ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 207

“อย่าเสียใจเลย”

“อวี้หนานเฉิงเลิกคิ้วขึ้น และกดโทรศัพท์โทรหาโจวฟัง”

“เลื่อนงานของสัปดาห์นี้ออกไปให้หมด อีกอย่างบริษัทตกแต่งของอันหราน คุณหาคนที่ไว้ใจได้สองสามคนไปเฝ้าไว้ และสองวันนี้ถ้าไม่มีเรื่องร้ายแรงอะไร ไม่ต้องติดต่อผมมา”

เสียงที่ดังขึ้นภายในรถ ทำให้หูที่ได้ยินของเซิ่งอันหรานแปลกใจ

คนบ้างานอย่างอวี้หนานเฉิง เพียงเพราะคำพูดเล่นของเธอคำเดียว เขาถึงกับยกเลิกงานทั้งสัปดาห์เลย ?

เธอเคยไปพบประธานเซิ่งถังกรุป มีเอกสารมากมายเข้ามาอย่างต่อเนื่อง แค่อวี้หนานเฉิงไม่อยู่ครึ่งวันงานก็กองทับถมเต็มโต๊ะแล้ว แล้วถ้าไม่อยู่หนึ่งสัปดาห์ งานจะต้องท่วมทั้งห้องทำงานแน่เลย ！

“หัวหน้าเซิ่ง คุณวางแผนจะจ่ายค่ารักษาเท่าไหร่ ?”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ เซิ่งอันหรานถึงดึงสติกลับมา ราวกับยอมรับความจริงอย่างใจเย็น

“ตามราคาตลาด ?”

“ต่ำเกินไปแล้ว พยาบาลไม่มีทางให้เตียงอุ่นคุณแน่”

มุมปากของเซิ่งอันหรานกระตุก “ใครจะต้องการเตียงอุ่นของคุณ ?”

เธอสงสัยอย่างมากว่าอวี้หนานเฉิงในแง่มุมด้านอันธพาลเขาทำแบบนี้เพื่อมาที่นี่

อวี้หนานเฉิงพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า

“งั้นก็ถือว่าเป็นของขวัญ ซื้อพยาบาลแถมเตียง”

ใครอยากได้ของขวัญคุณกัน ?

เซิ่นอันหรานปฏิเสธเด็ดขาด ！

หลังจากตรวจร่างในโรงพยาบาลที่ดีที่สุดในเมืองแล้ว ท้องฟ้าก็มืดสนิท เซิ่งอันหรานกดก้านสำลีลงบนแขนของเขา ด้วยใบหน้าไร้ความปรานี

เธอก็แค่ไปรักษาแผลน้ำร้อนลวกที่ห้องฉุกเฉินก็เท่านั้น ทำไมต้องกังวลถึงเรื่องการติดเชื้ออะไรด้วย ? แล้วยังให้เธอตรวจเช็กทั้งร่างกายอีก รวมไปถึงตรวจเลือดด้วย

“ถึงวิธีการทำแผลจะดูหยาบไปหน่อย แต่ก็ไม่มีปัญหาอะไร รับยาเสร็จแล้วพวกคุณก็กลับได้ แล้วค่อยกลับมาเอาผลเลือดสัปดาห์หน้า”

ตามใบสั่งของหมอ รับยาเสร็จ พวกเขาก็ออกจากโรงพยาบาล

รถยนต์ธุรกิจสีดำสัญจรไปมาท่ามกลางการจราจรที่แออัด ความเจริญรุ่งเรืองของเมืองจินหลิงและความเรียบง่ายของเมืองกวนไห่ดูเหมือนจะตรงกันข้ามกันเลย ความแตกต่างของพื้นที่และเวลามันช่างกระทบกับความรักอันละเอียดอ่อนของเซิ่งอันหราน

“ค่ำแล้ว ยังไปเยี่ยมถานซูจิ้งอยู่เหรอ ?”

“ไป” เซิ่งอันหรานพยักหน้า “เธอเคยบอกกับฉันว่า ในตอนที่ป่วยเธอมักจะใช้เวลาส่วนใหญ่นอน ตอนกลางววันและตอนกลางคืนไม่ค่อยต่างกันเท่าไหร่ ฉันเลยจะไปเยี่ยมเธอ คุณ......ก็ไปคุยกับเกาจ้านละกัน”

ถ้าหากไม่สามารถทนจุดเปลี่ยนในชีวิตได้ ก็อย่าไปฝืนมันเลย

อวี้หนานเฉิงรู้ว่าเธอหมายความว่าอะไร เธอพยักหน้า “ผมจะบอกสถานการณ์จริงที่สุดกับเขา แต่เขาจะเลือกยังไง เป็นเรื่องของเขา คุณต้องการให้ผมบอกอะไรไหม ?”

“ไม่ต้อง” เซิ่งอันหรานส่ายศีรษะ “รอให้พวกคุณพูดเสร็จแล้ว ฉันค่อยพูดละกัน”

“อืม”

หลังจากที่ถานซูจิ้งป่วยและเกาจ้านส่งมาตรวจที่โรงพยาบาล พร้อมกับยาทาแผลถลอกภายนอก หลังจากปรึกษาหารือ ผู้เชี่ยวชาญด้านจิตเวชแนะนำให้เขารักษาตัวที่โรงพยาบาล แต่กลับถูกเกาจ้านปฏิเสธ เขาไปดูสภาพแวดล้อมโรงพยาบาลจิตเวช เขารับไม่ได้จริงๆที่จะต้องอยู่กับคนเหล่านั้น

ดังนั้นตอนนี้ถานซูจิ้งเลยอาศัยอยู่ในคอนโดของเกาจ้าน

เกาจ้านลาออกจากงานในเซิ่งถังกรุป แล้วมาดูแลเธอแทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมง

หลังจากเปิดประตู เซิ่งอันหรานก็เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเครา ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเคยเห็นใบหน้าที่ยุ่งเหยิงของเขามาก่อน ในตอนนี้เธอจะต้องตกใจมากแน่ๆ

“ขอโทษด้วยนะ”

สภาพของเกาจ้านยังค่อนข้างดูดี แต่เมื่อเห็นเซิ่งอันหรานมองมาที่ตัวเอง เขาก็ลูบเคราของตัวเองก่อนจะอธิบายว่า

“ใบมีดภายในบ้านถูกผมเอาออกไปทิ้งหมดเลย ดังนั้นเลยไม่ได้จัดการโกน พวกคุณเข้ามาก่อนสิ”

ในบ้านมีผู้ป่วยซึมเศร้าหนึ่งคนที่ไม่รู้ว่าจะฆ่าตัวตายเมื่อไหร่และยังอยากที่จะจากโลกนี้ไปโดยไม่บอกใครอีก ดังนั้นเกาจ้านจึงต้องระมัดระวัง