตรวจสอบ เขาก็จัดให้ผมเข้าร่วมฝ่ายบริหารของบริษัท ในขณะนั้นผมยังไม่ได้มีอำนาจที่ใหญ่โตเทียบเท่ากับอวี้ฉีเฟิงได้”

ไม่ว่าอวี้หนานเฉิงจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับการบริหารหรือไม่ก็ตาม ตราบใดที่เขากลับมา ถือเป็นภัยคุกคามที่ใหญ่ที่สุด เพราะทั้งกลุ่มเป็นของคุณอวี้เหล่า ผู้ที่มีส่วนได้ส่วนเสียที่ควบคุมโดยเด็ดขาดของการถือหุ้นที่ใหญ่ที่สุดอยู่ในมือของพ่อ อีกทั้งอวี้หนานเฉิงก็ยังเป็นหลานชายคนเดียวของชายชรา ถ้าไม่มีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่อะไร กลุ่มนี้ยังไงก็จะต้องส่งมอบให้เขาในไม่ช้าก็เร็ว

“เขาทำอะไรไป？” เซิ่งอันหรานถาม

อวี้หนานเฉิงหัวเราะ“พูดได้ถูก สิ่งที่เขาทำ ถ้าไม่ใช่สิ่งที่เขาทำ เขาอาจจะเป็นผู้จัดการไปตลอดเลยก็ได้ แต้ท้ายที่สุดแล้วเขาก็เป็นสมาชิกของตระกูลอวี้ ส่วนแบ่งการตลาดในปีที่แล้วทางกลุ่มปล่อยให้เขาจัดการและเขาก็จัดการได้ค่อนข้างดี แต่ท่าทีของเขาเองก็น่าสงสัย”

หลังจากอวี้หนานเฉิงเข้าร่วมบริษัท เพื่อทำให้เขาเสียตำแหน่งต่อหน้าชายชราโดยสมบูรณ์ อวี้ฉีเฟิงก็ยังได้ทำหลายสิ่งหลายอย่าง แม้แต่รสนิยมทางเพศของอวี้หนานเฉิงเองก็ตกเป็นข่าวลือที่แพร่กระจายไปทั่ว

เนื่องจากข่าวลือที่ไร้สาระนี้ ต่อมาชายชราจึงใช้สิทธิมรดกของกลุ่มเพื่อบังคับให้หนานเฉิงเองแต่งงาน

เซิ่งอันหรานถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ถ้าอย่างนั้นจิ่งซีจะไม่สามารถพูดอะไรที่เกี่ยวข้องกับเขาได้ใช่ไหม？”

ดูเหมือนว่าอวี้ฉีเฟิงอิจฉาอวี้หนานเฉิงมาก หากมีทายาทอีกหนึ่งคน สถานะของเขาก็คงจะต้องลดถอยลง ดังนั้นการดำรงอยู่ของจิ่งซีเลยไม่ดีสำหรับเขาเช่นกัน

จู่ๆก็ถามเรื่องนี้ออกมา อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้ว “เธอกำลังตรวจสอบเรื่องของจิ่งซีอยู่?”

“ไม่อย่างนั้นนายจะคิดว่าฉันพูดเล่นรึไง?”

เซิ่งอันหรานรู้สึกไม่มีความสุขอีกต่อไป เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น ถ้าต้องการตรวจสอบ ฉันจะไม่หยุดเธอ แต่ถ้าต้องการความช่วยเหลือ เธอสามารถพูดกับฉันได้ตลอดเวลาและไม่จำเป็นต้องแก้ปัญหาด้วยตัวเอง”

"ฉันรู้"

การแสดงออกของเซิ่งอันหรานก็ดูผ่อนคลายลง

“ด้วยวิธีนี้ ลูกพี่ลูกน้องของคุณมีแรงจูงใจในการก่ออาชญากรรม ถ้ามองจากมุมนี้คุณต้องระวังเขา ฉันเห็นเขาในบ้านหลังเก่าในวันนั้น ราวกับว่าเขายังครุ่นคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้นอยู่* "

เมื่อพูดเช่นนี้เซิ่งอันหรานได้มองดูใบหน้าของอวี้หนานเฉิงอย่างระมัดระวัง ไม่อยากให้ปล่อยรายละเอียดเล็กๆน้อยๆไป

อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้วราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง แววตาของเขาราวกับกำลังตำหนิตัวเองอยู่ แต่ในไม่ช้าเขาก็ผ่อนคลายลงอีกครั้ง

“แพ้เป็นพระ ชนะเป็นมาร”

มีคำอธิบายมากมายสำหรับคำว่า "ผู้ชนะและผู้แพ้" คุณชนะแล้ว ดังนั้นไม่ว่าคุณจะใช้อะไรเพื่อแลกกับชัยชนะมา มันก็ยังไม่พออยู่ดี

เซิ่งอันหรานรู้สึกหนาวที่มือเล็กน้อย เธอก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงความเป็นไปได้ที่เทียนเอินบอกกับเธอไว้ในตอนนั้น เกี่ยวกับความเป็นไปได้ที่จะมีไข้สูงของจิ่งซี

“คฤหาสน์ที่อยู่ในเมืองของเขาอยู่ค่อนข้างลึก มิฉะนั้นคุณคงจะไม่ได้แค่สู้กับเขาเป็นเวลาหลายปีหรอก” เซิ่งอันหรานถามอย่างไม่แน่นอน

“ใช่ แต่เขาไม่ควรคิดร้ายแบบนี้”

อวี้หนานเฉิงดูเฉยเมย “ไม่ว่าการแข่งขันทางการค้าจะมากแค่ไหนก็ตาม มันเป็นเพียงวิธีการเชิงพาณิชย์ แต่สิ่งที่คุณปู่ให้ความสนใจมากที่สุดคือความสามัคคีในครอบครัว เขาไม่ควรย้ายครอบครัวของเขาไปไหนมาไหน”

"เขาทำอะไร?"

"..."

อวี้หนานเฉิงเงียบไปชั่วครู่ “คุณปู่เป็นคนที่ปิดบังเรื่องนี้ในตอนนั้น มันจึงไม่ง่ายที่จะพูดออกมา”

เซิ่งอันหรานบีบมือของเขาและยิ้มอย่างไม่เต็มใจ “เข้าใจแล้ว”

เธอเคยคิดว่าอวี้ฉีเฟิงไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าคนที่ไม่รู้อะไรแล้วยังจะเยาะเย้ยคนอื่นอีก แต่เมื่อสิ่งต่างๆ พัฒนามาถึงจุดนี้ เธอคงอดสงสัยไม่ได้ว่าอวี้ฉีเฟิงอยู่ในบ้านหลังเก่าในวันนั้นและอวี้ฉีเฟิงก็รู้ว่าอวี้หนานเฉิงกลับมาแล้ว

เขาจงใจโกรธอวี้หนานเฉิงและต่อมาทำให้เธอออกจากเซิ่งถังกรุปและต้องเผชิญหน้ากับอวี้หนานเฉิงในการประชาสัมพันธ์ของกลุ่มหลังจากเหตุการณ์ไฟไหม้ในโรงแรมในเวลานั้นไม่เป็นระเบียบและหุ้นก็ผันผวนอย่างมาก

เหตุการณ์ต่อเนื่องนี้เกิดจากเหตุการณ์ที่สวนหลังบ้านของบ้านเก่าของตระกูลอวี้ในขณะนั้น

คิดให้รอบคอบ

แต่ว่าคนที่ตรงไปตรงมา ล้วนพ่ายแพ้ต่ออวี้หนานเฉิง ยิ่งกว่านั้น มันคือความพ่ายแพ้ครั้งยิ่งใหญ่ นับตั้งแต่เขาถูกไล่ออกจากตำแหน่งรองผู้จัดการทั่วไปของเซิ่งถังกรุป เมื่อสามปีที่แล้วเขาไม่เคยเข้าไปพัวพันกับเรื่องใดๆของเซิ่งถังกรุปเลย

สามารถเห็นบ้านในเมืองของอวี้ฉีเฟิงได้ แต่ไม่สามารถมองเห็นบ้านของอวี้หนานเฉิงได้

ดังนั้นจึงเป็นที่น่าสงสัยอย่างยิ่งว่าการที่จิงซีเป็นไข้ เพราะตกเป็นเหยื่อของการต่อสู้ทางการค้ารึเปล่า

เมื่อดวงอาทิตย์กำลังจะตก รถในอวี้หนานเฉิงก็ออกจากทางด่วยและก็ได้มีข้อความในโทรศัพท์มือถือระบุว่าได้เข้าสู่เขตเมืองจินหลิงแล้ว เสียงอันแผ่วเบาของผู้ประกาศข่าวหญิงก็ได้ทำการนำทาง

“นี่จะไปไหน？”

เซิ่งอันหรานมองไปที่ถนนด้วยความสงสัย

“ส่งเธอไปโรงพยาบาลก่อน”

ทางด้านอวี้หนานเฉิงตอบอย่างไม่ใส่ใจ

เซิ่งอันหรานฟื้นขึ้นมา "ใช่ ฉันควรไปหาซูจิ้งก่อน"

ในรถม้า อวี้หนานเฉิงกล่าวอย่างขบขันว่า "เซิ่งอันหรานคุณคิดว่าฉันมีอำนาจทุกอย่างใช่ไหม และเธอก็คงคิดว่าตัวเองฟันแทงไม่เข้า?"

“ห๊ะ?” นี่มันคำถามไร้สาระอะไรกัน？

“ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าถานซูจิ้งอยู่ในโรงพยาบาลไหน” อวี้หนานเฉิงจ้องมาที่เธอ

“คุณต้องเปลี่ยนยาสำหรับอาการบาดเจ็บที่ขา จำไม่ได้เหรอ?”

เซิ่งอันหรานตกตะลึงและนึกขึ้นได้ว่ายังมีแผลไหม้ที่ขา แพทย์อธิบายว่าเขาต้องเปลี่ยนบ่อยๆในช่วง 2 วันที่ผ่านมาเพื่อหลีกเลี่ยงการติดเชื้อเนื่องจากอากาศร้อน

"โปรดดูแลตัวเองก่อนแล้วค่อยไปสนใจคนอื่น"

อวี้หนานเฉิงถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ "เป็นแบบนี้แล้วจะทำให้คนอื่นรู้สึกโล่งใจได้ยังไง？"

หัวใจของเซิ่งอันหรานก็ได้รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาบ้าง เธออดไม่ได้ที่จะยิ้มเล็กน้อย

การที่อยากจะสบายใจได้มันไม่ง่ายเลย ไม่ใช่ว่าจะขอโทษเหรอ？ คำขอโทษที่ไม่ใช่แค่พูดออกมา ถ้าแน่จริงช่วงนี้ก็อย่าไปทำงาน 24ชม.นี้ก็ใช้เวลาในการรักษาตัวเอง"

“คิดว่าฉันไม่กล้าเหรอ?”

"เธอ……"

"..."